Άγιον Όρος Άθω: Κυριακή της Σαμαρείτιδος πόρνης… 

(κατόπιν δε, Μεγαλομάρτυρος του Χριστού και Ισαποστόλου, Αγίας Φωτεινής!)

Ας ερανισθούμε λίγες φωτεινές σκέψεις των Αγίων μας, από το Δοξαστικό του Εσπερινού της σημερινής Εορτής:

«Παρά το φρέαρ του Ιακώβ ευρών ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ’ αυτής, ο νέφεσι καλύπτων την γην!… Ύδωρ αιτών, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας!… Ύδωρ ζητών, ο πηγάς και λίμνας υδάτων εκχέων, θέλων ελκύσαι όντως αυτήν, την θηρευομένην υπό του πολεμήτορος εχθρού, και ποτίσασθαι ύδωρ ζωής, την φλεγομένην εν τοις ατοπήμασι δεινώς…» 

 Δηλαδή:

Έχοντας βρει ο Ιησούς στο Πηγάδι του Ιακώβ την Σαμαρείτιδα πόρνη, της ζητά νερό να πιει… Εκείνος που καλύπτει με σύννεφα όλη την γη! Ζητά νερό… Εκείνος που έχει ‘κρεμάσει’ κατασκευαστικά την γη στα ωκεάνεια ύδατα! Ζητά νερό να ξεδιψάσει… Εκείνος που γεμίζει με όμβρια ύδατα τις πηγές και τις λίμνες της γης! Αλλά το κάνει, θέλοντας να ελκύσει αυτήν στην ελευθερία…. από την αιχμαλωσία του σατανά της πορνείας, όπου ήταν δουλωμένη… και να ξεδιψάσει με ύδωρ ζωής αυτήν, που φλεγόταν από την δεινή πυρκαγιά της αμαρτίας…

Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι «ο Ποιμήν ο καλός» ο Οποίος «την ψυχήν Αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» (Ιωάν. 10, 11). Προπορεύεται όλων των ήμερων αρνίων του λογικού Ποιμνίου Του, που αναγνωρίζουν την φωνή Του και Τον ακολουθούν πιστά, κι’ Αυτός τα διαποιμαίνει πνευματικά και τα καθοδηγεί να βοσκήσουν σε χλοερά λιβάδια θεοπρεπών Μυστηρίων… και να ξεδιψάσουν σε πηγές δροσερών υδάτων πνευματικής αναψύξεως: «Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει, εις τόπον χλόης… εκεί με κατεσκήνωσεν, επί ύδατος αναπαύσεως εξέθρεψέ με…» (ψαλμ. 20, 1-3)!

Όμως, ο «Καλός Ποιμήν» Χριστός, αφήνει συχνά -χωρίς να εγκαταλείπει- τα 99 ήμερα πρόβατα του λογικού Του ποιμνίου, να αγάλλονται και ευφραίνονται στους λειμώνες της Σωτηρίας, και ο Ίδιος τρέχει με αγωνία σε λαγκάδια και βουνά… για να βρει και περισυλλέξει έστω και 1 ξεστρατημένο και χαμένο λογικό Του πρόβατο, που περιπλανιέται στις ερημιές… κινδυνεύοντας να γίνει «θηριάλωτο» από τ’ αγρίμια της κόλασης. 

Ο Ίδιος Αυτός «Καλός Ποιμήν» Χριστός, μέσα στην φιλάνθρωπη Πρόνοιά Του για τ’ ανυπότακτα παιδιά Του, γίνεται ενίοτε και… καταδιώκτης των απειθών ψυχών, όπως ένας ‘κυνηγός’ που στοχοποιεί με την ‘κυνηγετική βαλίστρα’ του και θηρεύει άγρια ‘θηράματα’, σαν την Σαμαρείτιδα πόρνη της σημερινής Εορτής… στην οποία ‘έστησε καρτέρι’ ο Μέγας Κυνηγός «παρά το φρέαρ του πατριάρχου Ιακώβ»…!

Κάθε έμπειρος κυνηγός γνωρίζει καλά, ότι ο ιδανικώτερος τόπος και χρόνος προκειμένου να στήσει αποτελεσματική ενέδρα σε άγρια θηράματα… είναι: να κρυφτεί καταμεσήμερο κοντά σε πηγή υδάτων… όπου και όταν τα ζώα έρχονται για να ξεδιψάσουν, κινούμενα από το πανίσχυρο ένστιγκτο της δίψας που τα καθοδηγεί! Όταν διψούν, σπεύδουν να πιούν… ρισκάροντας και αψηφώντας τον ελλοχεύοντα κίνδυνο να αιχμαλωτιστούν! Επειδή η δίψα, ως κυρίαρχο ένστιγκτο επιβίωσης, περισσότερο από κάθε άλλη σωματική ή ψυχική ανάγκη, εξωθεί σε παράβλεψη κινδύνων…

