«Το Πνεύμα όπου θέλει πνει… και την φωνήν Αυτού ακούεις… αλλ’ ουκ οίδας πόθεν έρχεται και πού υπάγει…» (Ιωάν. 3, 8).
Δηλαδή: Το Πανάγιο Πνεύμα ‘πνέει’ αυτεξούσια όπου Αυτό θέλει… κι’ ενώ ακούς το λεπτό Του ‘θρόϊσμα’ καθώς διέρχεται σαν ‘άνεμος’ Ενεργειακός… αγνοείς από ΠΟΥ (από ποιά ψυχή;) έρχεται… και ΠΟΥ (σε ποιά ψυχή;) πηγαίνει…!
Δεν ήταν στις προθέσεις μου ν’ ‘αγγίξω’ (όχι άμεσα, τουλάχιστον) το θέμα αυτό. Επειδή, όμως, το Άγιο Πνεύμα -που σήμερα γιορτάζουμε- είναι εκείνη η Ζωοποιός Ενέργεια, που (εν μέσω άλλων) ευλογεί και γονιμοποιεί την ‘ατεκνία’ των ψυχών μας, μεταβάλλοντάς την σε ευτεκνία και καλλιτεκνία… αποφάσισα ν’ ασχοληθώ μ’ αυτό σήμερα, ζητώντας από τον Παράκλητο την φώτιση…! Είναι ένα θέμα δύσκολο, που συνιστά αιτία… ψυχικού μαρασμού και χρόνιας θλίψης (κατάθλιψης;) για πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι δεν μπορούν να βρουν απαντήσεις ευκρινείς και πειστικές (τεκμηριωμένες, μάλιστα, επάνω στα συγγράμματα των Αγίων Πατέρων) στην περιρρέουσα πυκνή ‘ομίχλη’ των αυθαιρέτων γνωμών και απόψεων.
Αναζητώντας ένα σημείο εκκίνησης… φέρνω στη σκέψη μου δύο διαφορετικά ‘χαμόγελα’ που ανιχνεύω σε πρόσωπα αγαπημένων μου ψυχών: α) ένα ‘χαμόγελο’ σιωπηλής μελαγχολίας ατέκνων γυναικών που δεν μπόρεσαν, όπως λαχταρούσαν, να γίνουν βιολογικές μάννες… και το βιώνουν τραυματικά σε όλο τους τον βίο… και β) ένα ‘χαμόγελο’ αυτάρεσκης ικανοποίησης… ευτέκνων γυναικών, που πιστεύουν ότι «τα κατάφεραν καλά» στο θέμα της τεκνοποίησης, μόνον επειδή γεννοβόλησαν ένα… δύο… τρία… ή περισσότερα παιδιά, χωρίς να τις απασχολεί ΑΝ τα τέκνα τους είναι… υποψήφιοι κληρονόμοι της Βασιλείας του Φωτός… ή υποψήφιοι κληρονόμοι του αιώνιου Σκότους! Να είχε, τάχα, αυτό στον νου του ο Άγιος Παΐσιος… όταν, με σαφές υπονοούμενο άδηλης δοκιμασίας (…) αναφερόταν στην ευτεκνία και ατεκνία: «Όσοι έχουν παιδιά, να τα χαίρονται… κι’ όσοι δεν έχουν παιδιά, να χαίρονται…»;!;
Μια αποκλειστικά ‘βιολογική’ θεώρηση της ύπαρξής μας (θεώρηση, που δεν εξαντλεί -ούτε καν αγγίζει ξώφαλτσα- τις απροσμέτρητες οντολογικές διαστάσεις της ανθρώπινης, ‘θεοπρεπούς’ μεγαλειότητας!) έχει επιβάλει στο ‘σαρκικό’ μυαλό μας κάποια ‘στερεότυπα’ ερμηνείας και κατανόησης του ανθρώπινου ‘προορισμού’. Στερεότυπα ‘ανδροκρατικής’ αντίληψης, που θέλουν λ.χ. μόνο για την γυναίκα το ‘προνόμιο της δοκιμασίας’ (δηλ. να συλλαμβάνει-κυοφορεί-γεννάει-γαλουχεί… με ό,τι όλ’ αυτά σημαίνουν σε ‘άχθος’ αγωνίας, οδυνών, κοπώσεως, απογνώσεως…)! Και τούτο, με την προϋπόθεση ότι θα φτάσει η γυναίκα σε γέννα υγιούς τέκνου, για να μπορεί ν’ αξιολογηθεί ως ‘εύτεκνη’ από την κοινωνία που την περιβάλλει! Άλλως, αν η κυοφόρος εμποδισθεί για κάποιο λόγο (άδηλες οι βουλές του Θεού!) από την γέννα τέκνου υγιούς… τότε εισπράττει: από έξω της την ‘ρετσινιά’ της ‘άγονης μήτρας’, κι’ από μέσα της… μια συγκατάβαση ίση με την αυταπαξίωση!
