Θέλω τα απλά…

Της Ελπίδας Πατεράκη

Δεν θέλω κόκκινους ουρανούς.

Θέλω να είναι γαλανοί, λευκοί, έστω γκρι.

Όχι κόκκινοι μετά από αυτό.

Δεν θέλω άλλους εικονικούς.

Όχι άλλα δικτυωμένα τάχα μου και καλωδιακές σχέσεις.

Θέλω τα ξεκάθαρα, το μέτωπο καθαρό και τις σχέσεις αληθινές.

Δεν θέλω κλειστά τηλέφωνα, τελειωμένες μονάδες και αφόρτιστες συσκευές.

Θέλω σταθερά πράγματα, να ακούσω φωνή, να μιλήσω με λέξεις, αυτές που καταβάλεις προσπάθεια να σκεφτείς και να προφέρεις. Να ξέρω θέλω, ότι ο άλλος είναι κάπου εκεί και ας μην είναι.

Δεν θέλω άλλη σαχλαμάρα, σκρολάρισμα στις οθόνες και μάτια γαρίδες.

Δεν θέλω να κυλάω άλλο τις τατς σκριν.

Θέλω χειραψία και αγκαλιά και μάτια.

Δεν θέλω τα αναγκαστικά, να κάνω για να είμαι, να κάνω για να φαίνομαι, να κάνω για να βλέπεις.

Υπάρχω και χωρίς αυτά.

Δεν θέλω να είμαι κοινωνικό πείραμα. Μορφή τυχαία κάπου με αναγνώριση στοιχείων και τοποθεσίας.

Θέλω να μην ξέρεις που πηγαίνω.

Δεν θέλω να βλέπω άλλα μοδάτα σανδάλια, νύχια σχέδια, κουρέματα που επιτρέπονται ανά ηλικία και στημένες φωτογραφίες.

Θέλω το τίποτα, αρκεί να είναι αληθινό και δικό μου.

Δεν θέλω να ξέρω τι κάνεις κάθε στιγμή.

Θέλω να νικώ την αδυναμία μου να το κοιτώ, θέλω να μπορώ να το ελέγχω.

Δεν θέλω τα ίδια και τα ίδια. Τα δείξαμε όλα. Μπροστά πίσω πλάι, όλα στη φόρα.