Άγιον Όρος Άθω: Ποιός μυθικός Εγκέλαδος…;!

ΘΕΟΣ εστί ΖΩΝ -ώ, αφελή ψυχή μου!- «Ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν… ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται…» (ψαλμός 103, 32)!

Τον τελευταίο καιρό, μια έντονη Σεισμική δραστηριότητα της Αθωνικής χερσονήσου επιβεβαιώνει ότι: τελικά, όλοι οι θνητοί (…συνεπώς, κι’ εμείς οι καλόγηροι!) εμπίπτουμε στην ‘ανάγκη’ μιας συχνής ‘υπόμνησης’ εκ μέρους του Θεού για έντιμη αυτοκριτική και ειλικρινή διόρθωση -διά της μετανοίας- των ατομικών και συλλογικών μας σφαλμάτων…! Μιας ζωής, που μπορεί -είτε από επιβουλή των δαιμόνων, είτε από ραθυμία των ίδιων των Μοναχών- να έχει αρχίσει να εκπίπτει… απ’ τις Μοναχικές επαγγελίες και στοχεύσεις μιας πνευματικής -διά Χριστόν- τελειότητος, η οποία συνιστά τον πρώτο και κύριο ‘λόγο’ της εις Χριστόν αφιερώσεως, αποταγής και μονώσεως των Αγιορειτών στις ερημιές του Άθω.

Αναμφίλεκτα, υπάρχουν πολλά φυσικά αίτια (γεωλογικά ‘ρήγματα’στις τεκτονικές πλάκες της γης, τόσο στον ελλαδικό [1] όσο και στον ευρύτερο ευρασιατικό και παγκόσμιο χώρο) που προκαλούν σεισμικές εκτονώσεις. Επικίνδυνα ρήγματα στον στερεό φλοιό της γης, που ‘ευθύνονται’ εξ απόψεως ‘γεωφυσικής δυναμικής’ (…) για τις σεισμικές δονήσεις του πλανήτη μας. Ωστόσο, η ‘ενεργοποίηση’ ή ‘αδρανοποίηση’αντίστοιχα, αυτών των ‘ρηγμάτων’ δεν είναι ποτέ απόρροια τυχαιότητος…! Αλλοίμονο, αν ο ζων Θεός, ο Πλάστης και Προνοητής του σύμπαντος κόσμου, και μόνος Συμπαντάρχης, Κύριος Ιησούς Χριστός, άφηνε σε… απρόσωπες ‘γεωφυσικές δυνάμεις’ να ‘αποφασίσουν’ αν και πότε πρέπει να διεκπεραιώσουν στους ανθρώπους ‘παιδευτικά μηνύματα’ καταστροφικών Σεισμών…!

Ο όρος ‘θεομηνία’ [Θεός + μήνις = οργή Θεού] δεν είναι κάποιος νεολογισμός, που έχει προστεθεί ως ‘σημαίνον’ ή ‘σημαινόμενο’ στον γλωσσικό μας πλούτο. Ανέκαθεν οι θνητοί απέδιδαν τα αιφνίδια ‘ξεσπάσματα της φύσης’ σε… θυμικές αντιδράσεις των ‘θεών’, που εκδήλωναν έτσι την οργή τους για την ηθική παραβατικότητα των θνητών, ζητώντας ‘εξιλέωση’ με θυσίες… για κατευνασμό της ‘θεϊκής’τους οργής! Έτσι, η αφελής ερμηνεία μιας ‘ανθρωποπαθούς’ αντίδρασης των ‘θεών’ στις αμαρτίες των θνητών, έπαψε… όταν σαρκώθηκε ο Ένας και Μόνος ζων Θεός της Αγάπης, Κύριος Ιησούς Χριστός. Χάνοντας, λοιπόν, την έννοια της ‘εκδικητικής οργής’ η θεομηνία… προσέλαβε την σημασία ενός ‘παιδευτικού μηνύματος’ από τον Θεό [Θεός + μήνυμα] προς μετάνοια των ανθρώπων.

