Της Νάντιας Μιχαλοπούλου
Είναι ένα παιδί 6 ετών. Ένα μικρόσωμο αγοράκι πρώτης δημοτικού που παίζει, τρέχει και κάνει ζαβολιές όπως κάθε άλλο εξάχρονο παιδί. Με μια διαφορά: ότι φέρει ένα μουσικό βιογραφικό που εντυπωσιάζει αναλογικά με την ηλικία του. Επτά παγκόσμια και δύο πανελλήνια βραβεία σε διαγωνισμούς πιάνου, ρεσιτάλ σε ιστορικές αίθουσες του κόσμου (Carnegie Hall, Royal Albert Hall, Musikverein), σύμπραξη σε concerto με ορχήστρα από ηλικία 4 ετών, εμφανίσεις σε δημοφιλείς τηλεοπτικές εκπομπές, πρωταγωνιστικός ρόλος σε τηλεοπτικό σποτ, μια δική του πιανιστική σύνθεση που έγινε ήδη viral.
O μικρός Στέλιος Κερασίδης γεννήθηκε σε ένα σπίτι περικυκλωμένο από μουσική. Με τον πατέρα του σολίστ και καθηγητή πιάνου, ο Στέλιος ανέπτυξε από μωρό μια ιδιαίτερη ευαισθησία στους ήχους, πειραματιζόταν έντονα με τα πλήκτρα και πολύ σύντομα κατέκτησε το «απόλυτο αυτί» – ένα ισχυρό «όπλο» για κάθε μουσικό. Σε ηλικία 2 ετών μπορούσε ήδη να τραγουδήσει με απόλυτη ακρίβεια τις νότες σε οποιοδήποτε μουσικό κομμάτι άκουγε, ενώ στα 3 του βρέθηκε στη σκηνή για την πρώτη του μαθητική συναυλία.
Στα 4 του ξεκινάει η συμμετοχή του σε πιανιστικούς διαγωνισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Κερδίζει βραβεία με τις υψηλότερες δυνατές βαθμολογίες, προσκαλείται σε υψηλού επιπέδου φεστιβάλ, και λαμβάνει διθυραμβικά σχόλια για το ταλέντο και την ξεχωριστή μουσικότητα του από κορυφαίους καθηγητές και σολίστ παγκοσμίως. Αμερική, Γερμανία, Αυστρία, Αγγλία, Βέλγιο και Ιταλία είναι μερικοί από τους σταθμούς όπου ο μικρός Στέλιος ταξίδεψε και διακρίθηκε πιανιστικά. Γίνεται και επίσημα ο νεότερος Έλληνας μουσικός που δίνει ρεσιτάλ στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης, το Royal Albert Hall στο Λονδίνο και το Musikverein στη Βιέννη. Η δημοφιλία του εκτοξεύεται όταν τερματίζει δεύτερος στον τελικό του τηλεοπτικού σόου «Ελλάδα έχεις ταλέντο», γεγονός που τον καθιστά έναν από τους νεότερους φιναλίστ του τηλεοπτικού παιχνιδιού παγκοσμίως. Τώρα, ο Στέλιος ετοιμάζεται να συμπράξει με μια από τις κορυφαίες ορχήστρες της χώρας μας σε μια ιδιαίτερη συναυλία.
Γνωρίσαμε το πολυβραβευμένο παιδί-θαύμα του πιάνο και μιλήσαμε για τις διεθνώς αναγνωρισμένες σολιστικές του ικανότητες, αλλά και για τις συνθετικές του ανησυχίες.
Το ταλέντο
«Κάθε βράδυ όταν με πήγαινε η μαμά μου στο κρεβάτι να κοιμηθώ ερχόταν ο μπαμπάς μου και μου έβαζε μουσική. Άφηνε εκεί ανοιχτό το ηχείο να παίζει για ώρες… Μόνο έτσι με έπαιρνε ο ύπνος. Αν δεν άκουγα τις μελωδίες του Bach και του Chopin δεν κοιμόμουν!»
