Άγιον Όρος Άθω: Κυριακή «του Παραλύτου» 

Ημέρα κατά την οποία προβάλλεται το Ευαγγελικό Θαύμα της ιάσεως του Παραλυτικού.

Σε κάθε Εορτή της Πίστεώς μας, το «Κοντάκιον» του Όρθρου (όπως αντίστοιχα και το «Απολυτίκιον» του Εσπερινού) ‘συμπυκνώνει’ μέσα σε ελάχιστες λέξεις, με έναν αριστοτεχνικό τρόπο θαυμαστής… ‘λακωνικής φλυαρίας’ που εξιστά και συναρπάζει, όλο το ‘κρυμμένο’ Εορτολογικό νόημα…

Το Κοντάκιο της σημερινής Εορτής:

«Την ψυχήν μου, Κύριε,

εν αμαρτίαις παντοίαις

και ατόποις πράξεσιν δεινώς παραλελυμένην,

έγειρον τη Θεϊκή Σου επιστασία,

ώσπερ και τον Παράλυτον ήγειρας πάλαι,

ίνα κράζω σεσωσμένος·

Οικτίρμον, δόξα

Χριστέ τω κράτει Σου.»

Δηλαδή:

Κύριε, την ψυχή μου

που έχει περιέλθει σε δεινή παραλυσία

εξαιτίας των κάθε λογής αμαρτιών

και ατόπων έργων που διέπραξα,

ανόρθωσέ την με την Θεϊκή Σου δύναμη,

όπως κάποτε ανόρθωσες τον Παράλυτο,

ώστε, έχοντας σωθεί, να κραυγάζω δοξαστικά·

Εύσπλαγχνε Χριστέ,

δόξα στην παντοδυναμία Σου!

Οι Άγιοι Πατέρες και Μητέρες της «καθ’ ημάς Ανατολής», μιλούν για τέσσερις ψυχικές ‘συμπεριφορές’ των λογικών όντων απέναντι στο κακό και την αμαρτία…: α) Ακινησία προς τα πάθη…, β) Δυσκινησία προς τα πάθη…, γ) Ευκινησία προς τα πάθη… και δ) Παραλυσία από τα πάθη…!

Από τις τέσσερις αυτές ‘καταστάσεις’ :

Η πρώτη κατάσταση [ακινησία προς την αμαρτία…] αφορά τους Αγγέλους και τους Αγίους της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας (του Ουρανού), μαζί με αυτούς και κάποιους Αγίους της Στρατευομένης Εκκλησίαςα (της γης), δηλ. όλους αυτούς που έχουν νεκρωθεί πλήρως για την αμαρτία και έχουν καθαρθεί εντελώς από τα πάθη, ΕΦΤΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ, και τους έχει χαρισθεί από τον Θεό η κατάσταση του ΔΟΞΑΣΜΟΥ, δηλ. της Θεώσεως… και, συνεπώς, της Απτωσίας στο ηθικό κακό…

Η δεύτερη κατάσταση [δυσκινησία προς την αμαρτία…] αφορά εκείνους τους αγωνιστές της Στρατευομένης Εκκλησίας (της γης) που ΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ, αλλά ΔΕΝ την έχουν κατακτήσει ακόμα πλήρως. Αυτοί ευρίσκονται σε επίπεδο ΦΩΤΙΣΜΟΥ… αφού έχουν ήδη καθαρθεί σχεδόν από τα πάθη, αλλ’ υπολείπονται ακόμα ‘κατά τι’ από την τελειότητα…, στην οποία θα περιέλθουν ανεπιστρεπτεί και αδιάπτωτα, Χάριτι Θεού, την στιγμή της αναχωρήσεώς τους από τον παρόντα κόσμο…

Η τρίτη κατάσταση [ευκινησία προς την αμαρτία…] αφορά τους περισσότερους ανθρώπους, που αγωνίζονται μεν κατά των παθών τους και των αμαρτιών, με μια μέτρια όμως αγωνιστική διάθεση, γι’ αυτό και ακόμα… ‘φλερτάρουν’ από αδυναμία προς την αμαρτία, ευρισκόμενοι στο επίπεδο της ΚΑΘΑΡΣΕΩΣ… κατά την οποία, πέφτουν (εν γνώσει ή εν αγνοία τους) από αδυναμία… σηκώνονται με μετάνοια… ξαναπέφτουν από αδυναμία… ξανασηκώνονται με μετάνοια… ελπίζοντας ότι το τέλος του αγώνα τους (δηλ. η στιγμή του βιολογικού τους τερματισμού) θα τους βρει σε κατάσταση μετανοίας και έγερσης από την πτώση… ώστε να μπορούν να ελπίζουν στο έλεος του Θεού…

Η τέταρτη κατάσταση [παραλυσία από την ‘νευροτοξίνη’ της αμαρτίας και την ‘τοξικότητα’ των παθών…] αφορά τον «Παραλυτικό» της σημερινής Εορτής, όπως και κάθε άλλο λογικό πλάσμα του Θεού, που έχει περιέλθει (συνειδητά και αυτεξούσια) σε κατάσταση απόλυτης ηθικής αιχμαλωσίας κι’ εντελούς παθολογικής παραλυσίας… έχοντας πλέον ‘συνουσιασθεί’ με τους δαίμονες και ‘καταποθεί’ από τα αισχρά πάθη…, προοιμιάζοντας έτσι τον επερχόμενο αιώνιο θάνατο της ψυχής!…

Ο Παράλυτος της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής… αν και είχε περιέλθει, εξ αιτίας των αμαρτιών του, σε παρόμοια κατάσταση ψυχοσωματικής παραλυσίας… όμως, κατ’ ευδοκίαν Θεού, νοσταλγούσε ακόμα την δυνητική θεραπεία του (διότι, κατά κανόνα, εκείνος που παραλύει ψυχικά… καθίσταται ‘ανεπίδεκτος’ επιθυμίας για θεραπεία!), γι’ αυτό και αξιώθηκε της ιάσεως, ακούγοντας από το θεανδρικό στόμα του Σωτήρος Χριστού τον Εξουσιαστικό λόγο της αφέσεως των αμαρτιών, που σήμαινε αυτόματα και την θεραπεία του από την σωματική παραλυσία…

Είθε, αγαπητοί μου, αγωνιζόμενοι τον καλόν αγώνα της εν Θεώ αντίστασής μας ΚΑΤΑ της θεομισούς αμαρτίας και των δαιμονιωδών παθών…, συνάμα δε και ΥΠΕΡ της θεοφιλούς μετανοίας και των Θεοειδών Αρετών…, να αξιωθούμε όλοι μας -και πρώτος απ’ όλους ο υπογραφόμενος!- να ακούσουμε από το άγιο στόμα του Κυρίου μας κάποια μέρα τον ίδιο εκείνο χαροποιό και εξουσιαστικό λόγο θεραπείας και αφέσεως αμαρτιών, που απηύθυνε προς τον Παραλυτικό της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής: Παιδί μου, ιδού συγχωρούνται οι αμαρτίες σου… Σήκω από την κλίνη της πνευματικής παραλυσίας σου… και πορεύου πλέον στην οδό της πνευματικής ευεξίας, της δικαιοσύνης και της αρετής…!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.