Άγιον Όρος Άθω: Σάββατο προς Κυριακή των Αγίων Πατέρων…

Διευκρινιστικά: Ημέρα μνήμης των 318 θεοφόρων (#) Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, που έγινε στην Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ, υπό την παρουσία και ηγεσία του Α΄ Χριστιανού Αυτοκράτορα της Ρωμανίας, Μεγάλου Κωνσταντίνου (306-337 μ.Χ).

Από την Υμνολογία της αυριανής Εορτής:

«Υπερδεδοξασμένος ει, Χριστέ ο Θεός ημών, ο φωστήρας επί γης τους Πατέρας ημών θεμελιώσας, και δι’ αυτών προς την αληθινήν πίστιν πάντας ημάς οδηγήσας, Πολυεύσπλαγχνε, Δόξα Σοι.»

[ Δηλαδή: Υπερδοξασμένος είσαι, Χριστέ και Θεέ μας, Εσύ που θεμελίωσες στη γη σαν Φώτα λαμπρά τους Αγίους Πατέρες μας, και μέσω αυτών μας οδήγησες στην αληθινή πίστη, Πολυεύσπλαγχνε, Δόξα σε Σένα! ]

Η Ορθόδοξη Εκκλησία παρέλαβε, μαζί με την Αλήθεια της Πίστεως, και τον ιερό θεσμό της Πνευματικής Πατρότητας απ’ τον Ίδιο τον Ιδρυτή της, Ιησού Χριστό. Εκείνος, μολονότι ήταν τέλειος Θεός, και είχε κάθε λόγο να λειτουργεί Αυτεξούσια και Αυτοδύναμα, δεν ενεργούσε ποτέ ‘αφ’ Εαυτού Του’, αλλά πάντοτε δίδασκε και θαυματουργούσε ‘κρύβοντας’ τον Εαυτό Του, από ταπείνωση, πίσω από το όνομα του Πατέρα Του: «Εγώ ελήλυθα εν τω ονόματι του Πατρός μου…» (Ιωάν. 5, 43)!

Οι Άγιοι Απόστολοι, πάλι, μαθητεύοντας κοντά στον Χριστό επί τρία χρόνια… παρέλαβαν από Εκείνον το Μυστήριο της Πνευματικής Πατρότητας. Έλαβαν δε, μαζί με τον φωτισμό της αληθινής Πίστης, και την Χάρη της αφέσεως αμαρτιών, δηλ. του «δεσμείν και λύειν αμαρτίας», να δένουν και λύνουν αμαρτήματα (Ματθ. 18, 18). Ταυτόχρονα, έλαβαν από τον Χριστό και την ειδική Ευλογία, να μπορούν να διενεργούν εξαίσια θαύματα στο όνομά Του… διδάσκοντάς μας, ακολούθως, να ενεργούμε κι’ εμείς πάντα με τον ίδιο ταπεινό, και γι’ αυτό θεοφιλή, τρόπο: στο όνομα του «Θεού των Πατέρων ημών»!

Από τους Αγίους Αποστόλους, η Χάρη της Πνευματικής Πατρότητας πέρασε κατά διαδοχή στους Αγίους Αποστολικούς Πατέρες, οι οποίοι με την σειρά τους, την μεταλαμπάδευσαν σε όλους τους μετέπειτα Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Με την ‘σκυταλοδρόμηση’ αυτή, η Χαρισματική διαδοχή της πνευματικής εξουσίας διαβιβάστηκε προς όλους τους Αγίους Πατέρες (και Μητέρες) της «καθ’ ημάς Ανατολής», ως συνεχιστές του σωτηριολογικού της έργου: δηλ. της καθοδήγησης των ανθρώπων στην θεραπεία των ψυχών από τα πάθη… και στην, διά της ασκήσεως, απόκτηση των ‘καρπών’ και Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος!

Μία από τις ‘ειδοποιούς διαφορές’ της αναλλοίωτης στους αιώνες Ορθόδοξης Πίστης μας… σε σχέση με τις άλλες ‘ομολογίες’ του Χριστιανισμού (Παπισμό και Προτεσταντισμό), είναι ακριβώς αυτή: η ουσιώδης σχέση αναφοράς στην Πίστη των Πατέρων (και Μητέρων) μας, στην πλούσια Αγιαστική εμπειρία των οποίων ‘ψηλαφώνται’ πάντα τα θεοπρεπή χαρακτηριστικά και τα θαυμαστά Χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος…! Επειδή, ό,τι θαυμαστό τελείται μέσα στην Ορθοδοξία, αυτό τελεσιουργείται στο όνομα του «Θεού των Πατέρων ημών»: «Εν τω ονόματί Μου δαιμόνια εκβαλούσι… καν θανάσιμόν τι πίωσιν ου μη αυτούς βλάψει… επί αρρώστους χείρας επιθήσουσι και καλώς έξουσιν…» (Μάρκ. 16, 17-18)

Απ’ αυτή την Θεόσδοτη Ευλογία της Αγιοπνευματικής Εμπειρίας του «Θεού των Πατέρων ημών» έχουν εκπέσει, από επιλογή τους, τόσο οι Παπικοί όσο και οι Προτεστάντες (για τους εκτός Χριστιανισμού δεν γίνεται λόγος!) καθώς: ενώ αποδέχονται την Αγιότητα των Αγίων (προ του Σχίσματος), δεν παραδέχονται (από εγωισμό και αλαζονία) την Θεο-εμπειρική τους Γνώση… και, βέβαια, δεν καταδέχονται να την ακολουθήσουν ταπεινά εφαρμόζοντάς την ως ‘οδοδείκτη’ απλανή στο δρόμο της θεραπείας των ψυχών και της σωτηρίας των ανθρώπων.

Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό… ΓΙΑΤΙ, εμείς οι Ορθόδοξοι, ενεργούμε πάντα στο όνομα του «Θεού των Πατέρων ημών» – ενώ αυτό ΔΕΝ γίνεται ΠΟΤΕ από τους Παπικούς και τους Προτεστάντες: Διότι, ο Ορθόδοξος άνθρωπος, έχοντας γαλουχηθεί κι’ εκπαιδευτεί πνευματικά μέσα στην ταπεινότητα της Ασκητικής Παράδοσης της Αγιοτόκου Ανατολής, ομολογεί έντιμα ότι, στον προσωπικό του βίο… ΔΕΝ υπάρχουν αυτά τα ‘σημάδια παρουσίας’ (θαύματα) του Ζώντος Θεού… ενώ αυτά υπερ-αφθονούν στην ζωή και πολιτεία των «Αγίων Πατέρων (και Μητέρων) ημών»! Ακριβώς γι’ αυτό, λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας αρχίζει και τελειώνει όλες τις Λατρευτικές ακολουθίες της με την επίκληση του «Θεού των Πατέρων ημών», αλλά και κάθε μεμονωμένος Χριστιανός Ορθόδοξος ξεκινάει και τελειώνει κάθε έργο στην προσωπική του ζωή, με το «Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων (και Μητέρων) ημών…»!

Με αυτή την ταπεινή αυτοσυνειδησία… όλοι οι Άγιοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ακόμα κι’ οι μεγαλύτεροι Χαρισματικά απ’ αυτούς, πριν επιχειρισθούν πνευματικά ο,τιδήποτε… επικαλούνται απαραίτητα τον «Θεό των Πατέρων ημών», ώστε να είναι ‘καλυμμένοι’ από την πλεονάζουσα σε εκείνους (Πατέρες ημών) Χάρη, μέσω του Μυστηρίου της Υπακοής! Διότι, ο Θεός υποστηρίζει εμφατικά τον ιερώτατο θεσμό της Πνευματικής Πατρότητας… και πλημμυρίζει με ουράνιες ευλογίες και εξαίσια θαύματα… αυτούς που, από θεοφιλή ταπείνωση, ενεργούν στο όνομά του «Θεού των Πατέρων (και Μητέρων) ημών»!

Έτσι, έχουμε λ.χ. τον Προφήτη Ελισσαίο να θαυματουργεί… επικαλούμενος τον «Θεό του Πατρός» του, Προφήτη Ηλία! Τους Αγίους Τρεις Παίδες της Βαβυλώνας, να μένουν θαυμαστά ανέγγιχτοι από το πυρ της καμίνου… επικαλούμενοι τον «Θεό των Πατέρων» τους! Τον Άγιο Μάρτυρα Νέστορα να κατανικά τον γίγαντα Λυαίο… κράζοντας «Ο Θεός του Δημητρίου, βοήθει μοι»! Τον Αγιορείτη Όσιο Παΐσιο να θαυματουργεί υπέρλογα… στο όνομα του «Θεού του Πατρός του», Αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου! Τον μακαριστό Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας να επιτελεί απερίγραπτα θαύματα… στο όνομα του «Θεού του Πατρός του», Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού! Τον μακαριστό Γέροντα Ζωσιμά του Χαλανδρίου να θαυματουργεί εκπληκτικά… στο όνομα του «Θεού του Πατρός του», Οσίου Γέροντος Σίμωνος Αρβανίτη! Και τόσα άλλα… τόσων άλλων «Πατέρων ημών»!

Όθεν κι’ εμείς, οι μετανοούντες Μοναχοί, έχοντας εμπεδώσει καλά αυτή την ασύγκριτα ισχυρώτερη δύναμη του «Θεού των Πατέρων ημών», έναντι του «δικού μας» ‘ατέκμαρτου’ (##) Θεού, της κενής από τα ‘ίχνη’ Του ζωής μας, σπεύδουμε πάντα, ιδίως όταν βρεθούμε σε περιστάσεις που μας ξεπερνούν, να ενεργήσουμε… όχι με αλαζονική ‘αυτο-πεποίθηση’ αλλά με ταπεινή ‘Θεο-πεποίθηση’, ψελλίζοντας μυστικά: Δι’ ευχών του Πατρός μου (ή της Μητρός μου, αν πρόκειται για Μοναχή), Κύριε, ελέησον…! Η δε ‘απόκριση’ του Ζώντος Θεού στην τοιαύτη ταπεινή επίκλησή μας, είναι πάντοτε άμεση και πληθωρική…

«Ο Θεός των Πατέρων (και Μητέρων) ημών, ο ποιών αεί μεθ’ ημών κατά την Σην επιείκιαν, μη αποστήσεις το έλεός Σου αφ’ ημών, αλλά ταις αυτών ικεσίαις εν ειρήνη κυβέρνησον την ζωήν ημών.» (Απολυτίκιο των Αγίων Πατέρων).

