Άγιον Όρος Άθω: «Κι’ αν όλα αποδειχθούν απάτη…;» Με ρώτησαν…

Όχι… Όχι! Δεν απορρόφησαν/απορροφούν άσκοπα τόσες ψυχές, αναρίθμητων Χριστολατρών μέσα στους αιώνες, τόσο Φως Χριστού αβράδιαστο… για να καυχάται ο άρχοντας του σκότους, ότι δήθεν -εν τέλει- θα τις ‘νυχτώσει’ ο θάνατος… και θα τις ‘καταπιεί’ το αξημέρωτο σκοτάδι…! [1]

Οι επαγγελίες (από το ίδιο το θεανδρικό στόμα του Θεανθρώπου Κυρίου μας) των «μελλόντων αγαθών» [2], δηλ. των απερινόητων βραβείων κι’ επάθλων… που θα χαρίσει ο Δίκαιος Κριτής την Ημέρα της Κρίσεως, στους Πνευματικούς Πρωταθλητές και Αθλητές του εν Χριστώ αγώνα, αποτελούν μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Όμως, αλοίμονο… αν αυτή η αλήθεια ήταν πιστοποιήσιμη κι’ επιβεβαιώσιμη, αποκλειστικά… μετά τον θάνατο… ή, έστω, την ώρα του θανάτου! Κανείς -και πρώτος εγώ ο γράφων- δεν θα έστεργε ποτέ να χαραμίσει τον επίγειο βίο του, σε μια αφελή προσδοκία αβέβαιης ελπίδας… η αλήθεια (ή το ψέμα) της οποίας θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί μόνο την ώρα του βιολογικού τέλους! 

«Ρίπτει τα παρόντα… ο των μελλόντων γευσάμενος!» [Περιφρονεί τα εφήμερα αγαθά του παρόντος κόσμου, αυτός που γεύτηκε τα αιώνια αγαθά του μέλλοντος…] μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες, που προγεύτηκαν μέχρι πλησμονής… ήδη απ’ αυτόν τον κόσμο, τα αγαθά της υπερκόσμιας ζωής! Πραγματικά, αν ο Θεός μας δεν ήταν -ως Εργοδότης της εργασίας των Εντολών Του… ως Αφεντικό του ‘μυστικού αμπελώνα’ της εν Χριστώ ζωής- τόσο καλοπληρωτής και γενναιόδωρος, ώστε να μην χρειάζεται να περιμένει κανείς το τέλος της εργασιακής ημέρας (το πέρας του βίου) για να λάβει το πνευματικό ‘μεροκάματο’ ως ανταμοιβή των εργασιακών του κόπων, πολύ ελάχιστοι θα έστεργαν ν’ ακολουθήσουν τις Ευαγγελικές Εντολές!

Κανένας επίγειος εργοδότης ΔΕΝ καταβάλλει ποτέ μισθό την ώρα της εργασίας και πριν την ολοκλήρωσή της! Μόνος ο επουράνιος Εργοδότης μας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, προπληρώνει αδρά κι’ αμέσως τον μακάριο ‘εργάτη της αρετής’ και ευλαβικό ποιητή των Εντολών Του, την ίδια ακριβώς στιγμή που αυτός ‘επικολλά’ υπομονετικά τα ευλογημένα ‘ένσημα’ του πνευματικού αγώνα! Κι’ αυτή η ‘προπληρωμή’ ΔΕΝ αφαιρείται (ως μία ληφθείσα προκαταβολή ‘έναντι’ μισθού) από την τελική αμοιβή που συμφωνήθηκε στο ‘εργασιακό συμβόλαιο’ ότι θα δοθεί στον εργάτη, στο τέλος της ημέρας!

