Άγιον Όρος Άθω: «Γίνε ποτάμι… να παρασύρεις τα λάθη μου!…»

Ένας χείμαρρος εξαγνισμού… η Συγχωρητική Χάρη του Θεού μας, προχέεται ορμητικά από το πετραχήλι του Ιερέως-Εξομολόγου-Πνευματικού, πλημμυρίζοντας τον ‘κάμπο’ της ψυχής μας με ύδατα ευσπλαχνίας και παρασύροντας στην απέραντη θάλασσα της Θεϊκής Αγάπης όλα τα (εξομολογημένα με μετανοητική συντριβή…) ΛΑΘΗ της ζωής μας! [ 1 ]

Τέτοιες μέρες ήταν, λίγο πριν απ’ τα Χριστούγεννα, τον χειμώνα εκείνο του 370 μ.Χ., όταν ένας προσκυνητής, ο μετέπειτα Όσιος Ιερώνυμος απ’ την Δαλματία, νέος με πλούσιο υπόβαθρο θεολογικών και φιλοσοφικών σπουδών, επισκέφτηκε τους «Αγίους Τόπους» για να προσκυνήσει τα ιερά προσκυνήματα της Χριστιανοσύνης. Περιδιαβαίνοντας ευλαβώς τα Ιεροσόλυμα βρέθηκε, μεταξύ άλλων, και στο «Σπήλαιο» της Βηθλεέμ, όπου γεννήθηκε ως άνθρωπος ο Θεός και Σωτήρας του κόσμου, Κύριος Ιησούς Χριστός.

Γονυπετώντας ευλαβικά μέσα στον Ναό, όπου κάποτε ήταν το Σπήλαιο… και μπροστά στο σημείο, όπου άλλοτε υπήρξε η Φάτνη των αλόγων ζώων, το φτωχικό ‘παχνί’ με τον σανό… που φιλοξένησε εντός του ως βρέφος νεογέννητο τον Ενανθρωπήσαντα Θεό, ο Ιερώνυμος ανέπεμψε μια θερμή προσευχή «εκ βάθους» της νεανικής ψυχής του: «Χριστέ μου, θέλω να Σου προσφέρω… ό,τι επιθυμείς! Τί λαχταράς, Κύριέ μου, να Σου χαρίσω…;». Και τότε ο νεαρός Ιερώνυμος ακούει στην καρδιά του μια φωνή… που τον ‘έλειωσε’ με την αγαπητική χροιά της: «Το μόνο που χρειάζομαι και θέλω να μου χαρίσεις, Ιερώνυμε, είναι οι αμαρτίες σου…»! Έτσι, ο νεαρός Δαλμάτος, αλλοιωμένος απ’ την Θεία Χάρη, αποφάσισε ν’ αφιερώσει μαζί με την ευλαβική εξομολόγησή του, κι’ ολόκληρη την ύπαρξή του στον ζωντανό Θεό!

Έρχονται Χριστούγεννα -Εορτή των εορτών!- κι’ ΟΛΟΙ, ακόμα κι’ οι φτωχοί, σπεύδουν να χαρίσουν σε ΟΛΟΥΣ τους προσφιλείς τους ΔΩΡΑ… έστω πενιχρά, σύμβολα ενθύμησης και αγαπητικής φειδούς. Αντίστροφα, ΟΛΟΙ περιμένουν απ’ ΟΛΟΥΣ τους αγαπημένους τους ΔΩΡΑ… ας είναι κι’ ευτελή! Αρκεί μόνο η ‘δωροδοτική’ αυτή χειρονομία τους, να διεκπεραιώνει ειλικρινά, ταπεινά κι’ εγκάρδια την Εόρτια ενθύμηση της αγάπης!

Υπάρχει, όμως, και Κάποιος… Ένας… Μόνος… Εκείνος… που επιθυμεί και προσδοκά εκ μέρους ΟΛΩΝ μας, ως ΔΩΡΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ γι’ Αυτόν, τα πιο ατιμωτικά ‘εόρτια πακέτα’ των πνευματικών ‘αποβλήτων’ μας… πλήρη πνευματικής δυσωδίας και τοξικότητας: τα απεχθή ‘απορρίμματα’ των ψυχών μας, τις παντοειδείς αμαρτίες και τα δαιμονιώδη πάθη μας! Και… ναι, τα λαχταρά ως ‘δώρα’ τιμαλφή… αρκεί η ‘δωρεά’ μας αυτή προς Εκείνον να διεκπεραιώνεται πάντοτε με «καρδία τεταπεινωμένη και πνεύμα συντετριμμένο…», ώστε να απολαμβάνουμε της ευμενούς αποδοχής Του… και της Πατρικής ευλογίας Του…!

