Άγιον Όρος Άθω: Εορτή της Αναλήψεως του Σωτήρος

Από την Υμνολογία της σημερινής Δεσποτικής Εορτής:

«Ανελθών εις Ουρανούς, όθεν και κατήλθες, μη εάσης ημάς ορφανούς, Κύριε! Το Πανάγιόν Σου Πνεύμα εξαπόστειλον, φωταγωγούν τας ψυχάς ημών…» 

[ Δηλαδή: Κύριε, έχοντας ανεβεί στους Ουρανούς, απ’ όπου και κατέβηκες στην γη σαρκοφόρος, μη μας αφήσει ορφανούς! Απόστειλέ μας το Πανάγιο Πνεύμα Σου, που φωταγωγεί τις ψυχές μας…]

Η Ανάληψη του Χριστού (40 μέρες μετά την Ανάστασή Του, και 10 μέρες πριν την Πεντηκοστή) έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια πολλών ανθρώπων, ώστε να΄ταν δύσκολο ν᾽ αμφισβητηθεί η ιστορικότητα του εν λόγω γεγονότος, στους αιώνες της αμφισβήτησης που επρόκειτο να ακολουθήσουν…! Το γεγονός καθαυτό, αλλά κι’ ο ‘τρόπος’ της Ανάληψης στον Ουρανό.. είναι από τα σημαντικώτερα (σημασιολογικά) και συγκλονιστικώτερα (εμπειρικά) γεγονότα που ‘θυμάται’ η ανθρωπότητα, από την εγκόσμια διέλευση του Θεανθρώπου Κυρίου μας.

Η ιδιάζουσα σημασία της Ανάληψης έγκειται στο γεγονός, ότι: στο θεανδρικό πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού, η ανθρώπινη φύση και σάρκα, αφθαρτοποιημένη και πνευματοποιημένη με θεοπρεπή μεγαλειότητα (όπως ήταν το Δεσποτικό Σώμα, μετά την εκ νεκρών Ανάστασή Του), ανέβηκε στους Ουρανούς και κάθησε στον Θεϊκό θρόνο, ως Θεός-Υιός στα δεξιά του Θεού-Πατρός! Μια τρομακτική τιμή για την ανθρώπινη χοϊκή φύση… που ‘ζήλεψαν’ και οι Άγιοι Άγγελοι! Η δε τιμή αυτή, της ενσώματης μετάστασης στον Ουρανό, δόθηκε κατ’ εξαίρεση μόνο στην Παναγία Θεοτόκο! Μετά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, ωστόσο, και την υπεσχημένη επανασύσταση και επαναπρόσληψη των χοϊκών σωμάτων, θα δοθεί σε όλους τους μακαρίους, που θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Φωτός…

Η περιγραφική αποτύπωση, από τον άγιο Ευαγγελιστή, του ασύλληπτου (για την μεγαλειότητά του) γεγονότος της ενσώματης Ανάληψης του Χριστού, μπροστά σε πολλών ανθρώπων τα έκπληκτα και έντρομα μάτια… είναι ό,τι πιο θαυμαστό και ‘αχώρητο’ στον πεπερασμένο ανθρώπινο νου, μπορούσε να βιώσει ένας θεατής αυτού του ρεαλιστικώτατου συμβεβηκότος… : «Και εγένετο εν τω ευλογείν Αυτόν αυτούς… διέστη απ’ αυτών και ανεφέρετο εις τον ουρανόν…» (Λουκ. 24, 51).

[ Δηλαδή: Καθώς ο Χριστός ευλογούσε τα πλήθη των ανθρώπων, που είχαν συγκεντρωθεί στο Όρος των Ελαιών… τους αποχωρίστηκε, αρχίζοντας σιγά-σιγά κι’ αθόρυβα ν’ ανυψώνεται στον ουρανό…]

Όλα τα Θεϊκά δρώμενα είναι απλά και ταπεινά, μέσα στην μεγαλειότητά τους, και πραγματώνονται πάντα σιωπηλά και ήσυχα… ‘ενδυόμενα’ την Πραότητα και Ταπεινότητα του «πράου και ταπεινού» (Ματθ. 11, 29) Θεού μας, ως ‘ειδοποιό διαφορά’ τους… έναντι των ανθρώπινων έργων (πολλώ δε μάλλον των δαιμονικών!) που είναι πάντα φανταχτερά και θορυβώδη!… Ακριβώς όπως μου το εξέφρασε ένας έφηβος, καθώς εξομολογείτο: «Άμα μια ‘φάση’ δεν έχει ‘τζερτζελέ’ και ‘βαβούρα’ δεν την ‘πάω’ καθόλου!…». Δυστυχώς, οι άνθρωποι (πολλούς εκ των οποίων εκπροσωπεί άτυπα ο εν λόγω έφηβος) πλειοδοτούν συνειδητά στο φανταχτερό και θορυβώδες…

Όμως, η Χάρη του Θεού -Γαληνοφόρος και Ησυχαστική, από την Φύση Της!- αρέσκεται να αποκαλύπτεται… να αναπαύεται… και να παραμένει στην ησυχία του νου… την γαλήνη της καρδιάς… και τον ‘σαββατισμό’ των σωματικών αισθήσεων…! Δεν μπορεί να εναρμονιστεί ανεκτικά με την ανησυχία των εμπαθών λογισμών… την ταραχή των εμπαθών αισθημάτων… και την υπερένταση των αισθητηριακών δραστηριοτήτων, που υπονομεύουν… δυσχεραίνουν… και ενίοτε καταργούν εντελώς την ενδο-επικοινωνιακή αδιάλλειπτη επαφή της ψυχής με τον Δημιουργό της…!