Εκείνος που δημιούργησε την Γη -μαζί με τα σύμπαντα!- μπορούσε… αν ήθελε, να προστατεύσει την ανθρωπότητα απ’ αυτούς τους τρομακτικούς κινδύνους, απαλείφοντας τα φυσικά αίτια των Σεισμών… και κάθε άλλης ‘θεομηνίας’ (που επίκειται, ίσως, σήμερα… αύριο… μεθαύριο…), ώστε να μη συνιστούν πλέον απειλή δεινών, και μάλιστα αφανισμού, για τους ανθρώπους. Όμως, ο Θεός ευδόκησε να υπάρχουν στην μεγαλοφυή Δημιουργία Του, κάποιες σκόπιμες ‘ατέλειες’ (όπως η μετακίνηση των τεκτονικών πλακών, που προκαλεί τους σεισμούς… κλπ), ώστε οι απορρέουσες από εκεί αβεβαιότητες… να ‘υπενθυμίζουν’ αδιάκοπα στους επιλήσμονες, ότι: αυτός ο κόσμος δεν είναι ούτε τέλειος ούτε μόνιμος, αλλ’ ατελής κι’ εφήμερος, και πρέπει ν’ αναζητήσουν αλλού την αληθινή και παντοτινή τους πατρίδα: «Ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν… αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν…» (Εβρ. 13, 14)!

Ένας βασικός ‘όρος’ που θέτει ο Κύριος και Θεός μας, Ιησούς Χριστός, σε όσους προτιθέμεθα να συνδεθούμε μαζί Του και να Τον ακολουθήσουμε, είναι: να τολμήσουμε να… ρισκάρουμε την ‘ανατροπή’ κάθε νομιζόμενης ‘σταθερότητος’ της επίγειας ζωής μας! Να αμφισβητήσουμε κάθε ‘βεβαιότητα’ του εφήμερου βίου μας, κάθε ‘σιγουριά’ του πεπερασμένου μυαλού μας και κάθε ‘εγγύηση τελειότητος’ των απατηλών αισθήσεών μας, επιλέγοντας να μείνουμε ΚΕΝΟΙ… στο ΚΕΝΟ… μιας υπαρξιακής ‘αβεβαιότητος’ που είναι απαραίτητη, για να έλθουμε σε επίγνωση της άγνωστης ‘αλήθειας’ μας! Δηλαδή, να οδηγηθούμε σε απόγνωση… από τον κακό μας εαυτό, αποσύροντας όλες τις ‘μετοχές’ της επενδυτικής εμπιστοσύνης μας από το αναξιόπιστο ΕΓΩ μας και τον κόσμο τούτο της φθοράς, κι’ ‘επενδύοντας’ τες αποκλειστικά πάνω σε Εκείνον που μας έπλασε αρχικά με πηλό… και μας ανέπλασε ύστερα με το Αίμα Του, επάνω στον Σταυρό…! 

Η μεγαλύτερη ‘σταθερότητα’ και ‘σιγουριά’ της ζωής μας στη Γη θεωρούμε, βέβαια, ότι είναι το… ‘στέρεο’ έδαφός της, επάνω στο οποίο ζούμε, πατούμε και κινούμαστε. Την ίδια, όμως, στιγμή… όλοι μαζί -εμείς κι’ ο Πλανήτης μας- στροβιλιζόμαστε ιλιγγιωδώς στο διάστημα… με μια ταχύτητα 1.670 χλμ./ώρα [2], και μια ψευδαίσθηση ‘αυτονόητης’ασφάλειας, που την γεννά… όχι η ‘ισχυρή’ μας πίστη στον παντοδύναμο ζώντα Θεό, αλλ’ η ‘ναρκωμένη’ αγωνία μας, που χρειαζόμαστε να την έχουμε σε… κατευνασμό, με την χρήση ‘αναλγητικών’ και ‘χαλαρωτικών’ επιτηδευμάτων (…) που μας αποσπούν από την πραγματικότητα! Γιατί…;! Για να μπορούμε να ‘εφησυχάζουμε’αδιάφοροι πνευματικά… μέσα στην απατηλή ‘ησυχία’ του μικροκοσμικού ‘κάδρου’ της επίγειας ‘χαμοζωής’ μας…!

