Άγιον Όρος Άθω: Kυριακή του Τυφλού, αποσπερίζοντας γαλήνια στο Ιλαρό Φως…

Στον απόηχο της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής περί του Τυφλού… αξίζει να αναδιφήσουμε σε κάποια καίρια σημεία… Ερωτούν οι Απόστολοι τον Χριστό: «Διδάσκαλε, τίς ήμαρτεν, ούτος ή οι γονείς αυτού, ίνα τυφλός γεννηθή…;» (Ιωάν. 9, 2). Από το ερώτημα, γίνεται αντιληπτό ότι: ήταν ήδη γνωστή (στην κουλτούρα των ανθρώπων της εποχής του Χριστού) η Αμαρτητική Αιτιότητα… ως πρόξενος ασθενειών, και μάλιστα ανιάτων! Εξάλλου, κι’ ο Ίδιος ο Χριστός το είχε επισημάνει στην θεραπεία του Παραλυτικού, όταν του είπε: «Ίδε υγιής γέγονας… Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι τι γένηται!…» (Ιωάν. 5, 14). Δηλαδή: Κοίτα, έγινες καλά… Στο εξής, μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο!…

Αυτό που χρειαζόταν διευκρίνιση, ήταν: ποιός από τους δύο αιτιακούς λόγους: α) μια προσωπική υπαιτιότητα του ίδιου του τυφλού, ή β) μια υπαιτιότητα των γονέων/προγόνεων του… προκάλεσε την αορασία του…;!; Αφού, ο τυφλός ήταν «εκ κοιλίας μητρός» ανάπηρος, δεν μπορεί να είχε αμαρτήσει προ της γεννήσεώς του, ώστε ν’ ‘απολάμβανε’ τώρα των αμαρτιών τα οψόνια…;! Άρα, κάποια υπαιτιότητα γονική/προγονική… ήταν μόνη πιθανή. Όμως αυτή αποκλείστηκε, όταν ο Χριστός απάντησε, ότι: «Ούτε ούτος ήμαρτεν ούτε οι γονείς αυτού, αλλ’ ίνα φανερωθή τα έργα του Θεού εν αυτώ…» (Ιωάν. 9, 3) Δηλαδή: Ούτε ο ίδιος ο τυφλός… ούτε οι γονείς του ευθύνονταν για την αναπηρία του, αλλ’ ήταν μια άνωθεν ‘οικονομία’ για την δόξα του Θεού, που θα απέρρεε από την θαυμαστή ίαση της ανίατης νόσου…

Μπροστά σε παρόμοια φαινόμενα, εγείρονται εύλογοι προβληματισμοί ως προς τις άδηλες ‘αιτιότητες’ που προκαλούν τέτοιες σοβαρές γενετικές ανωμαλίες (που δημιουργούνται δηλ. στο έμβρυο προγεννητικά, καθορίζοντας και την μετέπειτα ζωή του) ή επίκτητες αναπηρίες (που συμβαίνουν στον άνθρωπο μεταγεννητικά) και τον βαθμό της ενδεχόμενης ανθρώπινης υπαιτιότητας… που μπορεί να υπάρχει για την πρόκλησή τους! Διότι γνωρίζουμε από τη διδασκαλία των Αγίων ότι, πολλές από τις ψυχοσωματικές παθολογίες που δεν οφείλονται σε δικές μας ‘αμαρτωλές επιλογές’, ίσως οφείλονται σε γονιδιακή ‘μεταφόρτωση’ (από το προγονικό παρελθόν) τόσο ιδιοσυγκρασιακών χαρακτηριστικών όσο και ‘χρεών’ πνευματικών… η ‘ταυτότητα’ των οποίων είν’ αδύνατο να διαγνωσθεί, ειμή από το Άγιο Πνεύμα και τους Αγίους, που έχουν αποκτήσει Θεοειδή αισθητήρια…!

Έρχονται στον νου μου δύο περιπτώσεις γενετικής ανωμαλίας, που οφείλονταν σε προγονική… ‘κατάρα’ η οποια μεταβιβάστηκε μέσω του γονιδιώματος από τους προγόνους στους απογόνους, την οποία ‘κατάρα της φύσεως’ διέγνωσαν δύο μεγάλοι Άγιοι του Θεού σε δοκιμαζομένους ανθρώπους, που προσέφυγαν για βοήθεια προς αυτούς.

Η μία περίπτωση αφορά τον Άγιο Κούξα της Οδησσού (+1964):

Κάθε πρωί που ο Άγιος Κούξα έβγαινε από το Ασκητήριό του, αντίκρυζε ένα τεράστιο πλήθος λαού να τον περιμένει… για να λάβει την ευλογία του και, αν μπορούσε, να συζητήσει τα προβλήματά του και να ζητήσει τις συμβουλές του. Επειδή ήταν αδύνατο να τύχουν όλοι αυτού του προνομίου να μιλήσουν στον Άγιο, φώναζε ο Άγιος προσωπικά κάποια ονόματα που του φανέρωνε το Άγιο Πνεύμα ότι είχαν μεγαλύτερη ανάγκη, και τους έβλεπε έναν – έναν μέσα στο Ασκητήριο.

Μια μέρα που βγήκε ο Άγιος στην αυλή του Ασκητηρίου, φώναξε δείχοντας με το χέρι του κάποια κοπέλα, Σβετλάνα ονόματι, που περίμενε εν μέσω του πλήθους. Μπήκαν στο Ασκηταριό, και η κοπέλα -γύρω στα 40 της χρόνια- έπεσε μπροστά στα πόδια του Αγίου Κούξα και έκλαιγε με αναφιλητά… λέγοντας ότι ήταν μια καταραμένη γυναίκα… μια δυστυχισμένη μάννα… που είχε γεννήσει τρία ολότυφλα παιδιά, και έτρεμε στη σκέψη ότι και το τέταρτο που κυοφορούσε στον 3ο μήνα, ήταν κι’ αυτό τυφλό – χωρίς οφθαλμικούς βολβούς στις κόγχες…!

Ο Άγιος την άκουσε με μεγάλη συμπόνοια… κι’ ενώ έβλεπε (όπως όλοι οι Άγιοι, που σε ‘σκαννάρουν’ από πάνω έως κάτω και πληροφορούνται από το Άγιο Πνεύμα τί ‘κουβαλάς’…!) και εγνώριζε την αιτία της κακοδαιμονίας της… δεν είπε τίποτα άλλο στην γυναίκα, παρά ότι έπρεπε να ψάξει μέσα της με προσοχή… να βρει, αν υπάρχει, κάποια ανεξομολόγητη αμαρτία από το παρελθόν… η οποία να ‘αιτιολογεί’ την ‘κόλαση’ που ζει. Της συνέστησε να γυρίσει στην πόλη της, και να νηστέψει για 40 μέρες μαζί με τον Άγιο Κούξα, προσευχόμενη στον Θεό να την φωτίσει να βρει την αιτία του κακού μέσα της… και να ξαναπάει να τον δει μετά τον ‘κανόνα’ αυτό.

Πραγματικά, μετά 40 μέρες ξαναπήγε η Σβετλάνα στον Άγιο Κούξα, και του είπε ότι, παρόλο που προσπάθησε πολύ να θυμηθεί λεπτομερώς το παρελθόν της, δεν βρήκε κάποια αμαρτία ανεξομολόγητη. Καλά, κόρη μου, θα σε βοηθήσω εγώ… της είπε ο Άγιος και άρχισε να την ερωτά: -Θυμάσαι, κόρη μου, που όταν ήσουν μικρό κοριτσάκι πέντε χρονώ, πήγαινες στο σπίτι της γιαγιάς σου δίπλα στο ποτάμι…; -Ναι, Το θυμάμαι… Γέροντα! -Θυμάσαι, κόρη μου, που πίσω από το σπίτι υπήρχε ένα δενδράκι…; -Θυμάμαι… Γέροντα! -Θυμάσαι, κόρη μου, που είχες βρει επάνω στο δενδράκι μια φωλίτσα με τέσσερα σπουργιτάκια…; -Ω, ναι… το θυμάμαι… Γέροντα! -Θυμάσαι, κόρη μου, που αντί να τα χαϊδέψεις και να τα χαρείς, εσύ πήρες ένα μυτερό καλαμάκι και τους έβγαλες τα μάτια…; -Ω, Γέροντα… το θυμάμαι… και ντρέπομαι…! -Τέσσερα σπουργίτια τύφλωσες, κόρη μου, τέσσερα τυφλά παιδιά (χωρίς βολβούς… που κι εσύ τους έβγαλες από τα πουλάκια!) σου έστειλε ο Θεός… για να ξεπληρώσεις την φρικιαστική εκείνη δαιμονική αμαρτία της παιδικής σου ηλικίας!…

Η άλλη περίπτωση αφορά τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη (+1994):

Είχε πάει κάποτε στον Άγιο Παΐσιο ένας νεαρός φοιτητής, τελειόφοιτος στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του ΑΠΘ. Το παληκάρι αυτό κουβαλούσε ένα ΔΡΑΜΑ από τα πέντε ως τα εικοσιδύο του χρόνια… και είχε περιέλθει σε κατάσταση απόλυτης απόγνωσης. Και, καθώς δεν εύρισκε πουθενά θεραπεία και γαλήνη, ‘φλέρταρε’ με την σκέψη της αυτοκτονίας… ως δήθεν την μόνη ‘λύση’ στο πρόβλημά του, για να απαλλαγεί από την ‘κατάρα’ που περιέφερε…! Συγκεκριμένα, αντιμετώπιζε από νηπιακή ηλικία, την τραχεία και πολυώδυνη -σωματικά και πνευματικά- ψυχο/σωματική παθολογία του λεγόμενου «Πριαπισμού» (ενός σπανίου παθολογικού φαινομένου 24ωρης στήσης, που συμπτωματολογείται από τρομερούς πόνους στα υπογάστρια και αδιάκοπη ανάγκη εκσπερμάτωσης…!).

Το παιδί έκλαιγε με λυγμούς απαρηγόρητο μπροστά στον Γέροντα (παρόντων και άλλων προσκυνητών). Και τότε ο Άγιος του είπε με συμπάθεια: παιδάκι μου, κουβαλάς, χωρίς να φταις εσύ, μια ‘κατάρα’ που μπήκε στα γονίδια της οικογένειάς σου πριν από 3 γενιές… όταν ο προ-προ-προπάππους σου ερωτοτροπούσε με την προ-προ-προγιαγιά σου Μεγάλη Παρασκευή… την ώρα που χτυπούσαν πένθιμα οι καμπάνες για τον Εσταυρωμένο Χριστό, και στις Εκκλησιές ψαλλόταν η ακολουθία της αποκαθήλωσης…! -Έλα εδώ, παιδάκι μου, να σε σταυρώσω με τα Άγια Λείψανα του Οσίου Αρσενίου… να φύγει η κατάρα! Και την στιγμή που ο Άγιος Παΐσιος αγκάλιαζε το παληκάρι και το σταύρωνε με τα Άγια Λείψανα, το δαιμόνιο της πορνείας που είχε μπει μέσα του (διά των γονιδίων του πόρνου και αμετανοήτου προγόνου του) τσακίστηκε και έφυγε οριστικά…!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων