Άγιον Όρος Άθω: Μια ‘θεϊκή’ ευφυία διαπερά την ελληνική μας γλώσσα…

Πέρ’ από την προφανή ‘αλλαγή των ηθών’ (…) της ελληνικής κοινωνίας, η εξελικτική σημειολογία της ελληνικής γλώσσας αποκαλύπτει και εντάσσει στο γλωσσικό μας σύστημα απίστευτα προϊόντα νέων εννοιών… που προκύπτουν συχνά από την προσθήκη ή αφαίρεση ενός -και μόνο- γράμματος!…

Άκουσα εμβρόντητος, προ καιρού, έναν 15χρονο επισκέπτη της Μονής να… αναποδογυρίζει -κυριολεκτικά- στη ρύμη του λόγου του, αυτό που μέχρι τώρα γνωρίζουμε όλοι, από την καταγεγραμμένη σοφία των προγόνων μας, ότι δηλ. «Τα αγαθά ΚΟΠΟΙΣ [με κόπους!] κτώνται…»! Αντ’ αυτού, λοιπόν, ο εν λόγω έφηβος ισχυρίστηκε, με την συνήθη ‘εφηβική σιγουριά’ των σημερινών ανθρώπων, ότι «Τα αγαθά… ΚΟΛΠΟΙΣ [με κόλπα!] κτώνται…», και θαύμασα την παραδοξότητα ενός οδυνηρού φαινομένου: την υπαγωγή… ακόμα και της ευφυίας, στην υπηρεσία της ‘νέας ηθικής’ (…) που διέπει την αμοραλιστική εποχή μας!…

Με αφορμή αυτή την ‘πονηρά ευφυή’ παρεμβολή ενός -και μόνο- γράμματος που αλλάζει διαμετρικά την σημασία ενός παροιμιώδους λόγου, μετατρέποντας τον ‘κόπο’ σε… ‘κόλπο’ κι’ αποδίδοντας το ίδιο (γενικό) νόημα με άλλη (ειδική) σημασία, ήρθε στο προσκήνιο των σκέψεών μου ένα θέμα, που τον τελευταίο καιρό με έχει απασχολήσει, επίσης, πολύ. Πρόκειται για ένα ‘δίλημμα’ που αντιμετωπίζουμε όλοι συχνά, και για το οποίο έχουμε -και πάλι- το προνόμιο, εμείς οι Έλληνες, να μπορούμε να αντλήσουμε φως… από την προγονική μας σοφία: «Ουχ ο τόπος… αλλ’ ο τρόπος» [δεν είναι ο τόπος, που κάνει την διαφορά στην ζητούμενη αλλαγή της ζωής μας, αλλά ο τρόπος με τον οποίο διαχειριζόμαστε την ίδια μας την ζωή…]!

Αναζητώντας δηλ. έναν ταξιδιωτικό ή προσκυνηματικό προορισμό… αν είχαμε την πρόνοια να λάβουμε υπόψη μας την ανωτέρω προγονική σοφία, ότι: Δεν είν’ ο ΤΟΠΟΣ (όπου θα πάμε), αλλ’ ο ΤΡΟΠΟΣ (που θα ζήσουμε, όπου κι’ αν πάμε), θα έπρεπε να προετοιμαστούμε εντελώς διαφορετικά! Στην πρακτική εφαρμογή αυτής της προγονικής οδηγίας, συνίσταται η… ‘μυστική συνταγή’ για την αποφόρτιση των ψυχών μας από όλες τις εντάσεις και τα βάρη που -τυχόν- περιφέρουμε! Και θα ήμασταν, όντως, πολύ ανακουφισμένοι από την χρηστική αποτελεσματικότητα αυτής της ‘οδηγίας’ στις ψυχές μας… βγαίνοντας πολύ κερδισμένοι και πνευματικά!

Γιατί, πραγματικά, το γεγονός ότι εμφορούμεθα από πάθη (ψυχο/σωματικά) που απαιτούν έστω και στοιχειώδη ικανοποίηση, μας καθιστά αδύνατους λιγότερο ή περισσότερο, έως κι’ εντελώς ανήμπορους… να ‘δεσμεύσουμε’ τον εαυτό μας, και να ΜΗΝ μεταφέρουμε μαζί μας, όπου πάμε, τις αδυναμίες μας… ‘αχρηστεύοντας’ έτσι με τον ‘τρόπο’ μας κάθε τόπο… όπου συμβεί να βρεθούμε, σαν να έχει ο τόπος το ‘πρόβλημα’ να μας φιλοξενήσει και να μας χαλαρώσει… και όχι εμείς που τον ακυρώνουμε, για να κρύψουμε την δική μας ελλειπτικότητα και υπαιτιότητα.