Ο Πανάγαθος Θεός, όμως, ένευσε στους δικούς Του ανθρώπους (Αγίους… προ Χριστού και μετά Χριστόν) να μας φανερώσουν, μέσα απ’ την Αγία Γραφή και τα θεοφώτιστα συγγράμματά τους, κάτι εντελώς αντισυμβατικό και ανατρεπτικό…! Ότι, δηλ. η κυρίως ΣΥΛΛΗΨΗ-ΚΥΟΦΟΡΙΑ-ΤΕΚΝΟΠΟΙΗΣΗ για την οποία έχει πλασθεί ο άνθρωπος (γυναίκα ή άνδρας, το ίδιο), και την οποία μπορεί και πρέπει να επιδιώξει, πάση θυσία, στον παρόντα βίο, είναι πρωτίστως ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ… και όχι σαρκική! Εξάλλου, ξεχείλισε πια η γη και η γέεννα… από δισεκατομμύρια ‘σαρκικών εκγόνων’ του Αδάμ! Ας φροντίσουμε, επιτέλους, με την ίδια προθυμία, να γεμίσει κι’ ο Ουρανός κι’ ο Παράδεισος… από Πνευματικώς αναγεννημένα εν Χριστώ «τέκνα Θεού… και συγκληρονόμους Χριστού» (Ρωμ. 8, 17)!
Η Αγία Γραφή, λοιπόν, μας εισάγει σε μια διαφορετική από την διαδεδομένη, εμφιλόσοφη και αντισυμβατική αντίληψη ‘υπαρξιακής δυναμικής’ (…) διδάσκοντάς μας, ότι: ο αγνός «Φόβος του Θεού» (#), όταν εδραιωθεί στην ψυχή του ανθρώπου, λειτουργεί όπως ακριβώς ένα πνευματικό ‘σπερματοζωάριο’ : γονιμοποιεί δηλ. το ‘ωάριο’ της Αγάπης για τον Θεό μέσα στη ‘μήτρα’ της ανθρώπινης ψυχής, κι’ αυτή ‘συλλαμβάνει’ και ‘κυοφορεί’ -καθ’ όλο το ‘εννεάμηνο’ (= ισοβιότητα) της επίγειας ζωής- το υπό οργανική διαμόρφωση νοητό ‘έμβρυο’ της εις Χριστόν Πίστεως, που θα ‘γεννηθεί’ την ώρα του πνευματικού ‘τοκετού’ ως «Πνεύμα Σωτηρίας»…! [##]
Κάθε Ορθόδοξη Χριστιανική ψυχή, λοιπόν, αφού ‘συλλάβει’ από τον γόνιμο «φόβο του Θεού» [###], αρχίζει να ‘κυοφορεί’ μέσα της τον καρπό της Πίστεως και του Έρωτά της προς τον Χριστό! Αυτό το ιερό ‘έμβρυο’ καθώς αναπτύσσεται μέσα στην θαλπωρή και ασφάλεια του ‘αμνιακού σάκκου’ της Πίστης… εμπνέει στην ‘έγκυο ψυχή’ μια ακραία υπευθυνότητα και επαγρύπνηση, απέναντι στο ‘κυοφόρημά’ της! Η δε ψυχή, νοιώθοντας ακριβώς «ως η ωδίνουσα εγγίζει του τεκείν…» (Ησαίας 26, 17), δηλ. όπως η έγκυος που κοιλοπονάει κοντεύοντας να γεννήσει, σπεύδει να εξασφαλίσει στο ‘κυοφόρημα’ τις πιο ιδανικές και ασφαλείς συνθήκες αναπτύξεως και γεννήσεώς του! Ο,τιδήποτε θα μπορούσε να εκθέσει σε κίνδυνο σοβαρών επιπλοκών την ιερή αυτή ‘εγκυμοσύνη’ της ψυχής, απειλώντας την επιβιωσιμότητα του ‘εμβρύου’, αντιμετωπίζεται από την ‘κυοφόρο’ αμείλικτα!
Κάθε εγκυμονούσα φύση, αποζητά ένα ήσυχο και προστατευμένο περιβάλλον, ώστε το κυοφορούμενο ν’ αναπτυχθεί ομαλά και ακίνδυνα. Ακριβώς έτσι, κάθε ‘εγκυμονούσα ψυχή’ αίρεται στο ύψος των ‘μητρικών ευθυνών’ της, απέναντι στο ‘σπλάγχνο’ της, και δεν φροντίζει για τίποτ’ άλλο, παρά μόνο για την αίσια έκβαση της ιερής αυτής ‘κυήσεώς’ της! Γι’ αυτό και προσπαθεί, με κάθε τρόπο, να διέλθει ήσυχα-γαλήνια-προσεκτικά… και χωρίς επικίνδυνες αναστατώσεις, το ευαίσθητο κι’ ευπαθές ‘κυοφορητικό εννεάμηνο’ της παρούσας ζωής, προστατεύοντας τον ιερό ‘καρπό’ αυτής της εγκυμοσύνης, από κάθε δυνητική απειλή εξωτερικών κινδύνων ή εσωτερικών επιπλοκών κυήσεως… που θα μπορούσε να διακυβεύσει μια, τυχόν, ακούσια ‘αποβολή’ ή μία ηθελημένη ‘άμβλωση’ του ιερού ‘κυοφορήματος’ της…!
