Της Φένιας Βουδαντά
Θα λέγαμε ότι έχουν αντιστραφεί τα πράγματα. Διανύουμε την εποχή, όπου η αγάπη δεν εκφράζεται με αγκαλιά, ακόμα και τα φιλιά στον αέρα θεωρούνται ύποπτα κι επικίνδυνα. Είναι η εποχή, όπου αναγνωρίζουμε την αγάπη, τον έρωτα, τη φιλία μέσα από βλέμματα, από λέξεις, από την απόσταση. Συγκεκριμένα, από βλέμματα ζεστά, από λέξεις προσεκτικά τοποθετημένες μέσα σε προτάσεις που δείχνουν ενδιαφέρον: «πλύνε τα χέρια σου», «βάλε αντισηπτικό», «φόρεσε τα γάντια σου» κι άλλα, από την απόσταση που σημαίνει «σου αφήνω χώρο να σε φροντίσεις εσύ, να δείξεις πόσο σε νοιάζεσαι».
Διανύουμε την εποχή, λοιπόν, όπου η απουσία είναι εκείνη που υποδηλώνει πόσο σημασία έχει για εμάς αυτή η απουσία. Την εποχή όπου αφήνουμε στην άκρη υποχρεώσεις και καθημερινότητα κι όσο κι αν προξενεί αυτό αναστάτωση είναι επειδή έχουμε αφοσιωθεί τόσο σε αυτά, που οποιοσδήποτε κι οσοσδήποτε χρόνος με τον εαυτό μας φαίνεται αναξιοποίητος. Την εποχή όπου τα βιβλία που μαγνητίζουν σκόνη στη βιβλιοθήκη μάς καλούν να χαθούμε στον κόσμο τους, όπου ο καναπές από σύμβολο πλήξης και ραστώνης, μας καλεί για σκέψη κι αυτοκριτική.
Διανύουμε την εποχή όπου ψάχνουμε αποδείξεις κι αριθμούς για τη ζωή γύρω μας, μετράμε ειδήσεις, κρούσματα και θανάτους κι όσο σημαντικά και να είναι αυτά, μας διδάσκουν, επίσης, και να εστιάζουμε στη μία και μοναδική αξία που προβάλλεται από τις τρέχουσες εξελίξεις, πως περισσότερο από όλα κινδυνεύουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, πως οφείλουμε να εκτιμάμε λίγο παραπάνω τη ζωή μας όπως της αξίζει.
Διανύουμε μια εποχή σημαντική για την υγεία μας σε κάθε της διάσταση. Τη σωματική, επειδή οφείλουμε να προστατεύσουμε το βιολογικό μας σώμα από τον ιό που καραδοκεί, την ψυχική, επειδή οφείλουμε να αναλογιστούμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτήν την κατάσταση, να αναζητήσουμε τρόπους να αναπτυχθούμε ακόμα και με σώμα εγκλωβισμένο στους τέσσερις τοίχους, μα και την κοινωνική διάσταση της υγείας: αυτή τη φορά ξέρουμε ότι η αγάπη που τρέφει κάποιος για εμάς είναι ανάλογη της απόστασης που κρατά από εμάς. Είναι η εποχή, όπου το συναίσθημα δεν εκφράζεται με την πεπατημένη, είναι η εποχή όπου καλούμαστε να εντοπίσουμε τι σημαίνουμε εμείς για εμάς, αλλά κι εμείς για τους άλλους.
Είναι η εποχή όπου το «πλύνε τα χέρια σου» ισοδυναμεί με το «να προσέχεις» το οποίο με τη σειρά του ισοδυναμεί με όλα τα «σ’ αγαπώ» στην ισχυρότερη μορφή τους, με όλα αυτά που διαρκούν στο χρόνο και που πάντα θα χρειάζεται να μεταφράσουμε για να τα νιώσουμε.
Εύχομαι οι μέρες αυτές να περάσουν όσο πιο ανώδυνα γίνεται για όλους μας και να μην ξεχνάμε να δίνουμε νόημα σε κάθε μέρα που περνά, να την κάνουμε να αξίζει που υπάρχει…
EU GDPR: Χρησιμοποιούμε cookies για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή online εμπειρία. Συμφωνώντας με την χρήση cookies αποδέχεστε την πολιτική χρήσης των δεδομένων σας.