Άγιον Όρος Άθω: Κυριακή των Μυροφόρων, αποσπερίζοντας… 

Η Μάννα-Εκκλησία μας προέβαλε σήμερα το θαυμαστό υπόδειγμα των Αγίων Μυροφόρων Γυναικών οι οποίες, μη γνωρίζοντας ακόμα (3η μέρα μετά τη Σταύρωση και τον Ενταφιασμό του Χριστού) τίποτα για την εκ νεκρών Ανάστασή Του, αψηφώντας δε -έστω, έμφοβα- τον κίνδυνο των Ρωμαίων στρατιωτών και των Εβραίων σταυρωτών, τολμούν να μεταβούν ξημερώματα στον Τάφο για να “μυρίσουν”, ν’ αλείψουν δηλ. με πολύτιμα μύρα και αρώματα το νεκρό κορμί της Εσταυρωμένης Παναγάπης, που νόμιζαν ότι θα ανέδιδε… θανατίλα! Εκεί δε, πρώτες αυτές – για το θάρρος και την αγάπη τους στον Κύριο, πληροφορούνται από «εξαστράπτοντα Άγγελο» για το γεγονός της Ανάστασής Του…

«Οσμή Μύρων Σου, υπέρ πάντα τα αρώματα· Μύρον εκκενωθέν όνομά Σου· οπίσω Σου εις οσμήν Μύρων Σου δραμούμεν…» (Άσμα Ασμάτων: 1, 3-4)

Δηλαδή:

Η πανεύοσμη μοσχοβολιά Σου, Χριστέ μου, σκεπάζει όλα τ΄ αρώματα της γης. Το όνομά Σου, Μύρο που διαχύθηκε κι’ ευωδιάζει μεθυστικά. Θα Σε ακολουθούμε ιχνηλατώντας το Άρωμα που αφήνουν στο πέρασμά Σου τα μυροβόλα “ίχνη” Σου…

Η νοητή ‘εικόνα’ της ανθρώπινης ψυχής… που, πριν ακόμα ανατείλει το φως, εξέρχεται «εν τη πόλει… εν ταις αγοραίς… και εν ταις πλατείαις…» του κόσμου τούτου “σαν Μυροφόρα κόρη”, αναζητώντας με δακρύεσσα λατρεία τον αγαπημένο Κύριο και Θεό της, τον αιώνιο Νυμφίο της, την Εσταυρωμένη Παναγάπη… συνιστά μια παράσταση πολύ οικεία για κάθε Χριστολάτριδα καρδία. Δεν μπορεί κανείς να… “αγαπά εκ του ασφαλούς”, καθήμενος στην άσυλη θαλπωρή και άνεση της βόλεψής του… χωρίς να εκτίθεται σε κινδύνους και ρίσκα που συνεπάγεται η αγάπη, πολύ περισσότερο όταν αυτή απευθύνεται σε Θεόν αθάνατο… και όχι σε άνθρωπο θνητό!

«Αναστήσομαι δη και κυκλώσω εν τη πόλει, εν ταις αγοραίς και εν ταις πλατείαις, και ζητήσω Ον ηγάπησεν η ψυχή μου…» (Άσμα Ασμάτων: 3, 2)

Δηλαδή: 

Θα σηκωθώ και θα τριγυρίσω στην πόλη, να ψάξω στις αγορές και στις πλατείες, αναζητώντας Αυτόν που αγάπησε η ψυχή μου…