Από την επικοινωνία μου με τους επισκέπτες της Μονής, γνωρίζω ότι πολλοί απ’ αυτούς προγραμματίζουν πολύν καιρό πριν την επίσκεψή τους στο Άγιον Όρος (έναν τόπο προσευχής… έναν ‘προορισμό’ ηρεμίας και γαλήνης!), ρυθμίζοντας με… αγχώδη ενθουσιασμό και την παραμικρή λεπτομέρεια της εδώ παραμονής τους! Κι’ όταν τελικά έρθουν, την ίδια κιόλας μέρα, λίγο μετά την άφιξή τους, μπαίνουν με το ίδιο άγχος σε αντίστροφη διαδικασία: να προγραμματίσουν -διατηλεφωνικά- την επιστροφή τους στον κόσμο, κανονίζοντας πότε… πώς… ποιός θα τους παραλάβει από την Μονή… με τί αυτοκίνητο… ποιά διαδρομή θ’ ακολουθήσουν… τί ώρα θα φτάσουν στο λιμάνι της Δάφνης… με ποιό ταχύπλοο θ’ αποπλεύσουν… τί ώρα θα βρίσκονται πίσω στον κόσμο! Κόλαση…

Εκείνο, όμως, που πραγματικά ξενίζει οδυνηρά… είναι οι ‘αποσκευές’ που φέρουν μαζί τους στον Άθω, πολλοί από τους επισκέπτες! Και δεν εννοώ τόσο τα ταξιδιωτικά σακίδια που κρέμονται στους ώμους ή τις πλάτες (με περιεχόμενο που μπορεί κι’ αυτό να τείνει στην υπερβολή… ή ακόμα και να την υπερβαίνει!), όσο υπαινίσσομαι τις άλλες, ογκωδέστατες ‘αποσκευές’ που γεμίζουν ασφυκτικά τον… νου και την καρδιά τους: Αδυναμίες ευτελείς… απ’ τις οποίες δεν θέλουν ν’ απαλλαγούν! Συνήθειες εθιστικές… από τις οποίες δεν μπορούν να ελευθερωθούν! Πάθη κυριαρχικά… απ’ τα οποία ούτε μπορούν ούτε θέλουν πια να θεραπευτούν! Κι’ έτσι, αναγκαστικά, όπου κι’ αν πηγαίνουν… τα κουβαλούν μαζί τους, αφού πλέον έχουν ‘ενσωματωθεί’ επάνω στην ψυχή τους!…

Με προοπτική βραχεία, ακόμα και μονοήμερης… διήμερης… τριήμερης -το πολύ- παραμονής έξω από την ‘βολεμένη’ εγκόσμια ζωή τους, οι άνθρωποι δεν προτίθενται να στερηθούν ό,τι απολαμβάνουν δικαιωματικά κι’ ανεμπόδιστα στον εγκόσμιο βίο τους! Εκτός του κινητού τηλεφώνου, που λειτουργεί ασταμάτητα με κλήσεις/μηνύματα προς και από τον κόσμο, ‘ζωτικώς’ απαραίτητα κρίνονται τα… τσιγάρα (έτοιμα ή στριφτά…), νεσκαφέ φραπέ σε έτοιμες ατομικές συσκευασίες κι’ άλλα αλκοολούχα ή ‘δυναμωτικά’ ποτά, κονσέρβες με κρέας και ψάρι, σοκολατοειδή, μπισκοτοειδή κι’ άλλα απιστευτοειδή καταναλωτικά προϊόντα… είναι ‘αναγκαία’, για να ‘υποστηριχθεί’ η διαβίωση μέσα σε ένα περιβάλλον ασκητικό… που, φυσικά, δεν υποχρεώνει κανέναν να συμμορφωθεί με την Αγιορειτική απλότητα/λιτότητα.