Τα βραβεία
«Να πω την αλήθεια δεν ξέρω πόσα βραβεία έχω. Δεν τα μετράω καν. Έχει γεμίσει ο τοίχος πάνω από το πιάνο μου και δεν χωράει πολλά ακόμη. Εγώ αγαπώ τη μουσική, δεν με νοιάζουν και πολύ τα βραβεία. Από αίθουσες μου άρεσε περισσότερο αυτή η καινούργια στο Αμβούργο η Elbphilharmonie. Τέτοιο κτίριο δεν έχω ξαναδεί. Σαν διαστημόπλοιο είναι! Πάντως το καλύτερο ταξίδι μου ήταν στη Νέα Υόρκη με τους ουρανοξύστες και στις Βρυξέλλες. Εκεί έχουν τα καλύτερα τρενάκια. Πάντα ο μπαμπάς μου μετά από τους διαγωνισμούς με πάει σε λούνα πάρκ. Είναι φανταστικά!»
Tα κομμάτια που συνθέτει για τις αδελφές του
«Αγαπώ πολύ την αδερφή μου γι’ αυτό ονόμασα το κομμάτι Βερόνικα. Εκείνη σκεφτόμουν όταν έβγαζα τη μελωδία στο πιάνο. Είναι η πιο γλυκιά αδερφή του κόσμου. Καμιά φορά βέβαια τσακωνόμαστε, αλλά μετά πάλι αγαπιόμαστε. Θέλω να της γράψω κι αλλά κομμάτια αλλά τώρα γράφω ένα για τη μικρή μου αδερφή, την Αναστασία. Είναι μωρό ακόμη, αλλά πιστεύω θα χαρεί πολύ μόλις το ακούσει»
Η αγάπη του για τη μουσική
«Μελετάω σχεδόν κάθε μέρα, περίπου δυο ώρες. Πιο πολύ από όλους τους συνθέτες μου αρέσει ο Bach. Από πιανίστες ο αγαπημένος μου είναι ο Glenn Gould. Είναι μοναδικός! Το όνειρο μου είναι όταν μεγαλώσω να γίνω επαγγελματίας πιανίστας και να παίζω όπως εκείνος. Στους φίλους μου στο σχολείο λέω πως δεν είναι κακό αν δεν τους αρέσει το πιάνο. Δεν υπάρχει μόνο η μουσική. Μπορεί σε κάποιον να αρέσει κάτι άλλο. Και τα μαθηματικά είναι τέλεια για παράδειγμα. Ή τα αθλήματα. Στη Βερόνικα αρέσει η ρυθμική γυμναστική. Το σημαντικό νομίζω είναι όλοι να βρουν κάτι που αγαπούν αληθινά.
-Όταν ανεβαίνω στη σκηνή για ρεσιτάλ αισθάνομαι κάπως περίεργα, αλλά δεν φοβάμαι. Προσπαθώ να μείνω συγκεντρωμένος και να μην τρομάζω από το κόσμο, το θόρυβο, τα φώτα και τις κάμερες. Σκέφτομαι μόνο τη μουσική μου και τίποτα άλλο. Δεν είναι εύκολο, αλλά συνήθως τα καταφέρνω. Στο τέλος όταν με χειροκροτούν νοιώθω πολύ όμορφα και κάνω πάντα βαθιά υπόκλιση.
-Όταν δεν μελετάω πιάνο μου αρέσει να κάνω ποδήλατο να παίζω με τα LEGO μου, να κολυμπάω στη θάλασσα, να παίζω κρυφτό με τους φίλους μου και να πηγαίνω σινεμά. Τρελαίνομαι για την πίτσα και τα παγωτά. Σε κάθε μας ταξίδι ψάχνουμε να βρούμε ποιο μαγαζί έχει την καλύτερη πίτσα αλλά νομίζω την καλύτερη από όλες την κάνει η μαμά μου! Αλήθεια!»
Πηγή: protothema
EU GDPR: Χρησιμοποιούμε cookies για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή online εμπειρία. Συμφωνώντας με την χρήση cookies αποδέχεστε την πολιτική χρήσης των δεδομένων σας.