Κι’ όταν όλα μοιάζουν ήσυχα και ασφαλή… «αιφνίδιος εφίσταται όλεθρος» (Α’ Θεσ. 5, 3)! Καταφτάνει ‘μαντάτο θλιβερό’ από τον Κτίστη -τον Οποίον ‘εξορίσαμε’ στον Ουρανό, για να μην… ‘εμπλέκεται’ στα πόδια μας και χαλάει την διάθεσή μας!- ένας Σεισμός… Μια απλή διασάλευση ‘πέρα-δώθε’ του εδάφους, για λίγα δευτερόλεπτα… που, ωστόσο, είναι αρκετά για να σωριαστούν σε ερείπια όλες οι επίγειες ‘βεβαιότητες’ μας! Η ‘ευστάθεια’ πάνω στην οποία οικοδομήσαμε το ‘παρόν’ μας, τα σπίτια μας, οι ζωές μας, οι σχέσεις μας, τα έργα μας, οι περιουσίες μας, τα όνειρά μας, μέχρι και οι προσδοκίες μας για… μακροημέρευση πάνω στη γη, όλα εξαφανίζονται σε χρόνο dt. Και την θέση τους παίρνει ο πικρός ρεαλισμός μιας βιβλικής καταστροφής… που παραπέμπει σε μετάνοια και πένθος.

«Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσι ταις ευρούσαις ημάς σφόδρα. Διά τούτο ου φοβηθησόμεθα εν τω ταράσσεσθαι την γην και μετατίθεσθαι όρη εν καρδίαις θαλασσών…» (Ψαλμός 45, 2)

[ Ο Θεός μας είναι άσυλο και καταφύγιο πανίσχυρο, αρωγός στις θλίψεις που μας βρήκαν με υπερβολή! Γι’ αυτό, δεν θα φοβηθούμε την ώρα που σείεται η γη κάτ’ απ’ τα πόδια μας, και γκρεμίζονται βουνά μέσα στων ωκεανών τα απύθμενα βάθη…]

Η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία μας, συμμεριζόμενη τους εύλογους φόβους των πιστών τέκνων Της απέναντι στον φοβερό κίνδυνο των Σεισμών… έχει θεσπίσει ειδική ιερολογία «κατά του Σεισμού» την οποία ενέταξε στην ιερή ακολουθία της Εορτής του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, με Ικετήριες Ευχές προς τον Θεό του Ελέους: 

«Ο Θεός ο μέγας και φοβερός… Ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν… Ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται… Ον πάντα φρίσσει και τρέμει από προσώπου της δυνάμεώς Σου. Ότι ανυπόστατος η οργή της επί ημάς τους αμαρτωλούς απειλής Σου, αμέτρητόν τε και ανεξιχνίαστον το έλεος της επαγγελίας Σου… Στήριξον την κτίσιν, στερέωσον την γην, παύσον τον κλόνον αυτής, έδρασον την δονηθείσαν οικουμένην… και μη συναπολέσης ημάς ταις ανομίαις ημών, μηδέ καταδικάσης ημάς ταις αμαρτίαις ημών, εν τοις κατωτάτοις της γης…»

(Από Ευχή της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, για τον Σεισμό…)

«Ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν… ρύσαι ημάς της φοβεράς του σεισμού απειλής, Χριστέ ο Θεός ημών, και κατάπεμψον ημίν πλούσια τα ελέη Σου, πρεσβείαις της Θεοτόκου, μόνε Φιλάνθρωπε.»

(Τροπάριο για τον σεισμό, από την ιερή ασματική ακολουθία της Εορτής του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου!)

