Άγιον Όρος Άθω: Εορτάζοντας τους Αγίους Αποστόλους…

Η εμπνευσμένη ζωγραφική απεικόνιση μιας πλωτής Κιβωτού, που διαπλέει το τρικυμισμένο πέλαγος του βίου, διακομίζοντας εκπροσώπους όλων των φυλών της γης στη Βασιλεία του Θεού… είναι η προσφυέστερη σχηματοποίηση του ‘ρόλου’ της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Γιατί, η Σωτηριώδης αποστολή που υπηρετεί η Κιβωτός του Χριστού (όπως κάποτε η Κιβωτός του Νώε…) μέσα στον παρόντα κόσμο, είναι να διαπορθμεύσει -ως τη συντέλεια- στην εν Θεώ αιωνιότητα… ει δυνατόν ολόκληρη την ανθρωπότητα, λουσμένη και καθαρή από ρύπους αμαρτιών… θεραπευμένη από πάθη ψυχικά… και προστατευμένη από την περιρρέουσα δαιμονική κακία…!

Το διαχρονικό ταξίδι της Εκκλησίας, ως Σωστικής Κιβωτού της ανθρωπότητας, ξεκίνησε… όταν απέπλευσε από το ‘λιμάνι’ του χώρου (την Ιερουσαλήμ…) και του χρόνου (τέλος Άνοιξης του 33 μ.Χ…) κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Προορισμός της ‘Κιβωτού’ η αιωνιότητα της Βασιλείας του Φωτός… όπου θα ‘καταπλεύσει’ στα έσχατα της ιστορίας, αφού προηγουμένως ‘διαπλεύσει’ διαχρονικά τον πολυκύμαντο ‘ωκεανό’ του κόσμου τούτου. Με την στιβαρή, ασφαλή και εύπλοη διακυβέρνηση του Μεγάλου ‘Καπετάνιου’ και Θεανθρώπου Κυρίου μας, Ιησού Χριστού, η Κιβωτός της Ορθόδοξης Εκκλησίας διαπλέει τον χρόνο… διασώζοντας από μυρίους κινδύνους βεβαίου καταποντισμού και πνιγμού, το απειράριθμο έμψυχο ‘φορτίο’ της. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ εύπλοο και ασφαλές υπερπόντιο ‘πορθμείο’ που αναγνωρίζουμε κι’ εμπιστευόμαστε, ότι μπορεί να ‘διαπορθμεύσει’ τους ανθρώπους ακίνδυνα, από τον εγκόσμιο βίο… στην υπερκόσμια ζωή! Ένας άλλος, Θεο-ναυπήγητος ‘Τιτανικός’ με απεριόριστη χωρητικότητα επιβατών, και προδιαγραφές εντελώς αβύθιστης ναυπήγησης! Κι’ αυτό επιβεβαιώνουν τα πλήθη των επωνύμων Αγίων και ανωνύμων Δικαίων που έχουν διαπορθμευθεί στην «Θριαμβεύουσα Εκκλησία» [#]! Αυτή η ακαταπόντιστη Κιβωτός, ωστόσο, έχει -είκοσι αιώνες μετά την Θεοσύστατη ναυπήγησή Της- μια Μαρτυρική διαδρομή αιώνων πλεύσης, στο τρικυμισμένο κι’ επικίνδυνο ‘Αρχιπέλαγος’ της ιστορίας. 

Κατά την εκκίνηση του Ιεραποστολικού ‘διάπλου’ στην θάλασσα του κόσμου, η Εκκλησία είχε ως μοναδικό (αλλά παντοδύναμο!) ‘επιχειρηματικό κεφάλαιο’ το… Πανάγιο Αίμα της Σταυρικής Θυσίας του Θεανθρώπου Ιδρυτού Της! Μόνο με την δύναμη που αντλούσε απ’ Αυτό, ξεκίνησε… ελπίζοντας ότι, με την Χάρη του Θεού, θα προστεθεί ‘εν πλω’ -και προστέθηκε!- ένα μεγαλειώδες περιουσιακό άθροισμα! Μια εκατόμβη θυσιών… αγώνων… κόπων… ιδρώτων… και αιμάτων εκατομμυρίων Χριστολατρών (Αποστόλων και Μαρτύρων), που αναλώθηκαν ψυχοσωματικά στον ‘αγρό’ του Ευαγγελικού κηρύγματος! Έτσι, μεταλαμπαδεύτηκε η Πίστη μας στα πέρατα της Οικουμένης… και ελκύστηκαν στην Σωτηρία όλες οι φυλές της γης.

