Άγιον Όρος Άθω: Πώς μπορούμε να ξέρουμε αν… πιστεύουμε αληθινά στον Χριστό!

Η παρουσία ή απουσία της Αναστάσιμης ΧΑΡΑΣ στην καθημερινότητά μας (όσο κι’ αν υποτεθεί ότι αυτή είναι -τυχόν- οδυνηρή, δυσχερής κι’ επαχθής…), συνιστά την ‘Ειδοποιό Διαφορά’ μεταξύ πραγματικής και πλασματικής Χριστιανικής Πίστης!…

«Χαίρε, δι’ Ης η ΧΑΡΑ εκλάμψει…»

(Εκ των Θεομητορικών Χαιρετισμών, Α.)

Ζώντας στον απόηχο των Εγκωμίων της «μετά θάνατον ζώσης…» Παναγίας Θεοτόκου, και μέσα στην φωταύγεια της Χαράς που μετέγγισε στις ψυχές μας η Θεομητορική Της Χάρη… ας ευχαριστήσουμε ολόκαρδα Εκείνη «δι’ Ης έλαμψε χαρά τω κόσμω…», ώστε η ζωή μας να μην είναι πια ανιαρή και καταθλιπτική, από την υστέρηση της Χαράς… αλλά να έχει πλημμυρίσει και καταυγασθεί από τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, ένας εκ των οποίων είναι η Χαρά: «Ο δε καρπός του Πνεύματος εστίν αγάπη, ΧΑΡΑ, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια…» (Γαλ. 5, 22)!

«Χαίρε, Μαριάμ,

δι’ Ης έλαμψε Χαρά τω κόσμω

και αρά η καθ’ ημών εξωστράκισται

τον Σωτήρα κυησάσης επί γης!»

(Εκ των Εγκωμίων της Θεομητορικής Κοιμήσεως)

[ Δηλ. Χαίρε, Μαρία, Εσύ που γέννησες στη γη τον Σωτήρα Χριστό, και διά μέσου της Οποίας έλαμψε στον κόσμο η ευλογημένη Χαρά… κι’ εξαφανίστηκε η καταραμένη λύπη…! ]

Ο Κύριος μας, λίγο πριν από τα σωτήρια Πάθη Του είπε στους Αποστόλους, και διά μέσου εκείνων σε εμάς, τους Χριστολάτρες όλων των αιώνων: «Χαράν την Εμήν δίδωμι υμίν… και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ’ υμών!» [ Σας χαρίζω την Χαρά Μου… κι’ αυτό το μέγα θεϊκό αγαθό κανένας δεν μπορεί να σας το πάρει! ] Η Χαρά, όμως, αυτή που υπαινίσσεται ο Χριστός μας, είναι ένα εσώτερο υπαρξιακό βίωμα πανίσχυρο, που νικά ακόμα και τον θάνατο… και δεν πρέπει να συγχέεται με την αισθητηριακή ευχαρίστηση, που είναι ένα στιγμιαίο αίσθημα ηδονής το οποίο εμφανίζεται-εντείνεται κι’ εκτονώνεται-εξαφανίζεται ταχύτατα, για να δώσει ξανά την θέση του στην ανία της ζωής…

Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό για να είναι πάντοτε χαρούμενος… και η καρδιά του να ξεχειλίζει αδιάκοπα από αδιάπτωτη αγαλλίαση, εδώθε… και εκείθε του θανάτου. Για να γίνει, όμως, αυτό… πρέπει το λογικό πλάσμα, ο άνθρωπος, να συνδεθεί στενά… ουσιαστικά… οργανικά… και μόνιμα με τον Πλαστουργό του Θεό, Κύριο Ιησού Χριστό, την Πηγή της Ζωής και της Χαράς! Και τότε αυτά (Ζωή και Χαρά…) θ’ αναβλύζουν από μέσα του, από την «εντός αυτού Βασιλεία του Θεού» (Λουκ. 17, 21), ως «Πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον» (Ιωαν. 4, 13-14), που θα έχει ορυγεί ως φρέαρ εντός του και θα υπερεκβλύζει ανεξάντλητα…

Αντ’ αυτού, αν ο άνθρωπος εξαπατηθεί από τον επίβουλο της σωτηρίας μας -διάβολο- και θελήσει να παραμείνει (μέσα σε μια φαντασίωση “ελευθερίας” που δημιουργείται μέσα του) ασύνδετος προς την Πηγή της Ζωής και της Χαράς…, επιλέγοντας αφελώς να αντλήσει “ζωή” και “χαρά” από εξωτερικές πηγές και αιτίες, που εξανεμίζονται κι’ εξαντλούνται, σύντομα θα αντιληφθεί ότι πλανήθηκε και χάθηκε στην ομίχλη… και μακάρι να μην είναι, πλέον, αργά για να διορθώσει το σφάλμα του και να ανακατευθύνει την πορεία του προς το ανέσπερο Φως…!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.

