Το εικαστικό έργο Η Κραυγή, του Edvard Munch, συμβολίζει σύμφωνα με πολλούς κριτικούς τέχνης τον υπαρξιακό τρόμο και την αγωνία του ανθρώπινου είδους. Ο ίδιος ο ζωγράφος θα γράψει στο ημερολόγιο του: περπατούσα σ’ ένα μονοπάτι με δυο φίλους – ο ήλιος έπεφτε – ξαφνικά ο ουρανός έγινε κόκκινος σαν αίμα – σταμάτησα, νιώθοντας εξαντλημένος και στηρίχτηκα στο φράχτη – αίμα και γλώσσες φωτιάς πάνω από το μαύρο-μπλε φιόρδ και την πόλη – οι φίλοι μου προχώρησαν κι εγώ έμεινα εκεί τρέμοντας από την αγωνία, κι ένιωσα ένα ατέλειωτο ουρλιαχτό να διαπερνά τη φύση.
Στην ίδια γη, ο λύκος -το σαρκοβόρο αυτό θηλαστικό- παρά την συστηματική του εξόντωση εξακολουθεί να επιβιώνει σε μικρούς πληθυσμούς. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα η ιδιαίτερη κραυγή του· τις περισσότερες φορές ομαδική και εναρμονισμένη και που καταφέρνει να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι στο σημείο βρίσκονται περισσότεροι λύκοι από όσους πραγματικά υπάρχουν. Από την άλλη, εκείνοι που περιπλανούνται μόνοι αποφεύγουν -εξαιτίας του φόβου- να ουρλιάξουν σε περιοχές όπου συχνάζουν αγέλες. Για ευνόητους λόγους.
Άραγε η αποφυγή κραυγής όταν το υποκείμενο βιώνει τον φόβο, να συμβαίνει μόνο στους μοναχικούς λύκους;
Σε συνθήκες απειλής, βίας, πανικού και φόβου, η αδράνεια, το πάγωμα, η οπισθοχώρηση, αλλά και το αρχετυπικό ένστικτο της επιβίωσης, αποτελούν κοινή αντίδραση όλων των θηλαστικών. Τι γίνεται λοιπόν στην περίπτωση της ετεροχρονισμένης κραυγής; Στην περίπτωση που το υποκείμενο, μετά το αρχικό σοκ -κι ενώ βιωμένα σπαράγματα εικόνων και ευκτικές αντιδράσεις χοροπηδούν στο θυμικό του- συνειδητοποιεί και επιθυμεί να μοιραστεί την ιστορία του; Η εικοστή πέμπτη του Νοέμβρη θεσπίστηκε ως η παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Για τις γυναίκες της Ευρώπης -ηλικίας 15 έως 44 χρόνων- η ενδοοικογενειακή βία έχει καταστεί ως η πρώτη αιτία αναπηρίας και θανάτου, ξεπερνώντας τα αυτοκινητικά δυστυχήματα και τον καρκίνο. Εκκολάπτεται και εφαρμόζεται σε όλες τις κοινωνικές και μορφωτικές τάξεις και πολλές φορές έχει πολύχρωμη και φιλήσυχη συσκευασία.
Κλείνοντας τις λίγες αυτές σκέψεις για την βουβή ετεροχρονισμένη κραυγή, παραθέτω τους στίχους του Βύρωνα Λεοντάρη.
-Όμως το πρόβλημα ακριβώς είναι ότι κλαίμε λέξεις και δεν κλαίμε δάκρυα. Α, δάκρυα, που είστε δάκρυα μου-
Μάγδα Κόρπη.
magicbuzz.gr
EU GDPR: Χρησιμοποιούμε cookies για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή online εμπειρία. Συμφωνώντας με την χρήση cookies αποδέχεστε την πολιτική χρήσης των δεδομένων σας.