Άγιον Όρος Άθω: Υψώνοντας τον Τίμιο Σταυρό…

«Σταυρός, ο Φύλαξ πάσης της Οικουμένης / Σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας / Σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα / Σταυρός, πιστών το στήριγμα / Σταυρός, Αγγέλων η δόξα / και των δαιμόνων το τραύμα!»

(Από την ιερή υμνολογία της σημερινής Εορτής)

Είναι ‘ίδιον’ γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης, ότι χρειάζεται πάντα να νοιώθει ασφαλής και προστατευμένη… μπροστά σε κάθε ενδεχόμενο κίνδυνο, που θα μπορούσε να απειλήσει την ψυχο/σωματική ακεραιότητά της. Ο Θεός, γνωρίζοντας αυτή την αδυναμία των λογικών πλασμάτων Του, μας εχάρισε ένα πανίσχυρο και αήττητο όπλο: τον Πανάγιο Σταυρό Του, ως ένα σκήπτρο-σύμβολο ακατανίκητης εξουσίας επάνω σε όλους τους εχθρούς, φυσικούς και μεταφυσικούς… που μας πολιορκούν, βυσσοδομώντας να μας εξολοθρεύσουν!

«Σταυρέ του Χριστού πανάγιε, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου!» μας διδάσκει η Μάννα-Εκκλησία να επικαλούμεθα, με πίστη και ελπίδα, μπροστά σε κάθε κίνδυνο φυσικό ή μεταφυσικό… που συναντάμε σε κάθε βήμα της ζωής μας. Και είναι (αποδεδειγμένα) εκπληκτική… η προστατευτική αμεσότητα με την οποία ενεργεί, αποτρεπτικά προς κάθε κίνδυνο, η Χάρη του Ζωοποιού Σταυρού, κάθε φορά που θα την επικαλεστούμε με πόθο και πίστη στον Σωτήρα Χριστό, από τον Οποίο ο Τίμιος Σταυρός αντλεί την ακαταγώνιστη παντοδυναμία Του.

Η Ορθόδοξη Παράδοση των Αγίων Πατέρων και Μητέρων της Ανατολής, μας έχει κληροδοτήσει από την ‘πολεμική’ εμπειρία της, τρία πανίσχυρα ‘όπλα’ (ευχές), με την εναλλακτική χρήση των οποίων μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε νικηφόρα κάθε κίνδυνο ή ανάγκη της ζωής μας, όπου θα συμβεί να βρεθούμε: α) Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με! β) Υπεραγία θεοτόκε, σώσον ημάς! και γ) Σταυρέ του Χριστού Πανάγιε, σώσον ημάς τη δυνάμει [με την δύναμη] Σου!

Με την ίδια αυτή σειρά, στο τέλος (απόλυση) κάθε ιερής ακολουθίας της Ορθόδοξης Λατρείας μας, δικαίως έχει ορισθεί από την Εκκλησία να γίνεται απο τους Ιερείς ‘επικλητική μνεία’ των Μεγάλων Αυτών και ακατανίκητων Προστατών μας, λέγοντας εν σειρά και επί λέξει: «Χριστός ο αληθινός Θεός ημών, ταις πρεσβείαις της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, δυνάμει του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού… ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν»!

Σε όλη την παγκόσμια Ορθοδοξία, ειδικώτερα όμως στο Άγιον Όρος, που είναι ένας κατ’ εξοχήν τόπος «Σταύρωσης των παθών και των επιθυμιών της αμαρτίας…» [1], ο Τίμιος Σταυρός χαίρει μεγάλης τιμής και άκρως ευλαβικής προσκυνήσεως: «Χαίροις ο Ζωηφόρος Σταυρός / της ευσεβείας το αήττητον τρόπαιον / η θύρα του Παραδείσου / ο των πιστών στηριγμός / το της Εκκλησίας περιτείχισμα / δι’ Ου εξηφάνισται η φθορά και κατήργηται / και κατεπόθη του θανάτου η δύναμις / και υψώθημεν από γης προς Ουράνια / όπλον ακαταμάχητον / δαιμόνων αντίπαλε / δόξα Μαρτύρων, Οσίων / ως αληθώς εγκαλώπισμα / λιμήν σωτηρίας /ο δωρούμενος τω κόσμω το μέγα έλεος» [ https://www.youtube.com/watch?v=8XCSrLMKoQo ].