Όταν στην καρδιά ενός λογικού κτίσματος αναφλεγεί, με την Χάρη του Θεού, ο πανίσχυρος και πάναγνος Ερωτικός Πόθος για τον υπέρλογο Κτίστη… τότε μια διψαλέα κι’ ακαταμάχητη πνευματική έλξη προς τον Νυμφίο της Εκκλησίας και κάθε ψυχής χωριστά, έρχεται να αιχμαλωτίσει ολοσχερώς την καρδιά, μεθώντας την με τον ‘άκρατον οίνο’ μιας έκφρονος αγάπης! Και τότε η Χριστολάτρις ψυχή, «σαν Μυροφόρα κόρη», ακολουθώντας τα ίχνη του πανεύοσμου Μύρου που αφήνει στο πέρασμά Της η Εταυρωμένη Παναγάπη… εξωθείται στις πιο εκπληκτικές κατορθώσεις Ερωτικής αυθυπέρβασης και θυσιαστικής αφοσίωσης προς τον ουράνιο Νυμφίο, μέσα από κορυφαίες επιδόσεις ‘πνευματικού πρωταθλητισμού’ στα διάφορα αθλήματα που περιλαμβάνει η εν Χριστώ ζωή, για την μαρτυρική τήρηση των θεϊκών εντολών… και την ασκητική καλλιέργεια των θεοειδών αρετών. 

Καμμία άλλη λογική ερμηνεία -πέραν ενός ‘έκφρονος’ διά Χριστόν Ερωτικού πόθου- δεν μπορεί να αιτιολογήσει την (νηφάλια) ‘μέθη’ μιας Χριστολάτριδος ψυχής, που αισθάνεται ‘απελπισμένα’ ερωτευμένη με τον Πλαστουργό της! Γιατί, όταν η ψυχή ελκυσθεί από τον Θεό-Πατέρα και Νυμφαγωγό της, παραδίδεται αμαχητεί στην ακαταμάχητη γοητεία του Θεού-Υιού και Νυμφίου της, απορροφωμένη εντελώς από την πανίσχυρη έλξη που ασκεί Αυτός, αβίαστα… αλλ’ ερωτικώς ακαταγώνιστα και θελκτικώς “άπαιχτα” επάνω στα λογικά Του πλάσματα.

Αν οι άνθρωποι, στην πλειονότητά τους, στέκονται αδιάφοροι εμπρός σε μια τέτοια Ερωτική-Αγαπητική πρόκληση… είναι προφανώς διότι έχουν παγιδευτεί, δυστυχώς, αναπόδραστα στο ‘σαρκικό φρόνημα’ αυτού του αρνησίθεου κόσμου. Έτσι, αδυνατούν να αντιληφθούν σε ποιά υπερούσια μεγαλειότητα έγκειται η μοναδική κι’ ανεπανάληπτη αξία της ανθρώπινης ύπαρξης…! Πολλώ μάλλον, αδυνατούν να ελκυσθούν προς αυτόν τον υπερούσιο σκοπό, την πνευματική δηλ. και άφθαρτη ένωσή τους με τον άπειρο… αλλ’ εμπρόσωπο-προσωπικό Θεό, τον Δημιουργό του Σύμπαντος κόσμου και Εσταυρωμένο Νυμφίο της Εκκλησίας!

Κυρίως οι ανδρώες ψυχές, στην πλειοψηφία τους, φαλκιδεύονται μέσα στην ‘φαλλοκρατική’ πλάνη (την ανδρώα εκδοχή της σαρκολατρείας…), που ο Σατανάς  έχει καταφέρει να εισαγάγει και εδραιώσει στην αντίληψη των ανθρώπων. Έτσι, αδυνατούν εντελώς να ‘δουν’ πνευματικά τον Σωτήρα Χριστό ως ‘Νυμφίο’ των ψυχών τους… και τις ψυχές τους ως πνευματικές ‘νύμφες’ υποκείμενες υπαρξιακά κι’ Ερωτικά στην Εσταυρωμένη Παναγάπη! Πλειοδοτώντας στην ‘αρσενικότητα’ της βιολογικής διάστασής τους, καθίστανται θλιβεροί μειοδότες της πνευματικής ‘θηλυκότητας’ των αΰλων τους ψυχών, και γι’ αυτό, ενώ επιδίδονται διψαλέα (αν καί, τελικώς, αξεδίψαστα!) στους σαρκικούς έρωτες της γης… παραμένουν ανέραστοι και ασυγκίνητοι τελείως, από το αιώνιο και πάναγνο ‘ερωτικό κάλεσμα’ του Εσταυρωμένου Νυμφίου της Εκκλησίας και όλων των λογικών ψυχών!

