Η γενιά της χαμένης παιδικότητας

Της Ευαγγελίας Ματαλλιωτάκη

Προχωρώ  προς το κέντρο της πόλης, ανεβαίνοντας το πλακόστρωτο που θα με οδηγήσει στην πλατεία, εκεί που μαζευόμασταν σαν παιδιά τέτοια ώρα κάθε απόγευμα για το καθιερωμένο μας παιχνίδι…

Όλα μου φαίνονται ίδια, σαν να μην πέρασε μια μέρα.. Όμως! Για στάσου..κάτι φαίνεται να ‘χει αλλάξει.. Πού πήγαν τα γέλια, οι φωνές, η μπάλα, τα σχοινάκια, οι βόλοι, τα ποδήλατα;! Τα παιδιά;!  Πού είναι τα παιδιά;!

Παρατηρώ το τοπίο, το κάποτε φωτεινό και ζωηρό κι όμως τώρα είναι άχρωμο, μουντό κι αν μη τι άλλο αλλαγμένο! Βλέπω γύρω μου παιδιά..ναι τα βλέπω, περπατώ ανάμεσά τους..καμία όμως αντίδραση, τα κεφάλια τους σκυφτά, και τα μάτια τους καρφωμένα σε μια οθόνη!

Πλησιάζω ένα και το ρωτώ τι είναι αυτό που το καθιστά τόσο προσηλωμένο σε αυτή την τόσο δα μικρή οθόνη..         -Παιχνίδι μου λέει-  χωρίς καν να στρέψει το βλέμμα του προς εμένα..

Έμεινα λίγο να τα κοιτώ κι άρχισα να απομακρύνομαι , η εικόνα αυτή με γέμισε σκέψεις! Πού πήγε άραγε η παιδικότητά τους;!

Κάποτε, τα παιδιά έπαιζαν, διασκέδαζαν , γελούσαν! Κάποτε είχαν φίλους πραγματικούς  κι όχι  «ιντερνετικούς». Έπαιζαν στις γειτονιές και τα έβρισκε το σούρουπο με τις μανάδες να φωνάζουν : «Έλα σπίτι, εννιά πήγε η ώρα!» Τότε τα παιδιά ζούσαν την παιδικότητά τους. Ήταν ευτυχισμένα, ανέμελα, ανεξάρτητα κι έτοιμα να κατακτήσουν τον κόσμο! Βλέπεις , τότε δεν υπήρχε όλη αυτή η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη.. Ούτε είχες πρόσβαση στο οτιδήποτε απλώς πατώντας ένα κουμπί! Αυτό αυτομάτως έκανε τα παιδιά μικρούς εξερευνητές, είχαν τροφή για σκέψη και δίψα για μάθηση.

Σήμερα όμως  τι γίνεται;! Τελικά, όλη αυτή η τεχνολογική εξέλιξη πόσο καλό μας κάνει;! Πόσο καλό κάνει σε αυτές τις παιδικές ψυχές;!

Σαφώς και η παιδική ηλικία δεν είναι όπως την ξέραμε! Ωστόσο, παρατηρείται πως από μικρή ηλικία γνωρίζουν να χειρίζονται υπολογιστές , tablets και smartphones! Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για παιδιά ιδιοφυΐες . Στην προκειμένη όμως όχι! Ουσιαστικά, έχουν γίνει έρμαια της τεχνολογίας σε σημείο εξάρτησης κι έχουν χάσει το νόημα της πραγματικής ευτυχίας! Πολλές φορές τα βλέπεις να κάθονται δίπλα-δίπλα κι όμως να μην ανταλλάσουν κουβέντα μεταξύ τους.

Σίγουρα η τεχνολογία είναι πλέον κομμάτι της καθημερινότητας μας και δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, όμως έχουμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε την – κατά- χρήση της. Χρέος μας λοιπόν είναι να προστατεύσουμε αυτές τις αθώες ψυχές και παράλληλα, να μην τους στερήσουμε  όλες αυτές τις μοναδικές στιγμές που τα απλά και  καθημερινά πράγματα μπορούν να τους προσφέρουν! Ας τους φτιάξουμε αναμνήσεις να ΄χουν να θυμούνται όταν μεγαλώσουν..Μην τα αφήσουμε να ξεχάσουν πως είναι παιδιά!

Άλλωστε, όλα αυτά που έχουν να μάθουν είναι εκεί έξω, στην πραγματική ζωή κι όχι κρυμμένα μέσα σε μια οθόνη…