Πάλεψα σε μια μάχη άνιση… και βγήκα νικήτρια!

Της Βασιλικής Καραστεργίου

 

Αν είσαι φίλος θα γνωρίζεις.

Αν έχεις αγνή ψυχή θα νιώθεις τον πόνο που εκπέμπουν τα μάτια.

Αν δεν ισχύουν τα παραπάνω απομακρύνσου.

Ο καθένας κουβαλάει τον σταυρό του σε αυτόν τον κόσμο, δεν έχουμε περιθώρια για εχθρούς.

Το φορτίο είναι μεγάλο και ο πόνος αβάσταχτος, τα λόγια περιττά.

Αν δεν έχεις σκοπό να βοηθήσεις, να απαλύνεις τον πόνο, μην γίνεσαι βάρος.

Περπάτα με τον δικό σου σταυρό, όπως εσύ γνωρίζεις, μην τον ρίχνεις στις πλάτες των άλλων. Μην γίνεσαι η αιτία που θα γονατίσουν, γίνε η στήριξη όπου θα περπατάνε με το κεφάλι ψηλά, όπου τα μάτια πλέον θα εκπέμπουν δύναμη και πίστη.

Είχα το προνόμιο να μην κουβαλάω τον σταυρό μου μόνη. Στο πλάι μου αξιόλογοι άνθρωποι, οικογένεια, φίλοι, ακόμα και ξένοι μου κρατούσαν το χέρι, πίστευαν σε μένα και με ωθούσαν να ανέβω μια ατέλειωτη ανηφόρα. “Και αν δεν το κάνεις για σένα, κάντο γι’ αυτούς” έλεγα στον εαυτό μου.

Πάλεψα, πάλεψα σε μια μάχη άνιση την οποία θεωρούσα χαμένη από πολύ νωρίς. Και βγήκα νικήτρια.

Παρέδωσα τον σταυρό μου, δίπλα μου οι άνθρωποι μου με δάκρυα στα μάτια να χειροκροτούν, παίρνοντας δύναμη για το δικό τους φορτίο, για τον δικό τους σταυρό.

Τώρα ήρθε η σειρά μου να τους κρατήσω το χέρι.

Να τους ανταποδώσω την δύναμη που με κράτησε κοντά τους.