Τον πολύτιμο αυτό ‘κλήρο’ της Σωτηριώδους Ευαγγελικής Αλήθειας… εκόμισε και κομίζει… εχάρισε και χαρίζει εξακολουθητικά σε όλη την ανθρωπότητα, η Εκκλησία του Χριστού! Μέχρι να φτάσει, όμως, να είναι τόσο εύκολα προσβάσιμος και προσκτήσιμος από κάθε έθνος και φυλή του κόσμου… χρειάστηκαν άπειρες και πολυώδυνες θυσίες από ένα τεράστιο ‘νέφος’ Αγίων ψυχών (Εβρ. 12, 1-2), με πρώτους τους Αγίους Αποστόλους. Οι ιδρώτες και τα αίματα όλων αυτών επότισαν κι’ αρδεύουν ακόμα τον ‘αγρό’ της Ορθόδοξης Πίστης, ώστε να συμπεριληφθούν όσο περισσότεροι γίνεται, απ’ όλα τα έθνη, στους «κλητούς» της Βασιλείας του Θεού! 

Ανάμεσα στους Αγίους, λοιπόν, που μόχθησαν για την κοσμοσώτειρα διάδοση της Ευαγγελικής Αλήθειας στα πέρατα της Οικουμένης, κυρίαρχη θέση κατέχουν οι «Πρωτεργάτες του Ευαγγελικού κηρύγματος», οι σήμερα εορταζόμενοι Άγιοι Απόστολοι, των οποίων οι απερίγραπτοι κόποι και ταλαιπωρίες, ακόμα και η θυσία της ζωής πολλών απ’ αυτούς, έφεραν το Φως του Χριστού στα απώτατα όρια της υφηλίου. Γιατί, δεν ήταν μόνον οι κόποι και ιδρώτες τους για το Ευαγγελικό κήρυγμα που προσφέρθηκαν αφειδώς, αφού οι περισσότεροι από τους Μαθητές του Χριστού επιστέγασαν την Αποστολική τους δράση με τον μαρτυρικό τους θάνατο!

Άλλοι, λοιπόν, πριν από μας, έχουν κατακοπιάσει: «Άλλοι κεκοπιάκασι… και υμείς εις τον κόπον αυτών εισελυλήθατε…» (Ιωάν. 4, 38), για ν’ απολαμβάνουμε σήμερα εμείς τα ‘έτοιμα’ πνευματικά αγαθά που συσσώρευσαν οι κόποι τους, και να τρυγούμε ανεμπόδιστα την υπέρτιμη χαρά της Θεογνωσίας και Θεοκοινωνίας, όντας βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδας, εντρυφώντας στην ζείδωρη Χάρη του Παρακλήτου Πνεύματος και μετέχοντας στα Σωτήρια νάματα της Ορθόδοξης Πίστης… χωρίς να έχουμε κάνει ΤΙΠΟΤΑ για να το ‘αξίζουμε’ όλο αυτό! [##]

Άν και στηριζόμενη μόνο στην άνωθεν βοήθεια, η Εκκλησία του Χριστού, στο ξεκίνημά της δεν μπορούσε παρά να επενδύσει (ανθρωπίνως) επάνω στους κόπους και θυσίες που οι Άγιοι Απόστολοι κατέβαλλαν -προσωπικά και συλλογικά- υπέρ του εκχριστιανισμού των ανθρώπων. Κατ’ αρχήν των Εβραίων, και στη συνέχεια όλων των λαών της γης. Οι Άγιοι Απόστολοι έγιναν με υπάκουη χαρά τα ‘μέλη’ του σώματος του Θεανθρώπου: τα ‘πόδια’ Του… που διέτρεχαν όλη την γη για να κηρύξουν! Τα ‘χέρια’ Του… που θαυματουργούσαν επάνω στους ασθενείς και τους θεράπευαν ψυχικά και σωματικά! Το ‘στόμα’ Του… που προσκαλούσε όλους τους ανθρώπους σε Μετάνοια… κι’ αποδοχή της Πρόσκλησης στην αιώνια Σωτηρία…!