Ο Γάλλος χριστιανός φιλόσοφος και ιδιοφυής μαθηματικός του ύστερου Μεσαίωνα, Blaise Pascal [ βλέπε https://el.wikipedia.org/wiki/Μπλεζ_Πασκάλ ] έμεινε στην ιστορία για πολλά και αξιόλογα συγγράμματά του, ένα εκ των οποίων είναι το «Στοίχημα». Μέσα απ’ αυτό, ο Πασκάλ ανέπτυξε έναν ευφυή συλλογισμό, ότι: συμφέρει στον άνθρωπο να πιστέψει στον Θεό… καθώς από την πίστη ή την απιστία του απορρέουν δύο ενδεχόμενα. Το ένα είναι να υπάρχει ο Θεός… οπότε, η πίστη σε Εκείνον, τον οδηγεί σε μέγιστο κέρδος: την αιώνια ζωή…! Το άλλο είναι να μην υπάρχει… οπότε, η απιστία σε Εκείνον, τον οδηγεί σε μεγίστη ζημία: την αιώνια απώλεια…! Ωστόσο, ακόμα κι’ αν ο Θεός είναι (υποθετικά) ανύπαρκτος, το ότι κανείς επιλέγει να ζήσει σύμφωνα με τις άγιες Εντολές Του (δηλ. καλοσυνάτα, αγνά, ταπεινά κι’ ενάρετα), του χαρίζει μια επίγεια ζωή γλυκειά, ήσυχη, γαλήνια, ευτυχισμένη και χαρούμενη…!

Κοντά στον Γάλλο Πασκάλ, ένας άλλος άνθρωπος του πνεύματος, ο Ορθόδοξος Ρώσος συγγραφέας και γίγαντας της παγκόσμιας Κλασικής Λογοτεχνίας, Θεόδωρος Ντοστογιέφσκυ [ βλέπε https://el.wikipedia.org/wiki/Φιόντορ_Ντοστογιέφσκι ] γράφει σε ένα από τα πιο σημαντικά και δημοφιλή συγγράμματά του («Αδελφοί Καραμαζώφ»): «Είμαι κι’ εγώ ένα παιδί της επανάστασης, της αμφισβήτησης και της απιστίας. Σιγά σιγά, όμως, οδηγήθηκα στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό, πιο ζωντανό, πιο σταθερό, πιο ουσιώδες, πιο τέλειο, πιο αγαθό, πιο μεγαλειώδες, πιο πολύτιμο, πιο αξιαγάπητο απ’ τον Χριστό! Κι’ αν θα βρισκόταν κάποιος που θα μπορούσε ν’ αποδείξει ότι ο Χριστός είναι έξω απ’ την αλήθεια… κι’ αν πραγματικά η αλήθεια ήταν έξω απ’ τον Χριστό, θα επέλεγα ανενδοίαστα να παραμείνω με τον Χριστό, παρά να πάω με την αλήθεια!…»

Συχνά, στο ταπεινό μου μετερίζι, ως «υπαλλήλου (ψυχικής) καθαριότητος» όπου διακονώ σε μια γωνιά του Άθω, πρέπει να αποδομώ… την ‘βεβαιότητα’ για την νομιζόμενη ‘τελειότητα’ της πνευματικής ζωής πολλών εξομολογουμένων, ώστε να θεραπευθεί μέσα τους το πάθος της υπερηφάνειας με το ‘φάρμακο’ της ταπεινοφροσύνης. Όταν, όμως, έρχεται η ώρα να αναδομήσω πάλι εντός τους την ελπίδα στον Χριστό, η οποία βάλλεται από ‘σεισμούς’ ολιγοπιστίας κι’ αμφιβολιών… χρειάζεται να τεκμηριώσω: ΠΩΣ ‘συμπτωματολογείται’ η αληθινά Χαριτωμένη ζωή μιας Χριστολάτριδος ψυχής… κι’ από ‘ποιά σημάδια’ ανυπόκριτης κι’ απροσποίητης συμπεριφοράς της προς τα έξω… μπορεί, η ίδια η ψυχή, να ανιχνεύσει… κι’ επιβεβαιώσει αυτή την χαρισματική αλήθεια…!

