Άγιον Όρος Άθω: Κατοπτεύοντας από ψηλά την ‘χαμοζωή’ μας…

 «Όπου αν η το πτώμα, εκεί επισυναχθήσονται οι αετοί…»

(Ματθ. 24, 28)

Δηλαδή: Όπου (στο ‘Ανώγειο του Θεού’, στο απρόσιτο και άκτιστο ΦΩΣ…) θα βρίσκεται η Εσταυρωμένη Χριστώνυμη Παναγάπη… εκεί ψηλά θα συγκεντρωθούν και οι Χριστολάτριδες αετο-ψυχές όλων των αιώνων, για να χορτάσουν από το Σώμα… και να ξεδιψάσουν από το Αίμα του Θυσιασμένου Αρνίου…!

Όταν ήμουν «νήπιον τη κακία…» [ 1 ] σκεφτόμουν ότι: Αν ο Πλαστουργός με είχε πλάσει, αντί ανθρώπου, κολιμπρί… [ https://www.youtube.com/watch?v=rwjk4Eabd08 ] ώστε να μπορούσα να φτερουγίζω στον αέρα αμετακίνητα (σε κατάσταση σταθερής αιώρησης… κι’ όχι πτήσης), θα ήμουν ελεύθερος από την ‘υποχρέωση’ να στροβιλίζομαι μαζί με την Γήινη σφαίρα… αφού, αιωρούμενος στον αέρα δεν θα πατούσα πάνω της, ώστε να συμπαρασύρομαι απ’ αυτήν βίαια κι’ αθέμητα στην 24ωρη περιστροφή της γύρω απ’ τον άξονά της… και την ετήσια περιδίνησή της γύρω απ’ τον Ήλιο.

Τώρα στα γεράματα, μολονότι πια «νήπιον ταις φρεσί…» [ 1 ], αντιλαμβάνομαι ότι: ακόμα κι’ αν ο Θεός με είχε πλάσει κολιμπρί… και μπορούσα να αιωρούμαι στον αέρα ασάλευτα, πάλι θα στροβιλιζόμουν μαζί με την Γη, επειδή αυτή (λόγω της πανίσχυρης έλξης που ασκεί επάνω σε ό,τι εμπίπτει στην μαγνητική της επιρροή…) παρασύρει στις ξέφρενες ‘πιρουέτες’ της μαζί και την ατμόσφαιρα, απ’ την οποία περιβάλλεται! Γι’ αυτό και, ενώ στροβιλίζεται με μια ταχύτητα… ‘υπερηχητική’ (1.670 χλμ./ώρα!), δεν γίνεται αντιληπτή η ιλιγγιώδης περιδίνησή της -μ’ εμάς επάνω της!- μέσα στο χάος… [ 2 ] 

Σε ύψος 100 χιλιομέτρων πάνω απ’ την στάθμη των θαλασσών, μια γεωμετρική επιφάνεια που λέγεται «Γραμμή Κάρμαν» (Karman line) οριοθετεί το τέλος της Γήινης ατμόσφαιρας, μετά την οποία αρχίζει το διάστημα. Ό,τι υπάρχει μέσα στην ατμόσφαιρα μέχρι την «Γραμμή Κάρμαν» παρασύρεται μαγνητικά απ’ την περιστροφική ταχύτητα της Γης, ώστε όλα να βαίνουν αρμονικά, κινούμενα προς μία κοινή περιστροφική φορά. Αν δεν συνέβαινε αυτό, κι’ η ατμόσφαιρα λειτουργούσε ανεξάρτητα από την Γήινη περιδίνηση, κάθε μορφή ζωής επάνω στην Γη και στον αέρα που την περιβάλλει, ακαριαία θα εξαφανιζόταν… από μια θανάσιμη ‘τριβή’ αντίθετης φοράς, που θά ΄χε η Γη με την ίδια την ατμόσφαιρά της!

Αλλά… ποιά ‘πρακτική’ χρησιμότητα -θα ρωτούσε εύλογα κανείς- μπορεί νά ΄χει αυτή η πληροφορία, ότι η Γη στροβιλίζεται στο χάος, μαζί με 100 χλμ ατμοσφαιρικού ‘πάχους’…;! Πρακτικά/χρηστικά… ελάχιστη, αλλ’ ανθρωπολογικά/πνευματικά… μεγάλη! Γιατί, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε, ότι -όπως η Γη δεν μπορεί να υπάρξει και κινηθεί χωρίς την δική της ατμόσφαιρα- ΔΕΝ μπορούμε κι’ εμείς να υπάρξουμε… ‘ερήμην’ των παθών μας, τα οποία επέχουν θέση ‘ατμόσφαιρας’ στην προσωπική μας υπαρξιακή περιδίνηση! Μια σχέση δυναμικής αλληλεπίδρασης αναπτύσσεται μεταξύ των παθών και των ψυχών μας… κι’ αντίστροφα, των ψυχών μας με τα πάθη μας. Σκεπτόμαστε κι’ αποφασίζουμε για την ύπαρξή μας κάτω απ’ τις επιρροές των παθών μας… δηλ. της ‘εμπαθούς ατμόσφαιρας’ που περιβάλλει ως νέφος (τοξικό) την ψυχο/σωματική μας ύπαρξη! Έτσι, οι εμπάθειές μας επηρεάζουν -αναπόφευκτα- όλες τις αισθητηριακές λειτουργίες μας κι’ όλες τις υπαρξιακές συμπεριφορές μας… έως θεραπείας μας!

