Τα τόξα μας τα ουράνια…

Της Ελπίδας Πατεράκη

Το πιο όμορφο θέαμα σκέτη οφθαλμαπάτη! Σαν και την ζωή μας ανά καιρούς, ανά επιλογές, ανά αποφάσεις. Ξεκινάς για το αληθινό και τολμάς να θες να ζήσεις το ωραίο ως το τέλος. Και βιάζεσαι και τρέχεις να περάσεις κάτω από το ουράνιο τόξο κάνοντας ευχή, ευχές για οτιδήποτε. Μία να πιάσει…

Μα είναι ψεύτικο το άτιμο. Όπως και κάποιες σχέσεις. Κάποιες φιλίες, κάποιοι άνθρωποι, τα δεδομένα, οι πεποιθήσεις, κομμάτια της ιστορίας, αυτά που σου είπαν, εκείνα που είπες, οι άλλοι που εμπιστεύτηκες, όσοι νόμιζες ότι θα ήταν εκεί στα δύσκολα, στην ανάγκη, μα που τόσο εύκολα σε άδειασαν σε χρόνο ρεκόρ!

Τι ωραία και σπουδαία μαθήματα δίνει αυτή η ζωή ρε παιδί μου! Πόσο σημαντικά! Καθημερινά μαθήματα, συνεχής εκπαίδευση και δια βίου προπόνηση για όσα ζεις στο τώρα, για όσα είναι να έρθουν.

Πέρυσι τέτοιες μέρες εξαπατήθηκα από έναν άνθρωπο, έλληνα και το διευκρινίζω, που νόμιζα ότι είχε ανάγκη. Που έπαιξε με την ευαισθησία μου χρησιμοποιώντας μόστρα το παιδί του… μαχαιριά! Τελικά δεν είχε ανάγκη, απλά ήταν ένας απατεώνας, άλλος ένας τύπος που ζει για να εκμεταλλεύεται ανθρώπους και καταστάσεις. Μου πήρε καιρό να μάθω ή να αντιληφθώ πως υπάρχουν και αυτοί τελικά, πως καμιά πραγματική ανάγκη δεν τους έφτασε στο αμήν, κάνουν πράγματα απλώς για να τα κάνουν. Γιατί έτσι είναι. Δεν θα το αναλύσω ποιος έφταιξε και έγιναν τέτοιοι άνθρωποι, σίγουρα όχι η ανάγκη. Το αποτέλεσμα είναι πολύ συγκεκριμένο.

Αυτό που μπορώ να αναλύσω είναι εγώ γιατί φέρθηκα σαν χαζή, γιατί αξιολόγησα λάθος τα σημάδια, γιατί δεν έπραξα σωστά. Όσο κοιτώ πίσω λοιπόν, διαπιστώνω ότι δεν έφταιγε αυτός, αλλά εγώ που δεν πρόσεξα, που δεν κατάλαβα, που δεν μυρίστηκα την απάτη. Θα έπρεπε να το έχω καταλάβει, γιατί οι πιο αναγκεμένοι άνθρωποι στην ζωή δεν κάνουν τέτοιες απατεωνιές, έχουν αξιοπρέπεια και ευγένεια, κρύβονται στην ντροπή και τον καημό τους χωρίς να ζητούν, χωρίς να επαιτούν κι όταν ζητήσουν χαμηλώνουν το κεφάλι και τα μάτια τους δακρύζουν.

Παρόλα αυτά συνεχίζω να πιστεύω στους ανθρώπους, ακόμα και σε κείνους τους ψευτόμαγκες κι εύχομαι βαθειά κάποια στιγμή να αλλάξουν πορεία, συναισθανόμενοι. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι κάπου υπάρχει σωτηρία, κάπως όλοι κάποια στιγμή θα δούμε μπροστά μας τις πράξεις και τις ευθύνες μας και θα στραφούμε στο καλό. Εξακολουθώ να πιστεύω ακόμη και σε μένα και να ελπίζω πως θα έχω λίγο χρόνο ακόμα για βελτίωση.

Μέρες που έρχονται, άγιες και φωτεινές, λέω να μην κάνω την χάρη σε κανένα και να συνεχίσω να ζω το δικό μου παραμύθι, να στολίζω την καθημερινότητα με τον ιδανικό μου κόσμο, αυτόν που θα ήθελα όλοι να ζήσουμε σε κάθε μεριά της γης. Θα συνεχίσω να πιστεύω στο καλό, θα συνεχίσω να ψάχνω το μοναδικό αστέρι, θα αναζητώ χρυσό στη λάσπη, λιβάνι στην δυσοσμία, σμύρνα στην σαπίλα. Θα συνεχίσω να γίνομαι κορόιδο για χάρη της αγάπης.

Κι όσο χτυπιούνται οι άνθρωποι και η φύση, όσο οι πολιτικάντηδες ποντάρουν στην αφέλειά μου, όσο επικρατεί αναβρασμός και εμπόλεμες ζώνες και ταραγμένος κόσμος και τρομοκρατημένα παιδιά και φόβος πια για το κάθε απλό, εγώ θα πιστεύω ακόμα περισσότερο. Γιατί δίπλα σε έναν αναγκεμένο, υπάρχουν περισσότεροι που νοιάζονται και τους φροντίζουν, που παλεύουν με το άδικο, που αποκαθιστούν ακόμα και ψυχές και τις κάνουν καινούριες. Τα έργα τους δεν γίνονται κάθε μέρα και το ίδιο γνωστά με το κάθε κουτσομπολιό τελευταίας κατηγορίας, μα υπάρχουν και κανείς δεν μπορεί να πει το αντίθετο.

Γι αυτούς γράφω. Όταν πάψω να πιστεύω και στους ανθρώπους θα βάλω τελεία.