Φ. Βουδαντά: «Τις φωνές στο κεφάλι μας… αυτές να διώξουμε».

Της Φένιας Βουδαντά

Κλείνουμε με τις παλάμες τα αυτιά μας. Είμαστε κι εμείς που δεν αντέχουμε όταν μας φωνάζει η ζωή, όταν μας προστάζει να τη ζήσουμε με έναν ξεχωριστό δικό της τρόπο. Είμαστε κι εμείς που αρνούμαστε να δούμε την καθημερινότητα με την οπτική των άλλων και κλείνουμε τα αυτιά μας, μη χαλάσουν οι φωνές τη δική μας οπτική. Την οπτική που φτιάξαμε με ευλάβεια και προσήλωση τα βράδια που ήμασταν μόνοι και λαμβάναμε για τους εαυτούς μας τις αποφάσεις μας.

Σωστές ή λάθος, ήταν αυτές κι ήταν αυτές που λάβαμε με μοναδικό σύμμαχο εμάς, και κανείς άλλος δεν ξέρει πόση μοναξιά αντέξαμε, πόση χωρέσαμε στα χρόνια μας, πόσο αυτή μας καθόρισε, πόσο μας έκανε να εκτιμήσουμε τις όμορφες παρουσίες που εμφανίστηκαν κατά καιρούς και μας ενέπνευσαν η κάθε μία με το δικό της χαμόγελο, με τη δική της ιστορία.

Κάποιες τις πήρε ο άνεμος στο δρόμο του, παραμάζωμα των καιρών, κάποιες του ξέφυγαν, καθώς άσκησαν τρελή δύναμη κόντρα του κι έμειναν εδώ. Αυτές τις φωνές τις ακούμε, όχι γιατί ταιριάζουν με τις δικές μας, μα γιατί χωρίς αυτές, η φωνή μας όταν ενθουσιαζόμαστε και γεμίζει φως ο χώρος, όταν λυπούμαστε και σπάει στο λαιμό, θα ήταν διαφορετική, θα είχε ένα διαφορετικό, ένα άλλο χρώμα. Τώρα ξέρουμε ότι ηχεί στα αυτιά τους και νιώθουμε την αγάπη τους να αναβλύζει σε κάθε τους φράση ότι όλα θα είναι εντάξει από εδώ και στο εξής, και ας έρχονται μετά οι συγκυρίες και τα γεγονότα να ακυρώνουν κάθε επίδρασή τους, αυτές είναι εκεί και μάχονται ενάντια στα δάκρυα που κυλάνε στα μάγουλά μας όταν η απογοήτευση είναι το κυρίαρχο συναίσθημα, όταν οι φωνές στο κεφάλι μας είναι δυνατότερες από τις εξωτερικές του κόσμου.

Όταν ο ίδιος μας ο εαυτός γεμίζει θυμό για τις επιλογές του, για την τύχη του, γι’ αυτό που είναι.

Όταν ο ίδιος ο εαυτός φωνάζει αδιάκοπα, όταν γεμίζει το κεφάλι με έγνοιες που δεν έχουν κάποιο νόημα, αλλά βρίσκει τρόπο και τις δίνει νόημα σε εμάς, απλώς για να βασανιζόμαστε και να πονάμε.

Όταν μας χαρίζει μια μονόπλευρη οπτική για τα πράγματα που ξεχειλίζει από αρνητισμό και πικρία, όταν η θετική πλευρά της ζωής κρύβεται πίσω από τα σύννεφα, όταν ο ήλιος έχει κρυφτεί κι αυτός από τις δυνατές φωνές που μας επιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι.

Όταν κι εμείς έχουμε φοβηθεί και μας κρυβόμαστε.

Τις φωνές στο κεφάλι μας, αυτές πρέπει να διώξουμε. Δεν είναι το πρόβλημα οι φωνές των άλλων, αυτές πάντα θα υπάρχουν. Ας μάθουμε να κλείνουμε τα αυτιά μας όταν εμείς οι ίδιοι φωνάζουμε σε εμάς. Ας κλείσουμε δυνατά την πόρτα από την οποία εισρέουν στο κεφάλι μας απρόσκλητες οι ανούσιες κι αρνητικές έγνοιες, κι αυτόματα οι φωνές των άλλων θα μετατραπούν σε απαλές και ήρεμες μελωδίες. Που δε θα μας επηρεάζουν, επειδή εμείς θα ξέρουμε σωστά για εμάς να τις αξιοποιούμε.

–