Τον Κόσμο αυτό (ορατό κι’ αόρατο) που μας περιβάλλει περιμετρικά, μπορούμε να τον ‘δούμε’ και να τον κατανοήσουμε από 3 διαφορετικά σημεία, σαν από 3 αντιπροσωπευτικά  ‘υψομετρικά’ επίπεδα, από: α) το ‘Ισόγειο’ των ανθρώπων… β) το ‘Ανώγειο’ του Θεού… και γ) το ‘Υπόγειο’ των παθών και των ενστίκτων…! [ 3 ] Καθένα απ’ αυτά τα ‘παρατηρητήρια’ προσφέρει μια αντιπροσωπευτική ‘θέα’ προς καθεμιά από τις τρεις διαφορετικές πνευματικές ‘καταστάσεις’: α) τον θαμπό κόσμο των μετανοούντων αμαρτωλών (κατάσταση αγώνα και κάθαρσης…), β) τον λαμπρό κόσμο των μετανοησάντων και εξαγνισθέντων (καταστάσεις φωτισμού & δοξασμού…), και γ) τον σκοτεινό κόσμο των αμετανόητων αμαρτωλών… και απροαίρετων για κάθε σχέση με τον Πλαστουργό τους (κατάσταση σατανικής αιχμαλωσίας…)! 

Το ‘Ισόγειο’ των ανθρώπων… αντιστοιχεί σε μια κατάσταση πνευματικής μετριότητας  κι’ αστάθειας: άλλοτε ‘ευκινησίας’ κι’ άλλοτε ‘δυσκινησίας’ προς την αμαρτία, άλλοτε σχετικού κατευνασμού των παθών κι’ άλλοτε επικίνδυνης διασάλευσής τους! Στην κατάσταση αυτή (αγώνα για κάθαρση από τα πάθη…) οι άνθρωποι είμαστε γενικά ‘μύωπες’ ως προς την πνευματική όραση κι’ αντίληψη του Κόσμου που μας περιβάλλει…! Δεν μπορούμε να ‘δούμε’ πλήρως κι᾽ ευκρινώς ούτε τις ανώτερες εαυτών… ούτε τις κατώτερές μας πνευματικές καταστάσεις. Απολαμβάνουμε στιγμές νηφαλιότητας, από την πυκνή ‘ομίχλη’ των εμπαθών λογισμών και των σκοτεινών αισθημάτων της αμαρτίας… αλλά και υφιστάμεθα συχνά σφοδρές ‘καταιγίδες’ αμαρτιών και παθών! Πάντως, παρά τις αδυναμίες και τυχόν πτώσεις μας, αγωνιζόμαστε, μετανοούμε, εξομολογούμαστε και κοινωνούμε -με ταπεινή συνείδηση αναξιότητας- τα Άχραντα Μυστήρια… ελπίζοντας αποκλειστικά και μόνο στην παντουργό Θεία Χάρη και την άνωθεν (δωρεάν) βοήθεια…!

Το ‘Ανώγειο’ του Θεού… παραπέμπει σε μια πνευματική ‘κατάσταση’ που ζουν κι’ απολαμβάνουν οι ‘Χριστοποιημένοι’ άνθρωποι! Τέλεια ακινησία προς την αμαρτία… και νέκρωση των παθών, με πλήρη Θεομέθεξη & Θεοκοινωνία (καταστάσεις Φωτισμού και Δοξασμού…) ήδη απ’ αυτόν τον βίο! Όσοι ευλογημένοι ανέβηκαν στο ‘Ανώγειο’ του Θεού, με την συνέργεια της Χάρης Του και τον προσωπικό τους φιλότιμον αγώνα… είτε έχουν θεραπευθεί τελείως από τα πάθη… είτε είναι σε προχωρημένο θεραπευτικό στάδιο! Αυτοί, όχι μόνο δεν εμποδίζονται απ’ την ανοδική -όπως των αετών- πτήση των ψυχών τους, αλλά και ‘προγεύονται’ ήδη την Βασιλεία του Θεού «εληλυθυίαν εν δυνάμει…» (Μαρκ. 9, 1)! Αυτές οι Χριστολάτριδες ψυχές, περιϊπτάμενες ως αετιδείς ψηλά στο ‘Ανώγειο’ του Θεού…, έχουν πλήρη Χαρισματική ‘διόπτευση’ και των άλλων πνευματικών ‘καταστάσεων’: του ‘Ισογείου’ ημών των μετανοούντων… και του ‘Υπογείου’ των αμετανοήτων αμαρτωλών… υπέρ των οποίων και, ανιδιοτελώς αγαπητικά, προσεύχονται…! [ 4 ]

Το ‘Υπόγειο’ αφορά μια σκοτεινή πνευματική ‘κατάσταση’ ενεργούμενων παθών και ακυβέρνητων ενστίκτων… που χρονίζουν (αθεράπευτα) μέσα στους ανθρώπους. Σε αυτή την κατάσταση, οι άνθρωποι είν’ εντελώς τυφλοί… ως προς την πνευματική όραση, κι’ ας διατείνονται ότι ‘βλέπουν’ σαν αετοί! Είν’ εντελώς κωφοί… ως προς την πνευματική ακοή, κι’ ας νομίζουν ότι ‘ακούν’ σαν νυχτερίδες! Όπως είναι εντελώς αν-αίσθητοι… κι’ ως προς τις άλλες πνευματικές αισθήσεις (όσφρηση-γεύση-αφή), κι’ ας καμαρώνουν επιπόλαια για την αισθητηριακή τους οξύτητα! Δεν μπορούν να ‘δουν’ ή ν’ ‘ακούσουν’ ή να ‘οσφρανθούν’ ή να ‘γευθούν’ ή ν’ ‘αγγίξουν’… όχι μόνο τις ανώτερες πνευματικές καταστάσεις, αλλ’ ούτε και ν’ αντιληφθούν την προσωπική τους, ανεπίγνωστα ελεεινή (πνευματική) κατάσταση! 

