Και τελικά τί έγινες;…

Της Ελπίδας Πατεράκη

 

Xρησιμοποιώ αυτά τα λόγια και στους άλλους και στον εαυτό μου τελευταία, κυρίως τελευταία. Χρησιμοποιώ την ερώτηση αφού ξεκάθαρα φαίνεται, ότι οι μέρες που είναι μπροστά είναι λιγότερες από όσες προηγήθηκαν, καθώς το ένδοξο μέλλον δεν αφήνει πολλά παιχνίδια με τον χρόνο πια, τα ατέλειωτα σχέδια και πλάνα μπαίνουν σε άλλο χρονικό πλαίσιο, πιο δομημένο, περισσότερο ουσιαστικό, λιγότερο κακοποιημένο από χιλιάδες άσε δεν ξέρω θα δούμε έχουμε χρόνο γιατί βιάζεσαι θα προλάβουμε δεν έγινε δα και τίποτα σπουδαίο μη σκας όλα θα γίνουν σε κυνηγά κανείς;….

Δεδομένης λοιπόν μιας αναμόχλευσης που μοιάζει να είναι δυσλειτουργική ως προς το τελικό αποτέλεσμα, η ερώτηση έρχεται να βάλει κάποια πράγματα στην θέση τους. Σε όσους απηύθυνα την ερώτηση λοιπόν, άντρες και γυναίκες διαφόρων ηλικιών, η απάντηση που έλαβα ήταν σχεδόν ίδια, περιοριζόταν στο επάγγελμα κι αν τελικά εκείνο που ως παιδιά κάποιοι θυμόντουσαν ότι είχαν όνειρο τελικά πραγματοποιήθηκε, πάντα σε σχέση με το αν έγιναν αυτό που ήθελαν αυστηρά επαγγελματικά.

Ούτε λόγος για το αν αξιωθήκαμε να φτάσουμε στην όποια ηλικία είμαστε, ούτε αν καταφέραμε να επιζήσουμε καταστάσεων, σα να μην υπήρχε ποτέ και για κανέναν το όνειρο να γίνει ένας καλός άνθρωπος, φίλος στοργικός και σύντροφος, καλός γονιός, εργατικός και ηθικός, χαρούμενος και δοτικός, χαλαρός και σίγουρος, ευγενικός και ήρεμος, καλόγνωμος με τρόπους και καλλιέργεια… όχι, μόνο το αν πέτυχα να είμαι και να αυτοπροσδιορίζομαι από το τάδε επάγγελμα έλαβα ως απάντηση απ’ όλους.

Ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι, τώρα που το λες το συνειδητοποιώ, όχι, ούτε καν πέρασε αυτό από το μυαλό μου, να σου πω αν έγινα αυτό που ήθελα (δάσκαλος, γιατρός, δικηγόρος, σπουδαίος, τρανός, λεφτάς κλπ κλπ) νόμιζα ότι ήθελες να απαντήσω, δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μ αυτό που λες, τι πάει να πει τώρα αυτή η ερώτηση, έγινα ό,τι ήταν να γίνω, είμαι κοντά σε κείνο το όνειρο, αυτό που μας ρωτούσαν μικρά τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις δε λες;…

Αυτές κι άλλες ήταν οι απαντήσεις, μα κανείς δεν στάθηκε στο ότι έγινε ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας σπουδαίος άνθρωπος γεμάτος αγάπη και φιλευσπλαχνία, φιλάνθρωπος ουσιαστικά, γλυκός και χαμογελαστός.

Η κοινωνική προσταγή πάντα πιο δυνατή από την ουσία, η κοινωνική επιβολή πάντα πιο ισχυρή από το ταπεινό θέλω. Και το θέλω αυτό αν το θυμάσαι κάτι πάει να γίνει, αν δεν το θυμάσαι καν τι γίνεται;

Που έχει πάει; Που σκάλωσε; Που κρύβεται και ετοιμάζεται να σου κάνει ένα μεγάλο ντου καταστρέφοντας, ίσως, όσα καλά δομήθηκαν τόσα χρόνια ή απλά βάζοντας νέα θεμέλια σε κάτι ωραίο και καινούριο…

Τι είναι τελικά ποιο σημαντικό να έχει συμβεί στις ζωές μας; Πόσο σπουδαίο είναι αυτό το «κάτι να κάνεις» και πόσο σε καθορίζει ως άνθρωπο; Τί είναι τελικά αυτό το κάτι που πρέπει να γίνεις για να είσαι και να νιώθεις σπουδαίος; Πόσο αλλιώτικος θα ήσουν αν δεν ήσουν αυτό που είσαι, αυτό που έγινες; Και τελικά τι έγινες; Τί είσαι;

Πιο επίκαιρος από ποτέ έρχεται να πάρει την θέση του στο βασίλειο των ανθρώπων ο κανόνας της ευτυχίας του Καντ «κάτι να κάνεις, κάποιον να αγαπάς, κάτι να ελπίζεις»…

Που είσαι μικρό κι απλό κι αληθινό και ταπεινό θέλω; Φανερώσου at once! Ο χρόνος περνά!