Δυστυχώς, η περιοριστικά στενή έννοια της σαρκικής τεκνογονίας – από την μία πλευρά, και η απεριόριστα ευρεία έννοια της πνευματικής μητρότητας – από την άλλη, ως μεγέθη ουσιωδώς αντιθετικά, τελούν σε μία μεγίστη εννοιολογική σύγχυση… τέτοια, που ατιμάζει και την ίδια την μητρότητα, προσβάλλοντας και τον Θεό για την ατεκνία… καθώς τη ‘δείχνει’ ως δικό Του ‘σφάλμα’ πλαστουργικό! Στα πλαίσια αυτής της σύγχυσης… κάθε θηλαστικό (από τα λογικά έως τα άλογα) που συμβαίνει να γεννά βιολογικά, επαινείται επιπόλαια ως ‘ευλογημένο’… ενώ κάθε άλλο που απομένει σαρκικά άτεκνο (για λόγους που μόνο ο Θεός γνωρίζει) κακολογείται, ανόητα… άσκεφτα… και προσβλητικά, ως ‘κατηραμένο’…!
Το αποκαλυπτικά ΜΗΤΡΙΚΟ φίλτρο αγάπης δεν είναι καθόλου ‘αυτονόητο’ ή ‘δεδομένο’ για κάθε γυναίκα που τίκτει. Ούτε όλες οι γυναίκες που τεκνοποιούν, καθίστανται ‘αυτόματα’ ΜΑΝΝΕΣ, στο μεγαλείο εκείνο… όπου ο Θεός τις καλεί! Πρέπει να ζητήσουν «επί τούτω» από τον Θεό να ‘ξεκλειδώσει’ μέσα τους το ΜΗΤΡΙΚΟ φίλτρο της εν Χριστώ αγάπης (κοινό, για γυναίκες και άνδρες!) που συνιστά Μέγα Χάρισμα του Θεού, τόσο για τις θήλεις όσο και τους άρρενες, που πρέπει να βγουν από τα στερεότυπα της ‘βιολογικής αντίληψης’ της τεκνογονίας, αν θέλουν να φωτιστούν και κατανοήσουν το μυστήριο της ασύγκριτα υπέρτερης πνευματικής τεκνογονίας… για την οποία -πρωτίστως- μας έχει πλάσει ο Θεός!
Οι ανδρώες ψυχές -κυρίως- είν’ αυτές που φαλκιδεύονται, στην πλειονότητά τους, μέσα στη ‘φαλλοκρατική’ αντίληψη της ‘επιβητορικής’ πλάνης, που ο Σατανάς κατάφερε να εδραιώσει στο ανδρικό μυαλό. Γιατί, ‘σκοντάφτοντας’ οι άρρενες πάνω στην ‘αρσενικότητα’ της βιολογικής ιδιαιτερότητάς τους… αδυνατούν να ‘δουν’ την πνευματική ‘θηλυκότητα’ των αΰλων τους ψυχών, διαμορφώνοντας την αντίληψη ότι αυτοί δεν… είναι ‘πλασμένοι’ για να συλλάβουν, κυοφορήσουν και γεννήσουν…, οπότε επιλέγουν να ζήσουν ξένοιαστα από τέτοιες σκοτούρες, και χωρίς βούληση ν’ αναζητήσουν και εύρουν ποτέ την πνευματική τους ‘θηλυκότητα’ (…), και να την αξιοποιήσουν, πραγματώνοντας την πνευματική γονιμότητα και ευτεκνία…!
Αλλά και οι γυναικείες ψυχές παγιδεύονται -ατυχώς- μέσα στη ‘μυωπική’ προσέγγιση της Μητρότητας και της Τεκνογονίας, όταν θεωρούν ότι είναι δήθεν μόνο ‘βιολογική’ υπόθεση… που τελειώνει οριστικά στα όρια της γονιμότητας ή υπογονιμότητας…! Έτσι, θεωρώντας άστοχα, πως: είτε συλλαμβάνοντας… είτε μη συλλαμβάνοντας, είτε κυοφορώντας… είτε μη κυοφορώντας, είτε γεννώντας… είτε μη γεννώντας παιδιά (με αποκλειστικά βιολογική διαδικασία), εξαντλούν εκεί: στην βιολογική τους ευτεκνία ή ατεκνία, την ΜΗΤΡΙΚΗ υπόθεση… χωρίς καμμία περαιτέρω πνευματική υποχρέωση της ψυχής τους να γίνει… ‘Θεο-τόκος’, δηλ. να συλλάβει… κυοφορήσει… και γεννήσει το κατ’ εξοχήν ‘Τέκνο’ που προσδοκά από κάθε άνθρωπο (άνδρα ή γυναίκα) ο Θεός: την έκλυση της ΜΗΤΡΙΚΗΣ Αγάπης…!