Αλλά, ΠΩΣ… από το ηλιόλουστο ‘Ισόγειο’ των ανθρώπων, όπου πρωταντικρύσαμε το φως της ύπαρξης, μπορεί να εκπέσουμε στο σκοτεινό ‘Υπόγειο’ των παθών και στ’ ανήλια ‘καταχθόνια’ των ενστίκτων… αντί ν’ ανεβούμε ψηλά, στο πάμφωτο ‘Ανώγειο’ του Θεού…;! Ζώντας μέσα στην μεταπτωτική [ 5 ] ‘ατμόσφαιρα’ της ανθρώπινης φύσης, που πάσχει και νοσεί βαριά από ανίατες πνευματικές ασθένειες… είναι ανέφικτο! Γιατί, οι ασθένειες αυτές έχουν προσβάλει το ίδιο το ‘δένδρο της ζωής’, έχοντας διαφθείρει την ‘ρίζα’ του και μολύνει τους ‘χυμούς’ του…! Είν’ αδύνατο, λοιπόν, να παραμείνουμε απαθείς από τις ‘μαγνητικές έλξεις’ της (μεταπτωτικής) εμπαθούς ανθρώπινης φύσης…, όπως η γήινη ατμόσφαιρα δεν μπορεί να… μην ελκυσθεί μαγνητικά από την γήινη βαρύτητα, κατά την περιδίνησή της.

Ακριβώς γι’ αυτό, όμως, επειδή δεν μπορούμε να υπάρξουμε ‘αυτοδύναμα’ ελεύθεροι από τις ‘βαρυτικές έλξεις’ των παθών της άρρωστης ανθρώπινης φύσης, που ‘ανθέλκει’ [τραβά] ψυχο/σωματικά την ύπαρξή μας -όπως τα βαρίδια- στον βυθό της απώλειας… είναι ζωτική ανάγκη μας να ζητήσουμε βοήθεια από τον ΜΟΝΟ «δυνάμενον σώσαι τας ψυχάς ημών…» (Ιακ. 1, 21)! Την ζωτική αυτή βοήθεια που χρειαζόμαστε προκειμένου να θεραπεύσουμε την άρρωστη φύση μας, μας την δίνει ο Σωτήρας Χριστός μέσω των Ιερών Μυστηρίων της Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας Του. Έτσι, συμμετέχοντας τακτικά [ 6 ] -με δεδομένο το Ορθόδοξο Βάπτισμα και το Ορθόδοξο Χρίσμα- στα δύο άλλα βασικά Μυστήρια, Μετανοίας και Θείας Ευχαριστίας (δηλ. Εξομολογήσεως και Κοινωνίας του Σώματος και Αίματος της Εσταυρωμένης Αγάπης), η άρρωστη φύση μας θεραπεύεται και σώζεται…

Μια ανέλπιστη ανθρωπολογική γνώση και πνευματική αποκάλυψη για τον ‘δικό μας ξένο’ μέσα μας (…) και τους άλλους ‘δικούς μας ξένους’ [ 7 ] γύρω μας (…), περιμένει πότε θα ωριμάσουμε… για να μας εκχωρηθεί εμπιστευτικά από τον Θεό! Αλλά… πώς ‘ωριμάζουμε’; Πολύ απλά: έχοντας απελπιστεί εντελώς από τον εαυτό μας, κι’ έχοντας συνειδητοποιήσει την «σφοδρή πτώχευση» [ 8 ] της ύπαρξής μας, ως αποτέλεσμα της απομάκρυνσής μας από τον Θεό, ώστε να Τον αναζητήσουμε… ως τον Μόνο δυνάμενο να «προκαταλάβει» με τους Πατρικούς Του οικτιρμούς την υπαρξιακή μας καταπτώχευση! Κι’ όταν συμβεί αυτό… όταν το φως της γνώσεως καταυγάσει το σκοτάδι της αγνωσίας μας, τότε θα σοφιστούν οι ψυχές μας χαρισματικά, προς αληθινή Θεογνωσία… Εαυτογνωσία… κι’ Ετερογνωσία…!

Βέβαια, γνωρίζοντας την αλήθεια… ελευθερωνόμαστε από την ‘φυλακή’ της άγνοιας: «Γνώσεσθε την αλήθειαν… και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς!» (Ιωάν. 8, 32). Όμως… πόσο ‘έτοιμοι’ είμαστε, πραγματικά, να γνωρίσουμε (ακίνδυνα) την προσωπική μας ‘αλήθεια’ καθώς και την ‘αλήθεια’ των ανθρώπων που μας περιστοιχίζουν… χωρίς να πάθουμε ζημιά;! «Αλήθεια είναι… όση αλήθεια αντέχουμε!», παρατηρεί εύστοχα ο φίλος ψυχίατρος και συγγραφέας ψυχιατρικών βιβλίων, Δρ Γεώργιος Δημόπουλος! Επειδή η αιφνίδια και χωρίς ασφαλείς προϋποθέσεις, επίγνωση μιας ‘πικρής’ αλήθειας, που είμαστε ανέτοιμοι/ανώριμοι πνευματικά να γνωρίσουμε… αποδεχτούμε… και μεταβολίσουμε σε ζωή…, μπορεί να μας επιφυλάξει ανεπανόρθωτη ψυχοπαθολογική κατάρρευση και βλάβη…! [ 9 ]