Στο Περιβόλι της Παναγίας, η ιδιάζουσα ‘βαρύτητα’ του Τιμίου Ξύλου (ζωοποιού Σταυρού) ‘ανιχνεύεται’ εμπειρικά με πολλούς και θαυμαστούς τρόπους, σε δύο από τους οποίους -ενδεικτικά- αξίζει να αναφερθώ:

α) Όποιος θέλει να εξακριβώσει την γνησιότητα ή πλαστότητα ενός τεμαχίου ξύλου που φέρεται ως «Τίμιο» (αν δηλ. προέρχεται πραγματικά από τον Ξύλινο Σταυρό, επάνω στον Οποίο καρφώθηκε ο Θεάνθρωπος Σωτήρας… ή όχι), δεν έχει παρά να βάλει το υπόλειμμα αυτό του ξύλου, ακόμα κι’ αν είναι μια μικροσκοπική ακίδα, μέσα σε ένα ποτήρι με νερό: ΑΝ είναι απλό ξύλο θα μείνει επιπλέοντας στην επιφάνεια του νερού… ΑΝ όμως είναι ΤΙΜΙΟ ξύλο θα βυθισθεί κατευθείαν στον πάτο του ποτηριού…! Γιατί; Διότι είναι το βαρύτερο ξύλο του κόσμου, αφού επάνω του σήκωσε το βάρος του ζώντος Θεού… και των αμαρτιών όλου του κόσμου, που ο Θεάνθρωπος Κύριος πήρε στις πλάτες Του…!

β) Κάποτε επισκέφτηκε το Ασκητήριο του Αγίου Παϊσίου ένας μάγος, με μεγάλη αλαζονεία και έπαρση για την μαγική (δαιμονική) δύναμή του. Βρήκε τον Άγιο του Θεού να κάθεται στο υπαίθριο ‘αρχονταρίκι’ του (κούτσουρα έξω από την καλύβα του) και να συνομιλεί με μια ομάδα προσκυνητών, ενώ ταυτόχρονα σκάλιζε μ’ ένα μικρό σκαρπέλλο ένα ξύλινο σταυρουδάκι. Ο Άγιος τον καλωσόρισε με την συνήθη καλωσύνη του και του υπέδειξε να καθήσει… Εκείνος όμως αρνήθηκε να καθήσει, κι’ άρχισε να προκαλεί τον Γέροντα να τον προσέξει… για να θαυμάσει τα υπερφυσικά πράγματα που μπορούσε να κάνει. Όντως, μπροστά στα μάτια των κατάπληκτων προσκυνητών, ο μάγος άρχισε να μετακινεί στον αέρα τεράστιες πέτρες, ανθρωπίνως ασήκωτες… και μ’ ένα νεύμα να τις αλλάζει θέση μέσα στην αυλή του Ασκητηρίου. Ο Γέροντας Παϊσιος σκάλιζε το σταυρουδάκι σιωπηλά, περιφρονώντας τις δαιμονικές επιδείξεις του μάγου… ενώ οι άλλοι παρόντες κάθε λίγο αναφωνούσαν με θαυμασμό Ωωωω…. Ωωωω… Ωωωω… βλέποντάς τον να μετακινεί με μια χειρονομία και κάποιες ακατάληπτες λέξεις κοτρώνες τεράστιες…! 

Εκνευρισμένος και προσβεβλημένος ο μάγος, που δεν μπορούσε να αποσπάσει ούτε τον θαυμασμό… αλλ’ ούτε καν το απλό βλέμμα του Αγίου Γέροντος, γρύλλιζε σαν πληγωμένο αγρίμι! Και τότε ο Άγιος του Θεού βάζει το Σταυρουδάκι που σκάλιζε επάνω σε μια μικρή πέτρα δίπλα του, λέγοντας στον μάγο: Άϊντε, παληκάρι, σήκωσε αν μπορείς κι’ αυτό το πετραδάκι!… Ο μάγος χαμογέλασε διάπλατα που, επιτέλους, απέσπασε την προσοχή του Γέροντος, κι’ άρχισε με δαιμονική αλαζονεία να κουνάει χέρια… πόδια… κεφάλι… λέγοντας λέξεις ακατάληπτες… και έχοντας εκνευριστεί εμφανώς, αλλά το πετραδάκι με το Σταυρουδάκι επάνω του δεν έλεγε να κουνηθεί ούτε χιλιοστό απ’ την θέση του! Είχε καθηλωθεί απο το ασήκωτο ‘βάρος’ του μικρού Σταυρού, που συμβόλιζε την ΝΙΚΗ κατά των δαιμόνων και της σκοτεινής εξουσίας τους!…

Είθε η Χάρη του Ζωοποιού Σταυρού, επάνω στον Οποίο καρφώθηκε η Εσταυρωμένη Χριστώνυμη Παναγάπη μας, να μας σκέπει προστατευτικά…

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.

————————-

[1] «Οι δε του Χριστού [εκείνοι που ανήκουν στον Χριστό…], την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις…» (Γαλ. 5, 24)