Ε. Πατεράκη: Το λένε Αιώνιο και επιβιώνει παντού… όπως και ο άνθρωπος

Της Ελπίδας Πατεράκη

Το λένε Αιώνιο!

Και αντέχει.

Και κατά πως βλέπουμε στη φωτογραφία φυτρώνει παντού!
Τρυπώνει και βγαίνει η ζωή μέσα από χαραματιές και πέτρες, εμφανίζεται σε σημεία που δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες μιας κανονικής ζωής.
Κι όμως αυτό βρίσκει τον τρόπο!

Όπως ο κάθε καλός σπόρος. Όπως στην παραβολή του σπορέα στο Ευαγγέλιο που λέει για τους σπόρους που όταν πέφτουν στο γόνιμο έδαφος φυτρώνουν και δίνουν καρπό εκατό φορές περισσότερο!

Παρακολουθούσα μια εκπομπή για τα προσφυγικά σπίτια και τις γειτονιές που με τόσο μόχθο φτιάχτηκαν από τους Έλληνες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας και του Πόντου και όλων των προσφύγων που κατέφυγαν στη χώρα μας και σκέφτηκα πόσο πληγωμένοι άνθρωποι ήταν οι πρόγονοί μας, πόση κούραση και χτυπήματα της ζωής πήραν, πόσες δοκιμασίες τούς ακολούθησαν μέχρι και την τρίτη γενιά που σήμερα τα διηγείται με πόνο ψυχής και πόσο τελικά φάνηκε και δοξάστηκε η αντοχή του ανθρώπου στις πιο αντίξοες συνθήκες.

Όσοι έζησαν από τη σφαγή και πέρασαν στην Ελλάδα, έμειναν κι αυτοί σε καραντίνα ένα μήνα πάνω στα πλοία μέχρι να τους δεχτούν στη γη της μεγάλης ιδέας!

Κι όμως άντεξαν και πέρασαν στα ελληνικά εδάφη χωρίς τίποτα δικό τους, ώσπου μετά από πολλά βάσανα, κάποια στιγμή έχτισαν ένα δωμάτιο να κρυφτούν από τον ήλιο και τη βροχή. Μπόρεσαν. Είχαν το κουράγιο.

Ήταν τόσο καλός ο σπόρος και τόσο δυνατός που φύτρωσε εκεί, που όλοι τούς θεωρούσαν υπόθεση τελειωμένη, ανθρώπους χωρίς μέλλον και ζωή.

Κι όμως. Έζησαν. Έφτιαξαν. Ντύθηκαν. Έμαθαν. Δούλεψαν. Σπούδασαν. Πρόκοψαν.

Τα μικρά τους σπίτια έγιναν παλάτια. Αν κάποιος είχε προλάβει να πάρει μια εικόνα μαζί του, μια φωτογραφία, ένα πιστοποιητικό είχε καλώς. Οι υπόλοιποι, σα νέοι άνθρωποι, σα γεννημένοι και αναγεννημένοι στο τώρα από το πουθενά, έδωσαν ξανά ζωή στη ζωή τους και σε ό,τι την περιέβαλε. Με τα σημάδια της ατυχίας πάνω τους και την ανάγκη να επιβιώσουν έτσι κι αλλιώς, με κάθε τρόπο.

Και το μηδέν από το τίποτα, έγινε κάτι! Από τις στάχτες τους άσπρισαν τα πιο λευκά ρούχα, από τις στάχτες έφτιαξαν τα πιο ωραία γλυκά!

Και έδωσαν με όλη τους την καρδιά όσα δεν πήραν. Χωρίς να μιλούν για όσα έχασαν, χωρίς να περιγράφουν τον τρόπο που έχασαν αυτό που είχαν, σα να μην ήταν ποτέ δικό τους.

Κι όσο κι αν οι ντόπιοι δεν τους καλοδέχτηκαν και τους κοίταξαν με μισό μάτι και μιλούσαν απαξιωτικά γι’ αυτούς, οι πρόσφυγες έχτισαν ξανά τον κόσμο τους, στερέωσαν την πίστη και τις μνήμες τους και τις παραδόσεις τους με χώμα και νερό και αναστήθηκαν από το τίποτα!

Είναι Αιώνιοι! Και τους μνημονεύουμε πάντα! Και σχεδόν κάθε σπίτι έχει μια τέτοια ιστορία να διηγηθεί. Και κάθε καρδιά κάτι να πει.

Δεν είναι τυχαίο. Όσοι από αυτούς ζουν ακόμα, της δεύτερης κυρίως γενιάς, δε θέλησαν να δουν το βιός που πίσω άφησαν, αυτό που πήραν οι βάρβαροι με βία μέσα από τα χέρια των νοικοκυραίων γονιών τους. Δε μιλούν γι αυτό όπως τα εγγόνια, δε θέλουν, σκίζεται η ψυχή τους.

Το Αιώνιο λοιπόν θα ήθελα να είναι το λουλούδι τους!

Αυτό που μου δίνει ελπίδα όταν το βλέπω να εμφανίζεται μέσα από πέτρες, ανάμεσα σε λάστιχα και τσιμέντο, κάτω από γλάστρες και μικρές οπές. Αυτό που δείχνει παράξενα εύθραυστο μα που δεν είναι τελικά. Αυτό που ανταπεξέρχεται στις καιρικές συνθήκες κι ας μην αντέχει το ψύχος. Αυτό που τα καταφέρνει γενικώς.

Αυτό θα ήθελα να είναι το λουλούδι τους και το λουλούδι μας, εκείνων και όσων δεν αντέχουν, που αισθάνονται αδύναμοι, νιώθουν να εξαντλούνται τα αποθέματα της υπομονής τους.

Σε όσους νιώθουν κουρασμένοι, πληγωμένοι, αδικημένοι, ασθενείς και οδοιπόροι σε έναν κόσμο που δείχνει κακός αλλά δεν είναι, αδύναμος είναι και πολύ φοβισμένος, γι’ αυτό αντιδρά με τρόμο στο ξένο, με φόβο στο κακό και στην αρρώστια.

Μας το αφιερώνω όποιοι κι αν είμαστε σήμερα, απ’ ό,που κι αν προερχόμαστε, όποια κι αν είναι η καταγωγή μας! Πάντα πρόσφυγες θα είμαστε! Πάντα πρόσφυγες ήμασταν!

Το στέλνω σε κάθε σπίτι κι εύχομαι να έχουμε εκτός από την ομορφιά του, την αντοχή του, τη ζωή του, τη δύναμή του μα και τη σοφία του! Έχουμε όμως και χρέος μεγάλο να στηρίξουμε τα πιστεύω μας, τις αξίες μας, τα έθιμά μας. Οι άνθρωποι αυτοί φεύγουν και αφήνουν στα χέρια μας την πολύτιμη ελληνική κληρονομιά. Ας μην τους προδώσουμε άλλη μία φορά ξεχνώντας τη ρίζα μας!

Να είστε καλά συνάνθρωποι και συναγωνιστές απανταχού του κόσμου!

Κουράγιο!