Ένα μεγαλειώδες μυστήριο περιβάλλει την ανθρώπινη ύπαρξη, τυλίγοντάς την σε ένα λεπτό πέπλο θαυμαστικού κι’ εκπληκτικού ‘θεοειδούς’ θάμβους…! Αυτή θα ήταν μια πρώτη, γενική ‘ανθρωπολογική’ διαπίστωση, αν σπεύδαμε να διοπτεύσουμε την ύπαρξή μας απ’ το ‘παράθυρο’ της Πίστης στον «Θεό των Πατέρων ημών» και να την κατοπτεύσουμε ως αετοί από το ‘Ανώγειο’ της Θείας Χάρης! Μια ‘διόπτευση’ αποκαλυπτική… πραγμάτων και αληθειών που μας αφορούν, και θα μπορούσαν να μεταμορφώσουν την ύπαρξή μας -αν το θέλαμε- σε ένα θαυμαστό ‘πεδίο’ θεουργικών θαυμάτων! Μια ‘κατοπτευτική’ γνώση του πνευματικού κόσμου… που αγνοούσαμε ως τώρα, ζώντας ανυποψίαστοι στην αχλύ μιας υλιστικής καθημερινότητας, που μας απο-πνευματοποιεί! Γιατί, όπως γράφει στα Ασκητικά του, ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: Είναι άλλο να κοιτάζεις νοσταλγικά από την περιφραγμένη αυλή τον ουρανό… σαν φυλακισμένο πετεινάρι, κι’ άλλο να βλέπεις απ’ τον ουρανό τον κόσμο… σαν ελεύθερος αετός!…

Το εξώτερο αισθητηριακό μας σύστημα υπόκειται σε αθέμητες φθορές κι’ αλλοιώσεις… που αμβλύνουν βαθμιαία, κατά την ενηλικίωσή μας, την λειτουργική οξύτητα όλων των αισθήσεων. Η φυσική παρακμή της γήρανσης του σωματικού οργανισμού, υποβαθμίζει κι’ εξασθενεί τις αισθήσεις μας έως καταρρεύσεως… χωρίς ουσιαστικά περιθώρια διορθωτικών παρεμβάσεών μας! Ωστόσο, οι εσώτερες αισθήσεις μας δεν ‘υποχρεώνονται’ να έχουν την ίδια παρακμαστική πορεία. Αντιθέτως, μάλιστα, αν το θελήσουμε (επειδή, έτσι το όρισε ο Πλαστουργός Θεός μας: να ξεκινάει -ως βούληση- από την δική μας φιλόθεη και θεοφιλή προαίρεση… και μόνον υποστηρικτικά από την δική Του ζωτική Χάρη!) μπορεί να ισχύσει μια ‘αντιστρόφως ανάλογη’ φορά εξέλιξης των πραγμάτων: «Ει και ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται… αλλ’ ο έσωθεν (άνθρωπος) ανακαινούται ημέρα και ημέρα…» (Β’ Κορ. 4, 16)!

ΠΩΣ μπορούμε (απορία ‘ρητορική’ που εκφράζει διερωτηματικά μια βεβαιότητα: ότι, απλούστατα, ΔΕΝ μπορούμε!) να ετοιμαστούμε κατάλληλα για την αιωνιότητα και την συμμετοχή μας στο επικείμενο μεγαλειώδες ‘κοντσέρτο’ της Αιώνιας Ζωής… όταν, ενόσω προανακρούεται το ‘πρελούδιο’ του εφήμερου βίου, εμείς χαζεύουμε’ κι’ απροσεκτούμε… με ενασχολήσεις άσχετες προς τον υπέρτατο κι’ υπερκόσμιο σκοπό μας;! Επιλέγοντας ανόητα να διευρύνουμε -αντί να περιορίζουμε ευφυώς!- τις ‘προκλήσεις’ στις οποίες εκτιθέμεθα… κι’ απ’ τις οποίες παρασυρόμαστε και χανόμαστε μέσα στην ομίχλη της ματαιότητας, όπως οι συντριπτικά περισσότεροι συνάνθρωποί μας, πώς είναι δυνατό να βαυκαλιζόμαστε ότι… «Εμείς -παρά ταύτα- θα τα καταφέρουμε…» εκεί, όπου ΟΛΟΙ οι άλλοι αποτυγχάνουν…;! 

Μήπως, μια ‘αντίστροφη αναλογία’ [ 10 ] ακολουθεί, τελικά, την σχέση των παρόντων… προς τα μελλοντικά…; των προσκαίρων… προς τα ατελεύτητα…; των εγκοσμίων… προς τα υπερκόσμια…; Μήπως, όσο λιγότερα είναι τα κινδυνώδη ‘ρίσκα’ που παίρνουμε κατά την διάρκεια του παρόντος βίου (ρίσκα… με επιπόλαιες επιλογές, που μπορεί να διακυβεύσουν πράγματα μοναδικά κι’ ανεπανάληπτα στους αιώνες!), τόσο ευκολότερα, πληρέστερα κι’ ασφαλέστερα μπορούμε να ετοιμαστούμε για την αιωνιότητα, προς την οποία βαίνουμε;! Μήπως θά ΄πρεπε να υιοθετήσουμε το λαμπρό υπόδειγμα σύνεσης των εγκύων γυναικών που, σε κάθε περίπτωση, διαμορφώνουν με υπευθυνότητα έναν τρόπο ζωής ‘συμβατό’ με τους όρους ασφαλείας… έναντι του κινδύνου διακοπής της κυοφορίας τους και αποβολής…;!

Ο επίγειος βίος είναι ένα τεράστιο ‘επενδυτικό κεφάλαιο’ που μας προσφέρεται ως μία, μοναδική στους αιώνες των αιώνων κι’ ανεπανάληπτη, ‘επιχειρηματική ευκαιρία’ η οποία μπορεί να αποφέρει κέρδη απροσμέτρητα κι’ αιώνια! Ωστόσο, εμείς οι αφελείς -με πρώτον εμένα- ξοδεύουμε άσκεφτα το ‘κεφάλαιο’ αυτό σε εφήμερες καταναλωτικές σπατάλες… ή και ‘μικρο-εμπορικές’ συναλλαγές, με ‘επενδυτική’ επιπολαιότητα: ανώριμη δηλ. διαχείριση ενός ‘μικροκοσμικού’ παρόντος… που διακυβεύει ένα μέλλον ‘μακροκοσμικό’…! Διότι, όπως διδάσκει ο Σωτήρας μας: «Τί ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει… την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή…; Ή τί δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού…;!» (Ματθ. 16, 26).