Είτε συμφωνούμε είτε όχι, η ψυχή μας είναι πλασμένη γένους… ΘΗΛΥΚΟΥ, και είναι προορισμένη από τον Θεό και Πλάστη μας, να γίνει ‘Θεο-τόκος’… κι’ αυτό είναι το πιο σημαντικό! Το να γίνει κανείς, απλώς, ‘ανθρωπο-τόκος’ δεν λέει τίποτα… Και τα σκυλιά γεννούν κουτάβια! Άρα, είναι βασική υποχρέωσή μας, να επιτρέψουμε στην ‘μήτρα’ της ψυχής μας να ΣΥΛΛΑΒΕΙ… ΚΥΟΦΟΡΗΣΕΙ…και ΓΕΝΝΗΣΕΙ το ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ μέσα της!… Και αλλοίμονο στον άνθρωπο που θα μείνει ‘άγονος’ από ΤΕΤΟΙΑ σύλληψη… ΤΕΤΟΙΑ κυοφορία… ΤΕΤΟΙΟΝ τοκετό… Ζωής! Και ΑΥΤΗ είναι, νομίζω, η πραγματικά ‘κατηραμένη’ από τον Θεό Α-ΤΕΚΝΙΑ: η στειρότητα και ακαρπία της Πνευματικής μας υπογονιμότητας…!
Ανεξάρτητα, λοιπόν, απ’ το βιολογικό μας φύλο, όλοι υποκείμεθα σε ουσιώδη υπαρξιακή ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ: να ‘συλλάβουμε’ πνευματικά… και να ‘κυοφορήσουμε’ προσεκτικά… και να ‘γεννήσουμε’ ακίνδυνα… και να ‘σπαργανώσουμε’ φτωχικά… στην ‘φάτνη’της καρδιάς’ μας το ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ, που θα νοηματοδοτήσει αλλιώς την έλευσή μας από την ανυπαρξία στην ύπαρξη… και τη διέλευσή μας από τον παρόντα βίο…! Επειδή, μπορεί ν’ αποκτήσαμε πολλά τέκνα… Αν, όμως, μεταξύ αυτών… πριν απ’ αυτά… και πάνω απ’ αυτά… δεν βρίσκεται το ΘΕΙΟ ΒΡΕΦΟΣ, δεν κάναμε απολύτως τίποτα! Διότι, μόνον ΑΥΤΗ η ‘τεκνογονία’ καθιστά τον άνθρωπο ΕΥΤΕΚΝΟΝ και ΚΑΛΛΙΤΕΚΝΟΝ… και, χωρίς ΑΥΤΗΝ, αυτός μένει όντως Α-ΓΟΝΟΣ… Α-ΤΕΚΝΟΣ… Α-ΚΛΗΡΟΣ… και απελπιστικά ΜΟΝΟΣ…!
Ένας ΚΑΚΟγηρος…
από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων
——————————
(#) «Ο φόβος Κυρίου αγνός, διαμένων εις αιώνα αιώνος…» (Ψαλμός 18, 10)
(##) «Διά τον φόβον Σου, Κύριε, εν γαστρί ελάβομεν, και ωδινήσαμεν, και ετέκομεν πνεύμα σωτηρίας…» (Ησαΐας 26, 9).
Δηλαδή: Εξ αιτίας του φόβου… μήπως εκπέσουμε από την Αγάπη Σου, Κύριε, συλλάβαμε εντός μας, και κοιλοπονήσαμε κυοφορώντας, και γεννήσαμε το πνεύμα της σωτηρίας…
[###] Ο ‘φόβος του Θεού’ με την έννοια ενός φόβου… πτώσης από το ύψος της Αγάπης!… (βλέπε ακριβώς παραπάνω: ##)
[####] Όταν έρθει η ώρα του πνευματικού μας ‘τοκετού’: η στιγμή δηλ. που θα βγούμε από τον παρόντα βίο, με τον θάνατο, και θα μπούμε στην αιώνια ζωή…
EU GDPR: Χρησιμοποιούμε cookies για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή online εμπειρία. Συμφωνώντας με την χρήση cookies αποδέχεστε την πολιτική χρήσης των δεδομένων σας.