Αλλά και οι γυναικείες ψυχές, στην πλειονότητά τους (όσες υπολείπονται του προβαλλομένου υποδείγματος των Μυροφόρων Γυναικών…) μένουν αδιάφορες κι΄ ανέραστες προς ένα Νυμφίο… υπερκόσμιο, καθώς τελούν υπό την ‘ομηρία’ μιας συκοφαντημένης αντίληψης για την θεοειδή (κατ’ εικόνα Θεού…) καταγωγή της ψυχής, αλλά και την αιώνια δυναμική (καθ’ ομοίωση Θεού…) της πνευματικής εξελιξιμότητάς της! Ώστε, η “ρεαλιστική” λογικότητα των γηΐνων προσέγγισεων, που θέτουν πάντα πιο άμεσα εφικτές στοχεύσεις, καθιστά και τις γυναίκες απρόθυμες προς μία επαγγελία ‘νυμφικής’ προοπτικής… πέρα από την επίγεια ζωή και πάνω από τον παρόντα κόσμο! Έτσι, κι’ αυτές (γυναίκες), στην πλειοψηφία τους, μειοδοτούν τα υπερκόσμια… εκτονώνοντας όλο τον ερωτισμό των ψυχών τους σε αναζήτηση εγκοσμίων “μοντέλων” νυμφικής και γαμήλιας ‘αποκατάστασής’ τους, στα όρια του παρόντος βίου της οδύνης και της φθοράς…!

Άραγε, αν μπορούσαμε να δούμε κάτω από τον… “δερμάτινο χιτώνα” μας, την ‘εικόνα’ της εναπομένουσας -εκεί- βιολογικής μας ισοτιμίας…, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε (όπως λ.χ. μπροστά σε έναν τάφο με μεικτά ανθρώπινα οστά ενός θαμμένου ανδρογύνου ζεύγους…) την υποτιθέμενη “διαφορετικότητα” των δύο φύλων, επάνω στην οποία χτίζουμε αφελώς οι άνθρωποι (και επενδύουμε επιπόλαια ολάκερο τον επίγειο βίο μας) την ψευδαίσθηση μιας ‘διαφορετικότητας’ μεταξύ ανδρών – γυναικών…;!;

Είτε συμφωνούμε είτε όχι… η ανθρώπινη ψυχή μας (η υπαρξιακή αυτή και θεοειδής “οντότητα” που επιβιώνει του βιολογικού θανάτου, και εισέρχεται Θεοπρόσκλητη στο αιώνιο επέκεινα του Θεού…) είναι πλασμένη γένους… ΘΗΛΥΚΟΥ, και υπόκειται σε ΝΥΜΦΙΟ… αλλ’ έναν Νυμφίο αντισυμβατικό, ουράνιο, άφθαρτο, απαθή, αΐδιο… που Σαρκώθηκε και Θυσιάστηκε από “μανικόν”(*) ΕΡΩΤΑ για τα πλάσματά Του: τον Εσταυρωμένο Νυμφίο της Εκκλησίας και κάθε λογικής ψυχής ξεχωριστά!

Ένας ΚΑΚΟγηρος…

από το Άγιο Βουνό των ΚΑΛΟγήρων

———————

(*) Με τους όρους «μανικός Εραστής» και «μανικός Έρως» αποδίδει ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας (όπως και άλλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας), την υπερβάλλουσα αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, την ακραία φιλόστοργη έλξη του Θεανθρώπου Χριστού προς το ‘χαμένο’ λογικό πλάσμα Του, για την Σωτηρία του οποίου Σαρκώθηκε ταπεινά… Σταυρώθηκε θυσιαστικά… και Αναστήθηκε ένδοξα…!