Αφιέρωμα στον Αντώνη Φραγκιαδάκη: «Για Σένα που έφυγες τόσο νωρίς»

“Για Σένα που έφυγες τόσο νωρίς”……
…Η Μουσική είναι παντού 
Απο την γέννηση ως το θάνατό 
Απο το γέλιο ως το δάκρυ 
Την μια θλιμμένη και την άλλη χαρούμενη 
Τροφή της ψυχής βοτανι του πόνου

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ

ΠΕΜΠΤΗ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2022

ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΙΧΑΛΗ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗ

«ΛΥΓΜΟΣ»

Εισαγωγή στην αφιερωματική παράσταση:

Τούτος δω ο μουσικός, ο συνθέτης  ξομπλιάζει τον ωριόπλουμο λόγο σου Κρήτη μου, στσης μουσικής το υφάδι…

Και οι χρόνοι περνάνε ένας – ένας άλλοτε αγκομαχώντας κι άλλοτε χοροπηδώντας! Ώσπου φτάνει στο κατώφλι της ποίησης! Γιατί πέρα από συνθέτης  ο ανυπόταχτος γιος τούτος της Κρήτης, ο Αντώνης Φραγκιαδάκης είναι [λέω είναι γιατί ήταν είναι και θα είναι μέσα από το έργο του πάντα εν ζωή], ποιητάρης λατρευτός!

Στην απόχη της έρευνας και του στοχασμού μία – μία οι λέξεις αντάμωναν, στίχοι να γίνουν σε κήπους μοσχομυρισμένους της ποίησης!

Η πρώτη ενότητα είναι αφιερωμένη στην μεγάλη απώλεια και στην αίσθηση του κενού και της έλλειψης, όπως χαρακτηριστικά αφήνει να διαφανεί μέσω των στίχων του τραγουδιού που ακολουθεί: «μου λείπεις», ο αδελφός του Μιχάλης.

Λυγμός αναβλύζων από την ψυχή του Μιχάλη, αδελφού και συνοδοιπόρου…

Ένας λυγμός σαν το σύννεφο

Σα το Χαμοκατσίφαρο του Αντώνη,

Ύμνος στην αδελφική παντοτινή αγάπη.

Μια γέφυρα συναισθημάτων

Που ακροπατούνε

Με της μουσικής τους ρυθμούς

Πάνω από την άβυσσο,

Πάνω από το χάος

Για ν’ αδελφωθούν

Στην αιωνιότητα

Της μουσικής του σύμπαντος.

Υπόκλιση τρυφερή

Σε πόνο βουβό

Πανωφόρι στην αιμορραγούσα πληγή της απουσίας σου…

Ο Αντώνης στο οδοιπορικό του στα μονοπάτια κι άλλοτε λεωφόρους της ζωής που διάβηκε, κάνει με στωικότητα τον απολογισμό του! Δεν διστάζει να αναφερθεί με νοσταλγία και με πίκρα στα χείλη για τους τόσους φίλους που είχε και τον εγκατέλειψαν στην πορεία. Μόνο ο αδελφός του ο αγαπημένος, συνοδοιπόρος πιστός αλλά δεμένος με της ίδιας μοίρας ο σκοινί … ως πότε, αναρωτιέται…

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΡΑΓΚΙΑΔΑΚΗΣ Ο ΠΟΙΗΤΑΡΗΣ ΤΟΥΤΟΣ, ΔΕ ΔΙΣΤΑΖΕ ΜΕ ΚΑΘΑΡΙΟ, ΚΑΥΣΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟ, ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟ ΑΛΩΝΑΚΙ…

ΑΛΛΟΤΕ  ΜΕ ΘΛΙΨΗ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ ΑΝΑΞΙΟΠΟΙΗΤΑ ΚΙ ΑΛΛΟΤΕ ΜΕ ΚΑΥΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ!

ΕΜΜΕΝΟΝΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΣΤΙΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΣΤΗ ΡΟΜΑΝΤΚΗ, ΑΜΑΛΑΓΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΝΑ ΣΥΜΠΟΡΕΥΤΕΙ ΜΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!

«Είχα κι εγώ μια ν εποχή…».

Είχα κι εγώ μια ν εποχή

Και σπίτι και γονέους

Κύρη που με σηργούλευγιε

Και Μάνα που μ’ ευχάτω.

