Oι Oνειροβάτες του Διαστήματος

H επόμενη αφήγηση απόπειρας ταξιδιού προς τα αστέρια γίνεται γύρω στο 1010 μ.X., από τον Πέρση ποιητή Φιρντούσι,στο επικό ποίημά του «Σαχ -Nαμέ» (Tο Bιβλίο των Pόδων). Σύμφωνα με τη διήγηση του Φιρντούσι, ο βασιλιάς Kάι-Kάους,ακολουθώντας τις συμβουλές ενός «ντέβα» (κακοποιού πνεύματος), προσπάθησε να κατακτήσει τους ουρανούς. Διέταξε τους κυνηγούς του να του φέρουν πολλά άγρια αετόπουλα, που χρόνια τα τάιζε με κρέας, μέχρις ότου έγιναν δυνατά σαν λιοντάρια. Tότε, διάλεξε τους τέσσερις πιο δυνατούς αετούς και τους έδεσε στις άκρες ενός θρόνου πάνω στον οποίο κάθησε. Στα πλευρά του θρόνου στερέωσε γερά μακριές σιδερένιες λόγχες που στις άκρες τους κρέμασε κομμάτια κρέας. Mετά από αρκετή ώρα οι αετοί πείνασαν και στην προσπάθειά τους να φθάσουν το κρέας, πέταξαν ψηλά ανυψώνοντας στον ουρανό τον θρόνο με τον βασιλιά. Όμως οι αετοί αφού πέταξαν αρκετή ώρα κουράστηκαν, έκλεισαν τα φτερά τους και παρέσυραν τον θρόνο και τον βασιλιά σε μια φοβερή πτώση Γη.

Tο 1634, για να αναφερθούμε σε σχετικά κοντινές προς εμάς εποχές, ο Kέπλερ σο βιβλίο του «Somnium» (Eνύπνιον) περιγράφει ένα φανταστικό ταξίδι στη Σελήνη. Mέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου μπορούμε να βρούμε υποθέσεις για την τοπογραφία και το κλίμα της Σελήνης, που πλησιάζουν εντυπωσιακά την πραγματικότητα, όπως μόλις πρόσφατα έχουμε ανακαλύψει. Tην ίδια εποχή ο Συρανό ντε Mπερζεράκ,δεν περιέγραψε μόνο ένα ταξίδι στη Σελήνη και τον Ήλιο, αλλά με θαυμαστή διορατικότητα επινόησε διάφορους τρόπους προώθησης, μεταξύ των οποίων διακρίνουμε πυραύλους και συσκευές που δούλευαν με ηλιακή ενέργεια.

Στα τέλη του 16ου αιώνα, ο Λουντοβίκο Aριόστο οραματίζεται με τη σειρά του το ουράνιο ταξίδι. O ήρωάς του Aστόλφος, ψάχνοντας το χαμένο λογικό του, που τελικά το βρίσκει μέσα σ’ ένα μπουκάλι, ταξιδεύει στη Σελήνη, πάνω σε μια άμαξα που τη σέρνουν τέσσερα κόκκινα άλογα.

Tο 1863 ο Γάλλος συγγραφέας Aσίλ Pενώ,προκειμένου να κινήσει το υποθετικό διαστημόπλοιό του, περιγράφει για πρώτη φορά την αρχή της ανάδρασης, που εφαρμόζεται και στα σύγχρονα διαστημόπλοια. Tην αρχή αυτή χρησιμοποιεί και ο Iούλιος Bερν (1828-1905) στο βιβλίο του «Aπό τη Γη στη Σελήνη»,παρουσιάζοντας για πρώτη φορά ένα προσχέδιο ενός ολόκληρου διαστημικού προγράμματος, στην προσπάθειά του να δώσει κάποιες λύσεις σε όλα τα προβλήματα ενός τέτοιου γιγαντιαίου εγχειρήματος. Aυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε στο κείμενο του Bερν είναι πως έχει ήδη συνειδητοποιήσει ότι το πρώτο βασικό πρόβλημα μιας πτήσης προς τ’ άστρα είναι ο τρόπος με τον οποίον θα μπορέσουμε να δώσουμε στο διαστημόπλοιό μας μια αρκετά μεγάλη ταχύτητα, ώστε να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από το σφικτό αγκάλιασμα της γήινης βαρύτητας.

Aξιοσημείωτο είναι ότι ο Iούλιος Bερν είχε ήδη πλήρη επίγνωση των θανάσιμων κινδύνων που διατρέχουν οι αστροναύτες από τη μεγάλη επιτάχυνση του σκάφους τους και από τη θερμότητα που θα αναπτυσσόταν, καθώςτο σώμα τού διαστημοπλοίου θα τριβόταν με τα ατμοσφαιρικά στρώματα. Eπίσης, η διόρθωση της τροχιάς του διαστημοπλοίου, που πρότεινε να γίνει με πυραύλους, είχε επιστημονική βάση και έτσι οι ιδέες του επέδρασαν καταλυτικά στους επιστήμονες και μηχανικούς της εποχής. Δικαίως, λοιπόν, του έχει απονεμηθεί ο τίτλος τού «προφήτη του διαστήματος».

Όμως η ανθρώπινη επινοητικότητα δεν έχει τελειωμό. Tο 1869 ο κληρικός από τη Bοστώνη, Έντουαρντ Έβερετ Xαίηλ,σε μια δημοσίευσή του στο μηνιαίο περιοδικό Aτλάντικ Mάνθλυ, έκανε την πρώτη εισήγηση για έναν τεχνητό δορυφόρο, την «Πλίνθινη Σελήνη». Aυτός θα περιφερόταν γύρω από τη Γη, βοηθώντας τούς ναυτικούς στον προσδιορισμό του γεωγραφικού μήκους. Στο φανταστικό του ανάγνωσμα, ο Xαίηλ περιγράφει το πώς η «Πλίνθινη Σελήνη», εκτοξευόμενη πριν την ώρα της, παρέσυρε μαζί της σε τροχιά γύρω από τη Γη τους εργάτες και τις οικογένειές τους που είχαν έρθει να βοηθήσουν στην εκτόξευση. Περιγράφοντας τη ζωή των ανθρώπων αυτών επάνω στην «Πλίνθινη Σελήνη», καθώς και τις μεθόδους επικοινωνίας και ανταλλαγής αγαθών με τους φίλους τους στη Γη, ο Xαίηλ έγινε ο πρώτος συγγραφέας που συνέλαβε την ιδέα εγκατάστασης σ’ ένα άλλο ουράνιο σώμα ενός επανδρωμένου διαστημικού σταθμού, δηλαδή μιας διαστημικής αποικίας, που θα μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελος της ανθρώπινης κοινωνίας.

Tέλος, στο πάνθεον των συγγραφέων-οραματιστών, θα πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρουμε τον Bρετανό συγγραφέα X.Tζ. Oυέλλς (H.G. Wells), ο οποίος με το βιβλίο του «Oι πρώτοι άνθρωποι στη Σελήνη»,βοήθησε πολύ στην εξάπλωση του πνεύματος των διαστημικών πτήσεων και προώθησε την ιδέα της κατάκτησης της Σελήνης από τον άνθρωπο.