Επιστήμη και τέχνη «υποκλίνονται» στην Ελληνική Διασπορά

Το απόγευμα της Δευτέρας 15 Νοεμβρίου και στο Μέγαρο της Ακαδημίας Αθηνών ολοκληρώθηκαν με απόλυτη επιτυχία οι εργασίες – υβριδικής – Ημερίδας με τίτλο «Απόδημος Ελληνισμός – Η Ιστορία, το Έργο και η Προσφορά του στην Ελλάδα», αφιερωμένης στην Ελληνική Διασπορά, με διοργανωτές την Ακαδημία Αθηνών και τη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας του Υπουργείου Εξωτερικών.

Στο πλαίσιο της καταληκτικής ομιλίας του και συνοψίζοντας τα συμπεράσματα των επιστημονικών εισηγήσεων, ο Γενικός Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού και Δημόσιας Διπλωματίας, Γιάννης Χρυσουλάκης, τόνισε ότι «Μας δόθηκε μία πραγματικά μοναδική ευκαιρία, εδώ στους χώρους του εμβληματικού αυτού κτιρίου να τιμήσουμε τον Απόδημο Ελληνισμό για την ιστορία, το έργο του και την προσφορά του στην Ελλάδα, αλλά και προς ολόκληρο τον κόσμο».

Μέσω των επιστημονικών εισηγήσεων φωτίστηκε η πολύπλευρη και, συχνά άγνωστη, συνεισφορά πληθώρας ομογενών στους τομείς των Επιστημών (Ηθικών & Πολιτικών, καθώς και Θετικών), καθώς και των Τεχνών και των Γραμμάτων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι εισηγήσεις των επιφανών ομιλητών για θεσμικές αλλαγές που θα διευκόλυναν την επικοινωνία και τον επαναπατρισμό Ελλήνων μεταναστών, ιδιαίτερα αυτών που ανήκουν στο τελευταίο κύμα μετανάστευσης.

Συνοψίζοντας με ομιλία του τα συμπεράσματα της Ημερίδας, ο κ. Χρυσουλάκης προλόγισε την προγραμματισμένη από τους διοργανωτές επίσημη πρώτη παρουσίαση του τραγουδιού ‘ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ’, σε μουσική της διεθνώς αναγνωρισμένης συνθέτριας, Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους της εξαιρετικά δημοφιλούς στιχουργού, Λίνας Νικολακοπούλου, το οποίο προβλήθηκε αμέσως μετά σε οπτικοποιημένη μορφή και χορωδιακή απόδοση.

Το τραγούδι αποτελεί μια ελάχιστη προσφορά προς τους Έλληνες απόδημους και φιλοδοξεί να αποδώσει μουσικά και στιχουργικά την ακατάλυτη σχέση μεταξύ της Ελληνικής Διασποράς και του εθνικού κέντρου, ενώ όπως υπογράμμισε ο κ. Χρυσουλάκης, «Τα αδέλφια μας στον κόσμο, σε κάθε μέρος του κόσμου, όπου γης, να έχουν ένα κοινό σημείο αναφοράς, ένα σύμβολο δικό τους, δώρο και ευχή απ’ την Ελλάδα, που θα γλυκαίνει τη νοσταλγία, που θα ζεσταίνει την καρδιά, που θα κρατά ολοζώντανη τη Μνήμη, που θα ημερεύει τον καημό. Που θα βεβαιώνει ότι ο δεσμός με τη Μάνα Ελλάδα, η κληρονομιά που πήραν μαζί τους φεύγοντας απ’ την Πατρίδα, είναι ο φάρος τους, το παντοτινό φωτεινό μονοπάτι τους, ο μίτος που θα τους δείχνει το δρόμο».