Η προσφυγική πτυχή της Συμφωνίας των Πρεσπών

Του Σάββα Καλεντερίδη

Έχουμε δηλώσει ευθαρσώς την άποψή μας για τη Συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, συντάσσεται πάνω από το 70% του ελληνικού λαού, χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι το υπόλοιπο 30% συμφωνεί. Απλώς, αυτό που αποκομίζω από τις προσωπικές επαφές με δεκάδες πολίτες που λένε ότι έπρεπε να υπογραφεί αυτή η συμφωνία, είναι ότι οι περισσότεροι –αν όχι όλοι– λένε ότι πρέπει να παραδεχτούμε την ήττα μας στο συγκεκριμένο θέμα και ότι η συμφωνία αυτή έρχεται να κλείσει μια εκκρεμότητα που δημιούργησαν οι «άλλοι».

Κανείς ή σχεδόν κανείς, εκτός από τους εγκάθετους της κυβέρνησης, η άποψη των οποίων δεν προσμετράται, δεν συμφωνεί με την ουσία της συμφωνίας και ιδιαίτερα με την εκχώρηση «μακεδονικής» γλώσσας και ταυτότητας στους Σλάβους των Σκοπίων.

Τα παραπάνω τα αναφέρω ως απάντηση σ’ εκείνους που λένε ότι πρέπει να αποφύγουμε έναν νέο εθνικό διχασμό. Εκτός του ότι δεν υπάρχει διχασμός στην ελληνική κοινωνία, αφού κανείς από εκείνους που εγκρίνουν τη συμφωνία δεν βγαίνει να την υπερασπιστεί, εκτός από τους εγκάθετους, πρέπει να σημειώσουμε ότι το Σκοπιανό και η εν λόγω συμφωνία έχει ενώσει τον ελληνικό λαό, αφού στα συλλαλητήρια είδαμε δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, πλούσιους, φτωχούς, εγγράμματους και λιγότερο μορφωμένους, αθλητές, καλλιτέχνες και διανοούμενους, ενώ στη «δήλωση στήριξης» καλλιτεχνών είδαμε κυρίως  μετακλητούς και διορισμένους από την κυβέρνηση, αποσπασμένους σε πολιτικά κυβερνητικά γραφεία και λίγους πραγματικούς καλλιτέχνες που δεν έχουν σχέση με την εξουσία.

Επίσης, δεν είδαμε μέχρι στιγμής συμπλοκές μεταξύ εκείνων που είναι υπέρ και εκείνων που είναι κατά της συμφωνίας. Ίσα-ίσα, αυτό που είδαμε είναι οι πολίτες και οι προσωπικότητες που στρέφονται εναντίον της συμφωνίας, να στρέφουν τα βέλη τους εναντίον εκείνων που την υπέγραψαν και εκείνων που την ενέκριναν.

Άρα, δεν υπάρχει κανένας διχασμός στο λαό, τον οποίον ούτως ή άλλως δεν ρώτησαν οι υπογράψαντες και κυρώσαντες με την ψήφο τους τη συμφωνία. Και δεν ρώτησαν ούτε τους συμφωνούντες ούτε τους διαφωνούντες.

Πάμε τώρα στην προσφυγική πτυχή του Σκοπιανού, όπως διαμορφώνεται μετά τη συμφωνία των Πρεσπών.

Με τη συμφωνία αυτή, που αποτελεί πλέον πηγή δικαίου, δίνεται η δυνατότητα στους σλαβόφωνους Έλληνες πολίτες να διεκδικήσουν διδασκαλία της «μακεδονικής» γλώσσας που αναγνωρίσαμε και αναγνώριση εθνικής «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα.

Αν τελικά έχουμε μια τέτοια εξέλιξη, αυτό θα πρέπει να το εξετάσουν οι νομικοί, κατά πόσον εκείνοι που υπέγραψαν και ενέκριναν αυτήν τη συμφωνία υπέπεσαν στο αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, αφού είναι πρόδηλο ότι η δημιουργία μιας εθνικής μειονότητας με κλεψίτυπα χαρακτηριστικά διαρρηγνύει την εθνική μας ενότητα και προκαλεί κινδύνους στην εθνική μας ακεραιότητα.