Η αμαρτία επενεργεί στην ψυχή, όπως η… ‘νυχτερίδα-βαμπίρ’ πάνω στο σώμα, με το οποίο έρχεται σε επαφή: ‘γεωτρυπά’ στο σημείο όπου θα εισαγάγει την ‘αντλία’ για την… κλοπιμαία εξαίρεση του αίματος, κι’ αμέσως εγχέει στην ανοιχτή πληγή μια νευροτοξίνη που μουδιάζει/ναρκώνει το σημείο της ‘γεώτρησης’ ώστε η άντληση του αίματος να γίνει ανώδυνα… γι’ αυτό κι’ ανυποψίαστα από το θύμα! Έτσι, το θύμα που υφίσταται την ληστρική αφαίμαξη δεν αισθάνεται ότι αιμορραγεί (ότι του κατακλέβουν το αίμα…) γι’ αυτό και δεν αντιδρά διακόπτοντας την υπεξαίρεση του αίματός του, αφού την πάσχει ανεπίγνωστα και ασυνείδητα. Θα το αντιληφθεί λίγο αργότερα, όταν θα έχει αρχίσει να… ζαλίζεται, επειδή άρχισε να του πέφτει ο δείκτης του Αιματοκρίτη!… [ 11 ]

Πίσω από κάθε εμπαθή ‘ροπή’ του νου και της καρδιάς μας, κρυμμένο επιμελώς ένα πνεύμα πονηρό (δαιμόνιο) λυσσάει ‘ορκισμένο’ ν’ ανακόψει, με κάθε τρόπο, τον δρόμο μας προς τον Χριστό! Προσφιλές του επιτήδευμα να μας… ‘εμπνέει’ αδιάκοπα, λογισμούς κι’ αισθήματα εμπαθή κι’ αμαρτωλά, που πικραίνουν και παροργίζουν τον Αγαθό και Αγνό Κύριό μας! Ας ΜΗΝ ‘αφεθούμε’ αναντίδραστα στα υποβαλλόμενα αυτά… ‘περιττώματα’ των δαιμόνων! Ας αντισταθούμε δυναμικά… κι’ ας ΜΗΝ αποδεχτούμε παθητικά την… ‘αφόδευσή’ τους μέσα στο «Άγιο Βήμα» του ανθρώπου – τον νου και την καρδιά μας! Επειδή, αυτά (αμφότερα) έχουν αποκλειστικό προορισμό να ετοιμαστούν (καθαρθούν…) προκειμένου να γίνουν ‘θρόνος’ ιερός και αιώνιος του Αγίου Τριαδικού Θεού μας…!

Το ανωτέρω ‘φλέγον’ θέμα της ‘παθητικής στάσης’ μας (τόσο ως προς την δαιμονική… ‘αφόδευση’ πνευματικών ‘περιττωμάτων’ -κακών λογισμών και κακών αισθημάτων- μέσα μας, όσο κι’ ως προς την δική μας αμέλεια για άμεση ‘αποκομιδή’ των τοξικών αυτών αποβλήτων…) δημιουργεί σοβαρά προβλήματα ψυχο/σωματικής μας υγιεινής! Γιατί, δεν είναι μόνο το ίδιο το γεγονός της (ανεμπόδιστης εκ μέρους μας) συσσωρευτικής στοίβαξης των δαιμονικών απορριμμάτων εντός μας! Είναι κι’ η περαιτέρω επιδειχθείσα δική μας αμέλεια, για ταχύτατη αποκομιδή τους (μέσω του Μυστηρίου της Μετανοίας κι’ Εξομολογήσεως) κι’ ασφαλή απόρριψή τους στην ‘χωματερή’ του Θεϊκού Ελέους: στην άπειρη ευσπλαγχνία της Πατρικής Του συγχωρητικότητας…!

Ακόμα κι’ αν υποτεθεί, ότι ο εύσπαγχνος Θεός μας θα επιδείξει Πατρική συγκατάβαση κι’ αμνήστευση (όταν/αν μετανοήσουμε) για τις προσωπικές μας εμπαθείς κι’ αμαρτωλές συμπεριφορές και πράξεις… που μας χωρίζουν από την αγνή και αναμάρτητη Αγάπη Του· ακόμα κι’ αν η Αγάπη Του θ’ αναγνωρίσει ως μέγα ελαφρυντικό στην πτωτικότητά μας, την ισχυρή γονιδιακή επιρροή κι’ επιβάρυνση που τυχόν υφίσταται η ψυχο/σωματική μας ύπαρξη, από το (αδιάγνωστο) προγονικό μας παρελθόν· ακόμα κι’ έτσι… η υπευθυνότητα για έγκαιρη αποκομιδή των πνευματικών μας απορριμμάτων στην χωματερή του Θεού, είναι αποκλειστικά δική μας υπόθεση κι’ εντελώς προσωπική μας ευθύνη! Κι’ αυτή μας η ανευθυνότητα δεν είναι κάτι που ‘μπορεί’ να συγχωρηθεί ως παράλειψη εξ αδυναμίας, αλλά κάτι που ‘πρέπει’ να διορθωθεί ως δική μας εγκληματική αμέλεια… εις βάρος των ψυχών μας, και να θεραπευτεί ως παθολογία… που διακυβεύει έως και απώλεια ψυχής!…

