Άγιον Όρος Άθω: Μπροστά στο άκτιστο ΦΩΣ του Μεταμορφωθέντος Σωτήρος Χριστού…

«Επί του Όρους μετεμορφώθης
και ως εχώρουν οι μαθηταί Σου
την δόξαν Σου, Χριστέ ο Θεός, εθεάσαντο.
Ίνα όταν Σε είδωσι Σταυρούμενον,
το μεν Πάθος νοήσωσιν εκούσιον,
τω δε κόσμω κηρύξωσιν
ότι Συ υπάρχεις αληθώς
του Πατρός το απαύγασμα…»
(Κοντάκιον της Μεταμορφώσεως)

[ Δηλαδή: Μεταμορφώθηκες στο Όρος Θαβώρ, Θεάνθρωπε Χριστέ, και οι μαθητές Σου αντίκρυσαν την Θεϊκή Σου δόξα, στον βαθμό της πνευματικής τους χωρητότητας. Ώστε, όταν θα Σε έβλεπαν επάνω στον Σταυρό… να μπορούσαν να κατανοήσουν ότι τα σωτήρια Πάθη Σου ήταν εκούσια, και να κηρύξουν στον κόσμο ότι Εσύ είσαι όντως η ολόφωτη αντανάκλαση του Ουράνιου Πατέρα Σου!…»

Η Μεταμόρφωση του Θεανθρώπου Χριστού (μια ‘έκρηξη’ ακτίστου ΦΩΤΟΣ… από μέσα Του προς τα έξω) στην κορυφή του όρους Θαβώρ, λίγο καιρό πριν από τα άχραντα Πάθη Του, ενώπιον των Μαθητών Του… ήταν μια τεράστια συγκατάβαση της Θεϊκής Ευσπλαγχνίας προς την αδύναμη ανθρώπινη φύση! Μια γενναιόδωρη ‘οικονομία’ Αγάπης… που αποσκοπούσε σε δύο ‘ενδεικτικές’ αποκαλύψεις του Θεού:

α) Ότι, Αυτός «ο αναβαλλόμενος το ΦΩΣ ώσπερ ιμάτιον…» [ δηλ. που ‘φοράει’ το ΦΩΣ σαν ένδυμα…] κατά την Μεταμόρφωσή Του επάνω στο Θαβώρ… είναι ο Ίδιος Εκείνος που, λίγο καιρό αργότερα, θα… κρέμεται καρφωμένος εκούσια επάνω στον Σταυρό, για την Σωτηρία του κόσμου… και β) Ότι, στην ίδια αυτή κατάσταση ‘Θαβώρειας’ Φωτομέθεξης… είναι προορισμένοι να φτάσουν όλοι οι άνθρωποι, όσοι θα διαπρέψουν στις θεοειδείς αρετές… όπως γράφει και ο άγιος Κοσμάς ο μελωδός, «Οι τω ύψει των αρετών διαπρέψαντες, και της ενθέου δόξης αξιωθήσονται…»!

Το ΦΩΣ της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος Χριστού στο όρος Θαβώρ, πριν από την εκούσια Σταύρωσή Του – όπως και το ΦΩΣ της Αναστάσεώς Του, μετά από την Σταύρωση [1], είναι ένα ΦΩΣ… που υπήρχε Άκτιστο πριν από την αυγή της Δημιουργίας, και παραμένει άδυτο… μετά την δύση του κτιστού ηλιακού φωτός! Ένα ΦΩΣ… που εκπηγάζει και εκλάμπει αεννάως από τον αείφωτο «Νοητό Ήλιο της Δικαισύνης» Ιησού Χριστό, καταυγάζοντας ανέσπερα όλη την υλική και άϋλη Κτίση! Ένα ΦΩΣ… που εξακτινώνεται αδιάκοπα χωρίς να εξασθενεί ποσώς/ποτέ, ως ‘υπερ-πυρηνική’ ενέργεια, μέχρι τις χωρο/χρονικές εσχατιές της συμπαντικής απεραντοσύνης!

Μπροστά στην υπερ-εκτυφλωτική λαμπρότητα αυτού του αδύτου ΦΩΤΟΣ… αν συγκρινόταν ο φωστήρας του ηλιακού μας συστήματος, που πλημμυρίζει με ‘δύον’ φως την Πλάση κάθε μέρα, ακόμα και στην πιο λαμπερή του εκδοχή… θα έμοιαζε με ψηλαφητό σκοτάδι! Αυτό το άκτιστο ‘Θαβώρειο’ ΦΩΣ του Χριστού μας επιποθώντας να ‘λουστούν’… όλοι οι Άγιοι της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αγωνίζονταν/-αι ανένδοτα, με αδιάκοπες νηστείες… ολονύκτιες αγρυπνίες… και αδιάλειπτες προσευχές…, όπως και άπειρες άλλες θαυμαστές πνευματικές ασκήσεις κι’ ανήκουστα σωματικά αθλήματα… στα οποία υποβάλλονταν/-αι αυτοπροαίρετα, από ένθεον Έρωτα προς τον Θεάνθρωπο Χριστό!

