Άγιον Όρος Άθω: Καλωσορίζοντας την Νέα Ινδικτιώνα…

Έχοντας αξιωθεί κι’ εφέτος, με την Χάρη του Θεού, να γιορτάσουμε την σεπτή Θεομητορική Μετάσταση… τόσο με το Νέο, όσο και με το Παλαιό Εορτολόγιο, παρά τα μύρια-όσα ‘Σταυρικά Πάθη’ (τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές και την εθνική ακυβερνησία…) της κυριολεκτικά καημένης (= καμένης) πατρίδας μας, που σημάδεψαν (και) τον μήνα Αύγουστο, βρισκόμαστε ήδη στο ξεκίνημα μιας νέας περιόδου: του Νέου Εκκλησιαστικού έτους, που αρχίζει με ελπίδες και προσδοκίες για κάτι καλύτερο, σήμερα, 1η Σεπτεμβρίου 2024, και θα τελειώσει την 31η Αυγούστου 2025.

Ακριβώς τέτοιον καιρό, πέρυσι, το Άγιον Όρος ήταν σκεπασμένο από ένα πυκνό νέφος καπνού (απ’ τις φωτιές που μαίνονταν στον Έβρο…), με αποτέλεσμα: ενώ ζούμε μέσα σε έναν ‘επίγειο παράδεισο’ -Θεομητορικό Περιβόλι- ‘έπρεπε’ να ανασαίνουμε, αντί οξυγόνου, μια έντονη κι’ αποπνικτική καπνίλα που μας έκαιγε τον φάρυγγα… χωρίς, επιπλέον, να έχουμε καμμιά ορατότητα σελήνης ή αστέρων στον νυχτερινό ουρανό… αλλ’ ούτε, κατά την ημέρα, του ίδιου του ηλίου… στη θέση του οποίου βλέπαμε ένα θαμπό κοκκινωπό ‘φως’ μέσα σε έναν ομιχλώδη και καταθλιπτικόν ορίζοντα…!

Ωστόσο, ζώντας μέσα σε αυτό το καταθλιπτικό τοπίο της γης… και μόνο το γεγονός, ότι μπορούσαμε/μπορούμε πάντα ν’ ανασηκώσουμε τα μάτια της ψυχής στον ουρανό και να ‘διοπτεύσουμε’ νοερά, μέσα από την ομιχλώδη ατμόσφαιρα της γης, το ‘απέραντο γαλάζιο’ της Ουράνιας Βασιλείας του Θεού… ήταν/είναι πάντα μεγίστη παρηγοριά! Διότι γνωρίζουμε πως ό,τι απελπιστικό συμβαίνει γύρω μας, συμβαίνει μόνον ΕΔΩ… στην χωρο/χρονική επίγεια εξορία μας, όπου όλα βαίνουν… ανθρωποπαθώς μίζερα, απογοητευτικά κι’ αποκαρδιωτικά!…

Όμως, στο υπερ-χωρό/χρονο ΕΚΕΙ… της «Ευλογημένης Βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» όλα βαίνουν εντελώς διαφορετικά, καθώς κυβερνώνται… θεοπρεπώς τέλεια! Δηλαδή, βαίνουν αισίως καλά κι’ ευλογημένα… απρόσκοπτα κι’ αρμονικά… γαλήνια κι’ ευτυχισμένα… εύρυθμα και ήσυχα… μεγαλόπρεπα και συναρπαστικά… αξιοκρατικά και δίκαια… άσυλα κι’ ακίνδυνα…, αθάνατα κι’ ατελεύτητα… μέσα στο ανέσπερο Φως της Τρισηλίου Θεαρχίας, που κανένα γήινο νέφος ΔΕΝ μπορεί να επισκιάσει και σκοτίσει…!