Υπάρχουν δύο σοβαροί λόγοι-παράγοντες της πνευματικής μας ζωής, που πρέπει να διερευνηθούν από έμπειρο Πνευματικό Ιατρό, γιατί εγείρουν τεράστιο θέμα ενδεχόμενης βαρειάς υπονόμευσης της πνευματικής μας υγείας… και συναφούς αναγκαιότατης θεραπευτικής αγωγής των θανάσιμα αρρώστων ψυχών μας: α) η χρονική διάρκεια κατά την οποία εκτέθηκαν οι πνευματικοί μας ‘πνεύμονες’ στις τοξικές αναθυμιάσεις [ 12 ] των αμαρτιών μας και των παθών… την έγκαιρη αποκομιδή των οποίων καθυστερήσαμε ή παραλείψαμε τελείως να επιμεληθούμε, κι’ έτσι δηλητηριαστήκαμε επικίνδυνα… και β) ο βαθμός μολυσματικής επιβάρυνσης (δηλητηρίασης) που έχει υποστεί ολόκληρος ο ‘υδροφόρος ορίζοντας’ της ψυχής μας, από τα πνευματικά μας ‘τοξικά απόβλητα’… πριν αυτά αποκομισθούν -με ειλικρινή Μετάνοια κι’ Εξομολογητική συντριβή- κι’ απορριφθούν στην ‘χωματερή’ του Θεϊκού Ελέους…! 

Στην πνευματική εν Χριστώ ζωή, άλλα απ’ τα λάθη μας χρειάζονται συγχώρηση… κι’ έτερα χρήζουν θεραπείας! Τα αμαρτωλά ολισθήματά μας στην καθημερινότητα, και τις ενοχές που συσσωρεύουμε στην συνείδησή μας, όταν τα εξομολογούμεθα με πνεύμα μετανοίας και συντριβής σε Ιερέα Πνευματικό που έχει από τον Θεό την πνευματική εξουσία του «δεσμείν και λύειν αμαρτίας» (Ματθ. 18, 18), συγχωρούνται και παύουν να υφίστανται! Αποκομίζονται δηλ. στην ‘χωματερή’ του Θεού… όπου και καίγονται στο Πυρ της Θεϊκής συγχωρήσεώς Του, παύοντας να επιβαρύνουν τις ψυχές μας. Τα πάθη, όμως, που ενσωματώσαμε στις ψυχές μας με τις άπειρες αμαρτητικές μας επαναλήψεις, δεν χρειάζονται ‘συγχώρηση’ αλλά θεραπεία…! Μια θεραπεία πνευματική… που, ανάλογα με το πόσο έχουν χρονίσει τα πνευματικά ‘οιδήματα’ μέσα μας, επιμηκύνεται λιγότερο ή περισσότερο, προκειμένου να οδηγήσει τελικά στην πλήρη ίαση και υγεία της ψυχής.

Ακόμα ‘ακούω’ να ηχούν στ’ αυτιά μου, σαν νά ΄ταν μόλις χθες… κι’ ας έχουν περάσει 40+ χρόνια, τα βαρυσήμαντα λόγια ενός σοφού ανθρώπου, μεγάλου Ιατρού και διεθνούς φήμης Δασκάλου της Ιατρικής, Καθηγητού Νευρολογίας και Ψυχιατρικής του ΑΠΘ, του μακαριστού κ. Σταύρου Μπαλογιάννη (+2023), να ομολογεί σε διάλεξή του (1982) μέσα στο Μεγάλο Αμφιθέατρο της Νομικής, ότι: «Είναι πράξη υψηλής ευφυίας… το να σπεύδει κανείς τακτικά, να εξομολογείται ταπεινά σε έναν Ορθόδοξο Πνευματικό Ιερέα τα κρίματά του! Με μια τόσο απλή πράξη… απολαμβάνει μια εσωτερική γαλήνη και αγαλλίαση, που δεν θα μπορούσε να του την χαρίσει κανένας Ψυχίατρος και κανένας ψυχολόγος στη γη…»!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.

—————————————————

[ 1 ] «Μη γίνεσθε παιδία ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε, ταις δε φρεσί γίνεσθε τέλειοι!» (Α’ Κορινθ. 14, 20)

[Δηλαδή: Να μιμείσθε τα νήπια μόνο στην ψυχική ακακία, όχι και στην νοητική ελαφρότητα! – Ή άλλως: Να γίνεσθε άκακα νήπια… κι’ όχι ξεμωραμένα γεροντάκια!]

[ 2 ] Ο Πλανήτης μας κι’ εμείς που ζούμε πάνω του, στροβιλιζόμαστε ιλιγγιωδώς μέσα στο αβυσσαίο χάος, με μια ταχύτητα… ‘υπερηχητική’ (1.670 χλμ./ώρα), δεδομένου ότι ο ήχος τρέχει με ταχύτητα 1.235 χλμ./ώρα, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε καθόλου – λόγω της συμπαρασυρόμενης Ατμόσφαιρας, από την μαγνητική έλξη της Γης!

[ 3 ] Σημειώνονται εδώ αμφότερες οι αιτίες, Πάθη και Ένστικτα, που αλλοιώνουν την αρχέγονη (παρθενική) κατάσταση της ανθρώπινης ψυχής. Τα μεν Ένστικτα νοούμενα ως ‘κληρονομικά’ (μέσω αναπόφευκτης γονιδιακής μεταφόρτωσης από τους προγόνους στους απογόνους), τα δε Πάθη ως επίκτητα (μέσω της συνειδητής ή ασυνείδητης καλλιέργειας εντός μας, αμαρτωλών συνηθειών και έξεων που εκμαυλίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, καθιστώντας την πνευματικά ασθενή… και ψυχο/σωματικά ευάλωτη στις δόλιες δαιμονικές μεθοδεύσεις.

