Το πρώτο μου διακόνημα στην Μονή της μετανοίας μου -πριν 40 χρόνια- ήταν η ευθύνη του Ξενώνα: «Αρχοντάρης» στην Αγιορειτική διάλεκτο, δηλ. υπεύθυνος για το «Αρχονταρίκι» όπου φιλοξενούνται οι προσκυνητές. Αν και οι ‘δημογραφικές συνθήκες’ της τότε μοναστικής αδελφότητας, που αριθμούσε μόνο 10 άτομα, επέβαλαν την ανάληψη και άλλων 3-4 διακονημάτων από κάθε μοναχό, για να ‘επαρκέσουμε’ στις ανάγκες, το βασικό μου διακόνημα ήταν Αρχοντάρης.
Ως υπεύθυνος του Ξενώνα, στο τέλος κάθε μήνα συγκέντρωνα σε μια λίστα όλες τις ‘ανάγκες’ της διακονίας μου, και τις έθετα υπό την κρίση του Γέροντα. Ένας κατάλογος υποτιθέμενων ‘αναγκών’, με αύξοντα αριθμό από το 1 ως το… όποιο νούμερο, προσδοκούσε με σχετική ‘αγωνία’ την έγκριση ή απόρριψη του Ηγουμένου. Εγώ, από την πλευρά μου, επέδιδα τον κατάλογο των ‘χρειών’ που είχα καταγράψει… περιμένοντας σιωπηλά, όπως ο κρινόμενος την απόφαση του κριτή! Ο Γέροντας έπαιρνε στα χέρια το χαρτί… και διάβαζε εκφώνως ένα-ένα, κατ’ αύξοντα αριθμό, όλα τα περιγραφόμενα είδη της λίστας [#], κοιτάζοντάς με κατάματα… και ρωτώντας για κάθε πράγμα ξεχωριστά (όχι άπαξ επί συνόλου), κάτι, που αρχικά με είχε ξαφνιάσει: «Αυτό… το χρειάζεσαι… ή το επιθυμείς…;»!!!
Όταν σε ρωτάει ο Πνευματικός σου Πατέρας, κοιτάζοντάς σε κατάματα… δεν έχεις πολλά (ακριβέστερα, δεν έχεις διόλου) ‘περιθώρια’ ν’ αποκριθείς με δολιότητα κι’ ανεντιμότητα! Έτσι, απαντούσα ευθέως, χωρίς καθυστέρηση, ό,τι μου επέβαλε η ειλικρίνεια: Σε άλλα πράγματα έλεγα «το χρειάζομαι», ενώ σε ορισμένα άλλα απαντούσα «επιθυμώ να το δοκιμάσω…». Ο Γέροντας δεν αμφισβητούσε καμμία από τις αποκρίσεις μου, δείχοντας εμπιστοσύνη στην ειλικρίνειά μου, αλλά… στις μεν ΑΝΑΓΚΕΣ μου έβαζε ένα ‘V’ έγκρισης, ενώ στις ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ μου (για δοκιμή και άλλων ομοειδών ποιοτήτων) ένα ‘Χ’ απόρριψης… έτσι απλά και μεγαλόπρεπα!
Είναι κοινή όλων διαπίστωση ότι, ως κοινωνία (άρα και ως εξατομικευμένα πρόσωπα…) εμφανίζουμε πολλές παθολογίες… οι οποίες χρήζουν θεραπείας! Μία απ’ αυτές, βέβαια, είναι και ο, συχνά ασυγκράτητος, καταναλωτισμός… που μας έχει καταστήσει πολυέξοδους και σπάταλους… με κριτήριο ‘συμπαθούς ευσπλαγχνίας’ προς τις επιθυμίες του εαυτού μας… και, αντίστοιχα, μίζερους και φειδωλούς… με κριτήριο ασυμπαθούς ασπλαγχνίας… προς τις ανάγκες των άλλων γύρω μας, και μάλιστα των εμπερίστατων, αναγκεμένων και υστερημένων αδελφών μας… που ‘ελέγχουν’ σιωπηλά την υπεραφθονία και περίσσεια που ξεχειλίζει την ζωή μας!
Και μόνον οι θλιμμένες μορφές των συνανθρώπων μας -ειδικά των παιδιών!- που προδίδουν υστέρηση… θα έπρεπε, φυσιολογικά, να βάζουν τις ψυχές μας (αν είναι όντων Χριστολάτριδες!) σε αυστηρή αυτο-ανακριτική… κι’ αυτο-ερευνητική διαδικασία, για επαναπροσδιορισμό των πραγματικών μας αναγκών… και διαστολή τους από τις επιθυμίες μας, που συχνότατα τις ‘βαφτίζουμε’ ως ‘ανάγκες’ για να… ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας, και να ‘ελαφρύνουμε’ κάπως τον βαρύ και δριμύ έλεγχο του ‘αδέκαστου δικαστή’ (της θεοδώρητης συνείδησης…) εντός μας!