Ο Ζων Θεός συγκαταβαίνει να μας αποκαλυφθεί… μέχρις ‘ενδείξεων’, έστω ενδείξεων ισχυρών και αδιάσειστων… ποτέ όμως ‘αποδείξεων’, γιατί έτσι θα δέσμευε την ελευθερία και αυτεξουσιότητά μας, να Τον πιστέψουμε και Τον ακουλουθήσουμε εξαναγκαστικά, δουλικά κι’ ανελεύθερα, καταργώντας το Αυτεξούσιο… που συνιστά το θεοπρεπέστερο χάρισμά Του στους ανθρώπους! Η αποτύπωση της ‘σφραγίδος’ του Χριστού επάνω στις ανθρώπινες ψυχές γίνεται μέσω των θεοειδών αρετών, που χαρίζει στους τηρητές των Εντολών Του ο Κύριος. Οι θεοειδείς αρετές ενεργούμενες παράγουν τους «καρπούς του Αγίου Πνεύματος».

Όταν κανείς καλλιεργεί φιλόπονα κι’ υπομονητικά τον ‘μυστικό αμπελώνα’ της ψυχής του, λοιπόν, του προσφέρονται από τον Χριστό οι επηγγελμένοι και πολύτιμοι «καρποί» του Αγίου Πνεύματος: «Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια…» (Γαλ. 5, 22). Απ’ όλους αυτούς τους πολύτιμους θησαυρούς της Θείας Χάριτος πλημμυρίζει η ψυχή του ανθρώπου κάθε φορά που, από αγάπη για τον Χριστό, κατειργάζεται τα αγαθά έργα της Ευαγγελικής τελειότητος: «Ο έχων τας Εντολάς Μου και τηρών αυτάς, εκείνος εστίν ο αγαπών Με… και Εγώ αγαπήσω αυτόν και εμφανίσω αυτώ Εμαυτόν…» (Ιωάν. 14, 21).

Συνεπώς, όταν ο Θεάνθρωπος Χριστός εμφανιστεί με τρόπο ακατάληπτο [εμφανίσω αυτώ Εμαυτόν…] στην ψυχή του ανθρώπου, ο οποίος ετοιμάστηκε γι’ αυτήν την υποδοχή του ζώντος Θεού, με την εντός του καλλιέργεια των θεοειδών αρετών (με πρώτες απ’ όλες την Αγάπη και την Ταπείνωση), τότε ο άνθρωπος αγιάζεται ψυχοσωματικά και καθίσταται υποστατικό κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος – όπως όλοι οι Άγιοι και Δίκαιοι της «Θριαμβεύουσας» και της «Στρατευομένης» Εκκλησίας! Και τότε… αίρονται όλα τα εμπόδια για μια ελεύθερη διόπτευση της υπερκόσμιας ζωής… που σφύζει από ζωντάνια σαν μελίσσι σε ώρα δράσης, εκεί στο επουράνιο ολόφωτο επέκεινα…!

‘Μπορεί’ εμείς, οι αμαρτωλοί μετανοούντες, να μην έχουμε προσωπική μας εμπειρική αντίληψη και θέαση του πνευματικού ρεαλισμού της υπερκόσμιας ζωής… αλλ’ οι Άγιοί μας έχουν! Έχουν και γι’ αυτούς… έχουν και για εμάς, που βλέπουμε και ψηλαφούμε επάνω τους όλα τα θαυμαστά ‘σημάδια’ της «εληλυθυίας εν δυνάμει» (Μάρκ. 9, 1) Βασιλείας του Θεού… η Οποία αποκαλύπτεται αδιακρίτως σε όλους, όσοι προαιρούνται ν’ αγωνιστούν φιλότιμα και φιλόπονα κατά της αμαρτίας και των παθών – όσοι μετανοούν… καθαίρονται… φωτίζονται… και θεώνονται… από την παντουργό Θεία Χάρη!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.

————————-

[1] Βλέπε μελοποιημένο το υπέροχο ποίημα του Γ. Δροσίνη: https://youtu.be/kZd4XYtJnMg?si=mOKLNlSVVJ3_JDmf 

[2] «Οφθαλμός ουκ είδε… και ους ουκ ήκουσε… και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη… α ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν!…» [ Μάτι δεν αντίκρυσε… κι’ αυτί δεν άκουσε… κι’ ανθρώπινη καρδιά δεν επεθύμησε… εκείνα που ετοίμασε ο Θεός γι’ αυτούς που Τον αγαπούν, τηρώντας τις Εντολές Του…] (Α ‘ Κορ. 2, 9)