——————————

Υστερόγραφο:

Μια αξιομνημόνευτη εμπειρία ‘ανίχνευσης’ Χαράς, από αλλοδαπό επισκέπτη της Αθωνικής ερημίας μας, στην (εξωτερικά, ‘μονότονη’ και ‘πληκτική’… αλλ’ εσωτερικά, ποικιλώτατη κι’ ελκυστική…), καθημερινότητα της εν Χριστώ ζωής…

Σχετικά πρόσφατα, από Μάρτιο μέχρι και Ιούνιο, φιλοξενήσαμε στην Μονή μας ένα νεαρό Ιάπωνα -τον Άουτο- 3ετή φοιτητή της Σχολής Περιβαλλοντολόγων στο πολυτεχνείο του Τόκιο, ο οποίος ήρθε στο Άγιον Όρος σταλμένος από το παν/μιο του, ως προς ένα από τα λιγότερο ‘περιβαλλοντολογικώς επιβαρυμένα’ μέρη του κόσμου, για να εκπονήσει μια εργασία σχετικά με την ατμοσφαιρική μόλυνση, που του ανατέθηκε.

Ο νεαρός Ιάπωνας, αφού περιδιάβασε όλο το Άγιον Όρος, επέλεξε να εγκαταβιώσει στη δική μας Μονή, για το 3μηνο της παραμονής τους στον Άθω. Έτσι, μετά την αίτηση/λήψη της ευλογίας του Γέροντος Ηγουμένου, εγκαταστάθηκε στη Μονή και ζούσε ανάμεσά μας, προσπαθώντας να προσαρμοστεί και να συμμετέχει, κατά δύναμη, στο 24ωρο Μοναστηριακό πρόγραμμα ζωής, μέρα και νύχτα. Φυσικά, η προτεραιτότητά του ήταν η εκπόνηση της Ακαδημαϊκής του εργασίας – γεγονός απόλυτα κατανοητό και σεβαστό από όλους μας. 

Την πρώτη εβδομάδα η παρουσία του στα δρώμενα της ΚΟΙΝΗΣ ΖΩΗΣ μας ήταν μικρή, ακατάστατη, και χωρίς σταθερή συνέπεια συμμετοχής του. Από την δεύτερη εβδομάδα, όμως, άρχισε να συμμετέχει σχεδόν σε όλα. Επιπλέον δε, ήταν ανοιχτός σε προσεγγίσεις επικοινωνίας (το ίδιο πρόθυμος και στις δύο επικοινωνιακές διαλέκτους: τόσο στη γλώσσα των Άγγλων… όσο και στη γλώσσα της καρδιάς…!)

Η αυτοπροαίρετη συμμετοχή του σε όλες τις “παγκοινιές” (διακονήματα “από κοινού” πολλών αδελφών μαζί) της Μονής, όπου υπήρχε ανάγκη… άρχισε να επεκτείνεται και στις Λατρευτικές ακολουθίες ημέρας/νύχτας, όπου τον βλέπαμε να προσέρχεται ανελλιπώς και να κάθεται ήσυχα σε μια γωνιά του Εξωνάρθηκα, κρατώντας στο χέρι ένα σημειωματάριο και γράφοντας στη Μητρική του γλώσσα διάφορες σημειώσεις… αλλά και σκιτσάροντας γραμμές… καμπύλες… γκραβούρες… από την σφύζουσα, σαν μελίσσι σε ώρα εργασιακής αιχμής, Λατρευτική ζωή των ΚΑΛΟγήρων.

Παρατηρούσε διακριτικά και κατέγραφε με τα έξυπνα σχιστά ματάκια του κάθε “παράξενο” δρώμενο τριγύρω του… αντιγράφοντας “στάσεις” και “συμπεριφορές” ΚΑΛΟγερικές…! Έτσι, έμαθε (από μόνος του!) να κάνει ορθόδοξα το σημείο του Ζωοποιού Σταυρού, στην αρχή και στο τέλος των ιερών ακολουθιών, αλλά και όποτε άλλοτε έβλεπε τους ΚΑΛΟγήρους να σταυροκοπιούνται… χωρίς ίσως να έχει πλήρη επίγνωση της σημασίας του, καθώς εξ απόψεως θρησκειακής, ήταν: παραδοσιακά μεν Σιντοϊστής [ βλέπε: https://el.wikipedia.org/wiki/Σιντοϊσμός ], από επιλογή δε ά-Θεος… 

