Ε. Πατεράκη: Κανείς δε μοιάζει με κανένα…

Της Ελπίδας Πατεράκη

… Κι αυτό είναι αρκετό για να υποκινήσει ένα σωρό εντάσεις, εξάρσεις βίας, ακατανόητης και ανόητης βίας προς πάσα κατεύθυνση.

Μικρή έτυχε να δω μια σειρά που με έκανε από νωρίς να σκεφτώ πως γίνεται ο κόσμος να είναι τόσο κακός, πως γίνεται χωρίς λόγο ο λευκός να μισεί τον μαύρο και όλους όσους δεν είναι σαν αυτόν, με όσους δε μοιάζει και δεν ξέρει να γίνονται αυτόματα εχθροί του.

Υποκινούμενα και αυτά τα επεισόδια θα μου πεις όπως και όλα, αλλά στην περίπτωση αυτή οι γνωστοί άγνωστοι υποκινητές από τα χρόνια τα παλιά, έρχονται να κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά και να καταστρέψουν κάθε καλή ίσως σκέψη που θα μπορούσε κάποιος να έχει, τρομοκρατώντας με ψέματα και ιστορίες αναληθείς τους αθώους και ταπεινούς λευκούς νοικοκύρηδες.

Ποτέ δεν κατάλαβα πως γινόταν να αλυσοδένονται οι μαύροι, να ραβδίζονται χωρίς λόγο και αιτία μέχρι θανάτου, να αγοράζονται και να πωλούνται, να λιμοκτονούν και να ζουν μέχρι το τέλος τους σε μια ατελείωτη κόλαση, χωρίς κανένας να είναι σε θέση ποτέ να τους βοηθήσει.

Ούτε τώρα το καταλαβαίνω.

Μας έμαθαν να βλέπουμε μαύρο και να τρομάζουμε. Να πηγαίνει το μυαλό μας στο κακό αμέσως και χωρίς διαδικασίες σκέψης. Μαύρος ίσον κακό. Λευκός ίσον καλό.

Η σειρά λοιπόν «Μικρή κυρία» της ΕΡΤ στα τέλη της δεκαετίας του ’80, με έβαλε σε μεγάλες σκέψεις. Το μυθιστόρημα της Μαρίας Ντεζόνε Πατσέκο Φερνάντες που έγινε σειρά, τοποθετείται χρονικά στα 1880, τότε που οι μαύροι σκλάβοι ήταν υποταγμένοι στις κάθε λογής ανάγκες των σκληρών κτηματιών και των σπιτιών τους και που η αδικία βασίλευε στον κόσμο, μέχρι την εποχή του «χρυσού νόμου» που οι σκλάβοι αρχίζουν πια να απελευθερώνονται στη Βραζιλία μετά από πολλούς αιματηρούς αγώνες.

Η περίπτωση των σκλάβων, οι μαύροι σκλάβοι για την ακρίβεια, τα βασανιστήριά τους, η βία που υπέστησαν για πάρα πολλά χρόνια, η καταπίεση και ο με δόλο κατ’ εμένα εγκλεισμός τους στις ερήμους και στην κακουχία των σημερινών συνθηκών ζωής τους, αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι της παγκόσμιας ιστορίας.

Δε θέλει δα και πολύ μυαλό για να καταλάβουμε ότι όλα από συμφέρον γίνονται και πως έχουν πέσει και οι ίδιοι θύματα των δικών τους χειρότερων μαύρων δυναστών δικτατόρων, που τους πίνουν το αίμα κρατώντας τους στην αφάνεια και τη φτώχια, στην πείνα και την εξαθλίωση.

Τι προκαλεί όλο αυτό εκτός από θυμό; Μόνο θυμό και αντίδραση που δεν ξέρεις που θα αρχίσει και πως θα τελειώσει. Ο φαύλος κύκλος της βίας και της τιμωρίας, της αντεκδίκησης και των ταραχών που είτε ανεξάρτητα είτε υποκινούμενα ξεκινούν, δε γίνεται να έχει καλό τέλος.

Επίσης ακόμα δεν έχω καταλάβει από τη δεκαετία του 80 που πήρα είδηση τι μαύρο χάλι έχει ο κόσμος, πως γίνεται ακόμα και σήμερα στην Αμερική π.χ άλλοι μαύροι να ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχιας και άλλοι σε συνθήκες απόλυτου πλούτου και αναφέρομαι σε πολύ γνωστά ονόματα που όλοι ξέρουμε και τον πλούτο τους και το βίο τους.

Πως γίνεται όλος αυτός ο κόσμος να είναι τόσο διχασμένος ακόμα και σήμερα, που θα έπρεπε «λογικά» όλοι να βιοπορίζονται αξιοπρεπώς και να έχουν ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα.

Και να που γυρίζουμε στα βασικά.

Στα βασικά τάχα κεκτημένα που όμως δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι ούτε στο μέλλον, γιατί πάντα οι υποκινητές θα κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους και πάντα τα συμφέροντα θα είναι μεγαλύτερα από το κοινό καλό, την αγάπη, την ισότητα και την ελευθερία.

Ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία δεν είμαι αισιόδοξη είναι αυτή η παλιά και νέα συνθήκη, το χάλι των λαών και ο διαχωρισμός τους που τάχα μου θέλουν οι κάποιοι να πιστέψουμε πως δε γίνεται να αλλάξει, γιατί οι λαοί δε θέλουν και όχι γιατί δεν τους αφήνουν, κρατώντας τους υποχείρια με τη μεγαλύτερη απειλή της πείνας και της δίψας, τη στιγμή που υπάρχουν απίστευτοι τρόποι να διορθωθούν ακόμα και οι πιο δύσκολες καταστάσεις.

Για να φτάνουμε σήμερα στο σημείο να τρελαινόμαστε από χαρά όταν κάποιοι καταφέρνουν να βγουν από την απόλυτη μιζέρια με μια ελάχιστη βοήθεια, να βιοπορίζονται, να αποκτούν πρόσβαση στα βασικά αγαθά και σε λίγο νεράκι.

Για να απεγκλωβίσω το θέμα από το κοινωνικοπολιτικό πεδίο, μπορώ να το πάω στο πνευματικό που είναι και το πιο δύσκολο αλλά και το πιο αληθινό. Στον κόσμο του απόλυτου ψεύδους, το «αγαπάτε αλλήλους» δεν έχει βρει θέση στην παγκόσμια ιστορία και μια σταλιά κοινότητα ανθρώπων δεν μπορεί να αγαπήσει τον άλλο άνθρωπο και να τον βοηθήσει επί της ουσίας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο τεράστιο θέμα!

Για την ώρα θα μείνουμε να κοιτάζουμε τη βία από τις τηλεοράσεις μας όπως πάντα, θα συζητάμε μεταξύ μας, κάποιες δυνατές και λογικές φωνές θα ακούγονται από δω και από κει μέχρι κι αυτές να λουφάξουν ίσως στα εκατομμύρια που αργότερα θα βγάλουν και τελικά, να μείνει ως κύριο και βασικό θέμα αν θα κερδίσει τις εκλογές ο Τραμπ και θα τον σώσουν οι συντηρητικοί ή θα τον φάει το μαύρο κύμα!

Με τις υγείες μας για άλλη μια φορά, με τις υγείες μας για τον κόσμο που παραδίδουμε και την πληγή που αφήνουμε να σκουληκιάζει χωρίς να μπορούμε να της ρίξουμε λίγο ιώδιο και λίγη σκόνη από κείνη την καλή που έκλεινε μοναδικά τις πληγές στα χτυπημένα γόνατά μας…