Πώς έχτισα την αυτοπεποίθησή μου

Του Νικόλα Σμυρνάκη

 

Μου λένε «μη λες στα παιδιά να ονειρεύονται και ότι μπορούν να καταφέρουν σπουδαία πράγματα» γιατί μπορεί να απογοητευτούν.

Και απαντώ: «Άσε με να τους μάθω πρώτα ότι μπορούν και μετά θα έχω την ευκαιρία να τους διδάξω πόση σκληρή δουλειά και υπομονή χρειάζεται για να τα καταφέρουν.
Σε επόμενο επίπεδο θα μάθουν ότι η απογοήτευση είναι συστατικό επιτυχίας και όχι λόγος παραίτησης».

Αν δεν κινήσει για το σπουδαίο κάποιος, τι να την κάνει τη γνώση ότι η σκληρή δουλειά είναι απαραίτητη και ότι η απογοήτευση είναι καλοδεχούμενη;

Ένας από τους λόγους που βρίσκομαι στη θέση που βρίσκομαι σήμερα είναι γιατί η μητέρα μου, μου έλεγε ότι είμαι όμορφος, καλός, έξυπνος και ξεχωριστός, όταν ήμουν μικρός.

Όταν βέβαια συναναστρεφόμουν με παιδιά που δεν επιβεβαίωναν αυτή τη διαμορφωμένη πεποίθησή μου, είχα πρόβλημα. Και εγώ, και αυτά. 🙂

Μεγάλωσα όμως και βρήκα ισορροπία. Σίγουρα σε αυτό βοήθησε και το ακριβοθώρητο, μετρημένο αλλά ουσιαστικό “μπράβο” του πατέρα, το οποίο μετά μανίας αναζητούσα.

Ο πατέρας μου, μου έδωσε το κίνητρο για να πετάξω και η μητέρα μου τη βάση για πατήσω.

Φανταστείτε, ήμουν 4 ή 5 χρόνων και λέω στον πατέρα μου: «Εγώ μπαμπά δεν θα πεθάνω ποτέ. Δεν γίνεται να πεθάνω. Αλήθεια σου λέω».

Προσπαθεί ο άνθρωπος να με συνετίσει, να μου εξηγήσει ότι: «όλοι θα πεθάνουνε παιδί μου, είναι φυσιολογικό» και άλλα τέτοια. Εγώ επέμενα. «Όχι, όχι, όχι». Πετάγεται κάποια στιγμή η μητέρα μου:

«Άστο το παιδί, τι επιμένεις και εσύ; Αφού σου είπε δεν θα πεθάνει. Αμάν».

Τόση άνευ όρων αγάπη, γι’ αυτό και κάποιες φορές απερίσκεπτη, δηλαδή ικανή να σε κακομάθει. Υπερβολή, προφανώς, αλλά αυτά έχτισαν την αυτοπεποίθησή μου. Αρχικά με έκαναν υπερφίαλο, το παραδέχομαι, έφαγα όμως τις κατραπακιές μου, κατάλαβα, ωρίμασα. Ήρθε η ισορροπία. Χωρίς αυτά, δεν θα ήμουν εδώ.

Ας αφήσουμε τα παιδιά να ονειρεύονται. Κι ας απογοητευτούν. Ε και λοιπόν; Όλοι οι ονειροπόλοι, ακόμα και εκείνοι που κατάφεραν τα σπουδαία, απογοητεύτηκαν κάποτε. Είναι πολύ μικρός, πολύ στενός και δεν μας χωρά, ο κόσμος χωρίς τους οραματιστές, τους ονειροπόλους του λάτρεις της ουτοπίας.

 

Αλήθεια, εσείς όταν ήσασταν μικροί πιστεύατε ότι θα ζήσετε για πάντα;