[ Δηλαδή: Θεέ των Πατέρων και Μητέρων μας, Εσύ που πάντα μας φροντίζεις σύμφωνα με την αγαθότητά Σου, μην απομακρύνεις το έλεός Σου από πάνω μας, αλλά με τις ικεσίες εκείνων κυβέρνησε γαλήνια την ζωή μας… ]

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.

Υστερόγραφο:

Θυμάμαι… πριν από περίπου 30 χρόνια, όταν συνέβαιναν κάποιες ξενόφερτες -ως κοινωνικό φαινόμενο- πολυπληθείς διαδηλώσεις γυναικών και πορείες διεκδίκησης «δικαιωμάτων» από οργανώσεις του φεμινιστικού κινήματος, σε κεντρικές οδούς των Αθηνών, το κυρίαρχο σύνθημα που δέσποζε στα τεράστια λευκά πανώ των συμμετεχουσών γυναικών, που προπορεύονταν μέσα σε ‘οίστρο’ επαναστατικό… ήταν αυτό: ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ… ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ… ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ ΜΟΥ… ΕΙΜΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ!!!

Ήταν ένα σύνθημα… που είχε, βέβαια, φεμινιστική λογική και νόημα… αλλά φανέρωνε συνάμα -απροκάλυπτα- την επιθυμία και σπουδή των ανθρώπων για χειραφέτηση κι’ απελευθέρωση… από την ‘πατρική’ -κυρίως- αυθεντία και σκιά…!

————————

(#) Στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, όπως και στις επόμενες οκτώ, πολλοί από τους Πατέρες (Αρχιερείς-Ιερείς-Διακόνους-Μοναχούς) που προσκαλούνταν να συμμετάσχουν, ήταν Θεοφόροι, δηλ. Άγιοι… επιπέδου Φωτισμού έως και Δοξασμού (θεώσεως)! Κάποιοι, φυσικά, ήσαν και σε ‘κατάσταση’ Καθάρσεως ακόμα. Έτσι, βλέπουμε μεταξύ των Συνοδικών εκείνων Πατέρων, ονόματα πολύ μεγάλων και θαυματουργών Αγίων, όπως ο Άγιος Νικόλαος Μύρων ο θαυματουργός, ο Άγιος Σπυρίδων Τριμυθούντος ο θαυματουργός, ο Άγιος Αθανάσιος Αλεξανδρείας ο Μέγας, ο Άγιος Αλέξανδρος Κωνσταντινουπόλεως, ο Άγιος Ευστάθιος Αντιοχείας… και άλλοι πολλοί… Ήταν αυτό συμπτωματικό… ή κάτι άλλο συνέβαινε;!

Μέχρι την εποχή των Οικουμενικών Συνόδων (όχι πιά, δυστυχώς…), σε όλους τους βαθμούς Ιερωσύνης των Ορθοδόξων, από τον Διάκονο μέχρι τον Επίσκοπο, τα ‘κριτήρια’ εισόδου στον Κλήρο ήταν πολύ αυστηρά: Για να μπορεί κάποιος να γίνει Διάκονος, έπρεπε ήδη να βρίσκεται σε ‘κατάσταση’ ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ… δηλ. ανένδοτης και σθεναρής αντίστασης κατά της αμαρτίας και των παθών!… Για να γίνει κανείς Ιερέας, έπρεπε να έχει ήδη εισέλθει σε ‘κατάσταση’ ΦΩΤΙΣΜΟΥ… δηλ. δυσκινησίας προς την κατ’ ενέργειαν αμαρτία και τα πάθη…! Για να γίνει δε κανείς Αρχιερέας, έπρεπε να έχει ήδη εισέλθει σε ‘κατάσταση’ ΔΟΞΑΣΜΟΥ (ή αλλιώς ΘΕΩΣΕΩΣ, κατά Χάρη Θεού), δηλ. πλήρους ακινησίας προς ό,τι εφάμαρτο και εμπαθές…! Έτσι, όσοι από τους Πατέρες εκείνους χαρακτηρίζονται «Θεοφόροι», σημαίνει… ότι είχαν δοξασθεί από τον Θεό με την ανώτατη Αγιοπνευματική ‘κατάσταση’ της κατά Χάρη Θεώσεως…!

(##) Ατέκμαρτου (ατεκμηρίωτου, αναπόδεικτου…), επειδή ΔΕΝ ‘ανιχνεύεται’ πουθενά στην δική μας ζωή, η παρουσία υπερφυών Αγιοπνευματικών χαρισμάτων…!