Μαρία Αραμπατζή: «Σαν φάρος ~»

Γράφει η Μαρία Αραμπατζή

Και δεν νομίζω να έσβησε ποτέ. Ήταν εκεί, για να σε πείσει πως μόνος δεν μπορείς, την αλήθεια να βρεις. Η τοποθεσία του στην άκρη της σιγουριάς, βέβαια, κρίθηκε μακρινή απόσταση για σένα. Το περιοδικό φως φέγγιζε την μικρότητα σου και έτσι αδημονούσες για τη στιγμή της απουσίας του. Παραδέξου πως σε αποπροσανατόλιζε η μη σταθερότητα της σήμανσης και την αλήθεια έψαχνες στα σκοτεινά.
Ήθελες να προλάβεις να ξεφύγεις από το φωτισμό. Καμία επιτυχία στην προσπάθεια σου και όλοι οι υπολογισμοί αποδείχθηκαν λανθασμένοι. Μάλλον το κυανό χρώμα ήταν παραπλανητικό για την αυτοκριτική σου.

Σε κάθε περίπτωση, φωτοδοτεί, για να βρεις τη στεριά. Μακάρι να προλάβεις να φτάσεις, πριν σβήσει! Γιατί ξέχασα να σου πω, πως οι φαροφύλακες δεν υπάρχουν πια, να διορθώσουν την όποια βλάβη. Κάποιοι θυσιάστηκαν εισπνέοντας την αλήθεια τους και η ψυχή τους δεν άντεξε.

Δεν πρόκειται για χαλασμένο μηχανισμό όπως θα σου πουν, δεν πρόκειται για μια αλήθεια που έπρεπε να σβήσει. Ήταν ένας φάρος που έπρεπε να φωτίσει! Ξέρω πως είναι ευκολότερο να είσαι μοιρολάτρης, παρά ειλικρινής. Μα ξέρω επίσης πως όσα ξέρει «ο φάρος», δεν τα ξέρει ο εαυτός σου όλος. Άκου, λοιπόν. Αν συγκράτησες την περιοδικότητα του φωτός, ίσως έχεις μια ελπίδα.

ΥΓ: Η περίοδος φάρου λήγει και εσύ δεν ξέρεις καν τι «χρόνο κάνει έξω». Πάρε τα απαραίτητα εφόδια και ξεκίνα.

Με αγάπη,

ο εαυτός σου.