Σκύρος: Η επιβλητική Καστροπολιτεία δέχεται ξανά επισκέπτες, μετά από 18 χρόνια

Ο αρχαιολογικός χώρος της Καστροπολιτείας -που είχε κλείσει έπειτα από τον σεισμό του 2001 για λόγους ασφάλειας- άνοιξε τις πύλες του στο κοινό, μετά από 18 χρόνια.

Τα χρόνια μετά τον σεισμό πραγματοποιήθηκαν έργα αποκατάστασης σημαντικών μνημείων του χώρου, ώστε να καταστεί και πάλι ο χώρος επισκέψιμος.   Το τελευταίο έργο που ολοκληρώθηκε ήταν η «Στερέωση Βραχωδών Πρανών Κάστρου Σκύρου – Μονής Αγ. Γεωργίου» που πραγματοποιήθηκε με σύμπραξη της Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας και της Εφορείας Αρχαιοτήτων Εύβοιας και πιστώσεις του Εθνικού Προγράμματος Δημόσιων Επενδύσεων. Στο πλαίσιο του έργου, στερεώθηκαν πρανή ώστε να διασφαλιστεί η ασφάλεια των μνημείων και των κατοίκων της Χώρας Σκύρου έναντι κατολισθήσεων.

Η Καστροπολιτεία διαιρείται σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο βρίσκεται η Μονή του Αγίου Γεωργίου (963 μ.Χ.) με σωζόμενο μέρος της οχύρωσης ενώ στο δεύτερο επίπεδο βρίσκονται o αποκατεστημένος Ναός της Επισκοπής (895 μ.Χ.), μεσαιωνικές υδατοδεξαμενές, μεταβυζαντινά ναΰδρια, ερείπια κτισμάτων (προβοκάδες) καθώς και σημαντικό σωζόμενο τμήμα της οχύρωσης, η οποία κυρίως αποδίδεται στη μεσαιωνική περίοδο. Στον χώρο διαπιστώνεται συνεχής κατοίκηση από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα. Αποτέλεσε χώρο κατοίκησης και έδρα της πολιτικής, και κατά τους χριστιανικούς χρόνους, και της εκκλησιαστικής αρχής του νησιού. Κατά την προϊστορική περίοδο υπήρξε πιθανότατα ο μόνος χώρος κατοίκησης στη θέση της σημερινής χώρας Σκύρου.

Η αύξηση του πληθυσμού κατά τους Ιστορικούς και Μεσαιωνικούς χρόνους στο νησί οδήγησε στη λειτουργία της, βασικά ως Aκρόπολης, του κύριου οικισμού. Την Κλασική περίοδο, και πιθανότατα λίγο πριν την έκρηξη του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Αθηναίοι οχυρώνουν το σύνολο του οικισμού με εξωτερικό τείχος και την Aκρόπολή του με δεύτερη σειρά οχύρωσης.

Κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής, Φράγκικης, Ενετικής και Οθωμανικής περιόδου, η Καστροπολιτεία της Σκύρου γνώρισε ίσως την πιο έντονη φάση της. Ορόσημο για τον χώρο υπήρξε η ίδρυση του Επισκοπικού Ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου το 895 μ.Χ..

Κατά τους Ύστερους Οθωμανικούς χρόνους, ο χώρος λειτούργησε περιστασιακά ως καταφύγιο σε περίπτωση κινδύνου, με τις οικογένειες να διατηρούν ένα δεύτερο νοικοκυριό εντός του οχυρωμένου χώρου. Μετά το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης και την σύσταση του Ελληνικού Κράτους, το μνημείο εγκαταλείπεται. Το 1827, πεθαίνει ο τελευταίος επίσκοπος Σκύρου Γρηγόριος, ο οποίος υπήρξε ο τελευταίος μόνιμος κάτοικος του Κάστρου της Σκύρου.

Πηγή: naftemporiki