Είτε το θέλουμε είτε όχι, το φρόνημα της καθ’ ημάς Ανατολής είναι Ασκητικό… και το ήθος της Μαρτυρικό… κι’ αυτά, αμφότερα, αποτελούν το ‘υπαρξιακό υφάδι’ της Ορθόδοξης Παράδοσής μας, η οποία ακολουθείται πιστά κι’ απολαμβάνεται ολόχαρα από πολλές ευλογημένες ορθόδοξες οικογένειες [1] της πατρίδας μας! Γιατί η Ορθοδοξία μας είναι, πρωτίστως, μία ‘μέθοδος θεραπευτική’ που δόθηκε από τον Θεό ως Μέγα Δώρημα σε όλη την ανθρωπότητα, για να θεραπεύει… ό,τι νόσημα πνευματικό δεν μπορεί να θεραπεύσει καμμία άλλη Χριστιανική ομολογία/αίρεση (Παππισμός ή Προτεσταντισμός) και κανένα άλλο ανθρώπινο θρησκειακό σύστημα!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων

(https://gr.pravoslavie.ru/141149.html)

Υστερόγραφο.

Μια χαριτωμένη ανάμνηση… μέσα στον ειρμό των γραφέντων ανωτέρω:

Πριν από λίγα χρόνια, είχε έρθει στη Μονή για 2μερη επίσκεψη ο πατέρας και ο παππούς ενός Μοναχού. Ο πατέρας είχε ξανάρθει, ο παππούς δεν είχε έρθει άλλη φορά. Μετά το λιτό δείπνο στην Τράπεζα της Μονής (άλαδα ρεβύθια και ψωμί – ήταν ημέρα Παρασκευή!) και ύστερα από την ακολουθία του Αποδείπνου, χρειάστηκε να βγω από την Μοναστηριακή Πύλη για μία έκτακτη διακονία. Βαίνοντας προς την έξοδο, συναντώ τον συμπαθέστατο παππούκα του μοναχού, ο οποίος -κοιτάζοντας δεξιά/αριστερά, μπρος/πίσω- έδειχνε ν’ αναζητά κάτι… που ήταν σίγουρος ότι (έπρεπε να) υπάρχει… αλλά δεν μπορούσε να το βρει!…

– Παππού, ψάχνεις κάτι…; τον ρώτησα.

– Ε, ναι… παιδί μ’, ψάχνω για καμμιά Καντίνα… να πάρω κανένα σουβλάκι!…

– Α! Παππού, εδώ δεν έχουμε Καντίνα… ούτε σουβλάκια…! Θα κάνεις υπομονή δυο μέρες, μέχρι να γυρίσεις στον κόσμο… Εκεί θα βρεις ό,τι τραβάει η όρεξή σου!

——————————

[1] Αυτό τον καιρό -όπως και άλλες φορές μέσα στο χρόνο- φιλοξενούμε στην Μονή για 15 μέρες, 2 χαριτωμένα, πανέξυπνα και πολυτάλαντα αδελφάκια από την Καβάλα, τον Χριστοφόρο (12 ετών) και τον Φίλιππο (9 ετών), γόνους μιας φιλόθεης και ευλαβέστατης υπερπολύτεκνης οικογένειας με ηρωικούς γονείς και επτά υπέροχα παιδάκια. Η συμμετοχή των παιδιών σε όλα τα Μοναστηριακά δρώμενα είναι εντυπωσιακά άψογη! Τόσο στις νυχθήμερες ακολουθίες… όσο και σε όλες τις διακονίες της Μονής, είναι πάντα παρόντα, φιλόπονα και παραγωγικά αμφότερα τα παιδιά! Εκείνο, όμως, για το οποίο θαυμάζουμε… και μακαρίζουμε τους υπεράξιους γονείς τους, Γιώργο και Ελένη, είναι η ιδιαίτερα υψηλή ‘παιδεία Θεού’ που έδωσαν και δίνουν στα ευλογημένα βλαστάρια τους! Κι’ αυτό, αν και φαίνεται από πολλά άλλα στοιχεία του χαρακτήρα τους, είναι ιδιαίτερα διακριτό από την ‘στάση’ των παιδιών απέναντι στην Μοναστηριακή διατροφή: τρώνε με όρεξη και χαρά ΤΑ ΠΑΝΤΑ (ακόμα και το λιτό φαγητό των νηστειών, που αυτή την περίοδο του 15Αύγουστου είναι άλαδο σε καθημερινή βάση…), χωρίς τον παραμικρό γογγυσμό! Αυτά, λοιπόν, τα φωτεινά παιδάκια ‘κρίνουν’ σιωπηλά, με την θεοφιλή ‘ζωή και πολιτεία’ τους, όλους εμάς τους καλομαθημένους ενήλικες…