Σε έναν από τους μεγάλους και καταστροφικούς Σεισμούς της Αντιόχειας τον 4ου αι. μ.Χ., ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προέτρεψε τους Χριστιανούς της πόλης του (γιατί ακόμα ζούσε στην Αντιόχεια ως απλός Ιερέας, πριν γίνει Πατριάρχης Κων/πόλεως) να γράψουν επάνω στους τοίχους των σπιτιών τους: «Xριστός μεθ’ ημών, στήτω»! [Δηλαδή: Ο Χριστός είναι μαζί μας, το σπίτι να σταθεί όρθιο!] Και, πραγματικά, όσοι Αντιοχείς Χριστιανοί τον άκουσαν κι’ έσπευσαν να κάνουν ό,τι τους υπέδειξε… προστατεύτηκαν θαυματουργικά από την Χάρη του Θεού, και δεν ράγισε ούτε πέτρα στην οικία τους από τον καταστροφικό Σεισμό που ισοπέδωσε το μεγαλύτερο μέρος της Αντιόχειας. Όσοι, όμως, περιγέλασαν τον Άγιο του Θεού… ‘καμάρωσαν’ τα σπίτια τους σωριασμένα μέχρι θεμελίων από τον μεγάλο Σεισμό και τους οικείους τους καταπλακωμένους φρικτά από τα ερείπια…!

Στα χρόνια του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (527-565 μ.Χ.), οι συµφορές -μεταξύ άλλων, και εκ των Σεισμών- που έπληξαν την Ρωμανία, οδήγησαν τον βασιλιά σε βαθειά ταπείνωση. Ο Ιουστινιανός για σαράντα ηµέρες μετέβαινε στην εκκλησία χωρίς βασιλικό στέµµα ή άλλες κοσµικές δόξες (δορυφορία κλπ), ζητώντας µε συντριβή και ταπείνωση το έλεος του Θεού, που τόσο μεγάλη ανάγκη είχε ο λαός του. Σταµάτησαν τα συµπόσια και οι διασκεδάσεις σε όλη την αυτοκρατορία, και τα χρήµατα που εξοικονοµήθηκαν από αυτές τις περικοπές δόθηκαν ως ελεημοσύνη στους φτωχούς, κι’ ‘έπιασαν τόπο’ με τον καλύτερο τρόπο!… (Άγιος Θεοφάνης ο Οµολογητής, Χρονογραφία, PG 108, 508)

Οι Σεισµοί -όπως και όλες οι άλλες θεομηνίες- µε τις τρομακτικές συνέπειές τους στο σύνολο των ανθρώπων της εκάστοτε πληγείσης περιοχής, δεν είναι τίποτε άλλο… παρά: αγάπη, σε… θλίβουσα παιδευτική µορφή! Μια αγάπη παιδαγωγική, με την οποία ο Θεός -που, ως Δημιουργός, δεν μπορεί παρά να συμπαθεί και συμπονά ό,τι έχει δημιουργήσει- εναγκαλίζεται Πατρικά τα λογικά Του πλάσματα! Και, μολονότι ο ‘εναγκαλισμός’ αυτός είναι, συχνά, παιδευτικά οδυνηρός… αποβαίνει σωτήριος, αφού επαναφέρει σε τάξη και διόρθωση των ‘ημαρτημένων’, διά της Μετανοίας, στην έκλυση της οποίας και στοχεύει: «Ον αγαπά Κύριος παιδεύει… [4] μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται!» (Παρ. Σολ. 3, 12).

Από τους Σεισµούς αιφνιδιάζονται ακόμα και οι ψυχές που πιστεύουν ακράδαντα στον Θεό και την παντοδύναμη προστατευτική Πρόνοιά Του! Γιατί, το απρόσμενο ξέσπασμα μιας γήινης διασάλευσης ‘καταλαμβάνει εξαπίνης’ κάθε ψυχή… εμπνέοντάς της φόβο! Η ίδια η Εκκλησία, όµως, ως θεοσύστατος θεσμός, από τίποτε δεν κινδυνεύει, καθώς «Πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής…» (Ματθ. 16, 17). Είναι η επί γης ‘Βασιλεία του Θεού’ που έχει ακρογωνιαίο λίθο «εις κεφαλήν γωνίας» τον Παντοδύναμο Θεό, Κύριο Ιησού Χριστό! Αλλά και η ίδια η ΣΧΕΣΗ μας με τον Χριστό, που είναι το αληθινό μας ΣΠΙΤΙ, δεν έχει ανάγκη ‘αντισεισµικής προστασίας’ γιατί δεν μπορεί να απειληθεί από κανέναν επίγειο Σεισμό: «Εάν η επίγειος ηµών οικία του σκήνους καταλυθή, οικοδοµήν εκ Θεού έχοµεν, οικίαν αχειροποίητον αιώνιον εν τοις Ουρανοίς…» (Β΄ Κορ. 5, 1)!