Αν, όμως, η ανθρωπότητα οφείλει ευγνωμοσύνη γενικά προς τους Αγίους Αποστόλους -Δώδεκα κι’ Εβδομήκοντα- για τις θυσίες και τους κόπους τους στη διάδοση του Ευαγγελίου σε όλη την Οικουμένη, πρωτίστως και ειδικώτερα οφείλει και υποκλίνεται με ευγνωμοσύνη μπροστά στους δύο Κορυφαίους Αποστόλους! Επειδή, ο Παύλος κι’ ο Πέτρος ήσαν εκείνοι, που -με τον φωτισμό του Θεού-συνέβαλαν καθοριστικά, βοηθώντας στη «στροφή προς τα έθνη» του Ευαγγελικού κηρύγματος. Γιατί, στο ξεκίνημα της Ιεραποστολικής δραστηριότητάς της, η πρώτη Εκκλησία είχε έναν πολύ αυστηρό ‘Εβραιο-κεντρικό’ χαρακτήρα, γεγονός που δεν επέτρεπε καμμία ‘παρέκκλιση’ Ευαγγελισμού προς τα άλλα έθνη (τις εκτός Ισραήλ δηλ. ειδωλολατρικές εθνότητες) του αρχαίου κόσμου.

Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Χριστού (ειπωμένα σε μια φάση προφανούς ιεραποστολικής ‘ανωριμότητας’ των Αποστόλων) προς τους Μαθητές Του: «Εις οδόν εθνών μη απέλθητε… και εις πόλιν Σαμαρειτών μη εισέλθητε… πορεύεσθε δε μάλλον προς τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ» (Ματθ. 10, 5-6)! Μια ‘γραμμή πλεύσης’ ομολογουμένως σκληρή… που εκφράζει, όμως, την εύλογη προτεραιότητα -αρχικά, τουλάχιστον- του Ιουδαϊκού έθνους έναντι των άλλων εθνών, ως προς το Ευαγγελικό κήρυγμα. Αυτός ο αποκλεισμός των αλλοεθνών από τον ευαγγελισμό, ήταν λογική απόρροια της συσχέτισής τους μέσα στην Εβραϊκή συνείδηση, με την ειδωλο(δαιμονο)λατρεία που υπήρχε παντού, εκτός Ισραήλ. Κι’ αυτό στιγμάτιζε ως ‘βδέλυγμα’ όλους τους λαούς των πολυθεϊστικών εθνών…

Η τελευταία, όμως, από τις παραινέσεις του Χριστού προς τους Αποστόλους, προ της Αναλήψεώς Του στους Ουρανούς, όταν αυτοί είχαν πια ‘ωριμάσει’ αρκετά, ήταν: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19). Μια σαφής συμπερίληψη και των εθνών στο προαιώνιο σχέδιο της Σωτηρίας! Εξακολουθούσε, ωστόσο, να ‘αιωρείται’ ακόμα μέσα στο μυαλό τους μια επιφύλαξη και αμφιβολία για την ‘αναγκαιότητα’ αυτή, άνκαι η Δεσποτική εντολή ήταν σαφέστατη! Σιγά-σιγά άρχισαν να αίρονται όλα τα θεωρητικά εμπόδια (κυρίως, ο πεισματικός Εβραϊκός εθνικισμός…) που έφραζαν την ‘έξοδο’ του Ευαγγελισμού προς τα έθνη.

Επιτέλους, κάποτε, οι Άγιοι Απόστολοι διεσπάρησαν προς όλη την Οικουμένη, αναζητώντας μέσα στα πανανθρώπινα πλήθη όσους έψαχναν με λαχτάρα και πόθο… για τον «άγνωστο Θεό» (Πράξ. 17, 23)! Η αψευδής μαρτυρία τους, ως αυτοπτών μαρτύρων της Αναστάσεως του Θεανθρώπου, και το φλογερό κήρυγμά τους για την εκπλήρωση (στο πρόσωπο του Χριστού) όλων των Μεσσιανικών Προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης, είχε ανταπόκριση! Ο λόγος για την «εγγίσασα Βασιλεία του Θεού» βρήκε απήχηση σε πολλές ψυχές, που έγιναν «έδαφος αγαθό» για τη σπορά του θείου λόγου… ώστε, με την Χάρη του Θεού, να βλαστήσει και καρποφορηθεί η μετάνοια… και, διά της μετανοίας, η κάθαρση… ο φωτισμός… και ο αγιασμός τους!

Ο πανάγαθος Θεός που «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. 2, 4) δεν άφησε έξω από την Ελπίδα της Σωτηρίας την ειδωλολατρική Οικουμένη. Αποστέλλοντας «εις πάσαν την γην» τα εκλεγμένα ιερά ‘φερέφωνά’ Του – τους Αγίους Αποστόλους, κάλεσε στην αιώνια ζωή κάθε άνθρωπο/κάθε φυλής/κάθε έθνους της γης. Η δε Θεία Πρόνοια επεφύλαξε για την Ελλάδα μας μία πολύ ιδιαίτερη ευλογία: να καταστεί προσφιλής προορισμός και πεδίο συχνής κηρυκτικής δράσης των Αποστόλων, τόσο… ώστε να γραφούν στην Ελληνική γλώσσα της εποχής εκείνης όλα τα ιερά Ευαγγέλια, καθώς και οι ιερές Επιστολές των Αγίων Αποστόλων, προς τις κατά τόπους Εκκλησίες.

