Αγάπα την Αλήθεια…

Της Ελπίδας Πατεράκη

Τέτοιες μέρες πάντα μα πάντα έρχονται οι παντογνώστες οδηγοί της ζωής να σε αποτελειώσουν δημιουργώντας σου ενοχές και έντονους προβληματισμούς για το τι έκανες, τι έπρεπε να είχες κάνει, τι μπόρεσες, τι άφησες, τι σε άφησε, τι πήγε στραβά, πόσοι ήρθαν, πόσους έδιωξες, πόσα λεπτά της ώρας έφτυσες και τελικά τι έκανες εσύ για αυτό τον κόσμο το βασανισμένο…

Ένας κακός χαμός από σεμινάρια κάθε λογής, μπερδεμένες θεωρίες και φιλοσοφίες ανύπαρκτες στις πλείστες των περιπτώσεων, μα και κακώς ερμηνευμένη θεωρία της ελληνικής φιλοσοφίας και της ορθόδοξης πίστης κουλουβάχατα.

Θεωρίες τύπου εσύ μόνο μπορείς, όλα είναι στο μυαλό, ο κανόνας των δευτερολέπτων, των λεπτών, ο κανόνας του να μη σκέφτεσαι, ο κανόνας του ανυπόμονου, ο κανόνας του εσύ είσαι ο οδηγός, περπάτα στα κάρβουνα, μπορείς, μπορείς, πήδα από τον πέμπτο, φάε κατσαρίδες ψητές, παλάβωσε και βρες τον εαυτό σου…

Θεός αν είναι θα έχει χάσει κι αυτός τη μιλιά του με όσα οι καθ ομοίωσή του κάνουν, φτιάχνουν, χαλάνε, ζουν, λένε.

Κάθε τέτοιες μέρες βγαίνουν και κείνοι οι άλλοι, που ζητιανεύουν το δευτερόλεπτο της ματιάς σου για να σε πείσουν πόσο κακός άνθρωπος και υλιστής είσαι τελικά και αγχώνεσαι με μικροπράγματα, όταν οι ίδιοι και το παιδί τους δεν έχουν να φάνε και σε πιάνουν όλοι οι πόνοι της γης και πέφτουν κάτω από τα πατώματα τα μούτρα σου και σκας, μέχρι να βάλεις το χέρι στην τσέπη, ως να σηκωθεί όρθιο το κοινό να σε χειροκροτήσει ως μεγάλο ταλέντο στην αφέλεια.

Κείνο που ‘λεγε η γιαγιά μου, δώσε παιδί μου σε όποιον σου ζητά γιατί για να σου ζητά έχει ανάγκη, θα ήθελα να της το γυρίσω με απάντηση ένα μνημόσυνο και στο πρόσφορο να γράψω: γιαγιά, μας δουλεύουν όλοι ψιλό γαζί, αλλά θα συνεχίσω να ζω στο φωτισμένο κόσμο της αγνότητας του καλού και ας με απατούν.

Είναι λοιπόν οι μέρες παράξενες, μπερδεμένες, φωτισμένες με μικρά λαμπιόνια γυαλιστερά, χρωματιστά, με αγγέλους που έχουν πούπουλα και όχι φτερά, με φάτνες ψεύτικες. Κάτι μωρά παιδιά στέκονται μόνο και τις κοιτάζουν και συνομιλούν με το Άγιο και γελάνε, γελάνε και στον ύπνο τους και βλέπουν ομορφιές που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, μα δεν θα τολμούσαμε κιόλας! Είναι δυνατό το Φως!

Για να κλείσω αυτό που ξεκίνησα στην αρχή, θα πω ότι δεν είναι κακό που υπάρχουν και γίνονται όλα όσα γίνονται ειδικά αυτές τις μέρες. Ας γίνονται. Ας μπερδευόμαστε. Ας μαυρίζουμε. Ας λοξοδρομούμε. Ας χάνουμε τα κουράγια μας. Ας μένουμε άφωνοι. Ας ξεχνάμε. Ας νιώσουμε ένα τίποτα. Ας νιώσουμε άχρηστοι και ανίκανοι, ανήμποροι να τα φέρουμε βόλτα στη ζωή.

Μα μην αφήσουμε κανένα να μας πει ότι είμαστε τελειωμένοι και πως θα μας τραβήξει από την άβυσσο της ζωής μας. Από τα μαύρα κατάβαθά της που στοιχειώνουν τον ύπνο και μας ξυπνούν με φόβο. Αυτό, μόνο Ένας μπορεί να το κάνει και τζάμπα. Όλοι οι άλλοι θέλουν το χέρι στην τσέπη και γω έμαθα να είμαι πια πολύ προσεκτική, ακόμα κι αν είχα αδυναμία στη γιαγιά, θα συνεχίσω να δίνω μόνον εκεί που η ψυχή μου γαληνεύει!