Άγιον Όρος Άθω: Έμπονες σκέψεις, στον απόηχο της σειρήνας των πυροσβεστικών…

Δύο φράσεις, από την οικολογική ευαισθησία των Αγίων μας! / Δύο “καθρέφτες” (…), για να κοιταχτούν οι ένοχες συνειδήσεις μας: α) «Στα έσχατα χρόνια, οι άνθρωποι θα δυστυχήσουν… διότι δεν θα αγαπούν τα δένδρα!…» (Άγιος Ιερομάρτυς Κοσμάς ο Αιτωλός, +1779), β) «Ακόμα κι’ ένα φύλλο δένδρου… αν κόψει χωρίς λόγο ο άνθρωπος, είναι αμαρτία!…» (Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, +1930).

Υπάρχει ένας “εγωκεντρισμός” αγαθός… που είναι προϊόν ταπεινοφροσύνης και μετανοίας! Και, σε διαμετρική αντίθεση με αυτόν, ένας άλλος ΕΓΩκεντρισμός… που είναι κάκιστος, ως απότοκος αλαζονείας και αμετανοησίας!

Με τον εωσφορικό ΕΓΩκεντρισμό του [1] ο άνθρωπος του κόσμου στέκεται αποστασιοποιημένος ψυχικά από ό,τι κακό ή εφάμαρτο συμβαίνει γύρω του…! Αποποιείται αλαζονικά κάθε δική του ευθύνη γι’ αυτό, προσπαθώντας να κατοχυρώσει και υπογραμμίσει την προσωπική του ανένοχη και αψεγάδιαστη “τελειότητα”!

Με τον ταπεινό “εγωκεντρισμό” [2] ο άνθρωπος του Θεού αγκαλιάζει συμπαθητικά κι’ εύσπλαγχνα τον περιρρέοντα πόνο… θεωρώντας τον εαυτό του αποκλειστικά υπεύθυνο (ή, στη χειρότερη περίπτωση, αναλογικά συνυπεύθυνο…) για το κακό που συμβαίνει στον κόσμο… ζητώντας ταπεινά συγχώρηση από τον Θεό και τους ανθρώπους γι’ αυτή του την “υπαιτιότητα”…!

Σε πύρινο κλοιό “κόλασης” η πατρίδα μας λίγες μέρες πριν (κατά τόπους, ακόμα…), κι’ όλοι εμείς αδύναμοι παρατηρητές αυτής της φρικτής θεομηνίας… αναλογιζόμαστε “ποιός φταίει” για να ρίψουμε τον λίθο του αναθέματος “κατά παντός υπευθύνου” (πλήν του τελείου και ανενόχου εαυτού μας)!

Κι’ όμως, η μόνη πράξη που θα μπορούσε να αλλάξει δραστικά την κατάσταση και να… συγκινήσει τον Θεό, κάμπτοντας ελεημονητικά την παιδευτική Του πρόθεση, θα ήταν ΑΝ σκεφτόμασταν – ο καθένας από τη μεριά του: «Χριστέ μου, ΕΓΩ και οι αμαρτίες ΜΟΥ… είμαστε οι ΜΟΝΟΙ υπεύθυνοι αυτής της παιδευτικής Σου παραχώρησης, ώστε να βασανίζονται εξ αιτίας ΜΟΥ τόσα αθώα λογικά και άλογα πλάσματά Σου! Συγχώρησέ με, Κύριε, και κατάπαυσε το κακό… που η αμετανοησία μου έχει προκαλέσει!». Και τότε ο Θεός, πολύ απλά, θα κατέπαυε αμέσως την δικαία Του οργή… επικαμπτώμενος στην ταπεινόφρονα προσευχή των μετανοούντων δούλων Του!…

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από τον άγιο βουνό των ΚΑΛΟγήρων.

——————————

[1] Φανταστικό “σκηνικό” μέσα στον υπερήφανο και δαιμονιώδη νου: Όλο το σκοτεινό σύμπαν γύρω από μένα… κι’ εγώ -ο φωτεινός και τέλειος!- στο κέντρο του συμπαντικού σκότους, να το… φωτίζω και νοηματίζω με την υπέρλαμπρη τελειότητά μου!…

[2] Ρεαλιστικό “σκηνικό” μέσα στον ταπεινόφρονα και θεοειδή νου: η ανθρωπότητα όλων των αιώνων γύρω μου… και στη μέση εγώ ο άθλιος και αμαρτωλός, να την… σκοτίζω κι’ αμαυρώνω επιπλέον με τις αμαρτίες και τα πάθη μου!…