Ωστόσο, όπως σε κάθε θεομηνία, έτσι και στους Σεισμούς… προκαλείται, Χάριτι Θεού, μια πανανθρώπινη ευαισθητοποίηση συμπαθείας και συσπείρωση αλληλεγγύης προς τους πληγέντες συνανθρώπους μας, που ίσως δεν υπήρχε πριν… κι’ αν υπήρχε ήταν φειδωλή! Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της διανθρώπινης αγαπητικής αλληλεπίδρασης, ανθίζουν συχνά ‘άνθη’ εξαιρέτων ανθρωπίνων πράξεων -εμπνεόμενων, φυσικά, από τον Θεό- και θαυμαστά κατορθώματα θυσιαστικής υπέρβασης των ανθρώπινων ‘ορίων’… που, άλλως, αν δεν πριμοδοτούνταν από τον Θεό – την Πηγή κάθε αγαθού, δεν θα είχαν συμβεί… και δεν θα αναδεικνύετο η υπέροχη αυτή κατορθωσιμότητα της θεοπρεπούς αγάπης! [3] Γιατί, όλα τα υπέρλογα κατορθώματα των ταπεινών θνητών, που ανεβάζουν ψηλά τον ‘πήχυ’της ανθρώπινης μεγαλοψυχίας και μεγαλειότητος, έχουν προέλευση θεοειδή…

Ο παντοδύναμος Θεός μας, αξιοποιώντας ‘εκπαιδευτικά’ τις υπάρχουσες ‘φυσικές αιτίες’ των Σεισμών (ρήγματα στις τεκτονικές πλάκες… κλπ), σαλεύει συχνά-πυκνά την Γη μας… όχι για να ‘εκφοβίσει’ τα λογικά Του πλάσµατα, αλλά για να τα στερεώσει στην ασάλευτη Αλήθεια του Ευαγγελικού Του Λόγου, οδηγώντας τα με ασφάλεια σε Μετάνοια και Σωτηρία! Με το θεϊκό Του νεύµα κλονίζει τα σύµπαντα… καθιστώντας ακλόνητες τις καρδιές των πιστευόντων σε Αυτόν κι’ εμπνέοντάς τες ταπείνωση και συντριβή καρδίας… μαζί με έναν ευωδιαστό ψυχο/σωματικό εξαγνισμό…! Ταυτόχρονα, όμως, παραχωρώντας έναν καταστροφικό Σεισμό, ξέρει ο Χριστός μας ΠΩΣ και ΠΟΤΕ να… φτιάξει ‘στέγαστρα’ προστατευτικά από ανθεκτικούς ογκόλιθους, για να προστατέψει αθώους, παγιδευμένους κάτω από Σεισμικά ερείπια…! [5] + [6]

Στον επίλογο του φτωχού μας προβληματισμού για το… ΠΟΙΑ μπορεί και πρέπει να είναι, η ‘μακράν καλύτερη’ λήψη προστατευτικών ‘μέτρων’ κατά της αιφνίδιας απειλής ενός φονικού Σεισμού… ή κάθε άλλου, παρόμοια φρικτού, ελλοχεύοντος κινδύνου βίαιης εκκοπής του ζωτικού μας ‘νήματος’… θα έλεγα ότι είναι: να φροντίζουμε επιμελώς κι’ αδιάκοπα για μία πάντοτε επικαιροποιημένη… ‘κατάσταση μετάνοιας’ των ψυχών μας – όπως, τουλάχιστον, προκύπτει από τα κατωτέρω λόγια του Ίδιου του Κυρίου μας! Και τούτο είναι αρκετό, νομίζω, για να μην πάψει ποτέ ο Θεός να… ‘χτίζει’ από πάνω μας ‘στέγαστρα’ προστατευτικά από κάθε δυνητικό κίνδυνο, φυσικό ή μεταφυσικό…!