Αυτό το άκτιστο ΦΩΣ… που διοπτεύεται ως ‘φωτοστέφανο’ έκλαμπρης αύρας γύρω από τα πρόσωπα των Αγίων μας, κάνοντάς τα γαληνόμορφα και θελκτικά… δεν έρχεται στους Αγίους ‘απ’ έξω’ αλλά βγαίνει ‘από μέσα’ τους… χωρίς, ωστόσο, να είναι ‘δικό τους’! Είναι απόρροια της Καθαρτικής και Φωτιστικής Χάριτος του Θεού, που ‘μεταγγίζει’ στις ψυχές και τα σώματα εκείνων που τον αγαπούν και τηρούν με χαρά τις Σωτήριες Εντολές Του, όλα τα υπερφυή ιδιώματα της Θεϊκής Μεγαλειότητός Του, ένα εκ των οποίων είναι και το ανέσπερο, άδυτο ΦΩΣ…!

Ο πόθος και η έλξη προς αυτό το ‘Θαβώρειο’ ΦΩΣ… ας οδηγεί και τα δικά μας βήματα, στην προσπάθειά μας ν’ ακολουθήσουμε το ‘εσώτερο μονοπάτι’ της εν Χριστώ Πνευματικής ζωής, βαίνοντας διά βίου προς την «εντός ημών Βασιλεία του Θεού» (Λουκ. 17, 21)! Κι’ όταν φτάσουμε, με την βοήθεια της Θείας Χάριτος, μπροστά στην ‘κλειδωμένη’ Θύρα της… ας ικετέψουμε ταπεινά την «Θεοτόκον και Μητέρα του Φωτός» [2] ν’ ανοίξει εμπρός μας την «Πύλη της Ευσπλαγχνίας» [3] για να εισρεύσει μέσα μας η πλημμυρίδα του αδύτου ΦΩΤΟΣ… και όχι απλώς να μας περιλούσει αυτή επιφανειακά ή να μας περιαυγάσει εξωτερικά και επιδερμικά!

Διότι, το προσδοκώμενο αγαθό, από την ‘επιχειρούμενη’ [4] Μυστηριακή αυτή ένωσή μας με τον Ζωοδότη και Φωτοδότη Χριστό, δεν είναι να εισέλθουμε εμείς μέσα στην ΖΩΗ και στο ΦΩΣ της Θεότητος… αλλά να εισδύσουν και κυριαρχήσουν εκείνα (Ζωή και Φως) εντός μας! Γιατί, μόνο ΕΤΣΙ είναι δυνατό -με την Χάρη του Θεού- να ‘καταβροχθισθεί’ η υπαρξιακή μας θνησιμότητα από την ΖΩΗ… και να ‘καταποθεί’ το ψυχικό μας σκότος από το ανέσπερο ΦΩΣ της Τρισηλίου Θεότητος…!

«Χριστέ, το ΦΩΣ το αληθινόν, το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον, σημειωθείτω εφ’ ημάς το Φως του Προσώπου Σου, ίνα εν αυτώ οψόμεθα ΦΩΣ το απρόσιτον… και κατεύθυνον τα διαβήματα ημών προς εργασίαν των Εντολών Σου, πρεσβείαις της Παναχράντου Σου Μητρός και πάντων Σου των Αγίων». Αμήν.

Καλό Δεκαπενταύγουστο!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων
———————————

1] Οι εν λόγω «Εορτές του Ακτίστου Φωτός» (Μεταμόρφωση κι’ Ανάσταση) της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι ‘γνωστές’ και στις άλλες Χριστιανικές ομολογίες (Παπισμό και Προτεσταντισμό). Ωστόσο, η ‘θεολογία του Φωτός’ (όπως λέγεται στο γλωσσάρι της Ορθοδοξίας μας το ιδιάζον αυτό θεολογικό θεματολόγιο…) ΔΕΝ κατανοείται απ’ αυτές -πόσο μάλλον από τα άλλα θρησκειακά συστήματα!- στον βαθμό και με την ευκρίνεια που αυτά βιώνονται στην καθ’ ημάς Ανατολή…

[2] Η 9η Ωδή των Ασματικών Κανόνων του Όρθρου κάθε μέρας, ξεκινάει με την Θεομητορική δέηση: «Την Θεοτόκον και Μητέραν του Φωτός… εν ύμνοις τιμώντες, μεγαλύνωμεν!» και ακολουθείται από τον Θεομητορικό ύμνο: «Την Τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέρων ασυγκρίτως των Σεραφίμ…» κλπ.

[3] Θεομητορικό τροπάριο ευρείας χρήσεως στις Ορθόδοξες ακολουθίες, με το οποίο εκφράζεται η βαθειά πίστη των Ορθοδόξων Χριστιανών στο Πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, κι η προσδοκία τους στη Θεομητορική διαμεσολαβησιμότητα, ως προς το ζήτημα της Σωτηρίας: «Της ευσπλαγχνίας την Πύλην άνοιξον ημίν, Ευλογημένη Θεοτόκε. Ελπίζοντες εις Σε μη αστοχήσωμεν, ρυσθείημεν διά Σου των περιστάσεων, Συ γαρ ει η Σωτηρία του γένους των Χριστιανών.»

[4] Μολονότι η «σωτηρία των ψυχών» μας είναι Έργο της Θείας Χάριτος και Δωρεά της Θεϊκής Ευσπλαγχνίας… προϋποθέτει, απαραίτητα, την αυτοπροαίρετη και κατά δύναμη συμμετοχική ‘δραστηριοποίηση’ του ανθρώπου στην εργώδη αυτή προσπάθεια του Πνευματικού εν Χριστώ αγώνα. Τόσο δε, ώστε να μοιάζει ότι ο ίδιος ο άνθρωπος ‘κινεί τα νήματα’ του μεγαλεπίβολου αυτού εγχειρήματος…