Είμαστε εμείς ο κόσμος;

Της Ελπίδας Πατεράκη

Διαβάζω σε φυλλάδιο ιεραποστολής, ότι το κόστος διάνοιξης πηγαδιού από το οποίο μπορούν να πίνουν καθαρό νερό πάνω από 6500 άνθρωποι κοστίζει μόλις 1500 ευρώ. Διαβάζω ότι το κόστος για θεραπεία της ελονοσίας αλλά και άλλων ασθενειών κοστίζει περίπου 15 ευρώ ή και λιγότερο αλλά δεν έχουν να την λάβουν. Για τρόφιμα και κάλυψη βασικών αναγκών κατά άτομο, ακόμα πιο λίγα ευρώ.

Κι όμως, κάποιοι που κρατούν στα χέρια τον κόσμο και τον φέρνουν βόλτες όπως θέλουν, αυτοί που έχουν διαλέξει να θανατώνουν κόσμο γιατί έτσι, αυτοί οι ίδιοι δεν επιτρέπουν να γίνουν τα θαύματα! Τα κάνουν άλλοι βέβαια με τη βοήθεια Άλλου και με κόπους και με ρίσκο ζωής, μα μη σας μπερδεύω με τέτοια.

35 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που ακούσαμε το τραγούδι We are the world, έχουν αλλάξει λίγα, ελάχιστα. Ο απλός κόσμος πάντα έχει διάθεση να προσφέρει και να βοηθήσει με αγάπη βέβαια, μα πολλές φορές τον κρατά η αμφιβολία για το αν βρίσκουν τελικά τόπο τα χρήματά του. Εγώ πιστεύω ότι βρίσκουν, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές. Ανεξάρτητα από αυτό όλα συνεχίζουν ως είχαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις.

Οι τρομερές εικόνες που ξέρουμε συνεχίζουν να υφίστανται ως πραγματικότητα και εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε καλά αυτό που μάθαμε. Να συνεχίζουμε.

Κι όμως. Αυτοί οι άθλιοι, αυτές οι μαύρες ψυχές που ορίζουν ποιοι θα βρεθούν στην εξαθλίωση και ποιοι θα αναπτυχθούν δεν είναι φανταστικοί ήρωες σε έναν ξένο πλανήτη. Ζουν εδώ και τους ξέρουμε. Τους δίνουμε δύναμη και τους επιτρέπουμε να το κάνουν. Κι όλοι οι υποκινούμενοι εμφύλιοι σπαραγμοί που έχουν κοστίσει τη ζωή σε τεράστιο νούμερο ανθρώπων, παύουν και αρχίζουν ξανά με εντολές, γιατί κάθε φορά αλλού είναι τα συμφέροντα.

Μήπως ήρθε ο καιρός να το αλλάξουμε; Λέτε να μπορούμε; Μπορούμε αλήθεια να αλλάξουμε την πραγματικότητα; Έχουμε τις δυνάμεις;

Η πανδημία που άγγιξε τα σύνορα κάθε λαού στη γη, άγγιξε και τη λογική που είχαμε για τον κόσμο. Όσα υπήρχαν στο μυαλό και στη φαντασία μας έσκασαν με θόρυβο. Η πολιτισμένη κοινωνία που δεν τρώει νυχτερίδες και αράχνες, πλήττεται βαριά. Η ιδέα που είχαμε για τη ζωή όπως την ξέραμε, χάνεται.

Βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια οποιαδήποτε καταστροφή, τόσο που αν το σκεφτείς καλά σου φέρνει τρόμο. Το να βρεθούμε στην κατάσταση ζωής των Αφρικανών δεν είναι κάτι δύσκολο. Ούτε ακατόρθωτο. Λίγο ακόμα να συνεχίσουμε έτσι, κάνοντας τις ίδιες ακριβώς βλακείες που ως τώρα κάναμε και θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση, αυτή που τόσα χρόνια, τόσοι λευκοί δεν μπορέσαμε να αλλάξουμε!

Πικρή η αλήθεια! Πικρές οι διαπιστώσεις που όσα κέικ κι αν κάνουμε, όσα γλυκά κι αν φάμε αυτές τις μέρες για να γλυκαθεί ο εγκλεισμός μας, πάλι δε θα αλλάξουν το μέγεθος αυτής της πίκρας.

Όμως υπάρχει πάντα η φωτεινή πλευρά γιατί τη στιγμή που κάπου νυχτώνει, κάπου αλλού ξημερώνει. Και εύχομαι πραγματικά από τα βάθη της ψυχής μου να ξημερώσει μέσα μας, να μπει το Φως της Ζωής και να γλυκάνει η ψυχή, να ανθίσουν οι καλοί λογισμοί και οι πράξεις. Να βρεθούν αξιόλογοι άνθρωποι που θα σταθούν μπροστά και λίγο λίγο όσο μπορούμε θα βοηθήσουμε όλοι. Αυτό είναι το αισιόδοξο σενάριο. Έτσι θα ήθελα να τελειώνει η ιστορία. Για τα παιδιά μας, για τη ζωή τους και το μέλλον τους, για τις οικογένειες που πρόκειται να κάνουν.

Για να μάθουν ότι πρέπει να προσπαθούμε συλλογικά, χωρίς να περιμένουμε την πορεία μας στην αυτοκαταστροφή. Μόνο αν δουν την αλλαγή σε μας θα πιστέψουν. Μόνο αν νιώσουν την αγάπη μας θα αγαπήσουν τον κόσμο όλο!