«Δοκείτε… ότι εκείνοι οι δέκα και οκτώ εφ’ ους έπεσεν ο πύργος εν τω Σιλωάμ και απέκτεινεν αυτούς… δοκείτε ότι ούτοι οφειλέται εγένοντο παρά πάντας τους ανθρώπους τους κατοικούντας εν Ιερουσαλήμ; Ουχί λέγω υμίν, αλλ’ εάν μη μετανοήσητε πάντες ομοίως απολείσθε…»

(Λουκ. 13, 4-5).

[Θυμηθείτε… εκείνους τους δεκαοκτώ που τους πλάκωσε ο πύργος, στην Πύλη του Σιλωάμ, και τους σκότωσε… νομίζετε ότι αυτοί υπήρξαν πιο αμαρτωλοί από όλους, όσοι κατοικούν στα Ιεροσόλυμα; Σας βεβαιώ πως όχι, αλλ’ αν δεν μετανοήσετε για τις αμαρτίες σας, όλοι με τον ίδιο τρόπο θα χαθείτε…]

Η Πατρική φιλανθρωπία και η προστατευτική Πρόνοια του Σωτήρος Χριστού για όλους, όσοι Τον αγαπούν, Τον προσκυνούν λατρευτικά και επιθυμούν να Τον έχουν ως επίκεντρο της ζωής τους και ‘άξονα’ της ύπαρξής τους, είναι αμετάκλητα δεδομένη… κι’ αδιαμφισβήτητη! Οι άλλοι… όσοι δεν αγαπούν τον Χριστό και δεν θέλουν να «μπλέκεται στα πόδια τους» ώστε να μπορούν να ζήσουν ‘ελεύθεροι’ όπως θέλουν, ας αναζητήσουν κάπου αλλού/κάποιον άλλο τρόπο για να προστατευτούν από την παντοειδή φρίκη κι’ απόγνωση, που ελλοχεύει εκεί έξω… να μας καταπιεί ζωντανούς! Αυτοί οι ‘ξέμπαρκοι’ αδελφοί μας, ας μη βιαστούν ν’ απελπιστούν: κάπου μπορεί να βρουν να τρυπώσουν, να κρυφτούν… 

Ένας ΚΑΚΟγηρος… 

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.

————————-

[1] Βάση Δεδομένων Ενεργών Ρηγμάτων της Ελλάδος (HeDBAF) Βλέπε —>  https://gaia.igme.gr/portal/apps/webappviewer/index.html?id=f141b9da08f34107806d227cb0d6afe9 

[2] Πόσο γρήγορα περιστρέφεται η Γη γύρω από τον άξονά της…; Βλέπε —> https://www.ertnews.gr/eidiseis/epistimi/poso-grigora-kineitai-i-gi/ 

[3] Θυμάμαι, πριν 36 χρόνια – 1988, τον καταστροφικό Σεισμό που έγινε στην Αρμενία. Στο βαριά χτυπημένο Πελίνακαν… κάτω απ’ τα ερείπια μιας σωριασμένης πολυκατοικίας είχαν καταπλακωθεί, εν μέσω πολλών νεκρών θυμάτων του σεισμού, και μια νέα μητέρα θηλάζουσα το μόλις δύο μηνών βρέφος της. Δέκα ημέρες μετά τον σεισμό… τα διασωστικά συνεργεία ακόμα ξέθαβαν νεκρούς από τα ερείπια των πολυκατοικιών που γκρεμίστηκαν.

