Φένια Βουδαντά: “Η πόλη που άφησα πίσω…”

Γράφει η Φένια Βουδαντά

Με θυμάμαι να ταξιδεύω. Να ξεφυσάω από ανακούφιση στην απογείωση, να χαμογελώ στην προσγείωση που κατάφερα και πάλι να διαβώ σύνορα και να εκμηδενίσω αποστάσεις. Θυμάμαι ακόμα τα επικυρωμένα εισιτήρια στην τσάντα μου μέσα πεταμένα και τα οποία μετά οδηγούσα στον κάδο, ως κάτι άχρηστο. Τώρα ξέρω ότι θα τα κρατούσα όλα φυλαγμένα, θα ήταν τα αποδεικτικά στοιχεία για τις διαδρομές εκείνες που είχαν ως προορισμό ανθρώπους που αγαπούσα και συνεχίζω ακατάπαυστα να αγαπώ.

Θυμάμαι ακόμα την αύρα της νέας πόλης όταν πάτησα το πόδι μου στο νέο έδαφος. Εδώ έλεγα θα χτίσω τις φοιτητικές μου αναμνήσεις, εδώ θα ερωτευτώ, εδώ θα αλλάξω, εδώ θα γίνω περισσότερο γυναίκα, εδώ θα με αναδομήσω, θα γελάσω αληθινά, επειδή ποτέ πριν δε με είχα δει να γελάω αληθινά. Εδώ έλεγα είναι η ευκαιρία μου. Εδώ δε θα κλάψω ούτε μια φορά, τουλάχιστον από λύπη.

Δεν ήξερα όμως ότι οι μεγαλύτερες και πιο ουσιαστικές αλλαγές γίνονται εν καιρώ δακρύων και αναμετρήσεων με το κομμάτι του εαυτού μας, το οποίο μέχρι πρότινος φοβόμασταν να αντικρίσουμε. Έμαθα όμως μετά. Εδώ έμαθα τι σημαίνει να είσαι μόνος με την ολοκληρωμένη έννοια της λέξης, εδώ έμαθα πώς είναι και να μην είσαι μόνος, εδώ στενοχωρήθηκα, εδώ στενοχώρησα.

Κάποτε πίστευα στην αλλαγή, ανυπομονούσα για εκείνη. Δε γνώριζα όμως την αλλαγή με την έννοια της εξέλιξης. Εξελίχθηκα. Εδώ έθεσα τους στόχους της ζωής μου, είπα έτσι θέλω να νιώθω.

Εδώ έγινα ένα με το πάτωμα, εδώ σε αυτήν την πόλη περπάτησα με σκυμμένο κεφάλι, εδώ τρόμαξα κοιτάζοντας τι έχω εντός μου ως απομεινάρι της παιδικής μου νιότης. Περπάτησα σε δρόμους δύσβατους και γνώρισα τις πιο ακραίες μου πλευρές, μισούσα βλέπεις τις μετριότητες και τις μέσες καταστάσεις, εδώ όμως επίσης κατάλαβα ότι είμαι φτιαγμένη για τα μέτρια, για τα γκρίζα, γιατί βλέπεις το λευκό με τυφλώνει και το μαύρο με τρομάζει. Έμαθα εδώ να αποζητώ την αρμονία, γιατί έτσι μπορούσα να αισθανθώ την ηρεμία. Εδώ κατέρριψα το αιώνιο μότο μου «όλα ή τίποτα». Εδώ πείσμωσα, εδώ όμως και υποχώρησα.

Με θυμάμαι ακόμα να γελάω με την ψυχή μου, να αγκαλιάζω όσο ακόμα ήταν επιτρεπτό αυτό και δεν είχε στιγματιστεί ως αποφευκτέα κίνηση. Δεν ήμουν της αγκαλιάς, τη θεωρούσα δεσμευτική και συνήθως με έπνιγε. Έπειτα, έμαθα τις αναζωογονητικές της επιδράσεις, ώστε τελικά μου ήταν απαραίτητη και την αποζητούσα.

Αντιλήφθηκα ποια θέλω να είμαι. Πόσο σημαντικό αυτό. Γνώρισα την αγάπη σαν κάτι το οποίο είμαι διατεθειμένη να δώσω άφθονο, πριν τη φοβόμουν σαν ιός που μολύνει τις συνειδήσεις και τις καθιστά έρμαιά της.

Με θυμάμαι να ταξιδεύω με λαχτάρα έντονη, να μεταβώ στον προορισμό μου, γιατί δε με χωρούσε ούτε ο ένας τόπος ούτε ο άλλος. Πάντα κάτι έλειπε από τη ζωή μου. Εγώ έλειπα από τη ζωή μου.

Η πόλη που άφησα πίσω είναι στο αγαπημένο σου βιβλίο το κεφάλαιο εκείνο το οποίο έχεις τρελάνει στις υπογραμμίσεις με μαρκαδοράκια κάθε χρώματος, γιατί εκεί αγάπησες όλα τα χρώματα, εκεί έμαθες να μην κάνεις διακρίσεις, να αγαπάς το όλον, μα να ξεχωρίζεις κι εκείνα τα μικρά, τα κοινώς «ασήμαντα».

Η πόλη που άφησα πίσω είναι ο προορισμός εκείνος στον πίνακα αναχωρήσεων του αεροδρομίου που αναβοσβήνει, σαν κάτι που λες θα σβήσει, μα κάτι στη μνήμη το κρατά ζωντανό.

Η πόλη που άφησα πίσω είναι οι άνθρωποι που πάντα θα βρίσκω μπροστά μου, να μου υπενθυμίζουν πως στην ουσία δεν την άφησα ποτέ πίσω, αλλά τη φύλαξα μέσα μου.

Το κείμενο αυτό δεν έχει να σου διδάξει κάτι με άμεσο και ξεκάθαρο τρόπο. Μερικές φορές έχουμε ανάγκη απλά να ταξιδέψουμε και ας μη μεσολαβούν πάντα σταθμοί και αεροδρόμια. Ο νους ξέρει επίσης να κάνει πολύ καλά αυτή τη δουλειά, μα σάπισε κι αυτός στη φυλακή του μια ζωή, γιατί όταν ζητούσε την υπεράσπισή μας, εμείς αποχωρήσαμε από τη δίκη, εμείς αφήσαμε σε άλλους να αποφασίσουν για την τύχη του.

Ίσως μια απελευθέρωση να είναι αυτό που του αξίζει τελικά.

Υ.Γ.1.: Αφιερωμένο σε εμένα που έφυγα από τη φοιτητική μου πόλη εν καιρώ πανδημίας, αφιερωμένο και σε όσους αποχωρίστηκαν τον τόπο στον οποίον έχτισαν την καλύτερη εκδοχή τους και πάντα θα τον θυμούνται σαν την -πραγματική ή όχι- πατρίδα τους.

Υ.Γ.2.: Σε κρατώ στο νου μου ακόμα… σαν τριαντάφυλλο στο στόμα, αγαπημένο μου Ρέθυμνο.