[ 4 ] Ο Μέγας Άγιος της Αιγυπτιακής ερήμου του 4ου αιώνα (+395 μ.Χ.), Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, περπατώντας κάποτε στην έρημο… σκόνταψε πάνω σε ένα ανθρώπινο κρανίο που είχε μισοξεθαφτεί, και σταμάτησε με σεβασμό μπροστά στον άγνωστο νεκρό… του οποίου το γυμνό κρανίο μόλις είχε άθελά του κλωτσήσει. Με την Θεία Χάρη, που είχε άφθονη επάνω του, και την δύναμη της προσευχής του… άρχισε να ‘μιλάει’ στο κρανίο, απευθυνόμενος στον άγνωστο νεκρό που αυτό αντιπροσώπευε. Το ξερό κρανίο απαντούσε κανονικά στις ερωτήσεις του Οσίου, με την Χάρη του Θεού, πληροφορώντας τον ότι ανήκε σε έναν ειδωλολάτρη που είχε πεθάνει πάμπολλα χρόνια πριν και το σώμα του είχε ταφεί στην άμμο της ερήμου, και ότι η ψυχή του βασανιζόταν στην φρικτή κόλαση των αμετανοήτων…! Το κρανίο ευχαρίστησε τον Όσιο Μακάριο για την παρηγορητική δροσιά… που στέλνει, με την Χάρη του Θεού, στην κόλαση και στους κολασμένους, κάθε φορά που προσεύχεται με συμπόνοια για τις αμετανόητες ψυχές που βασανίζονται εκεί…!

[ 5 ] Ως ‘μεταπτωτική κατάσταση’ της ανθρώπινης φύσης… ορίζεται η πνευματική πολυ-παθολογία της ανθρωπότητας, που προέκυψε αμέσως μετά την αρχέγονη παράβαση του Θείου Νόμου, και την έκπτωση του πρώτου ανθρώπου από την Αγάπη και Κοινωνία του Πλαστουργού του. Μεταπτωτικά, λοιπόν, η ανθρώπινη φύση εμφανίζει -μαζί με τον ίδιο τον θάνατο- κι’ ένα άπειρο πλήθος ψυχο/σωματικών ασθενειών που βασανίζουν τους ανθρώπους κάθε εποχής, διαχρονικά, από κτίσεως κόσμου, και τις οποίες ασθένειες δεν μπορεί να θεραπεύσει -παρά μόνο ελάχιστες… μόνο ελάχιστα- η αλαζονική… σύγχρονη Ιατρική επιστήμη!

[ 6 ] Η συχνή -υπό αυστηρές προϋποθέσεις ετοιμασίας και ευλογίας Πνευματικού!- Κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων του Σωτήρος Χριστού, ως πράξη ‘διατροφική’ της ψυχής στηρίζεται σε ‘δικαιωματική’ βάση: να μπορούν δηλ. οι Πιστοί όταν ‘πεινούν και διψούν’ τον Χριστό, να τρέφονται ζωτικά με το Σώμα και Αίμα της Εσταυρωμένης Παναγάπης! Ωστόσο, αυτό, διερμηνεύεται από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας με την βαρύτητα μιας σωτήριας… υποχρέωσης, η τακτική διεκπεραίωση της οποίας διακυβεύει την πνευματική ασφάλεια ή ανασφάλεια, αντίστοιχα, των Πιστών! Είναι χαρακτηριστική η σχετική αποκάλυψη που κάνει ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος: Σε κάποια νεαρή κοπέλα που είχε δαιμονιστεί… και την είχαν πάει οι γονείς της στον Άγιο του Θεού για να την θεραπεύσει, αφού την θεράπευσε θαυματουργικά, της είπε· «Να ξέρεις, κόρη μου, ότι δαιμονίστηκες… επειδή δεν Κοινώνησες επί πέντε συνεχόμενες Εβδομάδες…»!

[ 7 ] Νομίζουμε ότι ‘γνωρίζουμε καλά’ τον εαυτό μας… κι’ εκείνος -ο εαυτός μας- αποδεικνύεται κάποτε ένας άγνωστος, μέσα μας, ένας ξένος… του οποίου την (αθέατη) ‘σκοτεινή πλευρά’ αγνοούσαμε τελείως, κι’ όταν μας αποκαλυφθεί… περιπίπτουμε σε απόγνωση! Ομοίως, θεωρούμε ότι ‘γνωρίζουμε καλά’ κι’ όλους τους άλλους ανθρώπους -συχνά, πολυαγαπημένους!- που περιβάλλουν την μοναχικότητά μας, στον συγγενικό ή φιλικό μας περίγυρο, με πληθωρικές… αλλ’ επίπλαστες εκδηλώσεις δήθεν φιλοστοργίας, που αποσκοπούν σε ιδιοτελείς σκοπιμότητες…! Κι’ αυτοί, ατυχώς, αποκαλύπτονται συχνά στο θέατρο της ζωής… ότι είναι οι… «δικοί μας ξένοι», οικείοι μας πλασματικά… κι’ όχι πραγματικά! Είναι «αυτοί που ζουν κοντά μας…» μα, τελικά, είναι «οι πιο μακρυνοί…»! [ https://www.youtube.com/watch?v=orWxoMufG8w ]

[ 8 ] «Ταχύ προκαταλαβέτωσαν ημάς οι οικτιρμοί Σου, Κύριε, ότι επτωχεύσαμεν σφόδρα!…» (ψαλμός 78, 8)

[ Δηλαδή: Ας μας προλάβουν γρήγορα, από την απώλεια που μας απειλεί, Κύριε, οι Πατρικοί Σου οικτιρμοί… γιατί έχουμε πτωχεύσει υπερβολικά, σε πνευματικότητα…]

