Αφιέρωμα στην μνήμη του σπουδαίου καλλιτέχνη Αντώνη Φραγκιαδάκη

Γράφει η Εύα Καπελλάκη – Κοντού

Εκπαιδευτικός, αρθρογράφος και ραδιοφωνική παραγωγός

Πέμπτη βράδυ, δεκαπέντε Σεπτεμβρίου, στον όμορφο χώρο του κηποθεάτρου «Μάνος Χατζηδάκις» στην πόλη του Ηρακλείου.

Όλοι εδώ καλεσμένοι σε μια βραδιά ιδιαίτερη, μια βραδιά αφιερώματος στον μεγάλο τούτο καλλιτέχνη που εκτός από λαουτιέρης εξαιρετικός ήταν και ποιητάρης λατρευτός!

Αυτή την πτυχή του πολυτάλαντου Αντώνη με τις μουσικές συνθέσεις εκείνου και του αδελφού του Μιχάλη, απολαύσαμε χθες βράδυ στο κηποθέατρο, από τον εξαιρετικό δεξιοτέχνη του λαούτου, τον αδελφό του Μιχάλη Φραγκιαδάκη και το συγκρότημά του.

Είχα την μεγάλη τιμή ν’ αφηγηθώ μερικά αποσπάσματα από τον θησαυρό των ποιημάτων του στο κοινό. Την βραδιά τίμησε με την παρουσία του και την απαγγελία του «Χαμοκατσίφαρου» – ένα ύμνος στην κρητική φύση, ο γνωστός κος Στάθης Μονιάκης.

Η συγκίνηση διάχυτη, τα συναισθήματα πλημμύριζαν τις ψυχές μας και ο «λυγμός» του αδελφού του Μιχάλη, ανάβλυζε από την ψυχή του. Ένας λυγμός σαν το σύννεφο, σαν το «Χαμοκατσίφαρο του Αντώνη, ύμνος στην αδελφική παντοτινή αγάπη. Μια γέφυρα συναισθημάτων που πλημμύρισαν τον χώρο σαν τα μελίσσια και με της μουσικής τους ρυθμούς ’ αδελφώθηκαν στην αιωνιότητα της μουσικής του σύμπαντος.

Υπόκλιση τρυφερή σε πόνο βουβό, πανωφόρι στην αιμορραγούσα πληγή της απουσίας του Αντώνη, αδελφού και φίλου ακριβού.

Η αναφορά στο ανέκδοτο ποιητικό του έργο, ήταν σημαντική γιατί θα ήταν ελπιδοφόρο να δινόταν η ευκαιρία από τους ιθύνοντες του πολιτισμού της Περιφέρειας Κρήτης, να το αναδείξουν καταπώς πρέπει. Αποτελεί παρακαταθήκη ακριβή και πολύτιμη για τον Πολιτισμό μας και την παράδοση της Κρήτης.

Απόσπασμα από το ποίημα του Αντώνη με τίτλο:

«ΑΑΑ ΡΕ ΑΝΤΩΝΗ»!!!

[…]

Δεινός ταξιδευτής κι εγώ

στου χωροχρόνου την ατέρμονη πορεία

όπως τα άλμπατρος που λέει και ο Μποντλέρ

να γράφω τη δική μου ιστορία.

Το είναι, το εδώ και το εκεί

κι η μέση στο παντού να περιφέρεται

και ο χωροχρόνος μέσα σε καμπύλη

με τη ζωή μου στα χαμένα να ξοδεύεται.

Στου χώρου και του χρόνου μέσα το άπλετο

ν’ ακροβατώ από καμπύλη σε καμπύλη

μέχρι να ‘ρθει εκείνη η άγια στιγμή

που θα ξεχωριστεί το πνεύμα από την ύλη.

Και όλο μικραίνει ο κύκλος του χορού

και στην αγχόνη το σχοινί τεντώνει

κι εγώ χορεύοντας τον άβυσσο ρυθμό

φωνάζω μέσα μου και λέω…

ΑΑΑ ΡΕ ΑΝΤΩΝΗ!!!

Σας παραθέτω το παρακάτω ανέκδοτο φιλοσοφημένο κείμενο του Αντώνη…

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ

Όλη μου η ζωή, αναζητώντας κάτι που νοιώθω τι είναι μα δεν το γνωρίζω.

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Ο πρώτος μου οργασμός μέσα στην κοιλιά της μάνας μου και ο τελευταίος του θανάτου μου, όπως τον ε ‘φαντάζομαι!!!

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Αυτά που ζω και αντιλαμβάνεται το περιορισμένο φάσμα των αισθήσεων και των αντιλήψεων μου, στον τρισδιάστατο κόσμο μου, χωρίς να μπορώ να νοιώσω και να αντιληφθώ άλλες διαστάσεις του σύμπαντος, που επειδή δεν τις νοιώθω και δεν τις αντιλαμβάνομαι δεν πάει να πει ότι δεν υπάρχουν!!!

