Της Ελπίδας Πατεράκη
Mε τις σέλφι και τα φίλτρα καλά είναι. Περνά ο χρόνος χωρίς να περνά. Η ζωή «έξω» από τα «μέσα» δεν έχει φίλτρα. Είναι αυτή που είναι ακριβώς. Εκεί δεν κρύβεται τίποτα. Η ατέλεια και η ομορφιά φαίνονται όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Και χωρίς αυτά τα φίλτρα και το μεγάλωμα των οφθαλμών και την λείανση των ρυτίδων και την αύξηση των χειλιών και χρώματος και λοιπών διευκολύνσεων, εσύ έξω, συνεχίζεις να είσαι αυτό που είσαι και μέσα συνεχίζεις να δείχνεις αυτό που δεν είσαι ή αυτό που θα ήθελες να είσαι ή αυτό που σου έμαθαν ότι μπορείς να γίνεις.
Σε μια μόνιμη και σταθερή διαμάχη να ισιώσει το έξω με το μέσα, να δείξει αλλιώς αυτό που δεν θες, να γίνει αλλιώτικο, πιο ωραίο, πιο εσύ! Μα ποιο εσύ; Ποιο απ’ όλα;
Θες να πάψεις να είσαι αυτό που προοριζόσουν να είσαι και εξελίσσεσαι τελικά σ’ αυτό που έγινες. Αποκτά τεράστιο βάρος η ιδιότητα.
Δεν είσαι πια η Μαρία. Είσαι η Μαρία η λογίστρια. Δεν είσαι πια ο Γιάννης. Είσαι ο Γιάννης ο πωλητής. Και ευτυχώς που εξελίσσεσαι τουλάχιστον σε αυτό που έγινες και δεν παρέμεινες σ’ αυτό που σε έκαναν να είσαι, ο Γιάννης του Μανώλη, η Μαρία του Νίκου και πάει λέγοντας.
Θέλει μεγάλη προσπάθεια, είναι σκέτη ταλαιπωρία να ξύσεις από πάνω σου αυτό που έγινες, που σε έκαναν και όχι αυτό που είσαι. Μα αν είσαι τελικά αυτό που σε έκαναν;
Αν είσαι όλα αυτά που σε γέννησαν και σε μεγάλωσαν κι όλα όσα είδες και θέλησες και διάβασες και ταξίδεψες και ζήλεψες και βίωσες και έκανες δικά σου;
Είσαι το dna σου, ένα πλήθος στοιχείων όλων όσων προηγήθηκαν και κατέληξαν στην δημιουργία σου, είσαι ο τόπος, είσαι τα χρώματα, είσαι η σημαία, είσαι η γειτονιά, είσαι αυτό που έμαθες να είσαι.
Κάπου εδώ γύρω είναι η μισή αλήθεια, η άλλη θέλει λίγο ψάξιμο μέχρι να πειστείς πως είσαι αυτό που είσαι και είσαι τελικά τόσο ξεχωριστός και μοναδικός σε όλο το σύμπαν, γιατί όπου και να ψάξεις, άλλον σαν εσένα δεν θα βρεις!