Φ. Βουδαντά: Όταν όλοι βιάζονται, εσύ περίμενε…

Της Φένιας Βουδαντά

Απλώς περίμενε. Είναι σημαντικό να μπορείς να περιμένεις. Είναι σαν να σου δίνει η ζωή μια ευκαιρία να ξαποστάσεις και εσύ με τη βιασύνη σου την κλωτσάς σαν μπάλα που δε σου ανήκει. Εκεί που όλοι τρέχουν να προλάβουν αυτό που έχουν χρόνια δίπλα τους μα δεν το ξέρουν, εσύ μείνε. Μην αφήνεις την πρεμούρα των άλλων να σε παρασύρει, απλώς άκου τις δικές σου ανάγκες που ζητούν το σεβασμό σου.

Τι να κάνουμε που το σώμα σου δεν είναι πάντα εφοδιασμένο με την απαιτούμενη ενέργεια και αντοχή για να τρέξει κι εδώ κι εκεί; Τι να κάνουμε που το μυαλό σου είναι τόσο φορτωμένο που δεν αντέχει να χωρέσει άλλη μια υποχρέωση, από εκείνες που αποτελούν πολλές φορές το κερασάκι στην τούρτα και μετά εκρήγνυσαι; Τι να κάνουμε που την ώρα που οι άλλοι κυνηγούν επίμονα την τελειότητα εκεί έξω, εμείς θέλουμε να κάτσουμε σε μια καρέκλα κυνηγώντας την τελειότητα μέσα μας που είναι κρυμμένη με τη μορφή εκείνη της πληρότητας που μας καθιστά ήρεμους και ευτυχισμένους;

Δε θα σου πω να μην αγχωθείς. Αν σου το πω, όλα αυτά τα υπόλοιπα που γράφω δεν έχουν νόημα. Μα άκουσε με. Τα έχω περάσει κι εγώ. Το ξέρω ότι ο χρόνος στη ζωή δεν είναι άπλετος για να μπορείς κάθε φορά να περιμένεις, η ζωή είναι μικρή, αλλά τουλάχιστον επειδή ο χρόνος είναι λίγος κοίτα να τον κάνεις να αξίζει τον κόπο που περνά. Κοίτα να μεριμνήσεις από πριν ώστε να είσαι έτοιμος να υποδεχτείς όλα όσα έρχονται. Πολλές φορές έρχονται και δεν τα βλέπεις γιατί είσαι απορροφημένος από τις δουλειές σου.

Και τώρα που είπα δουλειές, βάλε προτεραιότητες. Δεν είναι όλες οι δουλειές το ίδιο σημαντικές και κατά βάθος το γνωρίζεις. Πάρε ένα χαρτί και γράψε τες με αριθμούς. Κι άσε τις πιο σημαντικές για το τέλος, στην πορεία θα καταλάβεις ποιες είναι, γιατί το μυαλό σου θα τρέχει σε εκείνες, καθώς θα καταγράφεις τις λιγότερο σημαντικές.

Κι έξω από το πρόγραμμα θα βγεις, κι αυτό στο πρόγραμμα είναι. Μάθε να μην εγκλωβίζεσαι, δεν είναι η λύση το πρόγραμμα. Είναι μάλλον ο τρόπος για να βρεις τη λύση. Δε θα τη βρεις αύριο. Ούτε μεθαύριο. Αλλά σίγουρα θα είναι πιο ευχάριστη η αναζήτηση όταν ξέρεις πού πατάς και σέβεσαι κάθε σπιθαμή του εαυτού σου που κάθε μέρα αντλεί από παντού τη δύναμη για να πατά, τον σέβεσαι ακόμα και τις φορές που ενώ πέφτει βρίσκει πάλι το κουράγιο να πατήσει στα πόδια του.

Τα έχω περάσει κι εγώ, στο ξαναλέω, δε μιλάω εκ του ασφαλούς. Οι πιο αληθινές λέξεις γράφονται όταν στην προηγούμενη ζωή τους ήταν εμπειρίες μας.

Περίμενε.

Πάρε μια ανάσα.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο σήμερα, μη φυλάς τις ανάσες για μετά που πιστεύεις πως θα βρεις χρόνο για αυτές.

Δε θα βρεις.

Οι ανάσες είναι για να τις αναπνέεις τώρα, μετά φεύγουν, μετά δε μένει τίποτα.

Μόνο άπνοια.