Ας κοιτάξουμε, αγαπητοί μου, ‘κατάματα’ την ψυχή μας στον έσω ‘καθρέπτη’ της συνείδησης, κι’ ΑΝ θεωρήσουμε ότι… ΔΕΝ θέλουμε (αβίαστα) να προβούμε σε ανακούφιση κάποιου αναγκεμένου συνανθρώπου ή οικογένειας που μας ‘ικετεύει’ με τα μάτια… το όλο ζήτημα, για εμάς, τελειώνει εδώ! Και κανείς/ποτέ (εκτός από τον Κριτή, στην Δευτέρα Παρουσία Του…) δεν θα μας ζητήσει τον λόγο. ΑΝ, όμως, θεωρήσουμε ότι… θα μπορούσαμε, ίσως -χωρίς απαραίτητα να στερηθούμε οι ίδιοι ή να στερήσουμε από τα παιδιά μας- ας το κάνουμε ακαθυστέρητα… χωρίς επιφυλάξεις! Γιατί, ο καρδιογνώστης Χριστός έχει αδιάκοπα στραμμένο το ‘βλέμμα’ Του επάνω μας, αναζητώντας… «ιλαρούς δότες» [##] και «Θεο-δανειστές» [###] για τα εμπερίστατα… αναγκεμένα… και υστερημένα… λογικά Του πλάσματα!
Ευχές και ευλογίες από το Θεομητορικό Περιβόλι…
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων
Υστερόγραφο:
Μετά από εξομολόγηση ενός άρρωστου και πολύτεκνου πατέρα…
Εξομολογώντας προ καιρού έναν συμπαθέστατο μεσήλικα, κάπου από τα μέρη της Στερεάς Ελλάδας, αφού του διάβασα την Συγχωρητική Ευχή, μου λέει με τόνο παρακλητικό: Πάτερ, σε παρακαλώ… κάνε αγάπη να βάλεις τα ονόματά μας, της οικογένειας, στο 40λείτουργο… γιατί έχουμε μεγάλη ανάγκη! Αλλά, συγχώρα με… δεν έχω να σου δώσω λεφτά για την μνημόνευση. Ίσα που μπόρεσα να μαζέψω τα ναύλα για τ’ Αγιονόρος και για την επιστροφή στο σπίτι μου…
-Δεν χρειάζεται ν’ αφήσεις λεφτά για προσευχή, του είπα αυστηρά… Θα σου κάνω ευχαρίστως το Σαρανταλείτουργο που ζητάς! Και όχι μόνο τούτο… αλλά θα πάρεις φεύγοντας κι’ αυτόν τον φάκελλο που είναι πάνω στο τραπέζι (μια ψυχή που είχε εξομολογηθεί πριν απ’ αυτόν, είχε αφήσει έναν φάκελλο με 500 € και ονόματα για 40λείτουργο…)! Γιατί τα λεφτά φτιάχτηκαν για να… αλλάζουν χέρια, προς δόξαν Θεού!
—————————————————
[#] Η λίστα εκείνη, θυμάμαι, εμπεριείχε για κάποια είδη ανάγκης, όπως λ.χ. είναι απαραίτητα τα λουκούμια σε ένα Αγιορείτικο Αρχονταρίκι, ‘επιλογές’ αυτού του τύπου: 1) λουκούμια ρόζ, με γεύση τριαντάφυλλο… 2) λουκούμια κίτρινα, με γεύση περγαμόντο… 3) λουκούμια λευκά, με γεύση μαστίχας Χίου…!
[##] «Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο Θεός…» (Β΄ Κορινθ. 9, 7)!
Δηλαδή: Πρόθυμο και ανοιχτόκαρδο (κι’ όχι α-πρόθυμο και σφιχτό…) στην προσφορά ελεημοσύνης… θέλει ο Θεός τον άνθρωπο!
[###] «Δανείζει Θεώ, ο ελεών πτωχόν» (Παρ. Σολ. ΙΘ, 17)!
Δηλαδή: Όποιος ελεεί φτωχό κι’ αναγκεμένο… δανείζει στον ίδιο τον Θεό (ο Οποίος είναι πάντα ΚΑΛΟπληρωτής των ‘δανειοληψιών’ Του)!
EU GDPR: Χρησιμοποιούμε cookies για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή online εμπειρία. Συμφωνώντας με την χρήση cookies αποδέχεστε την πολιτική χρήσης των δεδομένων σας.