Μια μέρα παράξενη…

Της Ελπίδας Πατεράκη

Ξεκίνησα να γράφω για τον αστάθμητο παράγοντα και προσπαθούσα να κατανοήσω ξανά τον Αριστοτέλη, λες και δεν έφταναν όλα τα άλλα τέτοια μέρα.

Αυτό ήταν για το οποίο θα έγραφα, ο αστάθμητος παράγοντας και πόσο επηρεάζει, όσα νομίζουμε οι αφελείς ότι ελέγχουμε ή μπορούμε να ελέγξουμε!

Αλλά τι τα θες τα φιλοσοφικά τέτοιες ώρες; Πέρασαν εκείνες οι εποχές που με τον λύχνο και το μαγκάλι οι άνθρωποι προσπαθούσαν να αποκτήσουν γνώσεις, για να πάνε την ζωή τους δυο βήματα παρακάτω.

Σήμερα αν δεν έχεις τη βολή σου, την άνεσή σου, την κατάλληλη θερμοκρασία, τον αφυγραντή, το κατάλληλο ρούχο με την κατάλληλη μποτοπαντόφλα, το ζεστό ρόφημα δίπλα με την φλις την κουβερτούλα και την ιδανική διάθεση φυσικά, δουλειά δεν κάνεις!

Αντικειμενικά πέρασαν πολλά από το μυαλό μου. Σκέψεις δύσκολες, σκέψεις κακές, η μανία του καιρού και η ανησυχία των σκυλιών με την ένταση των φαινομένων, μού έφεραν ταραχή και δεν μπόρεσα να στοιχίσω με τάξη και ακρίβεια όσα ήταν σχεδιασμένα να γίνουν, ή όσα υπήρχε η πρόθεση να μπουν σε σειρά.

Κι αυτό ήταν αρκετό. Συν κάτι άλλα. Πιο σημαντικά ίσως. Ο αστάθμητος παράγοντας εξακολουθεί να υφίσταται κάθε ώρα και στιγμή εντωμεταξύ, ακόμα και τώρα που γράφω.

Οι συνεχόμενες διακοπές ρεύματος, τα καιρικά φαινόμενα και κάτι δικά μου, με θύμωσαν πολύ. Τί κάνουμε χωρίς ρεύμα; Τίποτα. Ποια είναι η πρώτη κίνηση όταν έρθει το ρεύμα; Να φορτίσουν κινητά και υπολογιστές και οι φορητοί φορτιστές για να είμαστε σίγουροι! Τραγικό; Μπα! Υπάρχουν πάντα και χειρότερα.

Αλλά εκεί φτάσαμε. Φτάσαμε βασικά εκεί που μας έσπρωξε η εποχή. Ακολουθούμε την εποχή και πάμε με το κύμα, γιατί αν προσπαθείς να πας κόντρα κουράζεσαι και πνίγεσαι μέσα στο χάος που πιθανά δημιούργησες από μόνος σου, οπότε, πλέεις κι ό,που βγεις!

Μέσα σ’ όλα ξέχασα όσα είχα στο μυαλό μου για την ανάρτηση. Τσίτωσε τόσο το νευρικό μου σύστημα που μ έκανε να ξεχάσω όσα ήθελα. Βρήκα όμως μια μικρή λίστα σωτηρίας, χειρόγραφη, που με ξελασπώνει κάθε φορά.

Τί γράφει; Δεν μπορώ να σου πω. Τα δικά μου. Που είναι όμως σίγουρα, που δεν εξαφανίζονται με μια διακοπή ρεύματος και που με κάνουν να θυμάμαι όσα χρειάζομαι.