Την 10η μέρα μετά τον Σεισμό, οι διασώστες -καθοδηγούμενοι από… βογγητά πόνου- έφτασαν στο βάθος των ερειπίων… όπου είχαν επιζήσει, κάτω από δύο τεράστιες πλάκες οπλισμένου σκυροδέματος που, κατά Θεία Πρόνοια, είχαν σχηματίσει ένα ‘Λ’ στεγαστικό, υπό το οποίο προστατεύτηκαν από θανάσιμες κακώσεις, η μικρομάννα και το παιδί της. Αφού τους έβγαλαν στο φως οι διασώστες, διεπίστωσαν ότι: η μεν μητέρα ήταν ‘αποστεωμένη’ και αφαιματωμένη…, το δε νεογνό ήταν ζωηρό κι’ ακμαίο! Πώς μπορούσε να συμβαίνει αυτό…;!

Προσφέροντας τις πρώτες βοήθειες, οι νοσηλευτές είδαν με φρίκη… ότι η μητέρα ήταν ακρωτηριασμένη, κάπου κοντά στην μεσαία φάλαγγα ΟΛΩΝ των δακτύλων και των δύο χεριών της! Πώς…; από τί… και γιατί… έγινε αυτό;! Ρωτώντας… άκουσαν σοκκαρισμένοι την μικρομάννα να τους λέει ότι: για να μην πεθάνει το βρέφος της από πείνα και δίψα, κάθε μέρα έκοβε με τα δόντια της από ένα δάκτυλο των χεριών της και ‘θήλαζε’ το παιδάκι της με… αίμα μητρικό, από την ιδιότυπη εκείνη ‘θηλή’ του κάθε ακρωτηριασμένου δακτύλου! Ω, μάννες… 

[4] Το επιβεβαιώνει με την μακραίωνη πείρα του και ο θυμόσοφος λαός μας: «Αν πονάς για το παιδί σου, μην λυπάσαι το ραβδί σου!…»

[5] Στην επαρχία Ατζική της Μικράς Ασίας, υπήρχε ένας περικαλλέστατος Ιερός Ναός του Τιμίου Προδρόμου. Οι Μωαμεθανοί προύχοντες της περιοχής, είχαν την δαιμονκή έμπνευση να στοχοποιήσουν τον εν λόγω Ιερό Ναό, με σκοπό να τον μετατρέψουν σε μουσουλμανικό Τέμενος, γιατί το δικό τους Τζαμί, όπου μετέβαιναν για το ναμάζι τους, ήταν άβολο, άκομψο και μακριά  από τις οικίες τους. Κάτω από την απόλυτη Οθωμανική κυριαρχία τους, δεν μπορούσε κανένας (από τους υπόδουλους Χριστιανούς) να αντισταθεί στα σχέδιά τους και να ανακόψει την ανίερη πρόθεσή τους, που ετοιμάζονταν πυρεττωδώς να υλοποιήσουν…

Κάποια Παρασκευή, λοιπόν, του 1740… έχοντας μεταβεί όλοι οι προύχοντες της περιοχής -έξι Μπέηδες τον αριθμό- στο Τέμενός τους, λόγω ημέρας, μετά το ναμάζι τους στον Αλάχ… έκαναν συμβούλιο στον μεγάλο ισόγειο Οντά του τεμένους, και ψήφισαν (με 4 ψήφους ΥΠΕΡ της βλάσφημης μετατροπής του αγίου Ορθοδόξου Ναού σε εναγές μουσουλμανικό τέμενος, και 2 ψήφους ΚΑΤΑ αυτής της απόφασης. Οι καταψηφίσαντες την ανίερη απόφαση 2 Μπέηδες, είχαν εκφράσει έντονα την διαμαρτυρία τους στους άλλους 4 συναδέλφους τους, γιατί θεωρούσαν ότι αυτή η πράξη ήταν ανήθικη και βλάσφημη, και θα επέσυρε πάνω τους την τιμωρία του Θεού.