Εκείνοι λοιπόν που υπέγραψαν και ενέκριναν, και ορισμένοι από εκείνους που στηρίζουν τη συμφωνία αυτή, ανάμεσά τους και τα μέλη του «Ουράνιου Τόξου», κάνουν αναφορές στη στάση των Ποντίων απέναντι στη συμφωνία.

Μάλιστα ο τ. ΥΠΕΞ, Νίκος Κοτζιάς, έκανε την εξής απαράδεκτη δήλωση: «Θα σας πω κάτι ενδιαφέρον. Οι “Έλληνες Μακεδόνες” δεν αντιδρούν τόσο όσο οι Πόντιοι στη Μακεδονία. Είναι θέμα ταυτότητας και όχι γεωστρατηγικών συμφερόντων. Τόσο με την ΠΓΔΜ όσο και με την Αλβανία, το πρόβλημά μας έγκειται στα ζητήματα ταυτότητας, όχι σε γεωστρατηγικά θέματα».

Θα αφήσουμε ασχολίαστη τη δήλωση του Ν. Κοτζιά γιατί πολύ απλά δεν επιδέχεται σχολιασμό μια τέτοια αχαρακτήριστη δήλωση, και θα προχωρήσουμε παραπέρα, σε εκείνους που μας λένε ότι «εσείς έχετε μόνο εκατό χρόνια εδώ και δεν έχετε δικαίωμα λόγου στο Μακεδονικό». Επίσης, ορισμένοι από τους σλαβόφωνους μας λένε ότι τους πήραμε και τα χωράφια τους και μας δείχνουν το δρόμο της εξόδου!

Ενώ η συμφωνία δεν δίχασε τους Έλληνες, υπάρχει κίνδυνος να δημιουργήσει πρόβλημα ανάμεσα στους ποντιακής, μικρασιατικής και θρακικής καταγωγής Έλληνες της μίας και μοναδικής Μακεδονίας, με τους ντόπιους και ειδικά με εκείνους που πιστεύουν ότι είναι ψευδομακεδόνες.

Η απάντησή μας σ’ αυτούς θα πρέπει να είναι η εξής:

Οι Έλληνες του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Θράκης και της Ανατολικής Ρωμυλίας – Βουλγαρίας που εγκαταστάθηκαν στη Μακεδονία, που είναι μία και ελληνική, εγκαταστάθηκαν σε σπίτια μουσουλμάνων που ανταλλάχθηκαν με βάση τη Συνθήκη της Λοζάνης. Μάλιστα, τους μοιράστηκε μόνον μέρος της ανταλλάξιμης περιουσίας, την οποία έπρεπε να πάρουν στο σύνολό της και από την οποία δεν είχαν κανένα δικαίωμα να διεκδικήσουν ούτε ένα μέτρο όλοι όσοι ζούσαν μέχρι το 1923 στη μία και ελληνική Μακεδονία.

Και πήραμε σπίτια και χωράφια πολύ μικρότερης αξίας από αυτά που αφήσαμε πίσω μας. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες.

Επίσης, η εγκατάστασή μας έγινε με βάση διεθνή συμφωνία και αφού εγκαταλείψαμε εδάφη και προαιώνιες εστίες στη Θράκη, τον Πόντο και τη Μικρά Ασία.

Άρα, πέραν του ότι δεν χρειαζόμαστε άδεια από κανέναν για να εγκατασταθούμε οπουδήποτε στην Ελλάδα, αφού είμαστε Έλληνες, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι και με βάση το Διεθνές Δίκαιο, και συγκεκριμένα με τη Συνθήκη της Λοζάνης, εγκατασταθήκαμε εκεί που εγκατασταθήκαμε.

Αυτά προς αποφυγή παρεξηγήσεων.