Για να νικηθεί ο νόμος της βαρύτητας… και ν’ απογειωθεί ένα διαστημικό λεωφορείο βάρους μερικών δεκάδων τόνων, ‘πρέπει’ να… διαχυθεί τόσος θόρυβος εκκωφαντικός στην εξέδρα εκτόξευσης, και να διασπαρεί τόση φωτιά και καπνοί τριγύρω… που πρέπει να είναι κανείς σε αρκετή απόσταση, για να μην βλαβούν τ’ αυτιά και τα μάτια του, και να μην πνιγεί ο ίδιιος από τις πνιγηρές αναθυμιάσεις και τους καπνούς! – Η Ανάληψη του Κυρίου μας (μαζί με το πανάγιο Σώμα Του και το συναιρόμενον με αυτό, βάρος των αμαρτιών όλης της ανθρωπότητος!) έγινε σύμφωνα με το ‘πρωτόκολλο’ των Αγγέλων: αθόρυβα, ήσυχα, γαλήνια, θεοπρεπώς!

Η δύναμη κάθε εγκόσμιας -δηλ. συμβατικής- εξουσίας αντλείται ΑΠΟ ΕΞΩ (στρατό, πλούτο…) και επιβάλλεται στους υπηκόους δυναστικά και βίαια! Όμως η φύση της αληθινής Εξουσίας, δηλ. η Εξουσιαστική παντοδυναμία του Θεού -όπως διδάσκει ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας- πηγάζει ΑΠΟ ΜΕΣΑ Του… κι’ απευθύνεται στην ανθρώπινη ΚΑΡΔΙΑ (Παροιμ. 23, 26) προσκαλώντας την ‘εν ελευθερία’ σε Αγαπητική Υπακοή και Σχέση προς τον Χριστό! Αυτή, λοιπόν, η ΥΠΕΡΕΞΟΥΣΙΑ της Αγάπης ανήκει μόνο στον Θεό, η γλυκεία και ταπεινή Χρηστότητα του Οποίου ‘κρύβεται’ και έπεται ως «αύρα λεπτή» πίσω από την ακαταγώνιστη Παντοδυναμία Του!…

…Είναι δε αυτή η Παντοδυναμία, μια ΠΑΝΤΕΞΟΥΣΙΑ οντολογική… μπροστά στην ‘θέα’ της οποίας διαλύονται βουνά… συντρίβονται βράχοι… κατακρημνίζονται πόλεις… αναφλέγονται λαίλαπες που καταφλέγουν στο διάβα τους τα πάντα…, και η εμπρόσωπη αυτή Παντοδυναμία… έπεται με ταπείνωση και πραότητα γλυκεία: «…Ιδού πνεύμα μέγα κραταιόν, διαλύον όρη και συντρίβον πέτρας ενώπιον Κυρίου, αλλ’ ουκ εν τω πνεύματι Κύριος· και μετά το πνεύμα συσσεισμός… αλλ’ ουκ εν τω συσσεισμώ Κύριος· και μετά τον συσσεισμόν πυρ… αλλ’ ουκ εν τω πυρί Κύριος· και μετά το πυρ φωνή αύρας λεπτής… κακεί Κύριος!» (Α΄ Βασιλ., 19, 11-13). 

[ Δηλαδή: Ένα Πνεύμα παντοδυναμίας προπορεύεται του Θεού… διαλύοντας βουνά και συντρίβοντας βράχια για να διαβεί ο Θεός… αλλ’ ο Ίδιος ο Θεός ΔΕΝ είναι μέσα σε αυτή την ισοπεδωτική προπομπή! Και μετά το ισοπεδωτικό Πνεύμα, ακολουθεί μέγας σεισμός που κατακρημνίζει τα πάντα… αλλά πάλι ο Ίδιος ο Θεός ΔΕΝ είναι μέσα στον σεισμό! Και μετά τον κατακρημνιστικό σεισμό, ακολουθεί λαίλαπα πυρός που κατατρώει τα πάντα στο πέρασμά της… αλλ’ ο Ίδιος ο Θεός ΔΕΝ είναι μέσα στη φωτιά! Και μετά την φωτιά, ακολουθεί μια γλυκειά φωνή σαν δροσερή πνοή λεπτής αύρας… κι’ εκεί μέσα είν’ ο παντοδύναμος Θεός!…]

Η Ανάληψη του Σωτήρος Χριστού μας στους Ουρανούς, έγινε στη βάση τριών δοθεισών (και αμετακλήτων!) υποσχέσεών Του :

α) Ότι ΔΕΝ θα μας αφήσει ορφανούς, φεύγοντας από κοντά μας: «Ουκ εάσω υμάς ορφανούς…» (Ιωάν. 14, 18-20), αλλά θα μας στείλει τον Παράκλητο, για να μας παρηγορεί και στηρίζει στην Πίστη, παντοτινά : «Εγώ ερωτήσω τον Πατέρα και άλλον Παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα…» (Ιωάν. 14, 16).

β) Ότι, παρά το γεγονός της σωματικής απουσίας Του από κοντά μας, θα είναι  αδιάκοπα ‘μαζί μας’ -πνευματικά, διά της Χάριτός Του- μέχρι την συντέλεια του κόσμου… : «Ιδού Εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος…» (Ματθ. 28, 20).

γ) Ότι, στο επερχόμενο τέλος της γήινης (και συμπαντικής!) ιστορίας, θα έρθει πάλι στη γη -κατά την Β΄ Παρουσία Του- για να μας παραλάβει… και να είμαστε μαζί στην Ουράνια Βασιλεία Του: «Πορεύομαι ετοιμάσαι υμίν τόπον… και πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς Εμαυτόν, ίνα όπου ειμί Εγώ και υμείς ήτε…» (Ιωάν. 14, 2-3).

…Αμήν! Γένοιτο…

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων