Άγιον Όρος Άθω: Εορτάζοντας την Αγία Πεντηκοστή…

 Από την υμνολογία της Εορτής:

«Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ο πανταχού Παρών και τα πάντα πληρών, ο Θησαυρός των αγαθών και ζωής Χορηγός, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος, και σώσον, Αγαθέ, τας ψυχάς ημών.»

[ Δηλαδή: Επουράνιε Βασιλιά, Παρηγορητή των ψυχών, Πνεύμα της αλήθειας, Εσύ που βρίσκεσαι παντού και γεμίζεις τα πάντα, Εσύ που είσαι ο παμπολύτιμος άϋλος θησαυρός εκείνων που ζουν με αγαθότητα, Εσύ που είσαι ΖΩΗ και χαρίζεις ζωή… έλα και κατασκήνωσε μέσα μας, και καθάρισέ μας από κάθε ρύπο αμαρτίας, και σώσε τις ψυχές μας, Αγαθέ Κύριε. ]

Η Εορτή της Πεντηκοστής (δηλ. της ‘επηγγελμένης προθεσμίας’ των πενήντα ημερών από την Ανάσταση του Χριστού…) είναι η εκπλήρωση της ιερής υπόσχεσης του Αναστάντος και Αναληφθέντος Κυρίου μας, ότι: μέσα στην Πατρική Του προνόηση να μη μας αφήσει ορφανούς: «Ουκ αφήσω υμάς ορφανούς…» (Ιωάν. 14, 18), λίγες ημέρες μετά την Ανάληψή Του στους Ουρανούς, θα έστελνε στη γη τον «Παράκλητο», το Πανάγιο και Ζωοποιό Πνεύμα, για να μας παρηγορήσει, να μας χαροποιήσει και να μας «οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν…» (Ιωάν. 16, 13)! 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δοξάζει την «πανσθενουργό δεξιά» (δηλ. το πανίσχυρο ‘χέρι’) του Υψίστου Θεού, τον Ένα εκ των Τριών αδύτων «Ηλίων» της «Τρισηλίου Θεότητος», με την ακαταγώνιστη Ισχύ του Οποίου δημιουργούνται, συντηρούνται κι’ ευλογούνται τα σύμπαντα, από την αρχή της Δημιουργίας μέχρι την συντέλεια του χωρο/χρόνου. Το Πανάγιο Πνεύμα είναι η Γενεσιουργός Παντοδυναμία της Τριαδικής Θεότητος… που εκπορεύεται από την Γενεσιουργό Αιτία του Πατρός και διοχετεύεται μέσα από την Γενεσιουργό Χάρη του Υιού, προκειμένου να ευλογήσει, αγιάσει, φωτίσει και ζωογονήσει όλον τον ορατό και αόρατο κόσμο…!

Ο Θεός-Παράκλητος, εκπορευόμενος απο τον Θεό-Πατέρα… αποστέλλεται διά του Θεού-Υιού στον κόσμο, για να φανερώσει (όσο είναι ‘χωρητό’ στην ανθρώπινη νοητική αντίληψη…) το απόρρητο Μυστήριο της «Τρισηλίου Θεαρχίας»! Μέσα από υπερυφείς Παντουργικές Ενέργειες του Παναγίου Πνεύματος (ενέργειες που, άν και άκτιστες, είναι ‘μεθεκτές’ δηλ. μπορούν να γίνουν κάπως αντιληπτές από τις αισθήσεις μας) αποκαλύπτεται μερικώς η Παντοκρατορική Του Παντοδυναμία… ενώ η ‘Ουσία’ Του παραμένει ολικώς αμέθεκτη, απροσπέλαστη κι’ ακατάληπτη!

Ο «Ποιμενικός Αυλός της Θεολογίας», όπως ονομάστηκε από την Εκκλησία ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (+390 μ.Χ.) μας δίνει ένα εκφραστικώτατο παράδειγμα   του ‘τρόπου’ με τον οποίο λειτουργεί ‘ενδο-τριαδικά’ η Τρισυπόστατη Θεότητα: Ας φέρουμε στο νου μας -λέει- έναν ποιμενικό αυλό (φλογέρα) κι’ ας εννοήσουμε ως Θεό-Πατέρα τον αυλητή, που εκπνέει (εμπνέει) την πνοή…, ως Θεό-Υιό τον ίδιο τον αυλό, μέσω του οποίου διοχετεύεται η Πατρική πνοή…, και ως Θεό- Πνεύμα την εξαίσια δημιουργική αρμονία και μουσικότητα, που εξέρχεται από τον αυλό…!

Κοντά στο ανωτέρω, εκφραστικό παράδειγμα του «Αυλού» που μας έδωσε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, η εμπνευσμένη θεολογική διατύπωση του Μεγάλου Αθανασίου (+373 μ.Χ.), ότι: «Ο Πατήρ… δι’ Υιού… εν Αγίω Πνεύματι ποιεί τα πάντα…» συμπληρώνει προσφυώς την ‘εικόνα’ για την κατανόηση του ‘τρόπου’ με τον οποίο ενεργεί η Παντουργός Τριάς, στην σχέση Της με την συμπαντική Κτίση. 

Ωστόσο, εκείνο που, περισσότερο από κάθε τι άλλο, συγκινεί βαθύτατα την ψυχή των ‘Εραστών’ της Τρισηλίου Θεότητος, ως προς το πανυπέρλογο Τριαδικό Μυστήριο… είναι η υπερτέλεια Σχέση Αγάπης που υπάρχει ανάμεσα στα Τριαδικά Πρόσωπα, και η οποία -όπως μας αποκαλύπτουν οι Θεοφόροι Άγιοι Πατέρες και Μητέρες μας- λειτουργεί αλληλο-περιχωρητικά στην βάση μιας «Αγαπητικής Υπακοής» [#] μεταξύ Τους: ο Θεός-Πατήρ ‘γέρνει’ με αγαπητική υπακοή προς τον Θεό-Υιό…, ο Υιός-Θεός ‘γέρνει’ με αγαπητική υπακοή προς τον Θεό-Πνεύμα…  και ο Παράκλητος-Θεός ‘γέρνει’ με αγαπητική υπακοή προς τον Θεό-Πατέρα…!

…Αγαπητική Υπακοή! Μία υπερφυής ‘ανάμιξη’ δύο κορυφαίων αρετών, που περιχωρούνται θεοπρεπώς (Υπακοή εν Αγάπη & Αγάπη εν Υπακοή), τις οποίες μόνον ένας ΤΕΤΟΙΟΣ Θεός, Εσταυρωμένος για τα πλάσματά Του, θα μπορούσε να έχει εμπνευσθεί… και, πολύ περισσότερο, να έχει εφαρμόσει ο Ίδιος, στην ‘ενδο-Τριαδική’ σχέση των Προσώπων της Αγίας Τριάδος! Αλήθεια, ΠΩΣ μπορεί κανείς να υπακούει… αν δεν αγαπά!;! Και ΠΩΣ μπορεί να αγαπά… χωρίς να υπακούει!;! Κι’ αν ο παντέλειος και απαθής Θεός μας λειτουργεί ΕΤΣΙ (αγαπητικώς υπάκουα) στην ‘ενδο-Τριαδική’ αλληλο-περιχώρησή Του, εμείς – τα ατελή και εμπαθή και αμαρτωλά πλάσματά Του, πώς είναι δυνατό να λειτουργούμε αλλιώτικα (εμπαθώς ανταγωνιστικά και ανυπάκουα) προς αλλήλους… γενικά, αλλά κυρίως και ειδικά προς Εκείνον, που μας έπλασε από πηλό… και μας ανέπλασε με το Αίμα Του…;!;

Αυτή η ασύλληπτη ‘ενδο-Τριαδική’ περιχώρηση με κριτήριο την Αγαπητική Υπακοή… είθε να γίνει ‘οδηγητικό αστέρι’ για αλλαγή πλεύσης μας στον αχανή ‘ωκεανό’ των διανθρωπίνων σχέσεων, κι’ επαναπροσδιορισμό σε καινούρια βάση, θεοπρεπή, των ‘ενδο-οικογενειακών’ (…) ‘ενδο-μοναστηριακών’ (…)και ‘ενδο-εκκλησιαστικών’ (…) συμπεριφορών μας, που δείχνουν να έχουν ‘εκτροχιαστεί’, βαίνοντας σε αλαζονικό κατήφορο!… Μετά δε τις διορθωτικές μας επεμβάσεις και ριζικές συμπεριφορικές μας αλλαγές, ας επενδύσουμε εφεξής σε αρετές θεοειδείς… όπως: η αγαπητική υπηκοότητα, η πραότητα, η μετριότητα και η ταπεινότητα…!

Ζώντας σήμερα -είθε και πάντοτε!- μέσα στην πνευματική ατμόσφαιρα της Αγίας Πεντηκοστής… ας ικετεύσουμε την Αγαθότητα του Παναγίου και Ζωοποιού Πνεύματος… ώστε, συγκαταβαίνοντας στην αναξιότητά μας, να έλθει και σκηνώσει εντός μας: «Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα της Αληθείας… ελθέ και σκήνωσον εν ημίν…»! Κι’ όταν Αυτό ‘ενδημήσει’ μέσα μας κι’ ‘εγκαταστήσει’ στις ψυχές μας το άϋλο ‘δίκτυο’ της Παντουργικής Του ‘επικοινωνιακής διαμεσότητας’… τότε θα μπορέσουμε να λάβουμε πείρα (…) της «εν Αυτώ» ζωντανής κι’ αληθινής κοινωνίας μας με τον Άγιο Τριαδικό Θεό, και δι’ Αυτού με όλα τα μακάρια και φωτεινά πνεύματα της Βασιλείας Του! Άλλως, θα μείνουμε παντοτινά έρημοι…

…Διότι, αν η επικοινωνιακή μοναξιά μας μπορεί, σε αυτόν τον κόσμο, να βρει εύκολα προσωρινές διεξόδους ‘παρηγοριάς’ στις διανθρώπινες προσεγγίσεις… όμως η οντολογική μοναχικότητα της ύπαρξής μας, τόσο σε αυτόν τον εφήμερο βίο… όσο (και ασύγκριτα περισσότερο!) στην ατελεύτητη εκείνη ζωή… μόνον ένα ‘φάρμακο’ χρειάζεται για να ‘θεραπευθεί: την εγκατοίκηση εντός μας (ήδη απ’ αυτόν τον βίο) του Αγίου Πνεύματος, η ζώσα παρουσία του Οποίου θα ‘συντροφεύει’ εγγενώς και αχωρίστως την ύπαρξή μας στους αιώνες των αιώνων, ανατροφοδοτώντας την ψυχή μας ατελεύτητα με ζωή αθάνατη, φως ανέσπερο κι’ ανεκλάλητη χαρά…! 

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων.