Άγιον Όρος Άθω: Μετά την Κυριακή της “μητέρας”…

Μολονότι στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας αναγνωρίζουμε και εορτάζουμε, αιώνες τώρα, ως όντως Εορτή των Μητέρων και της Μητρότητας… την Θεομητορική Εορτή της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου), η πρόσφατη 2η Κυριακή του Μαΐου γιορτάστηκε, όπως έχει ορισθεί κατά διεθνή σύμβαση (από εξω-παραδοσιακά μας κέντρα αποφάσεων) και έχει επιβληθεί να γιορτάζεται τα τελευταία χρόνια, ως “Μητρική” Ημέρα και Γιορτή. 

Στον “απόηχο” της Γιορτής αυτής, που συνέπεσε με την προχθεσινή ημέρα: 2η Κυριακή του Μαΐου, και η οποία έχει τύχει τεράστιας εμπορευματο-ποιητικής εκμετάλλευσης από τους επιτήδιους, συντηρώντας μια κερδοφόρα “ανθο-εμπορική” βιομηχανία, η υψηλή έννοια της «Μητρότητας» αφ’ ενός, και η αντίστοιχη χαμηλότερη έννοια της “τεκνοποιΐας» αφ’ ετέρου, τελούν σε μία μεγάλη σύγχυση… που μόνο ατιμία περιποιεί, τόσο στην “μητρότητα” όσο και στην “στειρότητα” των θηλέων!

Έτσι, στα πλαίσια αυτής της σύγχυσης… κάθε θηλαστικό  (από τον λογικό άνθρωπο, μέχρι τα άλογα ζώα) που συμβαίνει να γεννοβολάει βιολογικά, επαινείται ως “ευλογημένη” και εύκαρπη μάννα… ενώ κάθε άλλο θήλυ που παραμένει άτεκνο, θεωρείται προσβλητικά ως “καταραμένη” και άκαρπη στείρα…! Αλήθεια! Πόση πνευματική αγνωσία και σκοτάδι έχουμε…

Πριν αναφερθώ στα θεόπνευστα λόγια των Αγίων μας, που ρίχνουν άπλετο φως στο μελετώμενο θέμα… ας πάρουμε κάποιες “απαντήσεις” από μια αληθινή ιστορία που συνέβη στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, κάπου στην πατρίδα μας…

…Δεκαετία 1950-1960, όταν στη φτωχή μας Ελλάδα μόλις άρχιζαν να επουλώνονται οι πληγές από τον εμφύλιο σπαραγμό, κάποια Ανοιξιάτικη μέρα σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό μιας πόλης της Θεσσαλίας, διαδραματιζόταν το ακόλουθο (από περιγραφική εξιστόρηση αυτόπτη μάρτυρα) δρώμενο…

Ανάμεσα στους συγκεντρωμένους προς επιβίβαση στο τραίνο για Αθήνα ταξιδιώτες, ήταν και μία οικογένεια Σκανδιναυών τουριστών (με χαρακτηριστικό τα πλατινέ μαλλιά όλων των μελών της!), με πατέρα-μητέρα-και δύο μικρά παιδιά – ένα κοριτσάκι περίπου έξι ετών κι ένα αγοράκι περίπου τεσσάρων ετών, τον Ντάνυ. Κοντά στον Ντάνυ και την οικογένειά του ανέμενε το τραίνο και μια κοπέλα κοντά στα σαράντα της… που έδειχνε ελεύθερη -ανύπανδρη- καθώς δεν φορούσε στο δάχτυλό της βέρα (παρατήρηση του αυτόπτη μάρτυρα), Κι εφόσον δεν ήταν ύπανδρη, δεν θα ήταν ούτα μητέρα…

Ο μικρός Ντάνυ, ξέφυγε για λίγο από την εποπτεία της γυναίκας που τον γέννησε (αποφεύγω να πω της μάννας, και το γιατί θα γίνει παρακάτω αντιληπτό…) και άρχισε να απομακρύνεται κάνοντας “ισορροπία” επάνω στις ράγες και σφυρίζοντας όπως το τραίνο… όλα καλά και φυσιολογικά! Μέχρι που ξαφνικά η αναμενόμενη αμαξοστοιχία φάνηκε να έρχεται σαν “βολίδα” στον Σταθμό… με ένα σφύριγμα εκκωφαντικό που έκανε όλους και, κυρίως, τον Ντάνυ να παγώσει έντρομος…