Κατ’ ευδοκίαν Θεού, όπως περιγράφεται στις «Πράξεις των Αποστόλων», η εμφάνιση σε όραμα του «Αποστόλου των Εθνών» (και Κορυφαίου μεταξύ των άλλων Αποστόλων – Αγίου Παύλου) ενός άγνωστου άνδρα που τον προσκαλούσε παρακλητικά στην πατρίδα του, Ελλάδα-Μακεδονία, άλλαξε όλα τα σχέδια στις ιεραποστολικές εξορμήσεις των Αποστόλων! Έτσι, άνοιξε διάπλατα η κλειστή ‘πύλη’ για την είσοδο της Ευαγγελικής Αλήθειας στην Ελλάδα, που ήταν ακόμα τότε ειδωλολατρική… : «Όραμα διά νυκτός ώφθη τω Παύλω· ανήρ τις ην Μακεδών εστώς, παρακαλών αυτόν και λέγων· διαβάς εις Μακεδονίαν, βοήθησον ημίν. Ως δε το όραμα είδεν, ευθέως εζητήσαμεν εξελθείν εις την Μακεδονίαν, συμβιβάζοντες ότι προσκέκληται ημάς ο Κύριος ευαγγελίσασθαι αυτούς…» (Πράξ. 16, 9-10)!

[ Δηλαδή: Ο Απόστολος Παύλος είδε όραμα κατά τη διάρκεια της νύχτας, όπου στεκόταν μπροστά του ένας άνδρας Μακεδόνας και τον παρακαλούσε λέγοντας: έλα στην Μακεδονία και βοήθησέ μας. Αμέσως δε μετά την όραση του οράματος αυτού, αναζητήσαμε -σημειώνει ο ιστοριογράφος των Πράξεων- έξοδο προς Μακεδονία, αντιλαμβανόμενοι ότι μας προσκάλεσε ο Κύριος για να ευαγγελισθούμε την Σωτηρία σε αυτούς τους ανθρώπους… ]

Πραγματικά! Αν οι δύο αυτοί Άγιοι «Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι» δεν είχαν, υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, πιέσει -τότε- προς την κατεύθυνση αυτή (των εθνών) τους υπολοίπους Αποστόλους, και δεν είχαν πείσει γι’ αυτό όλο το υπόλοιπο σώμα της αντιδρούσας σθεναρά πρώτης Εκκλησίας, όλοι οι ‘εθνικοί’, και μάλιστα εμείς οι Έλληνες, θα ζούσαμε ακόμα στο σκοτάδι της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρείας και του παγανισμού… ή -έστω- του… «περί θεού» Φιλοσοφικού στοχασμού… ο οποίος, όμως, ούτε ξεδιψά την δίψα της ψυχής για Αλήθεια και Φως Χριστού ανέσπερο… ούτε λυτρώνει από την φθορά και τα σκοτάδια του θανάτου…!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων

———————

[#] Τα προσωνύμια «Στρατευομένη» και «Θριαμβεύουσα» αποδίδονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία, προσδιορίζοντας: α) την Εκκλησία της γης (στρατευομένη), που στρατεύεται αγωνιζόμενη ακόμα κατά του κακού… και β) την Εκκλησία του Ουρανού (θριαμβεύουσα), που έχει ήδη θριαμβεύσει νικητικά κατά του διαβόλου!

[##] Μία ‘λεπτομέρεια’ που εμείς οι Νεοέλληνες προσεγγίζουμε επιπόλαια, επειδή έχουμε κληρονομήσει την ‘περιουσία’ αυτή εντελώς άκοπα κι’ αβασάνιστα, ώστε να θεωρούμε αλαζονικά ‘αυτονόητο’ να την ‘κατέχουμε’ εμείς, μόνο και μόνο επειδή η Πρόνοια του Θεού επεφύλαξε να γεννηθούμε σε παραδοσιακά Ορθόδοξη Χριστιανική χώρα… να γαλουχηθούμε από Ορθόδοξους Χριστιανούς γονείς… και να μάθουμε «γράμματα – σπουδάματα» από Ορθόδοξους Χριστιανούς δασκάλους!…