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Ό,τι βλέπω, ό,τι νοιώθω και αισθάνομαι στον κόσμο των τριών διαστάσεων που ζω ως ανθρώπινο ΟΝ, όλα είναι πλάνη και ψευδαισθήσεις με βάση την πραγματικότητα του συμπαντικού νόμου…

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μου ως ύλη και που έχω την εντύπωση ότι το ακουμπάω, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καμπύλωση του χώρου και όταν αυτή η καμπυλότητα του χώρου μεταβάλλεται, εγώ ως ανθρώπινο ον έχω την αίσθηση της φθοράς της ύλης, δηλαδή του Θανάτου. ¨Όμως στην πραγματικότητα τίποτα δεν πεθαίνει, τίποτα δεν χάνεται, απλώς μεταβάλλει την καμπυλότητα του ο χώρος!!!

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Το άλλο κομμάτι της υπόστασής μου που δεν αντιλαμβάνομαι, γνωστό σε όλους μας ως ΨΥΧΗ…ΠΝΕΥΜΑ...το οποίο δεν ανήκει στο χώρο αλλά  ενυπάρχει συμπυκνωμένο συμπαγοποιημένο μέσα σε αυτό, που μπορούμε και αντιλαμβανόμαστε εν μέρει, δηλαδή μέσα στην ύλη, το οποίο ανήκει στο χρόνο. ( συμπέρασμα: Η ύλη ανήκει στο χώρο και το πνεύμα στο χρόνο ). Όχι όμως στον χρόνο που εμείς οι άνθρωποι μετράμε μέσα από το ρολόγια και τα ημερολόγια μας, αλλά ο χρόνος διάσταση ή αλλιώς ο ΑΧΡΟΝΟΣ ΧΡΟΝΟΣ!!! Ο χρόνος αυτός ζευγαρωμένος με το χώρο σ’ ένα ενιαίο σύνολο είναι αυτό που λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!! Είναι αυτό πού λέγετε ΖΩΗ!!! Είναι αυτό που λέγεται ΣΥΜΠΑΝ !!!

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Που δεν αντιλαμβάνομαι ότι δεν είμαι τίποτα άλλο, από χωροχρόνος…

Όταν μεταβάλλεται η καμπυλότητα του χώρου νοιώθω ότι πεθαίνει η ύλη, όταν  μεταβάλλεται η καμπυλότητα του χρόνου νοιώθω ότι πεθαίνει η ψυχή. Όμως τίποτα δεν πεθαίνει απλά ο χωροχρόνος αλλάζει υπόσταση, αλλάζει μορφή.

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Το φως που θέλω όλο να το ρουφήξω μέχρι να γίνει σκοτάδι!!!

Η ζέστη του ήλιου που ζεσταίνει το κορμί μου και την ψυχή μου και την άλλη στιγμή θέλω να χαθεί και να ‘ρθει δροσερό αεράκι λίγο να με δροσίσει…

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Που εμείς οι άνθρωποι βαθιά νυχτωμένοι νομίζουμε ότι έχουμε διαφορά από ένα δέντρο, από μια πέτρα, από το χώμα, από το νερό κλπ.

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Που δεν νοιώθουμε ότι όλα είναι ενωμένα μεταξύ τους και ότι μόνο η δομή τους διαφέρει. Από τον αέρα μέχρι την πέτρα και τα πάντα όλα, μαζί με τον άνθρωπο δεν είναι τίποτα άλλο από ενέργεια, άλλοτε αραιοδομημένη όπως ο αιθέρας και άλλοτε πυκνοδομημένη όπως μια πέτρα, όμως σε μια αδιάκοπη κίνηση και περιστροφή από ηλεκτρόνια, φωτόνια , σωματίδια κλπ.!!!

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ…

Που δεν μπορώ να κατανοήσω ότι όλα αυτά που νοιώθει το περιορισμένο φάσμα των αντιλήψεων και των αισθήσεων μου οφείλονται στον ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΈΝΟ ΜΟΥ ΝΟΥ!!!

Όμως…

ΣΚΟΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΟΥ ΜΟΥ

Δεν είναι…

Η λαχτάρα μου να ζήσω και να ρουφήξω μέχρι τη τελευταία σταγόνα όλες αυτές τις ωραίες ψευδαισθήσεις και πλάνες του περιορισμένου φάσματος των αντιλήψεων και των αισθήσεων μου μέχρι η μεταβολή της καμπυλότητας του χωροχρόνου να μου αλλάξει δομή…

 [Ανέκδοτο κείμενο]

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗΣ  3-8-2014