…Τα αντανακλαστικά του μικρού παιδιού πάγωσαν στην κυριολοξία, ώστε παρέμεινε αποσβολωμένο και ακίνητο να “ισορροπεί” επάνω στις ράγες, ανίκανο να σαλέψει, ενώ το τραίνο σφυρίζοντας πλησίαζε γρήγορα και απειλητικά…! Η γυναίκα που γέννησε τον Ντάνυ, έντρομη… αλλ’ εγκλωβισμένη στον φίλαυτο και αυτοπροστατευτικό δισταγμό της, περιόρισε (συνειδητά…; ασυνείδητα…; Ο Θεός ξέρει!) την “μητρική” της αγάπη στα όρια της “εκ του μακρόθεν” οδύνης και αγωνίας της, για τον θανάσιμο κίνδυνο του παιδιού, ουρλιάζοντας υστερικά «Ντάνυυυυυ… Ντάνυυυυ…»!

Μόλις τρία μέτρα απείχε ο Ντάνυ από τον θάνατο… και όλοι (μαζί και η γυναίκα που τον γέννησε βιολογικά) περίμεναν να συμβεί το μοιραίο… Όμως εκείνη ακριβώς την στιγμή η Πρόνοια του Αγίου Θεού ενεργοποίσε μέσα στην άγνωστη, ανύπαντρη, άτεκνη μεγαλοκοπέλα το θυσιαστικό φίλτρο της εν Χριστώ ΜΗΤΡΙΚΗΣ αγάπης… και η άγνωστη κοπέλα με μια “άσκεφτη” αλλά ΜΕΓΑΘΥΜΗ βουτιά στις ράγιες του τραίνου, έσπρωξε το σώμα του Ντάνυ στη ζωή… και άφησε το δικό της σώμα στον θάνατο…!

Την επόμενη στιγμή… όλοι κοίταζαν σοκκαρισμένοι τον μικρό Ντάνυ να κλαίει ζωντανός στην αγκαλιά της γυναίκας που τον γέννησε… και την άγνωστη-ανύπαντρη-άτεκνη μεγαλοκοπέλα… άψυχη και διαμελισμένη επάνω στις ράγες!… Είθε ο εύσπλαγχνος Θεός μας να αναπαύσει την μαρτυρική ψυχή αυτής της άγνωστης, ανύπαντρης και άτεκνης ΜΑΝΝΑΣ μεταξύ των Αγίων Του!

Ερώτημα “ρητορικό” (δηλ. μη χρήζον απαντήσεως…): Ποιά ήταν η αληθινή -και με διαφορά!- ΜΑΝΝΑ του παιδιού… εκείνη που τον έφερε από την ανυπαρξία στον βίο… αλλά προτίμησε την δική της ασφάλεια όταν κινδύνευε θανάσιμα ο Ντάνυ; ή Αυτή που δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ πριν ούτε θα τον ξανάβλεπε ποτέ μετά, αλλά την στιγμή που ο Ντάνυ κιδνύνευε τον έσμπρωξε αυτοθυσιαστικά από τον θάνατο στη ζωή… για να πάρει την θέση εκείνου, από την ζωή στον θάνατο…;!

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας διδάσκει ότι: Η εν Χριστώ αγάπη που οφείλου να καλλιεργήσουμε όλοι οι Χριστιανοί, είναι… ΜΗΤΡΙΚΗ (ούτε “πατρική”… ούτε “αδελφική”)! Γιατί μόνον αυτή, η Μητρική αγάπη, που έχει Θεόθεν μέσα της ενεργοποιημένο το ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣΤΙΚΟ φίλτρο, μπορεί να έχει ανεξάντλητα αποθέματα ανοχής… υπομονής… καρτερίας… συγχωρητικότητας… και θυσιαστικής προαίρεσης…! Αυτό το Μητρικό φίλτρο αγάπης ΔΕΝ είναι καθόλου “αυτονόητο” για κάθε γυναίκα. Ούτε όλες οι γυναίκες που γεννούν, γίνονται ΜΑΝΝΕΣ στην ολοκληρία τους… όπως τις θέλει ο Θεός! Αλλά και όλοι οι άνθρωποι -άρρενες και θήλεις- οφείλουμε να ζητήσουμε από τον Θεό να μας χαρίσει αυτό το σπάνιο χάρισμα: το ΜΗΤΡΙΚΟ φίλτρο της εν Χριστώ αγάπης…!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων

Υστερόγραφο:

Στον Άγιον Όρος, όταν θέλουμε να αποδώσουμε την έννοια ενός Πνευματικού Πατέρα με θυσιαστική αγάπη… λέμε: Αυτός ο Γέροντας είναι… «Μαννούλα»!!! Αυτό, νομίζω, κάτι έχει να μας πει…