Ο ευρέως γνωστός ‘ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ’ [1] της γήινης ζωής μας, είναι ο χρόνος που κυλάει μέσα στην συμπαντική κοσμολογία της φθοράς… μετρώντας αντίστροφα έως την αναίρεση/αποδόμηση του παλαιού κόσμου… και τον εγκαινισμό του ΝΕΟΥ ΥΠΕΡΚΟΣΜΟΥ, που μας υποσχέθηκε ο αψευδής Θεός και Κύριός μας Ιησούς Χριστός! Εντός αυτού του (παλαιού) χωρο/χρονικού πλαισίου της φθοράς… κυλίεται (διάβαζε: σέρνεται…) κι’ ο επίγειος βίος μας, με όλο το ‘πακέτο’ των προβλημάτων και δυσχερών συνθηκών της καθημερινότητας: με άγχη κι’ ανασφάλειες… με δοκιμασίες κι’ ασθένειες… με απειλές και κινδύνους… με απογοητεύσεις απ’ όλους τους ‘θεσμούς’ κι’ αποκαρδιώσεις απ’ όλες τις ‘δομές’ του κόσμου τούτου, βαίνοντας προς τα έσχατα του συμπαντικού τέλους.

Ωστόσο, μέσα στο γενικώτερο κλίμα αυτής της απελπισίας και καταθλίψεως των ανθρώπων… πόσο ‘σκανδαλωδώς’ προνομιακό είναι, για εμάς τους Ορθοδόξους, να βιώνουμε εμπειρικά -μέσα από την Λειτουργική συμμετοχή μας- την ουράνια γαλήνη και χαρά που προσπορίζει ο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ [2] της Εκκλησίας! Γιατί αυτός ο χρόνος ‘μετράει’ την έμβια καθημερινότητά μας, όχι με δευτερόλεπτα γήρανσης και παρακμής… αλλά με ΝΙΚΕΣ αδιάκοπες κατά του θανάτου και της φθοράς, εκ μέρους των καθημερινά εορταζομένων Ορθοδόξων Αγίων μας!

Και μόνο το σωτήριο ‘δρώμενο’ κάθε Θείας Λειτουργίας, που τελεσιουργείται καθημερινά, ακόμα και στο πιο φτωχό κι’ ερημικό Εξωκκλήσι της Ορθοδοξίας, συγκρατεί, με την Χάρη του Θεού, ολόκληρο τον κόσμο από την κατάρρευση και την καταστροφή προς την οποία πορεύεται, προετοιμάζοντας συνάμα τις ψυχές μας για τα Έσχατα… προς τα οποία βαίνει ολοταχώς η συμπαντική μας ιστορία!

Ο ‘Λειτουργικός Χρόνος’ της Εκκλησίας μας, λοιπόν, ολοκλήρωσε χθες (31/8) τον ενιαύσιο κύκλο του (μαζί και το προλαβόν Σαρανταλείτουργο), κι’ από σήμερα (1/9) με την «Νέα Ινδικτιώνα» σηματοδότησε την αρχή του Νέου Εκκλησιαστικού έτους της Ορθοδοξίας μας, καθώς και την εκκίνηση του Α΄ 40λείτουργου (από 1/9 έως 10/10) για την Νέα Εκκλησιαστική Χρονιά. Μια, τρόπον τινά, ‘αναχωρούσα αμαξοστοιχία’ προς την Βασιλεία του Θεού… που σύρει πίσω της σαν ‘βαγόνια’ 40 συναπτά Θεία Λειτουργικά δρώμενα, μέσω των οποίων ευλογούνται… ελεούνται… αγιάζονται… και σώζονται, με το Θείο Έλεος, οι αγαπημένοι μας: ζώντες και κεκοιμημένοι…

Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.
—————————————

[1] ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ: ο συμβατικός χρόνος που μετράει την συμπαντική γήρανση και φθορά, όπως τον βιώνουμε μέσα από την κύληση των δευτερολέπτων… των λεπτών… των ωρών… των ημερών… των μηνών… των ετών… των αιώνων… που περνούν και φέρνουν ολοένα πιο κοντά στο συμπαντικό τέλος (Β΄ Πέτρ. 3, 10).

[2] ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ: ο αντισυμβατικός χρόνος κύλησης της άφθαρτης αιωνιότητας, όπως τον ζούμε πνευματικώς εμπειρικά, μέσα από την καθημερινή συμμετοχή στη Λειτουργική και Μυστηριακή ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας…!