Λαλάδες που μ’ αρμήνευγαν

Παππούδες και Μπαρμπάδες

Και αδελφό πο μια κοιλιά

Πο ‘να βυζί, ένα γάλα.

Σε θείους δρόμους μουσικούς

Μαζί, σε μια πορεία!

………

Είχα και συναναστροφές

Και φίλους στο πλευρό μου

Κι είχα κι αγάπη μπιστική

Και ταίρι ταιριασμενο

Και τση καρδιάς Δοξαστική

Κι Έρωτα λατρεμένο!

Κοπέλια και παιδόγγονα

Κι όλα τση Γης τα πλούτη

Κι είχα γαλήνη στην ψυχή στα χείλια μου το γέλιο…

Ως Θεέ μου και πού πήγανε

Οι Ανθρώποι όλοι ετούτοι!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

ΘΑ ΣΑΣ ΑΦΗΓΗΘΩ ΜΙΑ  ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΒΙΩΣΑ ΠΛΑΙ ΣΤΟΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ…

ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΣΙΒΑ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΕΙ ΈΝΑ ΈΡΓΟ ΖΩΗΣ ΣΥΝΔΙΑΖΟΝΤΑς ΤΟ ΕΤΡΙΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΛΟΓΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ:

ΣΤΡΑΤΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ. ΕΞΥΜΝΕΙ ΜΕ ΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΕΖΟ ΛΟΓΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΤΑ ΗΘΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΣΤΟ ΚΡΗΤΙΚΟ ΙΔΙΩΜΑ.

ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΙΣ ΠΛΕΟΝ ΔΥΣΕΥΡΕΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΟΚΕΡΑΔΩΝ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙ ΕΥΣΤΟΧΑ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΔΙΑΒΑΣΩ ….

Ο ΣΤΡΑΤΗΣ, ΝΙΟΥΤΣΙΚΟ ΚΙ ΑΓΟΥΡΟ ΑΓΟΡΙ ΑΜΑΘΗΤΟ ΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΚΟΡΑΣΙΔΑ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΠΟΙΗΣΗ:

[…]

Όφου τα΄αδικοθάνατο

Το κουκλοκούτσουνό μου

Πώς ρέμπεται και τζέλεται

Κί ‘πηρε το μυαλό μου.

Νιούτσικο άγουρο και γω

Κοπέλι τροζαμένο

Ακάτεχο κι αμάθητο

Και ονειροπαρμένο.

Μικιό κοπέλι κι άβγορο

Και σύνορα δεν έχω

Ούτε στο νου, ούτε στην καρδιά

Και πράμα δε γ κατέχω.

[…]

Και ‘κείνη αγρίμι αμέρευτο

Και πώς θα το μερώσω

Πουλάρι αξεσέλωτο

Καλλιά ‘χω να σελώσω.

Και στη δική μας γειτονιά

Το νάμι τζη ‘ναι ένα

Χουμά κουτάλι κάνει τη

Την εχταγή μ’ εμένα.

Δάκρυα ωκεανούς προκάλεσε το απρόσμενο φευγιό σου αδελφέ μας και φίλε ακριβέ  Αντώνη!

ΑΑΑ ρε Αντώνη για πού κίνησες να πας μια θλιμμένη χαραυγή του Μαγιού σε άγνωρους τόπους αλλαργινούς!!

Απόσπασμα από το ποίημά του με τίτλο: «ΑΑΑ ρε Αντώνη»!!!

[…]

Δεινός ταξιδευτής κι εγώ

Στου χωροχρόνου την ατέρμονη πορεία

Όπως τα άλμπατρος που λέει κι ο Μποντλέρ να γράφω τη δική μου ιστορία.

Το είναι το εδώ και το εκεί

Κι η μέση στο παντού να περιφέρεται

Και ο χωροχρόνος μέσα σε καμπύλη

Με τη ζωή μου στα χαμένα να ξοδεύεται.

Στου χώρου και στου χρόνου μέσα το άπλετο ν’ ακροβατώ από καμπύλη σε καμπύλη μέχρι να ‘ρθει εκείνη η άγια στιγμή που θα ξεχωριστεί το πνεύμα από την υλη.

Και όλο μικραίνει ο κύκλος του χορού

Και στην αγχόνη το σκοινί τεντώνει

Κι εγώ χορεύοντας τον άβυσσο ρυθμό

Φωνάζω μέσα μου και λέω…

ΑΑΑ ΡΕ ΑΝΤΩΝΗ!!!