Μια καινούρια αρχή…

Της Βασιλικής Καραστεργίου

Ο κάθε άνθρωπος έχει τις παραξενιές του, τα στραβά του ή κάτι το οποίο τον κάνει να αισθάνεται “μη φυσιολογικός” σε σχέση με τους άλλους.

Η κοινωνία στις μέρες μας έχει ξεπεράσει πολλά ταμπού, και όμως για πολλά θέματα βρίσκεται σε άγνοια.

Έχουμε συνηθίσει να κρυβόμαστε για να ενταχθούμε και μιλάμε μόνο με άτομα που εμπιστευόμαστε για αυτά τα “κρυφά” πράγματα, που εν τέλη αυτά μας χαρακτηρίζουν και μας διαμορφώνουν.

Θα αναφερθώ σε ένα ιατρικό θέμα στο οποίο είμαι και εγώ η ίδια πρωταγωνίστρια, όπως χιλιάδες συνάνθρωποι μου παγκοσμίως. Η οικογένεια και φίλοι θα γνωρίζουν για πιο θέμα θα μιλήσω, είναι εκείνοι που μου έδωσαν κουράγιο στο να προχωρήσω και να αγαπήσω πάλι τον εαυτό μου.

Όταν κάνω καινούριες γνωριμίες και συζητήσεις επί του θέματος, με κοιτάνε σοκαρισμένοι και με απορία, καμιά φορά με οίκτο. Αυτές οι συναντήσεις με ώθησαν στο να γράψω αυτό το κείμενο.

Δεν ντρέπομαι για τον αγώνα που έχω κάνει, αντιθέτως είμαι περήφανη και έτοιμη να διατυμπανίσω το “μυστικό” μου. Θα μιλήσω σήμερα λοιπόν ανοιχτά για την ειλεοστομία.

Τι είναι η ειλεοστομία?

Με ιατρικούς όρους είναι μια τεχνίτη έξοδος του περιεχομένου του λεπτού εντέρου. Με δικούς μου όρους είναι ένα σακουλάκι κολλημένο στην κοιλιά. Σε αυτό το σακουλάκι εισέρχεται το περιεχόμενο του εντέρου, το οποίο σημαίνει ότι δεν πρέπει να τρέχω κάθε τρεις και λίγο στην τουαλέτα.

Τέλειο? Τέλειο!!

Ευτυχώς είναι στη μόδα τα ψηλοκάβαλα παντελόνια και καλύπτω με επιτυχία την κοιλιά μου (κανονίστε μην μου γυρίσετε τη μόδα!)

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που δημιούργησαν την ειλεοστομία μου. Για μένα αυτό σημαίνει ένας χρόνος χωρίς φάρμακα, χωρίς πόνους, ένας χρόνος που τρώω και κοιμάμαι φυσιολογικά.

Για μερικούς από εσάς αυτό δεν είναι κάποιο κατόρθωμα, εμείς όμως που στερούμαστε αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα, δεν ζητάμε τίποτα παραπάνω από έναν ήρεμο ύπνο, ένα γεύμα που δεν θα μετανιώσουμε, και μια ζωή όπου δεν θα πονάμε.

Βέβαια υπάρχει ακόμα ολόκληρος πόλεμος συναισθημάτων μέσα μου!

Ίσως φταίει η φύση του ανθρώπου και δεν νιώθουμε ποτέ πλήρως ικανοποιημένοι από την ζωή.

Υπάρχουν μέρες που νιώθω μισή, που γεμίζω ανασφάλειες και δεν μπορώ ούτε να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Προσπαθώ να κρύψω το σακουλάκι από τα μάτια του κόσμου και κοιτάζω την κοιλιά μου νοσταλγώντας τις μέρες που δεν είχε κάτι κολλημένο πάνω της.

Άλλες φορές αγαπάω τον εαυτό μου και την καινούρια μου ζωή τόσο πολύ, που με θεωρώ ανίκητη. Εκείνες τις στιγμές πιστεύω πραγματικά ότι μπορώ να ξεπεράσω όλα τα εμπόδια που μου φέρνει η ζωή, με ένα χαμόγελο.

Η μαγκιά είναι ακόμα και στις πιο δύσκολες μας μέρες, να μπορούμε να γελάσουμε, γιατί μόνο το γέλιο μπορεί να φωτίσει αυτό το σκοτάδι. Αυτό είναι για μένα η ειλεοστομία: Ένα δώρο. Ένα σακουλάκι που μου χάρισε μια ποιότητα ζωής άγνωστη για μένα μέχρι τότε.

Μία καινούρια αρχή…