Ο Θεός, ως Πλαστουργός μας γνωρίζει -μόνος Αυτός- τα ‘κατασκευαστικά μυστικά’ μας, τις ιδιάζουσες δηλ. ιδιοσυγκρασιακές λεπτομέρειες και υπαρξιακές ιδιαιτερότητες κάθε ανθρώπου, και αυτή την απόλυτη γνώση των απορρήτων μυστικών μας (ακόμα και των ανομολόγητων επιθυμιών μας…) την αξιοποιεί αποκλειστικά και μόνο προς ευεργεσία των ψυχών μας, δημιουργώντας ‘χωρο/χρονο/τροπικούς συσχετισμούς’ που μας φέρνουν κάποια ‘μοιραία’ στιγμή «ενωπίους… Ενωπίω», μπροστά στην αναπόδραστη Οντολογική και Υποστατική Αλήθεια του «Εγώ ειμί ο ΩΝ» (Εγώ είμαι Εκείνος που Υπάρχει…) και την απ’ αυτό απορρέουσα αβάσταχτη’ Πατρική Του Αγάπη…!

Το ‘σημείο συνάντησης’ (#) της ψυχής του καθενός μας με τον Προσωπικό (##) Θεό, είναι το ‘Φρέαρ του Ιακώβ’ της σημερινής Εορτής, όπου είχε ‘στήσει καρτέρι’ ο Χριστός στην Σαμαρείτιδα πόρνη! Οι ‘πηγές των υδάτων’ (κυριολεκτικά και μεταφορικά) όπου προσφεύγουμε για να ξεδιψάσουμε την σωματική ή ψυχική μας δίψα… είναι ο ιδανικός ‘κυνηγότοπος’, όπου Αυτός ο θηρευτής -ο φιλάνθρωπος Θεός και Ελεήμων ‘Καταδιώκτης’ (###) των ψυχών μας, Κύριος Ιησούς Χριστός, στήνει ‘καρτέρια ζωής’ -και όχι καρτέρια θανάτου- «παρά τας διεξόδους των υδάτων» (ψαλμ. 1, 3) της Χάριτός Του, ώστε να ελκυσθούμε προς Αυτόν διψαλέα: «Εδίψησέ Σε, Κύριε, η ψυχή μου εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω…» !

Το ‘σημείο συνάντησης’ των κτισμάτων με τον Κτίστη, είναι Εκεί… όπου, τα σκοτάδια μας καταπίνονται από το Φως Του…! Εκεί… όπου, η ένδεια των ψυχών μας χορταίνει (####) αντικρύζοντας την Δόξα Του…! Εκεί… όπου, η υπαρξιακή μας πείνα και δίψα κορρένυνται από τον εμπλησμό της Χάριτός Του…! Εκεί… όπου, οι αμαρτίες μας συγχωρούνται από την φιλάνθρωπη Αγάπη Του…! Εκεί… όπου, η δυσωδία μας εξουδετερώνεται από το Άρωμά Του…! Εκεί… όπου, τα ελλείμματά μας εκμηδενίζονται από την Περίσσειά Του…! Εκεί… όπου, η ευτέλειά μας εγκεντρίζεται στην Μεγαλειότητά Του…! Εκεί… όπου, τα πάθη μας θεραπεύονται από τα Ιάματά Του…! Εκεί… όπου, οι αγωνίες μας κατευνάζονται από την Ειρήνη Του…! Εκεί… όπου, τα άγχη μας απορροφώνται από την Γαλήνη Του…! Εκεί… όπου, η λύπη μας εξαφανίζεται στην Χαρά Του…! Εκεί… όπου, η θνητότητά μας καταπίνεται από την Ζωή Του…! 

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων

———————

(#) Στο Άγιον Όρος, επειδή πολλοί από τους Μοναχούς έχουν πλησιάσει τον Χριστό μετά από μεγάλης ισχύος ‘τεκτονικούς’ υπαρξιακούς σεισμούς (…) που συνέβησαν στη ζωή τους (μέσα και γύρω τους…), αυτό το σημείο ‘συνάντησης’ με τον Προσωπικό Θεό το λέμε και σημείο… ‘Μετωπικής Σύγκρουσης’ μαζί Του!…

(##) Τον Θεό δηλ. ως ενυπόστατο Πρόσωπο, με το Οποίο μπορούμε να αλληλο-περιχωρηθούμε, δια-προσωπικά, και να αλληλο-επιδράσουμε…!

(###) «Το έλεός Σου, Κύριε, ΚΑΤΑΔΙΩΞΕΙ με πάσας τας ημέρας της ζωής μου!» (ψαλμ. 22, 6)

(####) «Χορτασθήσομαι εν τω οφθήναι μοι την Δόξαν Σου…» (ψαλμ. 16, 15)