Πριν διαλυθεί η άνομη σύναξη των Μπέηδων, κι’ ενόσω ακόμα αυτοί κάθονταν αμέριμνοι στο ισόγειο του τεμένους συζητώντας και μπεκροπίνοντας… έγινε ένας ισχυρότατος σεισμός στην περιοχή εκείνη, που ισοπέδωσε σύνολο το μουσουλμανικό τέμενος, καταπλακώνοντας οικτρά και φονικά… ΜΟΝΟ τους 4 από τους 6 Μπέηδες, που είχαν ψηφίσει ΥΠΕΡ της απόφασης για την μετατροπή του Ορθοδόξου Ναού σε Μουσουλμανικό τζαμί. Οι άλλοι 2 Μπέηδες, οι ΚΑΤΑψηφίσαντες την βλάσφημη απόφαση, μαζί με όλους τους άλλους αθώους υπηρέτες του Τεμένους, διασώθηκαν -κατά Θεία Πρόνοια- απόλυτα υγιείς, κάτω από μεγάλες πέτρες που, με το πρόσταγμα του αληθινού Θεού, σχημάτισαν μια ιδιότυπη προστατευτική ‘στέγη’ πάνω από τα κεφάλια και τα κορμιά τους, κάτω από τα ερείπια του τζαμιού…!

[6] Περί το 60 μ.Χ. στην πόλη των Σκεψέων (Σκήψις: πόλη της ελάσσονος Μυσίας, στην Μικρά Ασία) ο Άγιος Κορνήλιος ο Εκατόνταρχος είχε σταλεί από τους Αγίους Αποστόλους να διδάξει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ο Ηγεμόνας της πόλης, Δημήτριος, ήταν φιλόσοφος των Ελλήνων και ορκισμένος εχθρός και διώκτης του Χριστιανισμού, και είχε διατεθεί μοχθηρώς εχθρικά απέναντι στον Άγιο Κορνήλιο, τον οποίο βασάνισε και έκλεισε μέσα στην φυλακή. 

Σε μία από τις βασανιστικές ανακρίσεις στις οποίες υπέβαλε τον Άγιο Κορνήλιο ο ηγεμόνας Δημήτριος, και ύστερα από προσευχή του Αγίου Κορνηλίου, ο μεγάλος Ειδωλολατρικός ναός των Σκεψέων σωριάστηκε σε ερείπια μπροστά στα μάτια του κατάπληκτου Ηγεμόνος. Μέσα στον Ναό, όμως, εκείνη την ώρα βρίσκονταν η σύζυγος του Ηγεμόνος Δημητρίου -Ευανθία- και ο μοναχογιός του Δημήτριος επίσης, που είχαν εισέλθει για να προσκυνήσουν τα είδωλα, και οι οποίοι καταπλακώθηκαν από τους τεράστιους μαρμάρινους κίονες του ισοπεδωμένου ειδωλείου. 

Η θέα του Κατεστραμμένου ειδωλολατρικού ναού… και, κυρίως, η επίγνωση ότι μέσα σε αυτόν ήταν η αγαπημένη του σύζυγος και ο μονάκριβος γιός του, που τώρα βρίσκονταν κάτω από τα ερείπια νεκροί, έφεραν τον Ηγεμόνα Δημήτριο σε παράκρουση! Πριν όμως ξεσπάσει όλη του την λύσσα επάνω στον Άγιο Κορνήλιο, που θεωρούσε υπαίτιο της καταστροφής του Ναού και του θανάτου των αγαπημένων του, άκουσε έναν αγγελιοφόρο να του λέει ότι… κάτω από τα ερείπια του ισοπεδωμένου ειδωλείου, ακούγονται οι φωνές της συζύγου του Ευανθίας και του γιου του Δημητρίου, να… δοξάζουν τον Θεό του Κορνηλίου!!! Τί είχε συμβεί…; Ο Θεός του Κορνηλίου, ο Θεάνθρωπος Χριστός, είχε σκεπάσει προστατευτικά με 2 μαρμάρινες πλάκες τα σώματα των συγγενών του Ηγεμόνος Δημητρίου, ο οποίος μετά από αυτό το μέγα θαύμα πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε μαζί με την σύζυγό του, τον γιό του και πλήθος λαού!