Αγκαλιά… για να ηρεμούν οι δαίμονες μας!

Της Μαρίας Σκουρβουλιανάκη

Πόσα είναι εκείνα τα βραδιά που έχεις γυρίσει στο σπίτι κουρασμένος μετά από μια δύσκολη μέρα και το μόνο που θες είναι μια αγκαλιά;

Από εκείνες τις σφιχτές που κουμπώνουν και οι ψυχές μαζί και εύχεσαι να παγώσει ο χρόνος και να μείνεις για πάντα μέσα στα χέρια του άλλου.

Νοιώθεις πως  κολλάνε  όλα εκείνα τα σπασμένα κομμάτια  που έχεις μέσα σου καθώς παράγεται ένα «κοκτέιλ»  συναισθημάτων, τα οποία μας παραπέμπουν στην βρεφική μας ηλικία, το άγγιγμα ,το χάδι και τη μυρωδιά των  αγαπημένων μας προσώπων.

Ακόμα και ως ενήλικες όμως  αναζητάμε  το αίσθημα της προστασίας ,της ασφάλειας και της πληρότητας που μας προσφέρει.

Οι  «δαίμονες» της καθημερινότητας, μας ρουφάνε κάθε είδος ενέργειας που παράγουμε, με αποτέλεσμα να νοιώθουμε αδύναμοι και κάποιες φορές συναισθηματικά κενοί.

Η αγκαλιά λειτουργεί σαν αντικαταθλιπτικό, είναι εκείνο το «χάπι» που  κλείνει όλες σου τις πληγές, σβήνει  τις αρνητικές σκέψεις της ημέρας και με έναν μαγικό και γλυκό τρόπο αποβάλλει οτιδήποτε σε απασχολεί.

Δεν θα βλάψει ποτέ κανέναν, πίσω από εκείνη κρύβονται λόγια τα οποία σκέφτεσαι αλλά δεν μπορείς  ή φοβάσαι  να εκφράσεις.

Ευτυχία, έρωτας, κατανόηση, άγχος, αγωνία, κούραση, είναι μερικές λέξεις κλειδιά.

Κάποιες φορές συνοδεύεται από δάκρυα χαράς, πόνου ή και ανακούφισης.

Και κάπου εδώ ήρθε η στιγμή να αναρωτηθείς, πότε αγκάλιασες τελευταία κάποιον που αγαπάς;

Ίσως εάν αγκαλιαζόμασταν  συχνότερα ο κόσμος να ήταν διαφορετικός.