Γιώργος Ξηρογιάννης: Ο Έλληνας που μας ταξιδεύει με τον φακό του

Ο Γιώργος Ξηρογιάννης, ένας Έλληνας επαγγελματίας φωτογράφος με έδρα την Κρήτη και πολλές διακρίσεις στο ενεργητικό του, μιλά στους The New Hellenic Times και εξηγεί ποια είναι η “ανάγκη” πυροδοτεί το πολυπόθητο κλικ, γιατί επέλεξε να ασχοληθεί με τη φωτογραφία και ποια είναι τα σχέδια του για το μέλλον.

Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε στους Then New Hellenic Times και τον Γιώργο Μαυρίδη:

Πώς μπήκε η φωτογραφία στη ζωή σας και γιατί επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτή επαγγελματικά;

“Η φωτογραφία ήταν αυτή που με επέλεξε στην ουσία, αφού λειτουργεί για εμένα ως βασικό μέσο έκφρασης των συναισθημάτων μου για τον συνάνθρωπο, μπαίνοντας στη ζωή μου με έναν τόσο όμορφο τρόπο. Η πορεία της ζωής μου στη συνέχεια, κι αφού είχα την τάση να ωριμάσω φωτογραφικά, μου έφερε τούτο το δώρο: Να κάνω την μεγάλη μου αγάπη επάγγελμα, ανακαλύπτοντας παράλληλα ΓΙΑΤΙ θέλω να φωτογραφίζω”.

Τι είναι αυτό που σας εμπνέει για να προχωρήσετε σε μια φωτογράφιση, ποιο είναι το αγαπημένο σας “θέμα”;

“Αναμφισβήτητα είναι ο άνθρωπος έμμεσα ή άμεσα. Πάντα όμως για μένα αγαπημένο θέμα είναι ο άνθρωπος είτε μπροστά στο φακό, είτε πίσω από τις όποιες δημιουργίες του”.

Τι είναι αυτό που θα θέλατε να φωτογραφίσετε και δεν το έχετε κάνει ακόμη;

“Την γέννηση του επόμενου μου παιδιού”.

Το επάγγελμα του φωτογράφου είναι ανάμεσα σε αυτά που κατά διάστημα περνούν κρίση στην Ελλάδα. Πόσο εύκολο είναι να ασχοληθεί κάποιος με αυτό και τι εμπόδια καλείται να αντιμετωπίσει;

“Όσο κι αν είναι χιλιοειπωμένο, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις κι όταν ξέρεις ΓΙΑΤΙ το κάνεις και πιστεύεις στον εαυτό σου, τότε έχεις ισχυρό κίνητρο για να διαπρέψεις. Το μόνο εμπόδιο σ ’αυτό, είναι ο εαυτός μας”.

Στα σύγχρονα αστικά κέντρα, όπως η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη υπάρχουν σίγουρα περισσότερες επαγγελματικές προοπτικές για έναν φωτογράφο. Εσείς ωστόσο επιλέξατε να μείνετε στην Κρήτη. Τι είναι αυτό που σας ελκύει στο νησί; Είναι περισσότερα τα “φωτογραφικά” ερεθίσματα εκεί;

“Η Κρήτη κι εννοώ οι άνθρωποί της ήταν αυτοί που έδωσαν πνοή στα πρώτα μου φωτογραφικά σκιρτήματα. Αυτό το ευλογημένο νησί με αγκάλιασε από την αρχή και συνεχίζει καθημερινά να με εμπνέει. Όταν μάθουμε να ακούμε αυτή τη φωνούλα που πηγάζει από τα σωθικά μας, όλα γύρω μας ξετυλίγονται μαγικά όπου κι αν βρεθούμε. Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε αυτή τη δύναμη στα 37 μου χρόνια να την ακούσω. Δε θα ήμουν «εδώ» φωτογραφικά, αν δεν ήταν Εκείνος”.

Πολλοί παρομοιάζουν τη φωτογραφία με την ποίηση, την επικοινωνία, την τέχνη, την ανάγκη για έκφραση. Υπάρχουν φωτογραφίες σας που έχετε ξεχωρίσει για κάποιον λόγο και σας μένουν βαθιά χαραγμένες στη μνήμη οι στιγμές λήψεις;

“Μα η φωτογραφία είναι όλα τα παραπάνω, αλλά και πολλά ακόμα! Τόσα συναισθήματα ανακατωμένα σ ’ένα κάδρο, τόσες ισορροπίες, ακόμα και σε όχι άρτιες τεχνικά φωτογραφίες, αναδεικνύοντας, το απόλυτο γυμνό της ψυχής μας. Δύο λήψεις μ’ έχουν σημαδέψει κι ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να τις βιώσω. Η γέννηση του μονάκριβού μου, καθώς κι η αγκαλιά της κακοποιημένης μητέρας με τα κοπέλια της, όταν κουρνιάσανε στη «φάτνη» της ΜΚΟ Κιβωτού του Κόσμου”.