Ας τολμήσουμε φέτος, εν μέσω των όποιων άλλων προετοιμασιών μας για την Εορτή των Χριστουγέννων, να ‘δωρήσουμε’ (εξομολογητικά…) τα ‘εόρτια πακέτα’ των αμαρτιών και των παθών μας σ’ Εκείνον που σαρκώθηκε για μας… και σταυρώθηκε κι’ αναστήθηκε, και μας ΧΑΡΙΖΕΙ τα άπειρα υλικά και πνευματικά αγαθά Του… αλλά και μας ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ο Ίδιος «προς βρώσιν και πόσιν… εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον…»! Αμήν.

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.

————————————————

[ 1 ] Είν’ απίστευτο τί ‘διαμάντια πνευματικά’ μπορεί κανείς ν’ ανιχνεύσει… κρυμμένα μέσα σε προσχήματα ‘κοσμικής’ καλλιτεχνικής κουλτούρας! Μια διαφορετική ‘ανάγνωση’ των ίδιων στίχων λ.χ. ενός ποιοτικού λαϊκού άσματος, είναι δυνατό ν’ αναδείξει αφανείς νοηματικούς θησαυρούς Χριστο-κεντρικών εννοιών, που συγκινούν βαθιά κι’ εκστασιάζουν κάθε Χριστο-λάτριδα ψυχή, η οποία αναγνωρίζει σ’ αυτά με αγαλλίαση την απόκρυφη ‘σημειολογία’ της Πίστης… και του Θεϊκού Έρωτα! Το άσμα «Δώς’ μου μια μέρα…» της μεγάλης λαϊκής ερμηνεύτριας Χάριτος Αλεξίου [ https://www.youtube.com/watch?v=W-UuW-gnFFY ], είναι ένα απ’ αυτά τα ‘πνευματικά διαμάντια’ που αξίζουν της προσοχής μας, καθώς βρίθουν υπαινιγμών… που παραπέμπουν σε ερμηνείες Χριστο-κεντρικές:

 α) «Δώς’ μου μια μέρα να κατοικήσω στα μάτια ΣΟΥ… δώς’ μου μια νύχτα να παραδώσω ψυχή…»! – Ζητά η Χριστολάτρις ψυχή μας χρόνο μετανοίας: «μια μέρα» και «μια νύχτα» διορία… για να προετοιμαστεί πνευματικά «να παραδώσει ψυχή» στον Θεό και Πλαστουργό της, από τον Οποίο την έλαβε… και προς τον Οποίο θα την επιστρέψει.

β) «Σαν τον αγέρα σφυρίζω στα μονοπάτια ΣΟΥ… την μοναξιά μου δεν την ξεπλέν’ η βροχή…»! – Η απόλυτη Ερωτική αφοσίωση κάθε Χριστολάτριδος ψυχής στον Εσταυρωμένο Νυμφίο, προδίδεται (και) από τον αδιάλειπτο ‘συριγμό’ των αναρριπισμών της καρδιακής προσευχής στα «μονοπάτια» της Μετανοίας… όπου αναζητά με Ερωτική απόγνωση την Εσταυρωμένη Χριστώνυμη Παναγάπη, χωρίς την Κοινωνία της Οποίας… ΔΕΝ μπορεί να γιατρευτεί η απελπιστική οντολογική μοναχικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης!

 γ) «Αχ! Πουλάκι μου, στο λέω… καταστράφηκα δίχως την δική ΣΟΥ Αγάπη…, μα στη δίνη του μυαλού μου αντιστάθηκα μη ΣΕ χάσω… και χαθώ…»! – Πραγματικά, νοιώθει και είναι εντελώς «κατεστραμμένη» και «χαμένη» κάθε Χριστολάτρις ψυχή… ακόμα κι’ αν φανταστεί την απόλυτη κενότητά της χωρίς τον Θεό και «δίχως την δική Του Αγάπη»!…

δ) «Δώς’ μου έναν δρόμο να περπατήσουν τα πάθη μου… να βρουν την Χώρα που τα ονειρά ΣΟΥ κρατά…»! – Αναζητώντας ίαση για τα δαιμονιώδη πάθη μας, βρίσκουμε τον ασφαλή δρόμο της ψυχοθεραπείας στην καλλιέργεια των θεοειδών αρετών, η απόκτηση των οποίων μας ετοιμάζει, συν Θεώ, για μετάσταση στην «Χώρα» των ζώντων… στην «Χώρα» του ανεσπέρου Φωτός!

ε) «Γίνε ποτάμι να παρασύρεις τα λάθη μου…»! – Πόση ανάγκη έχουν οι αδύναμες και πτωτικές ψυχές μας να βλέπουν το «Ποτάμι» της Θεϊκής Συγχωρήσεως να «παρασύρει τα λάθη» μας, βυθίζοντάς τα στην απέραντη θάλασσα των Πατρικών Του οικτιρμών…! Το λαχταρούμε σφοδρά… μα δεν το απαιτούμε εγωιστικά! Ικετεύουμε ταπεινά κι’ ελπίζουμε ότι θα μας χαριστεί… όχι γιατί το «αξίζουμε», αλλά μόνο γιατί Εκείνος είναι Πατέρας Πανάγαθος…!