Η διορία παραμονής του ήταν 3μηνη, και κανονικά έπρεπε να φύγει στο τέλος Μαΐου, αφού ολοκλήρωσε την Ακαδημαϊκή του εργασία. Ωστόσο, τηλεφώνησε στον πατέρα του -όπως ο ίδιος μας είπε- και ζήτησε να γίνει αλλαγή του αεροπορικού εισιτηρίου του για το τέλος Ιουνίου. Ο πατέρας του ανένδοτος ως προς την ζητούμενη παράταση, κυρίως (όπως εξήγησε) από φόβο μήπως… επηρεαστεί ο γιος του από τις ‘θρησκευτικές πεποιθήσεις’ του Άθω, απαιτούσε να επιστρέψει ο Άουτο πάραυτα στην Ιαπωνία.

Ο Άουτο δεν θέλησε -όπως μας είπε- να αντικρούσει την εντολή του πατέρα του, και ήταν πρόθυμος να υπακούσει στην αδιαπραγμάτευτη απαίτησή του για άμεση αναχώρησή του – από το Άγιον Όρος για την Ιαπωνία. Ωστόσο, έσπευσε να συμπληρώσει: «Εντάξει, πατέρα, αλλά να ξέρεις ότι… όσο διάστημα ζω εδώ (εκτός από την πρώτη εβδομάδα της προσαρμογής) ΔΕΝ χρειάστηκε να πάρω… αντικαταθλιπτικά!!! Ζω επί 3 μήνες ΧΩΡΙΣ αντικαταθλιπτικά!…»

Ο πατέρας του Άουτο στο άκουσμα αυτής της δήλωσης του γιού του, με φανερή ανησυχία ρώτησε ΓΙΑΤΙ…; Και ο γιός του με απόλυτη βεβαιότητα του απάντησε: «Γιατί ΔΕΝ τα χρειάστηκα… πατέρα! Ζώντας εδώ… έχω χαρά!…» – Σε αυτό το σημείο, ο Άουτο μας εξήγησε ότι στην Ιαπωνία ΔΕΝ έχουν Χαρά στη ζωή τους… αλλά ζουν μόνο για να εργάζονται υπερεντατικά και αδιάκοπα! Και ότι, ο ίδιος (όπως και κάθε Ιάπωνας μικρός ή μεγάλος ηλικιακά) για να μπορεί να αντέξει τις τρομακτικές πιέσεις του τρόπου ζωής της Ιαπωνικής κοινωνίας, χρειάζεται να λαμβάνει καθημερινά… μια χούφτα από αντικαταθλιπτικά χάπια!

Όταν άκουσε την δήλωση αυτή του Άουτο ο πατέρας του, και αφού ζήτησε κάποιες περαιτέρω επιβεβαιωτικές εξηγήσεις… του είπε: «Τότε, αφού έχεις Χαρά… χωρίς να χρειάζεσαι να λαμβάνεις «χάπια της χαράς» (αντικαταθλιπτικά), μείνε, παιδί μου, όσο θέλεις… και πες μου για πότε να μεταθέσω το εισιτήριο!…». Έτσι, ο Άουτο έμεινε άλλους δύο μήνες στη Μονή μας (έπρεπε κάποτε να φύγει), και στις αρχές Ιουλίου επέστρεψε στο Τόκιο.

Σε επικοινωνία του (Email) με την Μονή, μετά την άφιξή του στην μακρινή πατρίδα του, μας έγραψε: «Δυστυχώς, επιστρέφοντας στο Τόκιο, έπρεπε να ξαναμπώ στην ίδια συνθλιπτική καθημερινότητα που με περίμενε… και, φυσικά, άρχισα και πάλι να λαμβάνω αντικαταθλιπτικά… γιατί, αλλιώς, η “ζωή” εδώ ΔΕΝ παλεύεται… χωρίς χαρά…! Μέχρι να τελειώσω τις σπουδές μου και να ανεξαρτητοποιηθώ οικονομικά, δεν μπορώ παρά να ζω έτσι… χωρίς χαρά στην καθημερινότητά μου, και με μπόλικα αντικαταθλιπτικά καθημερινά! Πήρα, όμως, μαζί μου μπόλικο “πνευματικό υλικό” προς αξιολόγηση… και, όταν σταθώ μόνος στα πόδια μου, θα σπεύσω να αναθεωρήσω την ζωή μου σε κάτι… πιο χαρούμενο! Όπως εκείνο (…) που έζησα επί πέντε μήνες ανάμεσά σας…»