Επιτυχία, δεν σημαίνει απόλυτα κι ευτυχία..

Της Ευαγγελίας Ματαλλιωτάκη

Ουκ ολίγες φορές ακούμε γονείς να «καμαρώνουν» για την επιτυχία των παιδιών τους, είτε αυτό αφορά τις σπουδές , είτε την επαγγελματική τους  πορεία.

Από πού πηγάζει όμως αυτή η «αντίδραση» των γονέων;!

Αυτό προκύπτει από την ανάγκη του εκάστοτε γονέα  να επιδεικνύεται στον περίγυρό του για τις επιδόσεις του παιδιού του.  Ουσιαστικά, ο ίδιος αποζητά τον έπαινο και την κοινωνική καταξίωση, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που οικειοποιείται τις επιτυχίες των παιδιών  του.

Κατά καιρούς ακούμε γονείς να χρησιμοποιούν ατάκες κλισέ : «Κατάφερα και σπούδασα το παιδί μου», «Έβγαλα έναν καθηγητή και μια δικηγόρο» και να «φουσκώνουν» απο υπερηφάνεια! Μέσα λοιπόν από τη συναναστροφή με ανθρώπους διαφόρων ηλικιών, συνειδητοποιούμε, ότι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι ίδιοι οι γονείς άσκησαν επιρροή ακόμη και στην επιλογή της επαγγελματικής κατεύθυνσης του παιδιού τους. Ειδικά στη χώρα μας, που επικρατεί και η νοοτροπία τα παιδιά να ακολουθούν το επάγγελμα του γονέα ή και να καταφέρουν όσα εκείνος δεν  μπόρεσε.

Παρατηρείται λοιπόν, πως πολλοί από αυτούς τους νέους, περνώντας τα χρόνια, αντιλαμβάνονται ότι οι επιλογές που έκαναν στον επαγγελματικό τους τομέα δεν ήταν ηθελημένες αποφάσεις, αλλά προέκυψαν μέσω των επιδράσεων και των επιρροών που δέχτηκαν στην παιδική- εφηβική ηλικία από τους γονείς και τον περίγυρό τους. Και κάπως έτσι, καταλήγουμε να έχουμε μια κοινωνία με ανθρώπους δυστυχισμένους, απογοητευμένους με έναν διακαή πόθο για όνειρα που δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν!

Ο κάθε νέος  έχει την ευθύνη να χαράξει τη δική του πορεία σ’ αυτή τη ζωή, βασισμένη στα δικά του θέλω! Αυτό λοιπόν που πρέπει να γίνει αντιληπτό από τον εκάστοτε γονέα είναι πώς  δεν πρέπει να καθιστά το παιδί από πρωταγωνιστή της ζωής, σε κομπάρσο και πως πέρα από τον εγωισμό και την– κατά τη δική του κρίση-  επιτυχία υπάρχει και κάτι άλλο..πιο βαθύ και πιο μεγάλο ..η ευτυχία! Άλλωστε,  το φυσικό επακόλουθο της ευτυχίας είναι η επιτυχία!

Και κλείνοντας κάπου εδώ, εσύ γονιέ αναρωτήσου : Πόσες φορές καμάρωσες για την ευτυχία του παιδιού σου, για το χαμόγελό του, για τις προσωπικές επιλογές του, και για το ότι πάνω απ’ όλα είναι ένας σωστός άνθρωπος με ευαισθησίες και κοινωνικές ανησυχίες;! Και αποφάσισε ..

«Δεν μπορεί να είμαστε πολύ ευτυχισμένοι, όταν άλλοι άνθρωποι αποφασίζουν για τα καθήκοντα και τις απολαύσεις μας», Βωβενάργκ, 1715-1747, Γάλλος γνωμικογράφος.