[ 9 ] Στον παρόντα βίο, οι ‘γέφυρες’ που μας διασυνδέουν επικοινωνιακά με τον έξω από εμάς κόσμο, είναι οι 5 αισθήσεις (όραση-ακοή-όσφρηση-γεύση-αφή). Ο πάνσοφος Θεός και Δημιουργός μας ευδόκησε, ώστε η λειτουργία των αισθήσεών μας να είναι προστατευμένη κι’ ασφαλής, τόσο για τους ιδιοχρήστες των αισθήσεων όσο και για τις ίδιες τις αισθήσεις! Έτσι, αν συμβεί λ.χ. να δούμε ξαφνικά κάτι ‘αβάσταχτα’ άσχημο… μπορούμε, κλείνοντας τα βλέφαρα, ν’ αποφύγουμε το αποτρόπαιο θέαμα. Αν πάλι δεν μπορούμε να αντιδράσουμε με… πτώση των βλεφάρων, και η ‘ηλεκτρική τάση’ του συγκλονισμού που μας διαπερά είναι μεγαλύτερη αυτής που αντέχει το ευαίσθητο κύκλωμα των εγκεφαλικών μας νευρώνων, η ‘ασφάλεια’ του μυαλού ‘πέφτει’ και λιποθυμούμε… για να προστατευτεί το μυαλό από μια ενδεχόμενη παράκρουση!…

Για τα μακάρια πνεύματα που θα εισέλθουν στην Βασιλεία του Θεού, δεν θα υπάρχει εκεί τίποτε άσχημο κι’ αποκρουστικό… κακόβουλο κι’ απειλητικό… που να υποβάλει σε δοκιμασία τα ‘αντανακλαστικά’ τους. Για εκείνους, όμως, που θα επιλέξουν να παραμείνουν έξω… δεν θα υπάρχει λ.χ. καμμία πνευματική ασφάλεια από την σαδιστική λύσσα των δαιμόνων… όπως και καμμία ‘αισθητική προστασία’ απ’ την τερατόμορφη ασχήμια τους! Συνεπώς, εκείνοι που θα μείνουν έξω… θά ΄ναι αναγκασμένοι να ‘τρώνε στη μούρη’ (κατά την ιδιάζουσα έκφραση των νέων) αυτή την φρίκη… αδιάκοπα, χωρίς ‘επιλογή’ αποστροφής του βλέμματός τους! Κι’ ενώ εδώ, σε αυτό τον κόσμο, ευδόκησε ο Θεός να μην αντικρύζουμε ποτέ την φρικαλέα όψη των δαιμόνων (για να μην ‘σαλέψει’ το μυαλό μας!), εκεί… έξω από την Βασιλεία του Φωτός, θα είμαστε υποχρεωμένοι να την υφιστάμεθα αναπόδραστα… κι’ ατελευτήτως αδιάκοπα…!

[ 10 ] Αντίστροφη αναλογία: Αντιστρόφως ανάλογα ονομάζονται δύο μεγέθη που, όταν αυξάνεται το ένα κατά μια συγκεκριμένη ποσότητα, μειώνεται το άλλο κατά μία άλλη ανάλογη ποσότητα.

[ 11 ] ‘Νυχτερίδα-βαμπίρ’ : ένα είδος νυχτερίδας, που τρέφεται αποκλειστικά με αίμα θηλαστικών! [ https://www.in.gr/2022/03/28/in-science/episthmes/pos-oi-nyxterides-vampir-ekselixthikan-na-zoun-aima/ ]. Εδώ, ας θυμηθώ δύο θαυμάσιους στίχους από ένα υπέροχο ποίημα -ΜΟΙΡΑΙΟ ΛΑΘΟΣ- της καλής φίλης και εν Χριστώ αδελφής Ελένης Ζιώγα (ευρέως γνωστής καλλιτέχνιδος, Ποιήτριας/Τραγουδοποιού και καταξιωμένης Σεναριογράφου/Ηθοποιού), που μιλάει για «Μια νυχτερίδα με βελούδινα φτερά» η οποία έσμιξε ‘φιλικά’ με την παθητική ηρωίδα του ποιήματος, αποκρύπτοντας κατ’ αρχήν κι’ αποκαλύπτοντας εν συνεχεία, συμπεριφορικά, τον λόγο της ‘φιλικής’ της προσέγγισης: «Μα όσο μεγάλωνε η χαρά κι’ η όρεξή της… τόσο χαμήλωνε ο δικός μου αιματοκρίτης…»!

[ 12 ] Προ καιρού, όντας κλινήρης για λίγες μέρες από ένα οσφυαλγικό πρόβλημα, είχα την ευκαιρία να ανιχνεύσω, κατάπληκτος, μια ασυνείδητα ‘προσαρμοστική’ συμπεριφορά της όσφρησής μου, απέναντι σε… αποφορά δυσωδίας! Εξηγώ πως: τα λεμόνια που έστυβα και είχαν στοιβαχτεί σε σωρό, είχαν ξεκινήσει ν’ αποσυντίθενται… οπότε και ν’ αναδίδουν σήψη…! Οι πρώτες ώρες αποφοράς… έως κι’ όλη η επόμενη μέρα, κύλησαν μέσα σε έντονη δυσανεξία! Επειδή, όμως, λησμονούσα ν’ αποκομίσω τα απορρίμματα… παρέμενα ένας ‘παθητικός παρατηρητής’ της αταξίας…! Έχοντας ανεχτεί (αρχικώς, ανυπόφορα… και βαθμηδόν προσαρμοστικά!) την σηπτική δυσωδία τις 2 πρώτες ημέρες της αποσύνθεσης, παρατήρησα με έκπληξη ότι: το πρωί της 3ης ημέρας ενοχλούμην λιγότερο, και το βράδυ της ίδιας ημέρας έμεινα ανενόχλητος εντελώς. Η αποφορά (που συνέχιζε να υπάρχει στον χώρο…) δεν ήταν πλέον αντιληπτή απ’ την όσφρησή μου! Είχε επέλθει βαθμηδόν απόλυτη ‘εξοικείωση’ με την δυσωδία… ώστε να μη ενοχλούμαι πλέον από την ‘συνύπαρξη’ μας…!